fic kuroko no basket แฟนธ่อมตัวที่หก

ความพายแพ้ เป็นสิ่งเดียวที่ไม่อยากยอมรับ

ไม่ยอมรับไม่ว่าจะแข่งกับใคร ยังไงก็ต้องชนะด้วยกำลังทั้งหมด

อยากออกมาโดดเด่น อยากให้คนอื่นมองเห็น ไม่อยาก...เป็นแค่เงา

ปิ๊บ!....

เมื่อลืมตาตื่นขึ้น สถานที่นั้นคือห้องทรงสี่เหลี่ยมสไตล์ญี่ปุ่น

คุโรโกะนอนเหยียดกายอยู่บนที่นอนขนาดใหญ่ ข้างๆไม่ไกลจากที่นอนนักมีอาคาชิกำลังนั่งเล่นโชงิอยู่กับเจ้าเบอร์สองที่ดูจะสนใจเป็นพิเศษ

"อา...คา ชิ คุง"

"หืม...ฟื้นแล้วเหรอ เป็นยังไงบ้างล่ะ เท็ตสึยะ"

คนถามไม่ได้หันมามองคุโรโกะ และยังเล่นโชงิต่อไป ส่วนเจ้าเบอร์สองก็ดูจะตั้งอกตั้งใจ ท่าทางมันคงอยากเล่นด้วยเต็มแก่

คุโรโกะอยากลุกนั่งแต่ติดที่ว่าไม่มีแรงเอาซะเลย มันเป็นแบบนี้มาตลอดตั้งแต่ที่จบการแข่งขันฤดูกาลที่แล้ว เขาไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไร เหน็ดเหนื่อย อ่อนแรงจนไม่อยากแตะต้องบาส

"หมดแรงเหรอ เท็ตสึยะ...ก็น่าอยู่หรอกนะ ร่างกายของนายมันถึงขีดจำกัดแล้ว ถึงเวลาต้องเปลี่ยนตัวกันแล้วล่ะ"

"พูดเรื่องอะไรครับ"

"ก็เรื่องนายอีกคนไงล่ะ"

"!!!"

นัยน์ตาสองสีหันมาจับจ้อง ทำเอาคุโรโกะรู้สึกหนาววาบขึ้นมาจนถึงแกนกระดูก เขายังจำได้สมัยที่อยู่เทย์โค ตอนที่ได้พบกับอาคาชิอีกคนเป็นครั้งแรก

มันแตกต่างจนน่ากลัว

"ผมไม่เหมือนคุณ อาคาชิคุง"

"เหมือนสิ...นายเหมือนฉัน เท็ตสึยะ"

"ผมไม่ยอมรับเด็ดขาด"

"งั้นก็ดูกันมั้ยว่านายจะต้านมันอยู่รึเปล่า"

"ผมจะไม่เล่นบาส"

"นายทนไม่ไหวหรอก หัวใจที่รักในบาสของนายมันมากกว่าใคร ไม่มีทางที่นายจะทนได้หรอก"

"ผมไม่มีกำลังจะเล่นมันแล้ว"

"ฉันถึงได้พานายมาที่นี่ไง"

บ้านของฉัน....

"เพราะอะไร"

"ตอนนี้ยังไม่ต้องถามอะไรมาก นอนต่ออีกซักหน่อย แล้วฉันจะบอกนายเอง"

"ไม่ ผมจะกลับ"

ว่าแล้วก็พยายามลุกจนได้ อาคาชิไม่ได้ขยับเขยื้อนหรือแสดงสีหน้าและยังเล่นโชงิต่อ

คุโรโกะเค้นแรงทั้งหมดที่มีกว่าจะทรงตัวได้ก็เล่นเอาเหงื่อแตกพลั่ก ไม่คิดว่าตัวเองจะไร้เรี่ยวแรงขนาดนี้มาก่อนเลย ทั้งที่เป็นหน้าหนาวแต่ในอกกลับร้อนวูบวาบ

ลุกขึ้นยืนได้ก็โซเซไปที่ประตู แต่ก่อนที่จะได้เปิดมันออก เงาสูงใหญ่ที่เข้ามาทาบทับตรงหน้าก็เปิดมันเข้ามาเสียก่อน

"อ่าเระ....คุโรจิน ฟื้นแล้วเหรอ"

มุราซากิบาระหอบขนมหลากชนิดไว้เต็มรัก ปากก็คาบแท่งมายุโบที่ถูกกินเข้าไปมากกว่าครึ่ง ดวงตาสีม่วงหรี่มองคุโรโกะอยู่แวบหนึ่ง ก่อนที่เจ้าตัวจะยื่นขนมซองเล็กๆมาให้

"อ่ะ ฉันให้"

"ไม่ครับ ผมจะกลับแล้ว"

"หืม..."

ตาสีม่วงที่เหมือนคนนอนไม่พอหรี่ลงจนแทบปิด มองร่างคนผมฟ้าอย่างชั่งใจ ดูเหมือนพักหลังๆมานี้คนจืดจางอย่างคุโรโกะจะไม่ค่อยจืดจางเหมือนเมื่อก่อนแล้ว ขนาดคนตัวสูงกว่าสองเมตรอย่างเขาก็ยังมองเห็นง่ายๆ

"กรุณาหลีกทางผมด้วยครับ"

"อ่า...อาคาจิน ว่าไง"

"ปล่อยเขาไป"

"ได้"

"ซะเมื่อไหร่"

หมับ!

ตอบสนองไวเท่าความคิด

ร่างของคุโรโกะถูกคว้าไว้ด้วยมือใหญ่ๆของเซ็นเตอร์หัวม่วงทันทีที่จบประโยคสุดท้ายของอาคาชิ เรี่ยวแรงที่ไม่ค่อยจะมีอยู่แล้ว ยังถูกจับเหวี่ยงจับโยนเหมือนหมอนยัดนุ่นใบหนึ่ง คุโรโกะชักเวียนหัวขึ้นมาอีกซะแล้วสิ

ปุ่บ!

ร่างของนายจืดจางถูกวางลงบนที่นอนตามเดิม ตามมาด้วยมือหนาที่กดใบหน้าเขาเอาไว้ไม่ให้ขยับ

"อย่าให้ฉันต้องพูดซ้ำ เท็ตสึยะ นายควรพักผ่อนซะ"

"ต้องการอะไรกันแน่ครับ อาคาชิคุง"

"ก็แค่อยากเห็น นายอีกคนเร็วๆก็เท่านั้น"

พรึ่บ!

"!!!" / ดวงตาสีฟ้าใสเบิกกว้าง แต่มันไม่ใช่เพราะความตกใจ หากแต่เป็นความน่าสะพรึงที่ทำเอาอาคาชิกับมุราซากิบาระสะดุ้งอย่างลืมตัว แต่ไม่นานมันก็หายไปเหลือแค่นัยน์ตาสีใสไร้อารมณ์เหมือนเดิม

"อาคาจิน"

"ไม่เป็นไร อัตสึชิ ปล่อยให้เท็ตสึยะพักผ่อนไปก่อน เราออกไปข้างนอกกันเถอะ"

แล้วทั้งสองก็เดินออกไปจากห้อง ทิ้งให้คุโรโกะนอนอยู่คนเดียว เจ้าเบอร์สองเดินเข้ามาเลียแก้มเจ้านายของมันทีหนึ่ง

"ผมไม่เป็นไร เดี๋ยวก็หาย"

ใช่แล้ว... เขาแค่อ่อนแรง เดี๋ยวก็หาย พอหายแล้วก็จะกลับบ้าน ทำการบ้านตลอดช่วงปิดเทอมหน้าหนาว แล้วก็พักผ่อนอยู่ที่บ้าน

จะไม่เล่นบาสจนกว่าจะคิดว่าตัวเองพร้อม เหมือนเดิม