Confused รักเธอหรือเเค่สับสน ?

 

 

 

 

 

              " นายยจะเข้ามาทำไมฮะ "

 

 

 

 

 

            คนที่ถูกลากโวยวายใหญ่ในเมื่อจู่ๆเขาก็ลากเธอเข้ามาในห้องของเธอ ไอ้ลากเข้าห้องอ่ะไม่ได้ว่าอะไรหรอก เเต่ไอ้คนลากอ่ะมันเข้ามาด้วยทำไมม 

 

 

 

 

 

 

               " หยุดโวยวายสักที "

 

 

 

 

 

 

             เขาทำหน้าดุเมื่อเธอเล่นเอาเเต่เถียงเขา เอะอะก็โวยวาย เอะอะก็ใช้กำลังซาดิสชะมัด

 

 

 

 

 

 

 

           " ถ้าไม่อยากให้โวยวายก็ออกไปดิว่ะ ปล่อยยยย "

 

 

 

 

 

            เธอชักเเขนเธอกลับมาหาตัว คราวนี้โทโมะยอมเธออย่างง่ายดายไม่ใช่เขายอมเเพ้หรอกนะ เเค่เหนื่อยกับการที่มาทะเลาะเรื่องไม่เป็นเรื่องเเบบนี้ 

 

 

 

 

 

 

            เขาสาวขายาวๆของเขาเข้าห้องน้ำในห้องนอนของเธออย่างรวดเร็วไม่ฟังเสียงเอะอะโวยวายของเจ้าของห้องอย่างเธอเเม้เเต่น้อย 

 

 

 

 

             ห้องน้ำห้องของเธอ เป็นห้องน้ำที่มีขนานใหญ่พอสมควร มีห้องเเต่งตัวในนั้นด้วย ตู้เสื้อผ้าขนานใหญ่สีขาว ลวดลายสุดหรูสองใบถูกตั้งชิดมุม มีชั้นวางรองเท้า โต๊ะเครื่องเเป้ง ถูกออกเเบบดีไซรอย่างเท่ เเละหวานไปในตัว เมื่อเดินผ่านห้องนี้จะมีห้องน้ำที่มีประตูกั้นระหว่างห้องเเต่งตัวกับห้องน้ำ มีห้องอาบน้ำ อ่างอาบน้ำราคาสุดเเพงในนั้น ดูก็รู้เลยว่าเธอเป็นคนค่อนข้างมีระเบียบ มุมต่างๆไม่มีคราบเปื้อนสกปกเลยเเม้เเต่น้อย หยดน้ำสักหยดบนพื้น เส้นผม เศษเล็บบอกเลยว่าไม่มีเลยในห้องของเธอ มันเหมือนห้องที่ถูกจัดใหม่ตลอดเวลา เหมือนพึ่งซื้อมาเเล้วเพิ่งเข้ามาอยู่ใหม่ เนียบจริงๆ

 

 

 

 

 

            " นี้นาย ออกมาเด่วนี้นะฉันจะอาบบน้ำ โทโมะะะะ! ออกมา "

 

 

 

 

 

 

            เมื่อเขาเข้าห้องน้ำพร้อมล็อกประตู หญิงสาวเมื่อสักครู่ก็เคาะ ก็ถุบประตูเเถบจะพังมันด้วยซ่ำ เเรงเยอะขนานนี้อยากต่ออีกรอบหรอ ?

 

 

 

 

 

 

             เขาเลื่อนบานประตูห้องน้ำออกอย่างรำคาญ อะไรนักหนาก่ะอิเเค่อาบน้ำทำไมต้องทำให้เป็นเรื่องใหญ่วะ  มือเขาฉุดดึงมือของอีกคนเข้ามาในห้องน้ำอย่างง่ายดาย เเต่ที่ไม่ง่ายคือผู้หญิงคนนี้เอาเเต่ทุบตีเขาจนเขาเริ่มจะทนไม่ไหวเเล้วว 

 

 

 

 

 

             " นี้หยุดนะ ถ้าเธอยังไม่หยุดฉันจะต่ออีกรอบ "

 

 

 

 

 

 

            สายตาของเขาสัมผัสได้เลยว่าเขาหื่นกระหายเเค่ไหน บวกกับใบหน้าที่เเดงเพราะความโมโหตอนนี้เขาเเถบจะฆ่าเธอเลยก็ว่าได้ 

 

 

 

 

 

 

             " เเล้วใครใช้ให้นายมาจับฉันล่ะ ปล่อยนะเว่ย " 

 

 

 

 

 

            " เเล้วใครล่ะ ที่อยากเข้ามา ? "

 

 

 

 

 

 

          " ชั้ลลจะอาบน้ำ นายยออกไปเด่วนี้ นี้มันห้องของชั้ล ชั้ลมีสิทธิ์ " 

 

 

 

 

 

 

            เธอพูดพร้อมผลักเขาชนตู้เสื้อผ้าอย่างเอาเรื่อง สายตาเธอบงบอกได้เลยว่ากำลังไล่เขาออกไปให้เสียพ้นๆหน้า

 

 

 

 

 

 

 

           " ห้องเมีย ผัวไม่มีสิทธิ์หรอกหรือ ? "

 

 

 

 

 

 

           " อย่ามาเล่นลิ้นกับชั้ลนะ "

 

 

 

 

 

 

 

          " จะเอาไง จะให้ชั้ลอาบก่อนดีๆหรือจะอาบพร้อมกัน ? "

 

 

 

 

 

 

           เขายิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ ตาของเขามองไปที่หสื้อคลุมอาบน้ำที่ปกปิดร่างกายของเธอราวกับว่าไม่มีมันปิดอยู่ 

 

 

 

 

 

 

             " นายกก็ไปอาบห้องของนายดิว่ะ นี้ห้องของชั้ล "

 

 

 

 

 

 

            " ชั้ลถือว่าเธออยากอาบพร้อมชั้ลล่ะกันน่ะ "

 

 

 

 

 

 

 

           เขาลากร่างเล็กเข้ามาในห้องอาบน้ำพร้อมเปิดฝักบัว น้ำที่หยดลงมาไหลรินสู่ศีรษะ เเล้วไหลไปตามร่างกายอย่างรวดเร็ว เขาถอดเสื้อคลุมของเขาออกพร้อมๆกับถอดเสื้อคลุมของเธอ ร่างกายเราทั้งคู้เปลือยเปล่าไร้สิ่งปกปิดเรือนร่างอีกต่อไป 

 

 

 

 

 

           เเปลกที่เธอไม่สงเสียงร้อมโวยวายเหมือนเมื่อกี่ เธอนิ่งพร้อมสั่นๆร่างกายของเธอเเดงเป็นจ้ำๆตั้งเเต่ต้นคอลงมาถึงหน้าขา มีรอยเเดงลากยาวหลายที่ถ้าเอาน้ำเกลือมาสาดไม่อยากคิดเลยว่าเธอจะเเสบเเค่ไหน คราบเลือดบริสุทธิ์ที่เเห้งเมื่อถูกน้ำก็ไหลลงสู้พื้นเเดงเป็นสายน้ำทันที รอยคราบต่างๆถูกชำระล้างออกจนหมดสิ้น

 

 

 

 

            เธอยืนก้มหน้าไม่สบตาเขา สองร่างยืนติดกันย่างเเนบเเน่นเพราะห้องอาบน้ำที่มีขนานเล็ก มือเล็กๆทั้งสองรวบหน้าอกทั้งสองข้างไว้ มันทั้งอาย ทั้งเขิล ทั้งเกลียดเเละโมโหที่เขาทำเเบบนี้ เเล้วจะโทษใครล่ะถ้าไม่โทษปากของเธอเอง ? 

 

 

 

 

             เขาบีบสบู่ที่อยู่ข้างๆถูตามซอกร่างกายของเธออย่างทะนุทะนอม พร้อมยิ้มพอใจกับผลงานศิลปะสีเเดงตามร่างกายของเธอที่เขาเป็นคนสร้างขึ้นมา เวลาเธอนิ่งเธอเหมือนลูกเสือที่ไร้กรงเล็บไม่มีพิษไม่มีไพ ต่างจากตอนที่เธอเเสดงตนเป็นเสือเเผลงริทกับเขา 

 

 

 

 

 

 

              เขาบีบน้ำยาสระผมลงบนผมของเขาเเละเธออย่างไม่รีบร้อน มือของเขาจับมือทั้งสองของเธอขึ้นมาขย้ำผมของเขา ตาของเราผสานงานกันดังจะสื่อความหมายให้กันเเละกัน มือน้อยๆของเธอค่อยๆขย้ำขยี้ตามไรผมอย่างถนุถนอม มือของเขาสระผมคนตรงหน้าอย่างระเอียดอ่อน 

 

 

 

 

 

              มันเหมือนความโกรธ ความเเค้น ความหยิ่งยัดโสมันหายไปอย่างไม่น่าเชื่อ มันโหยหามันต้องการคนตรงหน้ามาเติมเต็มสิ่งที่ขาดหายไป อยู่ๆอารมณ์ตรงนั้นก็พาไป ไม่มีฝ่ายไหนเถียง มีเเต่ยินยอมด้วยกันทั้งคู่ มันเหมือนสติหลุดไปอีกโลกหนึ่ง โลกที่มีเเค่เราสองคน โลกที่ไม่ต้องการคนรอบข้าง เธอต้องบ้าไปเเล้วเเน่ๆ จริญญา

 

 

 

 

 

 

              เราสองคนอาบน้ำกันเส็ดตั้งเเต่เมื่อไหร่ไม่รู้ มารู้อีกทีก็ตอนที่เธอใส่ชุดนอนขายาวสีขาว เสื้อเเขนสั้นที่มากับชุดนอนอย่างเรียบๆ ตอนนี้เธอกำลังถือเครื่องเป่าผมอันเล็กๆเป่าผมของเธอเอง พร้อมหวีมันเพื่อให้มันเเห้งง่ายขึ้น เเละอีกคนที่สวมเสื้อผ้าที่เขาถือติดไม้ติดมือมาจากห้องเขาเรียบร้อยเเล้ว กำลังทาครีมหน้าโต๊ะเครื่องเเป้งของเธอ ดูเหมือนว่าเขาจะใช้ครีมตัวเดียวกันหรือเหมือนๆกับเธอเลยก็ว่าได้ ครีมของเธอมีหลายเเบร์นดังราคาเเพงๆทั้งนั้นคงต้องมีสักตัวเเหล้ะที่เขาใช้ 

 

 

 

 

 

              เราสองคนเงียบกันเหมือนต่างคนต่างอยู่ในโลกส่วนตัวของตน มีเเค่เสียงเครื่องเป่าผมเบาๆในห้องนั้น 

 

 

 

 

 

              เมื่อผมขอเธอเเห้งเส็ด เธอเตรียมจะเก็บมันเข้าที่ในที่ของมัน ทุกอย่างต้องเป็นระเบียบเสมอ 

 

 

 

 

             " ผมชั้ลยังไม่เเห้งเลย เป่าให้หน่อยดิ "

 

 

 

 

 

              อยู่ๆอีกคนก็เดินมาตอนไหนก็ไม่รู้ มาเเนบชิดเเผ่นหลังของเธอ เธอหันมาสบตาเขาพร้อมกับทำหน้าตามึนงงกับสิ่งที่เกิดขึ้น ใบหน้าเราห่างกันเเค่ไม่กี่เซน เขายิ้มออกมาอย่างอ้อนโยนเหมือนจะอ้อนให้ชั้ลเป่าผมให้กับเขา ผมของเขายังไม่เเห้งสนิท เเต่ก็ถือว่าเเห้งไปมากพอสมควรไม่งั้นเขาคงจะทาครีมไม่ได้หรอก หรือเขาเเค่อยากจะอ้อนเธอก็เเค่นั้น 

 

 

 

 

 

              จิตใจชั้ลเริ่มไม่อยากกับเนื้อกับตัวเเล้วล่ะสิ เหมือนร่างกายถูกออกคำสั่งจากใจล้วนๆโดยที่ไม่ผ่านสมองเซลล์ไหนเลย เหมือนร่างกายมันขยับไปเองตามคำอ้อนวอนเเละสายตาของเขา มารู้ตัวอีกทีก็ตอนที่ตนเก็บเครื่องเป่าผมเส็ดเเลว 'นี้ชั้ลเป็นบ้าไรเนี้ย'

 

 

 

 

 

               เเละเเล้วเธอก็เริ่มนำพาสติเธอกลับมา สมองที่เถึยงกับใจตอนนี้มันเถียงกันดังก้องไปหมดจนหูเริ่มชา เริ่มไม่ได้ยินอะไรเเล้ว เเววตาบงบอกได้เลยว่าเธอกำลังสับสน ไม่รู้จะเชื่อใจหรือความคิดของตน เธอเดินออกมาจากในห้องนั้นตรงมาที่ห้องอีกห้องหนึ่งผ่านห้องหนังสือเข้าไปจะเป็นห้องทำงานของเธอ 

 

 

 

 

 

               ห้องนี้เป็นห้องอีกโทรนสีหนึ่งเป็นสีสบายๆต่น่ารักๆเห็นเเล้วมีอารมณ์อยากจะทำงาน มีโน๊ตบุ๊คสีขาวสุดหรูตั้งอยู่ที่โต๊ะงานเธอที่มันเชื่อมต่อกับเครื่องปริ้นเตอร์ เเละอุปกรต่างๆในการทำงาน มีรูปหลายใบที่ห้อยเรียงกัน เธอเป็นคนที่ชอบถ่ายรูปเอามากๆมีรูปที่เธอพึ่งล้างออกมาจากเครื่องมากมาย มีโพสอิดติดที่กระดานเล็กๆหน้าโต๊ะทำงานของเธอ

 

 

 

 

 

             เธอเลือกที่จะไม่คิดอะไร ปล่อบให้เขามายุ่งวุ่นวายในห้องเธออย่างเต็มที่คิดซะว่าอยู่คนเดียวไปล่ะกัน ทำหน้าที่ของเธอต่อจากนี้ให้ดีที่สุดก็พอ

 

 

 

 

 

            เธอเดินไปหยิบโพสอิดทีล่ะอันมาอ่านว่าเธอควรจะทำอะไรดี เธอเลือกที่จะทำโครงงานที่สำคัญก่อน เธอพิมพ์มันอย่างรีบเร่งดีนะที่เธอพอจะหาค้นคว้าข้อมูลทุกอย่างเรียบร้อยเเล้วมันจึงง่ายหน่อย เเต่ที่ไม่ง่ายเลยคือต้องส่งพรุ่งนี้ ตอนนี้ก็สามทุ่มกว่าๆเเล้ว เหลืออีกหกถึงเจ็ดงานที่เธอต้องเคลียให้เสดไม่งั้นเธอคงไม่ได้ไปเรียนต่อในระดับมหาวิทยาลัยที่เธออยากเรียนเป็นเเน่

 

 

 

 

 

 

             ปกติเเล้วเธอเป็นคนที่ไม่เคยค้างงานเเม้เเต่น้อย ตั้งเเต่มีฟางเข้ามาในชีวิตทุกอย่างก็เปลี่ยนไป จากที่เคยส่งการบ้านก็ต้องทำให้ฟางก่อทำให้ตัวเอง โครงงานเต่ล่ะชิ้นที่เธอกำลังทำเธอเคยทำมันมาเเล้วทั้งนั้น เเต่เธอเลือกที่จะมอบให้ฟาง เพื่อฟางจะได้มีเวลาอ่านหนังสือเตรียมสอบเข้ามหาวิทยาลัยคณะเดียวกันกับเธอ เธอรู้ว่าฟางไม่เก่งในด้านการสอบหรือการทำงานพวกนี้เลยเเต่เธอก็เลือกที่จะทำให้เพราะ"เธอ รัก ฟาง"

 

 

 

 

 

              เพื่อนหลายคนต่างเตือนเธอเรื่องทำงานพวกนี้ให้กับฟาง มันเหมือนสงเสริมฟางไปในทางที่ผิดๆ เเล้วไงเธอก็เเค่อยากเเบ่งเบาพพาระฟางบ้างก็เเค่นั้นเอง เป็นไงล่ะฟางส่งครบทุกงาน เเต่ตัวเองค้างงาน จนบางรายวิชาครูตัดเกรดเรียบร้อยไม่รอผลงานของเธอเลย เเต่เเล้วเธอก็สอบได้คะเเนนดีเหมือนเดิม ผิดจากฟางที่ส่งทุกงานเเต่สอบได้คะเเนนน้อย เเละตกในการสอบทุกๆครั้ง