fic kuroko no basket แฟนธ่อมตัวที่หก

"หืม......เด็กคนนี้ น่าสนใจดีจัง"

"ชื่อ คุโรโกะ เท็ตสึยะ ผู้เล่นคนที่หกของทีมปาฏิหาริย์ ตอนนี้อยู่ในทีมเซย์ริน"

บทสนทนาดังขึ้นเป็นทอดๆในห้องห้องหนึ่งที่มีจอขนาดใหญ่ และสิ่งที่เคลื่อนไหวอยู่ในจอนั้นก็คือเด็กหนุ่มผมสีฟ้าหน้าตาละอ่อนราวกับเด็กสาวแรกรุ่นที่กำลังเล่นบาสอยู่ในสนามรวมกับคนอื่นๆ บอบบาง แต่แข็งแกร่ง และ...

"งามแท้..."

 

ริมฝีปากเข้มพูดออกมาเบาๆ แววตาหื่นกระหายจ้องมองภาพในจออย่างจดจ่อ เด็กหนุ่มผมสีฟ้าคนนี้ต้องตาพอๆกับอาคาชิ เซย์จูโร่

"ไฮซากิแพ้เด็กนี่มายับเยินเลยสินะ"

นั่นก็การันตีได้แล้วว่าความเก่งกาจมันคงจะมากกว่าที่ตาเห็น ถ้าได้ตัวมาเล่นให้กับทีมของเขาคนนี้รับรองต้องชนะ และแน่นอนว่าเขาคนนี้จะทะนุถนอมของล้ำค่านี้ไว้อย่างได้ถ้าหากได้มาไว้ในมือ

 

 

นี่นายเป็นอะไรไป

ไปท้าแข่งกับใครเขาไปทั่ว

นายไม่ใช่คนแบบนี้นี่เท็ตสึยะ นายไม่ใช่คนแบบนี้!

 

คุโรโกะนั่งเงียบอยู่ข้างสนามบาส หลังจากวิ่งพรวดพราดออกมาจากบ้านอาคาชิโดยลืมกระทั่งเสื้อกันหนาว

มือสองข้างประสานกันกุมแน่นจนขาวซีด พยายามระงับอารมณ์ปั่นป่วนของตัวเอง

 

สงสัยจริงๆว่าทุกคนมีเรื่องอะไรกัน

ดูเหมือนจะมีบางอย่างปิดบังอยู่.......ทุกคนไม่เมือนเดิม

แต่ว่า......มันเป็นอย่างนั้นอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ นายต่างหากล่ะที่เปลี่ยนไปเท็ตสึยะ นายต่างหาก

เหมือนอย่างที่อาคาชิพูดเอาไว้ไม่มีผิด เขาไม่สามารถหยุดความทะเยอทะยานของตัวเองได้ ความกระหายที่อยากได้ชัยชนะ ทำยังไงก็อดไม่ได้ที่จะหาเรื่องคว้ามันมา

 

พรึ่บ!

เสื้อกันหนาวสีน้ำเงินถูกโยนลงมาให้จากกด้านหลังของร่างบางที่ยังนั่งนิ่ง

"คางามิคุง"

"อยากหนาวตายรึไง เจ้าบ้า"

คางามิ ไทกะ เดินเข้ามาหยุดยืนอยู่ตรงหน้าคุโรโกะ มองคนตัวเล็กที่ค่อยๆเงยหน้าขึ้นมาสบตา

"คางามิคุง จะแข่งบาสกับผมจริงๆเหรอครับ"

"ก็ถ้ามันเป็นความต้องการของนาย ฉันยังไงก็ได้อยู่แล้ว"

"ผม...ยังไม่อยากแข่งกับคางามิคุงตอนนี้หรอกครับ"

"หา? จะเอาไงวะ ทีกับเจ้าพวกนั้นละท้าเอาๆเชียวนะแก"

"ขอโทษครับ"

"เฮอะ! ไอ้บ้า...กลับกันได้แล้ว หายหัวมาตั้งหลายวันฉันไม่อยากโดนยัยโค้ชบ่นกรอกหูอีกหรอกนะ"

"ผมต้องกลับไปเอาเจ้าเบอร์สองก่อนครับ"

ที่บ้านอาคาชิคุง ทุกคนจะยังอยู่ที่นั่นรึเปล่านะ อยากขอโทษพวกเขา

"เรื่องมากจริง"

ถึงจะพูดอย่างนั้นแต่คากามิก็ไม่ขัดออกเดินไปพร้อมกับคนตัวเล็ก

เพียงแค่ไม่ถึงครึ่งทางที่จะกลับไป ก็เจอกับอาคาชิกำลังอุ้มเจ้าเบอร์สองมาพร้อมกับคนอื่น

"อาคาชิคุง....ทุกคน"

"สงบสติอารมณ์ได้แล้วรึยัง เท็ตสึยะ"

อาคาชิถามเป็นคนแรก ยิ่งทำให้คุโรโกะรู้สึกผิดมากขึ้นไปอีกหลายเท่า

"ขอโทษครับที่ทำให้เดือดร้อน"

"หา.......พูดบ้าอะไร พวกเราไม่ได้เดือดร้อนแทนนายซักหน่อย เท็ตสึ"

อาโอมิเนะพูดลอยๆแต่ถึงอย่างนั้นคุโรโกะก็ไม่กล้าสบตาทุกคนเลย

บรรยากาศอึมครึมจนชักเวียนหัว คางามิจึงเข้าไปคว้าเอาเจ้าเบอร์สองมาอุ้มไว้เอง

"โทษที ฉันจะพาหมอนี่กลับเอง ไม่ต้องกวนพวกนายแล้ว"

"อ๋า~ คางามิจจิใจร้ายอ่ะ" =[]=

"คางามิ ไทกะ"

"อะไร"

ทำมาเป็นเสียงเย็น คิดเหรอว่าจะกลัว

และในขณะนั้นเอง

โฮ่ง!

ตั้บ!

เท้าปุกปุยของเจ้าเท็ตสึยะเบอร์สองก็ปะทับบนแก้มของคางามิ แถมมันยังดันหน้าเขาออกไปอีกทางจนสุดขาของมัน

"วะฮะๆๆๆ!! แม้แต่หมายังไม่ชอบขี้หน้าแกเลยว่ะ คางามิ"

อาโอมิเนะล้อขึ้นทันใด

โฮ่ง!

"เห่าแบบนี้แสดงว่าจริงสินะ เท็ตสึยะ" อาคาชิที่ไม่ค่อยจะเล่นกับใครมากก็ถึงกับถามออกมา แล้วเจ้าหมาน้อยนี่ก็กระดิกหางรับซะงั้น!

"หึ" =___=*

มันเยาะ =[]=!

 

แก ไอ้หมาเว๊รรรรรรรรรรรร!!!!!

 

"ฮะๆๆๆ นี่ ไหนๆก็ไหนๆแล้ว อุตส่าห์อยู่กันพร้อมหน้าทั้งทีหาไม่ได้ง่ายๆเลยน้า ฉันว่าเราไปหาอะไรกินกันก่อนกลับบ้านดีกว่า เนอะ"

คิเสะที่เนียนไปได้ทุกสถานการณ์ออกความเห็น

"ก็ได้ แต่นายต้องเลี้ยงนะ"

"อะ หา!!!"

"ใครชวนก็ต้องเลี้ยง ไม่งั้นฉันกับคุโรโกะจะกลับล่ะ"

คิเสะชักเริ่มไม่แน่ใจแล้วว่าตัวเองคิดถูกรึเปล่าที่ออกปากชวนคนพวกนี้ไปกินข้าว สำหรับคนที่เคยเห็นพฤติกรรมการกินของคางามิไทกะมากับตาตัวเองแล้ว การเลี้ยงคนๆนี้มันไม่ง่ายเลย แถมตอนนี้ มีแต่พวกกินเก่งทั้งน้านนนนนนนน!!!!

โอ้ มายก๊อดดดดดดดดดดด!!!! =[]=+++

 

สุดท้าย ร้านโอโคโนมิยากิ บรรดาหนุ่มหล่อทั้งหลายก็นั่งกันพร้อมหน้า คนที่เหงื่อตกซิกๆก็เห็นจะเป็นเจ้ามือเลี้ยงอย่างคิเสะที่รอลุ้นว่าพวกนี้มันจะสั่งอะไรมากินกัน

โดนผู้จัดการสวดยับแน่

แต่เพื่อคุโรโกจจิ งานนี้สู้ตายว้อยยยยยยยย!!!! >[]

เจ้าเท็ตสึยะเบอร์สองเข้ามานั่งในร้านได้ด้วยอิทธิพลของท่านอาคาชิ

 

"อ้าว คุโรโกจจิจะไปไหนน่ะ"

"ไปเข้าห้องน้ำเดี๋ยวมาครับ"

คุโรโกะเดินออกมาจากร้าน ตอนนี้บ่ายคล้อยจนจะเย็นอยู่รอมร่อ ถ้าไม่รีบชวนคางามิกลับเดี๋ยวก็มืดค่ำกันพอดี

คิดแบบนั้นแล้วก็ตั้งใจจะเดินกลับเข้าไปที่ร้าน แต่ทว่า

บรืนนนนนนนนนน!!!

เอี๊ยดดดดดดดด!!!

รถตู้สีดำติดฟิล์มซะมืดถึงสองคันวิ่งเข้ามาจอดประกบร่างบอบบางของเขาทันที แถมยังมีพวกคนชุดดำเดินลงมาราวๆเจ็ดแปดคนเห็นจะได้ คุโรโกะไม่ได้สนใจตั้งใจจะเดินกลับเข้าไปในร้าน แต่ดูเหมือนคนพวกนี้มันจะพุ่งเป้ามาที่เขา

"นายคือคุโรโกะ เท็ตสึยะสินะ ไปกับพวกเราซะดีๆ"

"ขอโทษครับ ผมไม่รู้จักพวกคุณ"

"งั้นก็ช่วยไม่ได้"

แล้วคนพวกนั้นก็เริ่มเดินเข้ามาล้อมเขา อะไรกัน นี่มันอะไรกัน

ผัวะ!

เสียงเหมือนคนล้มอยู่ข้างหลัง พอหันไปมองก็เจอกับคางามิ พร้อมด้วยอาโอมิเนะ

"พวกแกอีกแล้วเหรอ ตื๊อไม่เลิกนะ"

อาโอมิเนะพูดขึ้นมา

อีกแล้วงั้นเหรอ คนพวกนี้เป็นใครกัน

"คุโรโกะ มานี่"

คางามิเรียกพร้อมกับยื่นมือเข้ามากระชากแขนคุโรโกะ แต่ทันใดนั้นเอง

ผัวะ!

"อึก!"

"คางามิคุง!"

ร่างสูงของคางามิเซล้มลงอย่างง่ายดาย เขาถูกบางอย่างฟาดท้ายทอยจนสลบ แล้วไอ้สิ่งที่ฟาดมานั้นตอนนี้มันก็กำลังจ่ออยู่กลางหน้าผากของอาโอมิเนะ

ปืน!

"ถ้าไม่อยากตายอยู่ตรงนี้ก็นิ่งไว้ ไอ้หนู"

"แก~"

"อาโอมิเนะคุง!"

คุโรโกะก้าวฉับๆเข้าไปจะปัดปืนทิ้งเหมือนปัดลูกบาส แต่ว่าตัวเขาเองก็ถูกกระชากกลับไปด้วยกำลังที่เหนือกว่าและเหมือนจะมีบางอย่างพุ่งตรงมาที่คอของเขา

เข็มฉีดยา...

ฉึก!

"เท็ตสึ!"

เสียงอาโอมิเนะล่องลอยออกไปไกล

ซะเมื่อไหร่ล่ะ

คุโรโกะยืนนิ่งค่อยๆหันไปมองสิ่งที่เกิดขึ้น

ตอนนี้ที่อยู่ข้างๆมีร่างหนึ่งกำลังถือเข็มฉีดยา และจิ้มมันลงคอของชายชุดดำที่ล็อคตัวเขาไว้

"อะ อาคาชิ คุง"

เนตรราชันย์มองเห็นได้ทุกอย่าง และมันก็ว่องไวมากราวจัดฉากเอาไว้ก่อนแล้ว

และวินาทีต่อมา

ตุบ!

ร่างของคนชุดดำอีกสองคนก็หล่นตุ้บงองุ้มอยู่บนพื้น แทบเท้าคนตัวสูงกว่าสองเมตรที่ในมือกำลังหิ้วคอพวกมันอีกสองคน

"หืม~ ตัวเล็กจัง แต่ไม่น่ารักเท่าคุโรจินกับอาคาจินหรอก"

มุราซากิบาระยกคนตัวเล็กที่ว่าขึ้นมามองในระดับสายตา ตาสีม่วงดูจะง่วงไปหลายวันนั่นมองพวกมันพร้อมกับแรงอาฆาต

คิเสะกับมิโดริมะตามมาสมทบ

"มีใครเป็นอะไรรึเปล่า ฉันโทรเรียกตำรวจแล้วล่ะ"

"เรียบร้อยดีสินะ"

"เท็ตสึยะ.."

"ผมไม่เป็นไร ขอบคุณครับอาคาชิคุง"

"ไปกันเถอะ"

อาคาชิชักสีหน้าเครียดอย่างที่ไม่เคยเป็น กอดคอคุโรโกะให้เดินออกมาจากคนที่ล้มกองระเนระนาดนั่น

 

แต่ทว่าสิ่งที่ไม่มีใครคาดถึงก็บังเกิดขึ้น

ครืด!

ฉึก!!

ทุกอย่างเกิดขึ้นรวดเร็ว แม้แต่เนตรราชันย์ก็ยังมองไม่ทัน เข็มฉีดยาปักลงบนคอของอาคาชิและคุโรโกะก่อนที่มือปริศนาที่โผล่ออกมาจากในรถตู้จะคว้าร่างของทั้งสองเข้าไป

ปึงงงงงง!!!

"เท็ตสึ! อาคาชิ!"

"บ้าน่า! เราถูกหลอก!"

คนพวกนี้แค่ออกมาล่อให้พวกเขาตายใจเท่านั้น

"แม้แต่อาคาชิจจิก็...บ้าน่า!"

"พวกแก!!!!"

 

สายไปแล้ว สองคนนั้นถูกเอาตัวไปแล้ว

รถตู้สีดำวิ่งออกไปโดยไม่รออะไร อาโอมิเนะที่จัดได้ว่าเร็วกว่าใครวิ่งตามไปทันที

"หยุดนะโว้ยยยยย!!!!!!!!!"

นักกีฬาที่จัดได้ว่าเก่งที่สุดเรื่องพละกำลังอย่างอาโอมิเนะวิ่งตามรถตู้ที่เคลื่อนตัวออกไปติดๆ แต่แล้วมันก็หักเลี้ยวไปอีกทาง ทิ้งระยะให้ห่างออกไปอีก แต่อีกทางนั้นกลับมีร่างของคนผมม่วงวิ่งเข้ามาขวางเอาไว้

"มุราซากิบาระ!"

"อาคาจิน....เอาอาคาจินคืนมา!!!!!"

ร่างสูงกว่าสองเมตรตั้งท่าจะอัดรถตู้ที่วิ่งตรงมาให้แหลก

"ไม่! หลบไปเจ้าบ้า!!!!!"

มันชนแน่ ถึงจะยืนขวางอยู่อย่างนั้นมันต้องชนแน่!

บรืนนนนนนนนนนน!!!!

รถยังเร่งเครื่องไม่คิดจะเบรก และก่อนที่มันจะปะทะเข้ากับร่างสูงกลางถนน เงาของใครอีกคนก็พุ่งเข้ามาชนร่างนั้นออกไปข้างทางก่อนที่รถจะชนเพียงอึดใจ

พลั่ก!

"เกือบไป"

คนที่พุ่งเข้ามากระแทกร่างของมุราซากิบาระออกไปก็คือคิเสะ รถคันนั้นวิ่งออกไปไกลแล้ว มุราซากิบาระมองตามอย่างเกรี้ยวกราด

"ฉันจะขยี้มัน!!!"

"ไม่! มุราซากิจจิ อย่าเพิ่ง"

"ปล่อยยยยยยยย!!!!"

แรงคนตัวเล็กหรือจะสู้คนตัวโต คิเสะรวบตัวมุราซากิบาระเอาไว้ แต่ตัวเองกลับถูกลากถูลู่ถูกังไปซะอย่างนั้น

"อาคาจิน!"

"ใจเย็นก่อน ตามไปตอนนีก็ไม่รู้ว่ามันเอาตัวอาคาชิจจิกับคุโรโกจจิไปไหนนะ"

"ไม่สน!"

"ฮึ๋ย! อาโอมิเนจจิช่วยด้วยเซ่!!!"

คิเสะตอนนี้ถูกลากไปครืดๆ แต่ก้ยังไม่ยอมปล่อยมือจากคนตัวโตหัวม่วงเลยซักนิด

จนกระทั่งอาโอมิเนะเข้ามาดันข้างหน้าไว้อีกแรง

"ใจเย็นมุราซากิบาระ เราจะต้องไปเอาคืนกับมันแน่ แต่ตอนนี้นายต้องใจเย็นก่อน"

"ฉันจะฆ่ามัน จะฆ่ามัน!"

"เออน่ะ รู้แล้วโว้ย! แต่เรายังไม่รู้ว่ามันไปที่ไหนนะ!"

"พวกเราบอกให้มั้ยล่ะ"

"!!!!!!!!!!"

"!!!!!!"

เสียงทุ้มฟังดูจะคุ้นดังแทรกเข้ามา และเมื่อหันไปมองก็เจอกับคนที่คุ้นจริงๆ

"ฮิวงะ คิโยชิ!"

ทั้งสองคนจากทีมเซย์ริน มาทำอะไรที่นี่

"พวกนายมาทำอะไร แล้วเมื่อกี้พูดว่าอะไรนะ"

"ก็จะบอกให้ว่าพวกเวรระยำนั่นมันอยู่ที่ไหนไงล่ะ"

ฮิวงะตอนนี้เหมือนกำลังโกรธถึงขีดสุด ไม่ต่างอะไรจากคิโยชิที่ดูเหมือนพร้อมจะฆ่าคนได้ทุกเมื่อ ลองสองคนนี้เป็นแบบนี้แล้ว มันต้องไม่ใช่เรื่องดีแน่

"มีเรื่องอะไร"

อาโอมิเนะถามออกไป รู้สึกเหมือนหัวใจมันเต้นแรงกว่าเมื่อกี้

แล้วคิโยชิก็คว้าเอาโทรศัพท์ขึ้นมาโชว์หราต่อหน้าอาโอมิเนะ นัยน์ตาสีน้ำเงินเบิกกว้างสุดชีวิตเท่าที่เคยเป็นมาเมื่อมองเห็นสิ่งที่อยู่ในจอ

"ซัทสึกิ!!!"

เด็กสาวผมสีชมพูถูกมัดไพล่หลังปิดปากแล้วข้างๆเธอก็คือ ไอดะ ริโกะที่มีสภาพไม่ต่างกัน

พวกเธอทั้งสองคนก็โดนเหมือนกัน

 

เท่านั้นเองที่จิตอาฆาตของอาโอมิเนะลุกโชนถึงขีดสุด

ทั้งคุโรโกะ ทั้งอาคาชิ โมโมอิ ซัทสึกิ แล้วก็ ไอดะ ริโกะ คนที่เกี่ยวข้องกับบาสเก็ตบอลแล้วก็ทีมปาฏิหาริย์

 

"ฉัน จะ ไป ฆ่า มัน"

 

แน่นอนว่าคนที่อยู่ตรงนั้นด้วยก็รู้สึกอย่างนั้น

 

ยิ่งคิเสะกับมุราซากิบาระ ยิ่งไม่ต้องพูดถึง

 

จะฆ่าพวกมันให้หมด!

จะขยี้พวกมันให้แหลก!