ใจเผลอ

 

 

                     หมอนั่นถามฉันว่ามีแฟนแล้วยัง .. งั้นหรอ มันหมายความว่ายังไง เขาแค่ถามเฉยๆหรอ  เธอตั้งคำถามกับตัวเองในขณะที่นอนอยู่บนเตียง ใจเธอเต้นแรงอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน เธอหมอนั่นจะชอบฉัน .. ไม่หรอกมั้ง อย่างฉันคงไม่มีใครมาชอบ ใจหนึ่งก็แอบหวังลึกๆว่าเขาคงคิดอะไร แต่อีกใจหนึ่งก็คิดห้ามใจตัวเอง

 

 

 

                    เช้าวันต่อมา 

 

 

 

“ อ้าว ไหนบอกจะไปด้วยกัน “ เสียงคุ้นหูทักขึ้น จนหญิงสาวชะงัก ก่อนจะหันกลับมามอง 

 

 

“ อ้าว ก็ฉันไม่รู้ว่านายไปแล้วยัง ” เธอดูอึ้งๆ ที่เห็นคนตรงหน้า ก่อนจะก้าวเท้าเข้ามาใกล้แล้วตอบเขา

 

 

” ขอโทรศัพท์หน่อย “ เขาว่า เธอล้วงหยิบในกระเป๋าก่อนจะยื่นให้กับเขา ชายหนุ่มรับโทรศัพท์มาก่อนจะกดเบอร์ของเขาแล้วโทรออก 

 

 

 

“ นี่เบอร์ฉัน เราคงต้องติดต่อกันมากขึ้น “ โทโมะส่งโทรศัพท์คืนให้แก้ว ก่อนจะเดินตรงไปที่รถของเขา

 

 

 

 

O_O นี่เขาขอเบอร์ฉันหรอ ... เธอได้แต่คิดในใจ แต่.. คงไม่ใช่หรอก อาจจะแค่ติดต่อ แววตาเธอดูซึมลง เมื่อสมองกับคัดค้านในสิ่งที่หัวใจอยากให้เป็น 

 

 

 

หญิงสาวสลัดความคิดของเธอทิ้ง ก่อนจะเดินตรงไปที่รถฝ่ายชาย

 

 

 

 

” อ้าว จอดทำไมอะ “ เธอทักขึ้น เมื่อคนขับหยุดจอดก่อนถึงบริษัท

 

 

 

ชายหนุ่มไม่พูดอะไร กลับเปิดประตูเดินลงจากรถแล้วเดินลัดเข้าไปในซอยเล็กๆ จนหญิงสาวต้องรีบลงแล้ววิ่งตามไป 

 

 

 

 

“ แก้ววว ... อยู่นี่ “ ร่างสูงตะโกนเรียก เมื่อเห็นแก้วเดินเลยร้านไป

 

 

 

 

” อะ ลองชิมดู “ ถ้วยโจ๊กปลาถูกนำมาวางเอาไว้ตรงหน้า กลิ่นหอมเย้ายวนจนหญิงสาวอดใจไม่ไหว รีบคว้าช้อนแล้วตักเข้าปสกทันที

 

 

 

 

” หือออ อย่อยย โหยยย ร้อนๆ “ เธอรับกินเหมือนเด็กจนเกือบพองในปาก โทโมะรีบส่งแก้วน้ำให้

 

 

 

” นี่ ! กินช้าๆหน่อยสิ ไม่มีใครแย่งหรอกน๊า “ เขาทักขึ้น ก่อนจะฉีกปาท่องโก๋ใส่ในจานให้แก้ว

 

 

 

” นายยย ใส่มาทำไม มันกินไม่ได้นะ “ เธอทำหน้าตกใจพร้อมกับตักชิ้นปาท่องโก๋ออก 

 

 

 

“ กินดูก่อนเถอะน๊าา ลองกินอะไรใหม่ๆดูบ้างง “ เขาว่า แล้วยังคงฉีกปาท่องโก๋ใส่ถ้วยแก้วเรื่อยๆ

 

 

 

” แต่มันกินคู่กับนมไม่ใช่หรอ ” 

 

 

 

 

“ ก็บอกให้ลองกินดู อย่าถามมาก เร็วๆ รีบกินจะได้รีบไปทำงาน “ เขาว่า เธอก็ยอมกินอย่างว่าง่าย

 

 

 

 

’ เธอ อร่อยดีแฮะ ! ‘ เหมือนว่าเธอเริ่มจะติดใจ จนต้องหยิบปาท่องโก๋มาแกะกินเอง

 

 

 

” อร่อยหละซิ “ เขาทัก เธอเบ๊ปากใส่อย่างไม่สนใจ แล้วกินต่อ 

 

 

 

 

ห้องทำงานประธานบริษัท

 

 

 

 

” อัคร นี่แก้วยังไม่มาหรอ “ อาชาเปรยถาม เมื่อไม่เห็นแก้วที่หน้าห้อง

 

 

 

 

” ครับ โทรไปก็ไม่รับสาย “ อัคราสีหน้าไม่ค่อยสู้ดีนัก 

 

 

 

 

“ แบบนี้ต้องจัดการแล้วมั้ง “ อาชาขู่ๆ 

 

 

 

 

“ ผมขอตัวไปตามแก้วก่อนนะพี่ “ อัคราว่า อาชาพยักหน้าอนุญาต 

 

 

 

 

ลานจอดรถบริษัท 

 

 

 

“ นาย วันหลังพาไปอีกนะ ฉันว่าร้านนี้เข้าท่าเลยหละ อร่อย อิ่ม ถูกด้วย “ เธอว่า โทโมะพยักหน้าน้อยๆ

 

 

 

” แก้ว ! ... “ เสียงทุ้มทักขึ้น 

 

 

 

“ พี่อัคร เมื่อกี้แก้ว ... “ แก้วยังพูดไม่จบ อัครากลับเดินมาจับข้อมือแล้วดึงให้หญิงสาวเดินไปกับเขา โทโมะมองตาม

 

 

 

 

” ทำไมพี่ติดต่อไม่ได้เลย แก้วทำแบบนี้พี่ไม่โอเคนะ พี่เป็นห่วง “ อัคราพูดด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง จนอีกคนอดรู้สึกผิดไม่ได้

 

 

 

 

” พี่อัคร .. แก้วขอโทษนะ “ แก้วเกาะแขนขอโทษอัครา คิ้วหนาที่ขมวดกันแน่นจนเป็นโบว์เริ่มคลายออกเล็กน้อย

 

 

 

” ขอกลับเองก็ให้แล้ว อย่าทำให้เป็นห่วงสิ แก้วก็รู้ว่าเราทำอะไรอยู่ “ อัคราพูดต่อ 

 

 

 

“ ขอโทษนะ ที่หลังจะไม่ทำให้เป็นห่วงอีกแล้ว นะนะ “ แก้วง้อ จนอัคราผ่อนลง แล้วยอมเดินกลับเข้าบริษัทไป แก้วเดินตามไปติดๆ จนลืมสังเกตุว่ามีใครบางคนแบบฟังอยู่

 

 

 

 

” ทำอะไรกันอยู่ ?? “ เขานึกคิดถึงคำพูดของอัครา แต่ก็เดาความนัยไม่ออกจริงๆ