fic kuroko no basket แฟนธ่อมตัวที่หก

ลานหน้าฮอล์ที่ใช้แข่งขันบาสระดับประเทศ

เงาร่างของคนสองคนที่ส่วนสูงค่อนข้างต่างกันกำลังยืนเผชิญหน้ากันอย่างเงียบๆ

 

"นัดออกมามีอะไร หนาวชะมัด" ร่างสูงผมสีแดงดำบ่นพึมพำไอสีขาวพุ่งออกมาจากปากเพราะความหนาว ตาสีแดงเข้มมองร่างเล็กเจ้าของเรือนผมสีฟ้าใสที่ดูจะล่องหนได้ทุกเมื่อหากไม่จ้องเอาไว้ดีๆ

 

"คางามิคุง ผมไม่อยากเป็นแค่เงา อีกต่อไปแล้ว"

"หา? พูดอะไรของนายน่ะ"

 

เงียบ...

 

"เฮ้ๆๆ อย่าเงียบแบบนี้สิ รีบๆพูดมาจะได้กลับ มันหนาวนะเฮ้ย"

"ผมจะเลิกเล่นบาส..."

"ว่าไงน้า!!!!!!!"

เจ้าคนความรู้สึกช้า คางามิ ไทกะ ตาแทบถลนออกจากเบ้าเมื่อได้ฟังถ้อยคำจากปากของคู่หู คุโรโกะ เท็ตสึยะ เต็มสองรูหู

"แหกปากอะไรกัน หนวกหูคนจะนอน"

เสียงงัวเงียดังมาจากอีกด้านหนึ่ง

เพิ่งจะรู้ตัวว่าที่ตรงนี้ไม่ได้มีแค่พวกเขาสองคนเท่านั้น แต่ยังมีเจ้าคนขี้เซา จอมขี้เกียจโดดซ้อมบาสมานอนอยู่ด้วย

ผิวกายสีแทน ร่างกายกำยำถึงจะถูกสวมทับด้วยเสื้อกันหนาวตัวโคล่งก็ยังเห็นได้ชัด เส้นผมสีน้ำเงินซอยสั้น คนๆนั้นกำลังโผล่ออกมาจากที่กำบัง

แต่ก็ถูกเจ้าคนที่โวยอยู่ก่อนแล้วสวนกลับจนหน้าหงาย

"มีเรื่องอะ...."

"แกน่ะกลับไปนอนต่อให้แข็งตายไปเลย ไอ้ดำ!"

 

=[]=! /ดำได้เต็มปากเต็มคำเจ้าคร๊าาาาาา!!!!

 

"แก ไอ้ลิง!!!! กล้าดียังไงมาด่าฉันวะ!"

จากที่ง่วงๆก็หายไปโดยบัดนาว ตอนนี้ อยากเอากำปั้นยัดปากคนมากกว่า

"เมื่อแกว่าไงนะ ไหนลองพูดอีกทีเซ่ะ!"

อาโอมิเนะ ไดกิ เอสแห่งทีมบาสของโทวโอเดินตรงเข้ามาหาคางามิคู่ปรับตลอดกาลที่ปะทะคารมกันทุกทีที่เจอหน้า

หน้าตาตอนนี้ของพี่ท่านหัวน้ำเงิน เหมือน...เอิ่ม...กอลิล่าตกมัน =__='

ผัวะ!

(แอ้ก! / ถูกลูกบาสอัดหน้า สลบเหมือด....)

 

"แล้วแกสะเออะมาอยู่ที่นี่ตั้งแต่เมื่อไหร่ อะไร จะหาเรื่องเหรอ ฮะ!"

"ก็ลองดูซีวะ!"=___=++

"จัดให้ครับผม" ^___^+++

 

ก่อนที่กอลิล่าสองตัวจะเข้าปะทะแลกหมัดกัน บางอย่างก็แหวกอากาศเข้ามา และ..

ตุ้บ!

ผัวะ!

ลูกบาสสีส้มทุ่มลงบนหัวเรียงตัว และที่มาของการชู้ตสุดแม่นยำนี้ก็มาจากคนหัวเขียวแว่นหนาบ้าเครื่องรางที่กำลังเดินมาแต่ไกลพร้อมกับคนหัวเหลืองหน้าตายียวนกวนบาทา

"ทำบ้าอะไรของแกฟระ มิโดริมะ!"

อาโอมิเนะหันไปแหวใส่คนที่มาใหม่ วันนี้ถือตุ๊กตากระต่ายสีฟ้ามาเป็นเครื่องราง

"มาทำบ้าอะไรกันอยู่ตรงนี้ เจ้าพวกบ้า"

"ไง ไม่ได้เจอกันนานนะ ทุกคน" ^__^

มิโดริมะกับคิเสะ หนึ่งในสมาชิกของทีมปาฏิหาริย์

"นี่พวกนาย ยกโขลงกันมาทั้งทีมรึเปล่าเนี่ย"

=__=+.....

"พวกเราไม่ใช่ช้างนะเฟ้ย จะเรียกว่าโขลงน่ะ" =___=

 

 

อาโอมิเนะ คิเสะ มิโดริมะ สามในห้าของสมาชิกทีมปาฏิหาริย์ แน่นอนว่าไม่ได้รวมคุโรโกะเข้าไปด้วย

หวังว่าเจ้าตัวอันตรายอีกสองคงไม่โผล่มาด้วยนะ =*='

"นี่พวกนายมาทำบ้าอะไรที่นี่"

"ก็แค่บังเอิญผ่านมา"

ไม่บังเอิญล่ะมั้ง...

"ส่วนฉันก็แค่มีงานถ่ายแบบแถวๆนี้ เห็นคุโรโกจจิก็เลยจะเข้ามาทักซักหน่อยน่ะฮะ...ว่าแต่ คุโรโกจจิอยู่ไหนแล้ว"

 

.....

....

.....จืดจาง.........

 

"แล้ว...ตกลงพวกนายตั้งใจจะมาหาคุโรโกะกันทำไม"

....

...

.......

อาโห้ยยยยยย~ อาโห้ยยยยยยยย~~

เสียงกาบินผ่าน (ตกลงมันร้องงี้เหรอ)

 

อ๊ากกกกกกกกกกก!!!! ประสาทจะกิน!!!!

 

"คุโรโกจจี่~~~~~~" /คิเสะ

"คุโรโกะ!" / คางามิ มิโดริมะ

"เท็ตสึ!" / อาโอมิเนะ

"หายไปหนายยยยยยยยยยยยยยยยย!!!" /พร้อมเพรียง

 

ความจืดจางมันดีอย่างนี้นี่เองเนาะ ^^

 

 

 

ร่างที่แสนจืดจางเดินออกมาจากกลุ่มคนพวกนั้นเงียบๆ ไม่ได้แอบย่องอะไรหรอก แต่บังเอิญว่ามันเป็นความสามารถที่ติดตัวมาก็เท่านั้น

ปิดเทอมฤดูหนาวทั้งทีแบบนี้ กลับไปนอนเล่นอยู่ที่บ้านท่าจะดี คุโระโกะนึกกับตัวเอง

ช่วงนี้ไม่ค่อยจะมีแรง อาจจะเป็นหวัดไม่สบายก็ได้ ตั้งแต่ที่แข่งวินเทอร์คัพจบก็รู้สึกแปลกๆมาตลอด แต่ก็ไม่ได้บอกใคร ที่นัดคางามิออกมาก็แค่จะบอกว่าเขาไม่อยากเป็นเงาให้กับใคร ไม่สิ...ตอนนี้ เขาไม่อยากยุ่งกับบาสต่างหาก

 

"เป็นอะไรไป สีหน้าไม่ค่อยดีเลยนะ เท็ตสึยะ"

ร่างของคนๆหนึ่งยืนขวางทางอยู่ ไม่ต้องเสียเวลาถามว่านั่นคือใคร

"อาคาชิคุง"

โฮ่ง....

เจ้าเท็ตสึยะเบอร์สองก็อยู่ด้วย ดูท่าทางมันจะชอบอดีตกัปตันทีมปาฏิหาริย์ซะแล้ว ถึงกับยอมให้อุ้มออกมาจากบ้านแต่โดยดีแบบนี้

"มาทำอะไรที่นี่ครับ อาคาชิคุง แล้วนั่น คุณไปเอาหมาของผมออกมาจากบ้านทำไม"

"ฉันแค่เห็นมันวิ่งออกมาจากบ้านนาย"

"แล้วมาที่นี่ทำไมครับ"

"มาหานายไง เท็ตสึยะ"

"มีธุระอะไรกับผม"

จะบังเอิญไปหน่อยมั้ย ที่ทุกคนมเจอกันแบบนี้

อาคาชิอุ้มเจ้าเบอร์สองไม่ยอมปล่อย เดินเข้ามาประจันหน้ากับคุโรโกะ ดีที่ส่วนสูงของทั้งคู่ไม่ได้ต่างกันมาก็เลยทำให้มองหน้ากันได้ถนัด

"ไปกับฉัน เท็ตสึยะ"

"ไปไหนครับ"

"น่า มากับฉัน"

"ถ้าไม่บอกผมคงไปกับอาคาชิคุงไม่ได้หรอกครับ"

คุโรโกะไม่ใช่คนกลัวใคร ทุกคนรู้เรื่องนี้ดีอยู่แล้ว แต่สำหรับอาคาชิกลับรู้อะไรยิ่งกว่านั้น

"เหมือนกันจริงๆนะ ฉันกับนาย....แต่ไม่ว่ายังไงนายก็ต้องมากับฉัน ตอนนี้และเดี๋ยวนี้"

เหมือนเป็นคำสั่ง ทันใดนั้นเบื้องหลังของคุโรโกะก็มีเงาทมึนสูงตระหง่านเข้ามาทาบ และมือใหญ่ๆข้างหนึ่งก็รวบตัวเขาขึ้นแบกไว้บนบ่า

"จะทำอะไรครับ มุราซากิบาระคุง"

"อ๋า~ คุโรจิน ไปด้วยกันนะ"

ร่างสูงสองเมตรกว่า ผมม่วงตาม่วง ปากก็คาบขนมอยู่ พูดเหมือนคนจะไปเฝ้าพระอินทร์เต็มที เซ็นเตอร์ของทีมปาฏิหาริย์ที่ตอนนี้ก็ยังเป็นเซ็นเตอร์ทีมบาสโรงเรียนโยเซ็น

 

มากันหมดเลย....ทุกคนมาที่นี่กันหมด

คงไม่ใช่เรื่องบังเอิญซะแล้วล่ะ

"ปล่อยผมครับ"

"อาคาจินสั่งฉันได้คนเดียว คุโรจินเป็นเด็กดีไปกับเรานะ"

"ไม่ครับ ผมจะลง"

คุโรโกะปัดมือที่เกาะแกะตัวเองออก พยายามจะใช้ความจืดจางเข้ามาช่วยแต่มันไม่ได้ผลกับสองคนนี้

 

มุราซากิบาระยังทำท่าสบายๆ แบกคุโรโกะไปเคี้ยวขนมไปเดินตามหลังอาคาชิต้อยๆ

 

หงิง~

"ไม่เป็นไร ฉันไม่ทำอะไรเจ้านายของแกหรอก"

อาคาชิลูบหัวเจ้าเท็ตสึยะเบอร์สอง ปลอบใจมันเมื่อเห็นว่ามันห่วงคุโระโกะที่ค่อยๆเริ่มอ่อนแรงพาดอยู่บนบ่าของคนตัวสูง

คุโรโกะกำลังป่วย ใช่ เขาดูออก แถมมันยังมีอะไรมากกว่านั้นที่เนตรราชันย์ของเขามองเห็น

สำหรับแฟนธ่อมตนที่หกที่มีความสามารถแปลกไปจากคนอื่น การเปลี่ยนแปลงมันคงจะเป็นสิ่งที่ใครต่างก็คาดไม่ถึงเหมือนกัน

แล้วเขานี่แหละที่จะเป็นคนได้เห็นมัน เห็นคุโรโกะอีกคนที่กำลังพยายามเปิดประตูออกมา เหมือนอย่างที่ตัวเขาสมัยที่อยู่เทย์โคเคยเป็น