Confused รักเธอหรือเเค่สับสน ?

 

 

 

 

                     6 เดือนต่อมา

 "Tomo" 

 

 

 

           ตอนนี้ผมย้ายมาอยู่คอนโดของผมดังเดิมเเล้ว เนื่องจากการเรียนเเพทย์เเพทย์นั้นไม่มีเวลาว่างเลยสักนิด ต้องทำงานอยู่ตลอดไหนจะเข้าปีเเรกกิจกรรมก็เยอะเลยไม่สดวกจะกลับบ้านซะเท่าไหร่ ผมตัดสินใจจ้างพยาบาลมาดูเเลพ่อของผมเเทน เเต่ผมก็ไปหาท่านบ่อยๆเมื่อว่าง ตอนนี้ท่านเริ่มขยับปากกินข้าวได้เเล้ว เเต่ก็ยังพูดไม่ได้เลยเมื่อไหร่นะ เราสองคนพ่อลูกจะได้กลับมาคุยกันเหมือนเดิม..

 

 

 

 

 

             ชีวิตผมตอนนี้มันเหมือนขาดๆหายๆอะไรไปบ้างอย่าง มันเหมือนเวลาผ่านไปช้ามากๆหรือผมรู้สึกไปเองคนเดียว ? ตั้งเเต่วันนั้น.. วันที่ผมกระทำชำเราเธอคนนั้น คนที่ทะเลาะกับเขาบ่อยๆตอนนี้เธอเหมือนคนล่ะคนจากเมื่อก่อน จากที่เคยกวนประสาทผม เเกล้งผม ทะเลาะตบตีกับผม กลับกลายเป็นว่าเธอนิ่ง เธอเงียบ วันๆเเถบจะไม่ได้ยินเสียงเธอเลยทั้งๆที่เราก็อยู่คอนโดเดียวกัน เจอหน้ากันทุกวันเเต่เธอกลับก้มหน้าหลบสายตาเขาตลอด จะให้เขาขอโทษอะหรอ ? ไม่มมีทาง!

 

 

 

 

 

 

               "KAEW"

 

 

                

 

            ชีวิตของชั้ลตอนนี้มันเหมือนคนที่ไม่มีความคิดเป็นของตัวเองเลยสักนิด ต้องทำตามคำสั่งของเขาตลอด ไม่ว่าจะให้ชั้ลกิน ชั้ลนอน หรือนั่งอยู่นิ่งๆ เเต่ดูเหมือนว่าเขาจะพยายามเเกล้งชั้ลสาระพัด

 

 

 

 

            

 

 

 

            เเค่ชั้ลทำอะไรที่เขาเห็นเเล้วไม่พอใจ เขาก็ทำอย่างว่า.. กับชั้ลทุกครั้ง จนตอนนี้ชั้ลกลายเป็นคนนิ่งเงียบ ไม่กล้้าทำอะไรเเม้เเต่จะทำอะไรเลย ตื่นเช้ามาก็ทำอาหารเช้าเส็ดก่อนเขาตื่น อาหารเย็นต้องเส็ดก่อนเขากลับมา ทำทุกอย่างดังคนใช้ก็ไม่ปาน ไม่ว่าจะเป็นสักผ้า ทำความสะอาดห้อง เเละอื่นๆที่คนใช้เค้าทำกัน 

 

 

 

 

             

............................................................................

 

 

 

 

 

                   คอนโดโทโมะ

 

 

 

 

                  เสียงประตูที่ถูกเปิดออกพร้อมกันร่างสูงเดินเข้ามาในห้องด้วยความเหนื่อยจากการทำกิจกรรมวันนนี้  เขาเดินไปที่โซฟาตัวใหญ่เเล้วนั่งลงอย่างเเรงด้วยความเหนื่อย 

 

 

 

 

             " เฮ้อ " เขาหลับตาลงเพื่อพักสายตา เขาถอดหายใจเเรงเป็นระยะๆคงจะเหนื่อยจริงๆล่ะมั้ง

 

 

 

 

                 เมื่อเขาลืมตามาอีกทีก็เหมือนมือขาวๆถือเเก้วน้ำใสๆที่มีน้ำเย็นๆในเเก้วส่งมาให้กับเขา เขารับเเก้วน้ำจากเธอ พอเขาจับเเก้วน้ำปุ๊บเธอก็เตรียมตัวเดินไปจากเขา

 

 

 

 

 

                " เดียวก่อนสิ " เขาพูดพร้อมเอามืออีกข้างหนึ่งที่ไม่จับเเก้วน้ำฉุดรั่งข้อมือเธอไว้ 

 

 

 

 

 

                " อะ อย่าา ทำอะไรชั้ลเลยน่ะ ชั้ลไม่ได้ตั้งใจทำให้นายโกรธ ชะ ชั้ลเห็นนายเหนื่อย ละ เลยเอาน้ำมาให้ดื่ม ต่อไปชั้ลจะไม่ทำอีกเเล้ว ฮื่อ ขอโทษ " 

 

 

 

                เธอลงไปนั่งกับพื้นพรมเเล้วยกมือไหว้เขา ขอโทษเป็นการใหญ่ทั้งๆที่เธอยังไม่ได้ทำอะไรผิด เธอพูดตะกุตะกะเหมือนกลัวเขามาก ตัวของเธอสั่นๆ สะอื้นเธอการใหญ่

 

 

 

                เขาถึงกับอึ้ง นี้การกระทำของเขาทำให้เธอกลัวขนานนี้เลยหรอ ? เขาไม่เคยคิดเลยว่าการที่เขาจับมือเธอไว้ เพื่อที่จะคุยกับเธอมันทำให้เธอกลัวขนานนี่ 

 

 

 

 

                 " เเก้ว เเก้ว ชั้ลไม่ได้จะว่าเธอ เเค่อยากคุยด้วยเท่านั้นเอง " เขาอยากจะเข้าไปปลอบเธ เเต่เธอยิ่งร้องไห้เมื่อเขาสัมผัสตัวเธอ 

 

 

 

 

 

                  " พร้อมคุยยัง ? " เขาพูดเพราะเห็นเธอเลิกสะอื้นไปสักพักเเล้ว 

 

 

 

 

                 เธอไม่ตอบอะไร เพียงเเต่พยักหน้าตอบรับ กลัวพูดอะไรไปเขาจะโมโหเธอหนือป่าว 

 

 

 

 

                 " มานั่งด้านบน คุยไม่ถนัด " 

 

 

 

 

                  " ฮะ คะ ? " เธอเเปลกใจพอสมควรที่เขาชวนเธอขึ้นนั่งโซฟากับเขา ในเมื่อเมื่อก่อนเขาเป็นคนสั่งเธอห้ามนั่ง เธอมองหน้าเขาอย่างสงสัย เขาไม่พูดอะไรเพียงยิ้มให้เธอ 'เเปลกๆนะ' ?เขาจะหาเรื่องทำร้ายร่างกายเธอหรือป่าว  ไม่น่าไว้ใจเอาซะเลย

 

 

 

 

 

                 " ขึ้นมา " เขาดึงให้เธอนั่งข้างๆเขา เขามองร่างเล็กๆที่อยู่ตรงหน้าเขาที่ไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมองเขา

 

 

 

                 เธอสวยขึ้นมาก.. ไม่หลงเหลือความเป็นทอมบอยอีกต่อไป ผมจากสั้นซอย ตอนนี้ยาวสยายถึงกลางหลัง ทั้งๆที่เธอไม่ได้ใช้ครีมทาหน้าหรือทาผิวเธอเลยเเต่เธอกลับขาวราวตุ๊กตา เเม้เธอจะใส่เสื้อผ้าที่เขาซื้อมาให้ราคาถูกๆตัวล่ะ 50-100 บาทซื้อมาให้เพียง 4 ตัวเท่านั้น เเต่ผมก็ฉีกเสื้อของเธอทุกครั้งเมื่อผมจะลงโทษเธอ! ไม่เเปลกที่เสื้อของเธอจะมีรอยเย็บทุกตัวบางตัวไม่เหลือเค้าโครงเสื้อ เเต่เธอก็เย็บจนมันใส่ได้ เขาไม่เคยซื้อเสื้อให้เธอใหม่ เขาก็เเค่อยากลงโทษคนหยิ่งอย่าเธอก็เท่านั้น เเต่เชื่อไหม ว่าคนสวยใส่อะไรก็สวย ทำอะไรก็น่ารักไปทุกอย่าง

 

 

 

 

                 " เป็นอะไรไป กลัวชั้ลขนานนั้นเลยหรอ" เธอเอาเเต่เงียบเเละสั่นจนเขากังวล

 

 

 

 

                 " ป่ะ ป่าว "

 

 

 

 

 

                 " เอ่อ.. ชะ ชั้ล ขอโทษนะที่ทำให้เธอกลัว "

 

 

 

 

                " อ่ออ ไม่เป็นไร " ฮะ !! ขอโทษงั้นหรอ เกิดเรื่องอะไรไปกระทบสมองเขาหรือป่าวถึงมาขอโทษเรา หรือเขาจะมาไม้เดิม เหมือนที่เขาเคยทำ

 

 

 

 

 

                  " เเล้วก็.. "

 

 

 

 

                  " นา นาย ชั้ลเตรียมอาหารเรยบร้อยละนะ ไปกินเลยไหม " ชั้ลไม่อยากจะตัดบทนายนั้นหรอกน่ะ เเต่นางต้องมีเเผนอะไรเล่นตลกกับความรู้สึกชั้ลเเน่ๆ ชั้ลไม่ตลกด้วยสักนิด สู้ไม่ฟังอะไรเลยดีกว่า ไม่ใช่ว่าโทโมะจะไม่เคยขอโทษชั้ลหรอกน่ะ เเต่ขอโทษทุกครั้งเขาก็กลับมาทำอีีกหมือนเดิม หลอกให้ตายใจเเล้วก็ร้าย นายนั้นคงสนุกที่มาเล่นก่ะความรู้สึกคนอื่นเขาเเบบนี้ ถ้าคำพูดมันทำให้คนอื่นเขาคิดไปไกล อย่าพูดมันออกมาเถอะนะ T T

 

 

 

 

 

                  " อิ้ม ดีเลย กำลังหิวพอดี " เขา   

 

 

 

 

 

                

                 เขาดึงชั้ลมาด้วย ? เห้ย อะไรกันเนี้ย เขาทำให้ชั้ลสงสัยอีกเเล้ววว ! เขาดึงงเธอมาที่โต๊ะอาหาร เเล้วกดเธอลงบนเก้ากี้ 

 

 

 

 

                  เดินเดินไปหยิบจานชุดหนึ่งมา เเล้วตักข้าวให้กับเธอ เด่วน่ะ.. ให้ชั้ลทานข้าวร่วมโต๊ะกับนายงั้นหรอ! ? มาเเผนเดิมอีกเเล้ว นายคิดว่าชั้ลจะมองเกมนายไม่ออกหรอโทโมะ..

 

 

 

 

 

                " ขอโทษน่ะ ชั้ลทานเเล้ว " 

 

 

 

 

               " ทานอีกจะเป็นไรไป " เขาพูด

 

 

 

 

               " คือ ชั้ลเตรียมอาหารไว้ให้เฉพาะนายอะ เด่วนายไม่อิ่ม "

 

 

 

               " ถ้าเธอยังไม่หยุดพูด เเล้วนั่งกินข้าวกับชั้ล เธอน่าจะรู้น่ะว่าจะเจอกับอะไร " 

 

 

 

 

 

                  งื้อออ มาไม้โหดอีกเเล้วคับท่าน ชั้ลเลยจำเป็นต้องทานข้าวกับโทโมะ นานเเล้วที่ไม่ได้กินอาหารเเบบนี้ เธอเป็นคนทำก็จริงเเต่เธอได้ทานเเค่ที่เหลือในหม้ออันน้อยนิดเท่านั้น

 

 

 

 

 

               เขาเเละเธอทานอาหารไปเรื่อยๆจนหมดโดยไม่มีการพูดคุยกันในขนานที่ทานอาหาร จนเธอเก็บโต๊ะล้างจานจนเส็ด

 

 

 

 

                " พรุ่งนี้ชั้ลไม่มีเรียน เธอต้องออกไปด้านนอกกับชั้ล "

 

 

 

 

                 " ไปไหนหรอ " เธอไม่ค่อยอยากออกไปไหนเลย ดูการเเต่งตัวเธอสิยังก่ะขอทาน รอบก่อนไปเดินห้างถือของช่วยเขาก็โดนคนอื่นเขาหัวเราะ เยาะเย้ยเธอบ้าง บางร้านไม่ให้เธอเข้าร้านเพราะกลัวเธอขโมยของบ้าง เขาก็ไม่เคยคิดจะช่วยเธอเลยกลับหัวเราะเย้ยชั้ลไปอีกคน 

 

 

 

 

 

                 " ไปซื้อของ " อีกเเล้วหรออ

 

 

 

 

               " ชั้ลไม่ไปได้ไหม " ความรู้สึกนั้นชั้ลยังจำมันได้ดี ทุกคนมองชั้ลด้วยสายตารังเกียจเหมือนชั้ลเป็นตัวเชื้อโรค ชั้ลไม่อยากกลับไปรู้สึกเเบบนั้นอีก.. เขาคงสะใจล่ะมั้งที่ทุกคนรังเกียจชั้ล

 

 

 

 

                  " เธออยากโดนดีใช่ไหม " เขาเริ่มขยับเข้าไปใกล้เธอ

 

 

 

 

 

                   " ปะ ไปๆ ชะ ชั้ลจะไปกับนาย " เชื่อไหมความรู้สึกที่เห็นคนอื่นเขาขะยักเเขยงขึ้ล มันเทียบไม่ไดกับที่เขาาทำกับชั้ลเลยสักนิด เอาเถอะ ไม่มีอะไรจะต้องเสียเเล้วนิ เเค่นี้เอง

 

 

 

 

                    เธอน้ำตาคลอๆก่อนที่จะเงยหน้ามองบนผนังเพื่อไม่ให้น้ำตาไหลออกมา ก่อนที่จะเดินเข้าห้องเล็กๆของเธอในห้องของเขา

 

 

 

 

 

                 เขายืนมองการกระทำของเธอจนสุดลูกหูลูกตา เเค่เขาชวนเธอไปซื้อของเธอต้องร้องไห้เลยหรือ ? จะรังเกียจอะไรเขาขนานนั้น

 

 

 

 

 

 

                   เช้า

 

 

 

 

               เมื่อเธอเเละเขาทานอาหารเช้ากันเส็ด โดยที่เขาบังคับให้เธอมานั่งทานด้วยอย่างเมื่อวาน เขาก็พาเธอขึ้นรถสุดหรูคันเดิมของเธอมุ่งตรงไปที่ห้างสรรพสินค้าที่มีเเต่คนรวยๆเข้ามาซื้อของ เธอเตรียมรับชะตากรรมตั้งเเต่เมื่อคืนไว้เเล้วว่าเธอต้องเจอกับอะไรบ้าง.. เเล้วมันก็เป็นอย่างที่เธอคิด

 

 

 

 

 

 

               " ไม่อนุญาติให้เข้าคะ " พอถึงร้านเสริมสวยระดับห้าดาวที่มีเสื้อผ้าทุกเเนวของผู้หญิงโทโมะก็เดินเข้าไปในร้าน คงจะมาซื้อเสื้อผ้าให้สาวอย่างเดิมล่ะมั้ง เธอเคยคิดหลายครั้งว่าเขาอาจซื้อให้เธอบ้าง เเต่สุดท้ายก็หลงตัวเองไปหน่อยจนเธอไม่กล้าที่จะคิดว่าเขาจะซื้ออะไรให้คนอย่างเธอเลยด้วยซ้ำ พอชั้ลจะเข้าไปหาโทโมะเพราะกลัวหลงกลับโดนพนักงานตัวอ้วนๆไม่อนุญาติให้ชั้ลเข้าซะงั้น เฮ้อ 

 

 

 

 

 

               " เอ้อ.. คะ " พนักงานคนนั้นพูดเสียงดังมากจนคนที่เดินผ่านไปผ่านมาหันมามองชั้ลกับพนักกงานคนนั้นเป็นตาเดียว คนเหล่านั้นตัวเราะกับการเเต่งตัวของชั้ลดังจนชั้ลอาย.. ขนานเตรียมใจไว้เเล้วยังรู้สึกขนานนี้เลย  

 

 

 

 

 

                 หมับ !

 

 

 

 

             ก่อนที่เธอจะทนฟังเสียงคาระหานินทาเธอไม่ไหวจนต้องเดินไปทางอื่น เเต่มีมือที่คุ้นเคยจับชั้ลเอาไว้ ให้ตายเถอะเขาคงอยากเห็นชั้ลโดนประนามมากสิน่ะถึงมาจับชั้ลไว้เเบบนี้

 

 

 

 

 

                " ขอโทษนะครับ นี้เเฟนผม! คุณมีสิทธอะไรไม่ให้เธอเข้าไป หัวเราะเเฟนชาวบ้านอะตลกไหม "

 

                 ประโยคเเรกเขาพูดกับพนักงานคนนั้น ก่อนที่จะหันไปทำสายตาดุให้กับคนที่ยืนหัวเราะเธอเมื่อสักครู่นี้ จนชนกลุ่มนั้นวิ่งหนีไปคนละทิศละทาง กล้าดียังไงมาหัวเราะเธอ!

 

 

 

 

               " อุ๊ย ! คุณโทโมะมีอะไรกันหรอคะเสียงดังเชียว " เจ้าของร้านเดินออกมาเมื่อเห็นว่าด้านนอกเสียงดังอะไรกัน ไม่เเปลกที่เธอจะรู้จักโทโมะในเมื่อโทโมะพาหญิงไม่ซ้ำหน้ามาซื้อชุดร้านเธอตลอด 

 

 

 

 

 

               " หงส์ คุณช่วยสั่งสอนลูกจ้างของคุณให้พูดจาดีๆกับเเฟนผมด้วยนะ เห็นเเต่งตัวไม่ดีหน่อยกลับไม่ให้เข้าร้าน ร้านคุณไม่ให้คนเเต่งตัวไม่ดีไม่ให้เข้าร้านตั้งเเต่เมื่อไหร่ ?"  เขาหันไปคุณกับเธอคนนั้น

 

 

 

 

 

                " ไม่น่ะคะ ร้านหงส์ตอนรับทุกคนอยู่เเล้ว หรือเเตงกวาทำอะไรให้คุณไม่พอใจหรอคะ "

 

 

 

 

                หงส์พูดกับโทโมะเเล้วหันไปหาลูกจ้างของเธอที่มีหน้าที่ตอนรับลูกค้าที่ชื่อเเตงกวา ที่ยืนสั่นกลัวโดนไล่ออกที่พูดไม่ดีกับเเก้วเมื่อครู่นี้ เธอก็พอจะรู้ว่าคนของเธอทำผิดต่อโทโมะ

 

 

 

 

               " ขอโทษเเฟนคุณโทโมะซะ " เธอสั่งเเตงกวาเสียงเย็นเฉียบราวจะฆ่าให้ตายเลยด้วยซ้ำ 

 

 

 

 

 

 

                " ขอโทษนะคะ ไม่คิดว่าคุณจะมากับคุณโทโมะ ขอโทษจริงๆ... "

 

 

 

 

              " ขอโทษเเล้วมันหายไหมฮะ ! " เเตงกวาพูดไม่ทันจบโทโมะก็เเทรกพูดทันที 

 

 

 

 

            " นายพอเถอะ เขาก็ขอโทษเเล้วไง " เธอที่ยืนอึ้งอยู่พักใหญ่ๆตั้งเเต่ที่เขาประกาศว่าเธอคือเเฟนของเขา เเต่พอเหตุการณ์เริ่มบานปลายเธอจึงเข้ามาห้าม ผู้หญิงคนนั้นคงกลัวมากๆเเละชั้ลก็รู้ด้วยว่าความรู้สึกนั้นมันคงเเย่มากๆ

 

 

 

 

            " เธอไม่เห็นหรือไงว่ามันดูถูกเธอ เธอยอมหรอเเก้ว ! " เขาพูด

 

 

 

 

             " ยอมสิ ยอมมากกว่านี้ก็เคยมาเเล้วนะ เเค่นี้ไม่เห็นเป็นไรเลย " เธอพูดเบาๆให้ได้ยินกันเเค่สองคน เธอจับมือทั้งสองข้างของเขามาเหมือนกับว่าบอกเขาให้ใจเย็นๆ น่าเเปลกที่รอยยิ้มของเธอมันทำให้อารมณ์โกรธของเขาหายไปอย่างรวดเร็ว นี้เเก้วมีอิทธิพลกับอารมณ์เขาได้ขนานนี้เลยหรือ

 

 

 

 

 

               " อะอึ้ม! " เขาเหมือนจะได้สะติ เขาก้มมองมือเล็กๆที่กุมมือเขาอยู่ เธอจึงรีบปล่อยมือโดยทันที กลัวจัง กลัวเขาโกรธ T^T

 

 

 

               

 

               " ชั่งเถอะหงส์ เเตงกวยังเด็กคงไม่รู้อะไรควรไม่ควร ครั้งนี้ให้อภัย เเต่ไม่มีครั้งหน้านะ " เขาล่ะสายตาจากเเก้วมาพูดกับหงส์เเทน หงส์ดูก็รู้ว่าเขาคงจะรักเเก้วมากๆขนานโมโหขนานนั้นพอเเก้วพูดนิดหน่อยก็หายโกรธ ถ้าเป็นผู้หญิงคนอื่นที่เขาคบเขาคงจะเดินหนีออกนอกร้านไม่ฟังหญิงคนนั้นพูดให้เสียเวลาหรอก

 

 

 

 

 

               " เด่วหงส์ลดให้ 50% เลยดีไหมสำหรับคุณโดยเฉพาะเลย "

 

 

 

 

 

               " เอ่อ.. ขอบคุณนะ หงส์ช่วยไรหน่อยสิ "

 

 

 

 

 

                 " ว่าไงคะ ? "

 

 

 

 

 

               " ช่วยเเต่งตัวดีๆให้เเก้วหน่อย เอาเเบบเข้ากับเธอมากที่สุดน่ะ อยากทำอะไรก็ทำเลยจ้างไม่อั้น เเต่งานออกมาต้องดีน่ะ "

 

 

 

 

               " ฮะ ?? " เเก้วร้องออกมาทันทีเมื่อได้ยินโทโมะพูด 

 

 

 

 

 

                  " ได้เลยย เเค่นี้สบายมากกก " หงส์พูดเเล้วก็ดึงเเขนเเก้วเข้าไปในร้านทันที เธอทั้งอาบน้ำเเร่ เเช่น้ำนม สระผม พอกหน้า เเละทำอื่นๆมากมาย ถึงเเก้วดิ้นขัดขื่นว่าไม่ทำอันนั้น อันนี้เธอก็ให้ลูกน้องของเธอจับไว้ เด่วถ้าโทโมะกลับมาเห็นเเก้วไม่สวยสมใจโทโมะได้ฆ่าเธอทิ้งเเน่!

 

 

 

 

 

 

 

              TOMO

 

 

 

 

             ผมเดินจากร้านของหงส์ ออกมาซื้อของได้สักพักใหญ่ๆเเล้ว ไม่รู้ทำไมเหมือนกันถึงไปเเต่งตัวให้ยัยนั้น นึกเเล้วก็ขำก่อนผมออกมาทั้งร้านวุ่นวายกับการเสริมสวยของเเก้ว ก็เเก้วน่ะสิดื้อไม่ยอมให้หงส์ทำนั้นทำนี้ที่ทำให้เธอเป็นผู้หญิงมากขึ้นกว่านี้ หึหึ

 

 

 

 

 

             ผมเดินเอาของไปเก็บที่รถก่อนจะเดินกลับไปหาเเก้วที่ร้าน นี้ก็เย็นมากเเล้วมาตั้งเเต่เช้าคงเเต่งตัวเส็ดเเล้วล่ะมั้ง

 

 

 

 

 

             เขาเข้ามานั่งเปิดนิตยาสารรอคนที่โดนเเต่งตัวออกมาหาเขา ในร้านเสียงเงีบไปเยอะมาก มากกว่าตอนที่ผมเดินออกไปซะอีก ยัยนั้นคงหมดริดเเล้วนินะ 555 

 

 

 

 

              " อ่าวว คุณโทโมะกลับมาเเล้วหรอ " หงส์เดินออกมาพอดีเห็นโทโมะอ่านนิตยาสารอยู่

 

 

 

                 " อื้ม เเต่งตัวกันเส็ดยังอะ "

 

 

 

 

                " ดูเอาเองล่ะกัน " เธอพูดพร้อมยิ้มให้กับผลงานของเธอ

 

 

 

 

                " เเก้วๆ ออกมาจิ คุณโทโมะอยากเห็นเเล้ว " เมื่อเธอเห็นเเก้วไม่ยอมออกมาสักที เธอจึงไปจูงมือเเก้วที่เอาเเต่ก้มหน้าเดินออกตามเธอมา

 

 

 

                 เมื่อโทโมะเห็นก็ถึงกับอึ้ง ! เมื่อเห็นเเก้วเดินออกมา เเก้วไม่ได้เเต่งตัวหรูมาก เเต่ชุดนี้ทำให้เธอเป็นผู้หญิงขึ้นมามากก เธอใส่ชุดเอียมกระโปร่งสั้นยีนสีฟ้าอ่อนๆใส่เสื้อลายทางขาวดำด้านใน  รองเท้าผ้าใบสีขาวเเบร์นดัง ผมยาวสีดำถูกย้อมเป็นสีน้ำตาลดัดลอนนิดหน่อยพอเป็นทรง ใบหน้าตกเเต่งด้วยเครื่องสำอางนิดหน่อยเป็นธรรมชาติ 

 

 

 

 

 

                " นะ นาย " เมื่อเเก้วเห็นโทโมะไม่พูดอะไรสักทีเลยเดินไปตรงหน้าเพื่อเรียกให้เขาได้สติ 

 

 

 

 

 

                 " เอ่อ.. ขอบคุณมากน่ะหงส์ ยัยนี้ดูเป็นผู้หญิงขึ้นมามากเลย 555 " เขาพูดติดตลกเพื่อไม่ให้เธอสงสัยว่าเขากำลังเขิลลลเธออยู่! 

 

 

 

 

 

                   " ทำไมหัวเราะเเก้วเขาเเบบนั้นล่ะคุณโทโมะ เเก้วสวยเเบบนี้มาอยู่เเล้วหงส์ยังไม่ได้ทำอะไรมากเลย ชุดที่ให้ลองใส่ก็ใส่สวยทุกชุดจนเลือกไม่ถูก ตาถึงจริงๆนะคะคุณโทโมะเนี้ย "

 

 

 

 

 

                " หงส์ช่วยจัดชุดให้เเก้วหลายๆชุดเลยนะ เครื่องสำอาจ ครีมบำรุง รองเท้าเอาทุกอย่างที่คิดว่าเข้ากับเเก้วผมจ่ายไม่อั้น เปลี่ยนเเนวบ้างจะได้ไม่จำเจ " ประโยตสุดท้ายเขาหั่นไปพูดกับเเก้วที่ยืนข้างๆเขา 

 

 

 

 

              " นี้เเหนะ ! " เธอตีเเขนโทโมะเพียงเบาๆเท่านั้นกลัวว่าโทโมะจะโกรดเนีั้ยสิ

 

 

 

 

             " โอ้ย เจ็บนะเด่วนี้ชั่งกล้าเนอะ " เขาพูดเเล้วเอาหน้าเข้าไปใกล้เธอจนได้กลิ่นหอมๆของเครื่องสำอาง มือของเธอจับที่เอว อีกข้างจับที่บ่า เธอหลับตาปี้มันยิ่งทำให้เธอน่ารักเข้าไปใหญ่ ไม่เเปลกหรอกที่เธอจะตัวสั่นเพราะสัมผัสของเขา เเต่ที่เเลกคือเธอสั่นไม่ใช่เพราะเธอกลัว เเต่เพราะเธอเขิลต่างงหาก ><

 

 

 

 

 

 

              

 

                   " เรียบร้อยล่ะค่าาา เอ่อ.. " พอเธอจัดชุดที่โทโมะจะซื้อเส็ดเธอก็ดันเจอฉากที่ไม่ควรจะเจอซะเเล้ว เขิลเเทนเลย >< 

 

 

 

 

                   เเก้วผลักโทโมะเบาๆให้ได้สติ ในเมื่อที่นี้ไม่ได้มีเราเเค่สองคนมันไม่ควรเลยที่จะทำอะไรเเบบนี้ 

 

 

 

 

                 " อะ อืมม คิดเงินเลยน่ะกัน " เขาพูดเเล้วก็เดินไปคิดตังที่เคาร์เตอร์ปล่อยให้เเก้วยืนหน้าเเดงอยู่คนเดียว ไอ้บ้า ><

 

 

 

                 " เเหน่ะ เมื่อกี้ทำไรหน่ะ "

     

 

 

 

                 " อย่าเเซวดิ " โทโมะเองก็ไม่ต่างอะไรจากเเก้วเลย เพียงเเต่เขาเเสดงมันออกมามากกว่าเเก้วด้วยซ้ำ 

 

 

 

 

                 " คิดเงินเเล้วให้เด็กของหงส์เอาลงไปไว้ที่รถให้หน่อยสิ ก่ะจะพาเเก้วไปกินข้าวซะหน่อย รถจอดอยู่ที่เดิมนะ "

 

 

 

 

 

               " ได้คร้าบบผมมม กินข้าวเเน่นะคะ อิอิ "

 

 

 

 

 

              "  อื้มม " 

 

 

 

            เขาทนความอายไม่ไหวจำต้องเดินไปดึงมือของเเก้วออกมาจากร้าน ให้ตายสิ

 

 

 

 

             " นายยย รีบไปไหนเนี้ย ใจเย็นๆสิ " เธอเป็นคนไม่ชอบใส่กระโปร่งอยู่ด้วย ยิ่งมันสั้นๆทำให้เธอเดินลำบากเข้าไปใหญ่ 

 

 

 

 

              กึกก

 

 

 

             อยู่ๆก็หยุดเดินซะงั้น เธอมั่วเเต่จับกระโปรงไม่ให้มันเปิดโชว์ขาไปมากกว่านี้ พอเขาหยุดเธอก็ชนเข้าอย่างจัง! ดีน้ะที่เขารับไว้ทัน ไม่งั้นหงายหลังโชว์ของให้คนทั้งห้างดูเเน่ 

 

 

 

 

 

            " ระวังหน่อยสิ ชอบนักหรือไงโชว์ของอะ " ไอ้บ้า ! พูดงี้เด่วชั้ลไม่ใส่กระโปร่องให้นายได้เห็นอีกเลยยย 

 

 

 

 

 

           " เก็บไว้โชว์ให้ชั้ลเห็นคนเดียวไม่ดีกว่าหรอ " ในขนานที่ชั้ลด่าเขาในใจเขาก็มากระซิบข้างๆหูจนขนลุกซูไปหมด พูดออกมาได้ไม่อายปากก ! 

 

 

 

               เขากอดคอชั้ลมาที่ร้านอาหารเเห่งหนึ่ง ทำไมเเต่ล่ะคนต้องจ้องมองชั้ลด้วยน่ะ งื้ออหรือว่าเขาจะไล่ชั้ลออกไปด้านนอกอีก TT

 

 

 

 

                 " โทโมะ ชั้ลกลัวเขาไม่ให้ชั้ลเขาร้าน " เธอหยุดตรงหน้าร้านด้วยความกลัว

 

 

 

 

 

               " หึ เเล้วทำไมเขาจะไม่ให้เธอเข้าล่ะ ?

 

 

 

 

              " ก็ชั้ล... " ยังพูดไม่ทันจบโทโมะก็จับใบน่าของหญิงสาวให้หั่นไปมองเงาในกระจกที่สะท้อนให้เห็นตัวเองที่เเต่ตัเเบบไหน หงส์คงยังไม่ให้เธอดูกระจกล่ะมั้งเธอจึงยังไม่รู้ว่าเธออะสวยขนานนไหนเมื่อเเต่งตัวเเบบนี้ ! 

 

 

 

 

 

            " ไหน เขาจะไล่เธอออกจากร้านทำไม เเต่งตัวก็ดี.. มากับชั้ลชั้ลก็มีเงินจ่าย.. ไหนล่ะเหตุผลที่เขขาจะไล่เธออกจากร้าน "

 

 

 

 

 

               " ป่ะเข้าร้าน " เขากอดคอเธอเตรียมจะเข้าไปในร้านอาหารร้านนั้นเเต่เธอหยุดอีกเนี้ยน่ะสิ

 

 

 

 

                " เป็นอะไรอีกล่ะ ? " 

 

 

 

 

                 " ขอบคุณนะ " เธอพูดเเล้วหอมที่เเก้มเขาฟอดใหญ่ ตัวเธอเข้าไปในร้าเเล้วเเต่เขายังยืนอึ้งอยู่เลย เขาคิดว่าชาตินี้เธอคงไม่ทำนิสัยน่ารักๆกับเขาอีกเเล้ว เขาคิดว่าเธอจะกลัวเขาจนไม่กล้าทำอะไรๆ เเต่ทำไมครั้งนี้เขาไม่โกรธเธอล่ะ เขากลับชอบซะด้วยซ้ำ การกระทำของเธอเมื่อกี้มันทำให้หัวใจของเธอเต้นผิดจังหวะ นี้เขาหวั่นไหวกับเธออีกเเล้วหรอ..