ใจเผลอ

 

 

 

หลังจากที่อาชาเจรจาให้แก้วมาแสดงบทบาทเป็นชู้รักของเขา กลับสร้างความไม่พอใจให้กับหญิงสาวเป็นอย่างมาก

 

" คิดอะไรกันอยู่ ! " แก้วขมวดคิ้วเรียวด้วยความไม่พอใจก่อนลุกขึ้นยืนทำท่าจะเดินออกจากห้อง

 

 

อัครา ป๊อป ชานนท์ นิ่งเงียบ หันมองกันไปมา เพราะพวกเขาก็ไม่อยากให้แก้วทำแบบนี้เหมือนกัน แต่ก็ปฏิเสธอาชาไม่ได้ ต้องปล่อยให้แก้วตัดสินใจเอง

 

 

 

" แก้ว พี่ขอร้อง " อาชาพูดเสียงอ้อนวอน แก้วนิ่งชะงักไป แล้วหันกลับมามองอาชาด้วนสายตาที่ไม่พอใจ

 

 

 

" อุ้ย " ป๊อปยิ้มแหยๆ เมื่อเห็นสายตานางพญา

 

 

 

" พี่อาชาเป็นสามี น่าจะจัดการปัญหานี้ได้นะคะ " แก้วพูดเสียงนิ่ง ป๊อปกลืนน้ำลายอึกใหญ่ ไม่คิดว่าแก้วจะกล้าพูดได้ขนาดนี้ 

 

 

หญิงสาวหันหลังจะเดินต่อ

 

 

 

 

" ถ้าพลอยไม่ได้ท้อง พี่คงไม่เป็นห่วงเค้าขนาดนี้ " อาชาตะโกนลั่น แก้วชะงัก หยุด อีกครั้ง " พี่เสียพ่อกับแม่ไปแล้ว พี่มีแค่เค้ากับลูก พี่ไม่อยากเสียพวกเค้าไปอีก " อาชาพูดเสียงเศร้า ทุกคนเห็นใจ

 

 

 

" แล้วพี่ทำแบบนี้ พี่ก็เสียเค้าไปอยู่ดี แล้วพี่จะทำทำไม " แก้วงงกับการแก้ปัญหาของอัครา

 

 

 

" จากเป็น มันดีกว่าจากตายนะแก้ว ปัญหาเรื่องนี้มันจบลงเมื่อไหร่ พี่ก็จะกลับไปหาเค้า " อัคราพูดต่อ แก้วหนักใจ เธอเงียบไป แล้วตัดสินใจเดินออกจากห้องอย่างไม่มีคำตอบ

 

 

อาชามองแก้วที่เดินออกจากห้องไปด้วยสายตาที่สิเนหวัง

 

 

 

" ลองกลับไปพูดกับน้องพลอยดูอีกครั้งก่อนก็ได้พี่ " อัคราว่า

 

 

 

อาชาถอนหายใจเฮือกใหญ่ " พี่พูดกับเค้าตั้งแต่เสร็จงานศพพ่อ เค้าไม่ยอมไป ยิ่งมารู้ว่าเค้าท้องอีก พี่ยิ่งเครียดไปใหญ่ ไม่รู้จะหาทางออกเรื่องนี้ยังไงดี " อาชาทอดตัวลงพองเก้าอี้อย่างคนเหนื่อยใจ

 

 

 

บ้านพักครูฟาง 

 

 

แก้วนั่งคิดหนักอยู่ในห้องรับแขกบ้านพักของฟาง เธอเข้าใจในความคิดของอาชา แต่ ... ถ้าเธอตกปรักรับคำไป ก็เหมือนกับเธอเป็นมีดไปทำลายครอบครัวของเค้า 

 

 

 

" โอ้ยยยยย !! " หญิงสาวร้องลั่นด้วยความคิดหนัก ก่อนจะทิ้งตัวพิงโซฟา 

 

 

แต่ถ้าเธอไม่ช่วย แล้วเกิดอันตรายกับพลอยและลูก ? 

 

 

 

" โอ้ยยย อะไรวะเนี่ยยยย " เธอตะโกนลั่นเมื่อในสมองมีแต่คำถามที่ตอบไม่ได้

 

 

' ฉันจะทำยังไงดีวะ ' หนำซ้ำ เรื่องบ้าๆนี่ก็เล่าให้ใครฟังไม่ได้อีก อยากจะบ้าตาย

 

 

 

เอี๊ยดด เสียงประตูบ้านถูกเปิดออก แก้วไม่ได้หันไปมอง แต่เธอเข้าใจว่าคนที่เดินเข้ามาเป็นฟาง

 

 

 

" ฟางงง แกมานวดหัวให้ฉันหน่อยสิ " เธอเทตัวเองนอนราบอยู่บนโซฟา หลับตา รอนวด

 

 

 

ชายหนุ่มมองหญิงสาวที่นอนหลับตาพริมอยู่ ก็ค่อยๆวางของแล้วลากเก้าอี้มานั่งเหนือศีรษะเธอแล้วเริ่มนวด 

 

 

 

" ฉันคิดถึงแม่จังเลยวะ อยากคุยกับแม่ ถ้าฉันได้คุยกับแม่ ฉันคงแก้ปัญหาทุกอย่างได้ " เธอพูดพลางหลับตา " ฟาง แกทำซุปให้ฉันกินหน่อยสิ กินซุปแกทีไร ฉันหายเครียดทุกที " เธอว่า อีกคนนิ่งดงียบไม่ยอมตอบ เขาหนวดให้เธอไปเรื่อยๆ " ลูบผมหน่อยนะ " เธอพูดเสียงเบาๆ เหมือนอ้อนๆ อีกคนทำตาม 

 

 

มือหนาสัมผัสกับเส้นผมบางที่เรียงตัวกันสวย จนเขาเริ่มหลงไหลกับความนุ่มสลวยของเส้นผมในมือ 

สายตาคมจ้องมองผมเงาแล้วสัมผัสมันอย่างเบามือ จนเขาเผลอก้มลงไปดมกลิ่นหอมที่ติดมากับมือของเขาบนเส้นผมบาง

 

 

 

' ใช้แชมพูอะไร ' คิ้วหนาขมวดชนกัน เมื่อกลิ่นผมเธอหอมจนเขาประทับใจ 

 

 

' เห้ย ' ชายหนุ่มตกใจจนเกือบหลุดอุทานออกมา เมื่อคนตรงหน้าพลิกตัวจนผมในมือของเขาสยายออกจากมือเขาไป เขาก้มมองหญิงสาวที่ดูเหมือนจะหลับสนิทแล้ว ก่อนจะเดินเข้าไปในครัวเตรียมทำอาหาร

 

 

 

1 ชั่วโมงผ่านไป 

 

 

 

" โมะ แกมาตั้งแต่เมื่อไหร่ " ฟางยังไม่เห็นแก้วที่นอนหลับอยู่บนโซฟา เธอเดินตามกลิ่นอาหารเข้าไปในห้องครัว

 

 

 

" ก็สักพักแล้วหละ " เขาว่า แล้วปรุงอาหารต่อ 

 

 

 

" ซุปไก่หรอ ? " ฟางชะเง้อมองอาหารที่กำลังเสร็จ 

 

 

 

" อือ เห็นเพื่อนแกบอกอยากกินหนะ " โทโมะว่า

 

 

 

" เพื่อนฉัน ? ใคร ? " ฟางงง " คนชอบกินซุป ก็มีแต่ไอแก้วนะ  " เธอว่า แล้วหันกลับไปมองที่ห้องนั่งเล่น ก็พบว่าแก้วนอนอยู่

 

 

 

" แล้วแกรู้ได้ไงว่ามันอยากกินซุป " ฟางซักต่อ

 

 

 

" ก็เพื่อนแกบอก " โทโมะว่า

 

 

 

" แก้วหรอ มันจะบอกแกหรอ ฉันเห็นเจอกันก็ทะเลาะกันทุกที ล่าสุดมันก็ยังไม่หายโกรธเลยนะ  " ฟางไม่เชื่อ 

 

 

 

" เค้าไม่รู้ว่าเป็นฉัน เค้าคิดว่าเป็นแก " โทโมะว่า 

 

 

 

" ไม่เข้าใจอยู่ดี เอาเถอะ ฉันไปเปลี่ยนชุดก่อนนะ " ฟางเหนื่อยจากทำงาน เลยไม่ได้สนใจอะไรมาก  เธอเข้าห้องตัวเองไปเปลี่ยนชุด เดินกลับมาอีกที อาหารทุกอย่างก็ถูกจัดวางไว้เรียบร้อยแล้ว

 

 

 

" บอกให้ทำซุปแบบนี้ ไปเจอเรื่องเครียดมาแหงๆ " ฟางบ่นๆ 

 

 

 

" เครียด ? กินซึปแล้วหายหรอ ? " โทโมะถามด้วยความสงสัย

 

 

 

" ไม่รู้สิ มันก็ดูโอเคขึ้นทุกครั้งนะ " ฟางว่า แล้วมองแก้วที่ยังหลับอยู่ ก่อนจะเดินไปเอาผ้าชุปน้ำมาเช็ดหน้าให้แก้ว

 

 

 

" ต้องดูแลขนาดนี้เลยหรอ " โทโมะอึ้ง เมื่อเห็นสิ่งที่ฟางทำให้แก้ว

 

 

 

" ถ้าไม่เช็ดหน้า ตื่นมา แก้วจะมึนหัว " ฟางว่า แล้วเช็ดหน้าต่อ จนอีกคนเริ่มรู้สึกตัว 

 

 

 

" แก ฉันตัดสินใจไม่ถูกกก " เธอบ่นแล้วพะยุงร่างตัวเองขึ้นมา ก่อนจะลืมตาขึ้นมองฟาง

 

 

 

" ตัดสินใจอะไรวะ " ฟางถาม แก้วเห็นข้างตา เหมือนใครกำลังนั่งจ้องเธออยู่ เธอหันไปมอง

 

 

 

" .... " แก้วถึงกับเงียบกริบ เมื่อเห็นโทโมะนั่งมองเธออยู่ เหตุการณ์วันก่อนเธอยังไม่ลืมหรอกนะ 

 

 

 

" ไหน ตกลงแกตัดสินใจอะไรไม่ถูก " ฟางถามต่อ 

 

 

 

" ไม่พูดแล้ว " แก้วเซ็ง หงุดหงิด ไม่อยากให้โทโมะอยู่ในที่ๆเธออยู่ หญิงสาวลุกขึ้นแล้วเดินตรงเข้าไปในห้องครัว 

 

 

 

O _ O 

 

 

 

" ซุป " ตาเธอเบิกกว้างเมื่อเห็นซุปถ้วยโตวางอยู่บนโต๊ะตรงหน้า

 

 

พลึบ ! 

 

 

เธอลากเก้าอี้แล้วนั่งลงตรงหน้าถ้วยซุป ก่อนจะคว้าช้อนมาตักกอนทันที

 

 

 

" ไปต้องไปบอกนะว่าฉันทำ เดี๋ยวได้พลานไปกินไปอีก " โทโมะกระซิบ ฟางพยักหน้าเข้าใจแล้วเดินเข้าไปนั่งกับแก้ว 

 

 

 

" อร่อย " แก้วชม แล้วกินต่อ ก่อนจะหยุดมองฟางที่นั่งกินกับเธอแค่สองคน 

 

 

 

" โทโมะนั่งอยู่ข้างนอกหนะ มันไม่เข้ามาหรอกแกกินเถอะ " ฟางว่า แล้วกินต่อ 

 

 

แก้วนิ่งงไปรู้สึกไม่อร่อยขึ้นมายังไงยังงั้น เธอนึกสงสารโทโมะ เมื่อเหลือบมองนาฬิกาก็ปาไป 2 ทุ่ม อีกคนคงจะหิวเหมือนที่เธอหิว หญิงสาวตัดสินใจลุกขึ้นไปตาม 

 

 

 

 

" นาย ... ไม่เข้าไปกินข้าวหละ " แก้วทักขึ้น

 

 

 

" ก็เธอโกรธฉันอยู่ ฉันกลัวเธอกินข้าวไม่ลง " เขาว่า 

 

 

 

" เออ ๆ ไม่โกรธแล้ว เข้ามากินข้าวเถอะ " เธอว่า

 

 

 

" หรอ ไม่โกรธแล้วหรอ " เขาทำท่าทางดีใจ แล้วลุกขึ้นยืนมองหน้าอีกคน

 

 

 

 

" อืออ " 

 

 

 

" แต่ขอโทษด้วยนะ วันก่อนที่ฉันทำไม่ดีกับเธอ " เขาว่า

 

 

 

" ช่างเถอะ แต่นายคงชอบกินน้ำเสาวรสนั้นมากเลยนะ ฉันแย่งกินถึงได้โมโหขนาดนั้น " เธอยังงงกับสิ่งที่ทำ แล้วโดนอาละวาดใส่ไม่หาย

 

 

 

" เอ่อออ ... " ส่วนเขาก็ไม่รู้จะอธิบายยังไง

 

 

 

" เออ ช่างเถอะ ไปกินซุปต่อดีกว่า วันนี้ซุปอร่อยมาก " เธอปัดความรำคาญแล้วเดินเข้าบ้านไป 

 

 

 

โทโมะยิ้มน้อยๆ เมื่ออาหารของเขาสามารถทำให้ใครอารมณ์อีขึ้นมาได้จริงๆ ผิดกับตอนที่เขาพยายามทำให้เพชรพลอยกิน แต่กลับถูกมองข้ามทุกครั้ง

 

 

 

" โมะ ที่หลังไม่ต้องทำก็ได้นะ มันเสียเวลา เราออกไปกินข้างนอกก็ได้ พลอยจะได้ช้อปปิ้งด้วย " เพชรพลอยมองอาหารในจานด้วยสายตาแสยะ ก่อนจะทักขึ้นโดยที่ไม่ห่วงถึงคงามรู้สึกของอีกคนเลย คำพูดของเขามันทำให้กุ๊กหน้าหล่ออย่างเขาเสียความรู้สึกและเสียความมั่นใจไปทันที แต่ด้วยความรักที่เขามีให้เธอ เรื่องนี้จึงถูกมิงข้ามไป