fic kuroko no basket แฟนธ่อมตัวที่หก

ทุกอย่างกลับมาเป็นเหมือนเดิมอยู่คนเดียว ไม่มีใครทั้งที่เป็นแบบนี้มานานแล้ว ทั้งที่รู้สึกชินชากับมันเหมือนเป็นเรื่องปกติแล้วแท้ๆแต่ตอนนี้กลับรู้สึก...เหงาร่างสูงร้อยเจ็ดสิบกว่าๆเดินย่ำหิมะไปตามเส้นทางที่หนาวเย็น อากาศหนาวๆแบบนี้การกลับบ้านไปอยู่ในห้องที่มีเครื่องทำความร้อนเป็นสิ่งที่ดีทีสุด แต่ว่าสำหรับคนที่ต้องอยู่คนเดียวอย่างอาคาชิ จะกลับไปเมื่อไหร่ก็ไม่ใช่เรื่องสำคัญเพราะถึงยังไงก็อยู่คนเดียวเวลาแห่งความสุนกสนานผ่านไปแล้ว ตอนนี้ทุกอย่างกลับมาเป็นเหมือนเดิมอาคาชิย้ำกับตัวเองอยู่ตลอด ตั้งแต่วันนั้นวันที่คุโรโกะ เท็ตสึยะเดินจากไปพร้อมกับแสงสว่างดวงใหม่อย่างคางามิ ไทกะ"ผมน่ะ ชอบคุโรโกจจิมากเลยล่ะฮะ"^___^คิเสะพูดอย่างนั้นให้ได้ยินบ่อยๆทีแรกก็ไม่ได้คิดอะไรเพราะเจ้าโกลด์เด้นนั่นนับถือคุโรโกะมากพอๆกับนับถือพวกเขาเหล่าปาฏิหาริย์นั่นแหละ แต่ตอนนี้อาคาชิเริ่มเข้าใจความหมายนั้นแล้วและรู้สึกอิจฉาคิเสะที่กล้าพูดออกมาเหมือนเป็นเรื่องปกติธรรมดาได้อย่างนั้น ถ้าเขาเป็นอย่างนั้นบ้างก็ดีสิถ้าจะบอกว่าชอบนาย มันคงไม่ผิดหรอกมั้ง เท็ตสึยะ...ครืดๆ...ครืดๆ...โทรศัพท์สั่นเตือนว่ามีข้อความเข้าตาสองสีเบิกกว้างเมื่อรู้ว่ามันมาจากใครเท็ตสึยะ....จะรออยู่ที่หน้าสเตเดียมนะครับ ....จะไปมั้ย...เขาต้องไปแน่นอนอยู่แล้วอาคาชิลงจากรถไล่คนขับรถให้กลับไปแล้วเดินต่อจนถึงที่นัดเงียบ ไม่มีแม้เงาโฮ่งงงงงง!!!......!หมาน้อย ตาสีฟ้าแบบนี้เท็ตสึยะเบอร์สอง!มันมาทำอะไรที่นี่ล่ะเนี่ยอาคาชิอุ้มเจ้าลูกหมาที่กระดิกหางดิกๆนั่นขึ้นมา มองหาเจ้าของของมันที่สมควรจะอยู่ที่นี่ด้วย แต่ก็ไม่เห็นแม้เงาถึงจะจืดจางยังไง เนตรราชันย์ก็ไม่เคยที่จะมองข้ามไปได้นี่นา อยู่ที่ไหนล่ะ นายอยู่ไหน เท็ตสึยะตุบๆๆๆ....เสียงทุ่มลูกบาส...จริงสิ แถวนี้มีสนามบาสกลางแจ้งด้วยนี่นาอาคาชิอุ้มเจ้าเบอร์สองเดินตามเสียงไปจนถึงมีคนกำลังเล่นสตรีทบาสอยู่จริงๆด้วย แถมมันไม่ได้เล่นกันธรรมดาซะด้วยสิ"นี่แก อยากเจ็บตัวนักใช่มั้ย หา!""เล่นสกปรกแบบนี้มันไม่ดีนะครับ"คนที่อยู่ในสนามห้าคน กำลังรุมหาเรื่องคนตัวเล็กๆจืดจางแค่คนเดียวพวกนั้นกำลังจะทำอะไรกับ...เท็ตสึยะ "ไม่ใช่ธุระอะไรของแก อย่ามาแส่!"มือสกปรกของเจ้าคนสกปรก กล้าดียังไงมากระชากคอเสื้อเท็ตสึยะแบบนั้นหรือว่าที่เจ้าเบอร์สองมันวิ่งไปก็เพราะจะหาคนาช่วยเจ้านายมัน แล้วบังเอิญว่าเจอกับอาคาชิพอดีงั้นสินะ...แต่ดูท่าทางเจ้านายของมันจะไม่ทุกข์ไม่ร้อนอะไรเลยนี่หงิง~"หึ อยากให้ช่วยเหรอ เป็นหมาที่รักเจ้าของจริงๆนะ""ขอซักทีเหอะวะ ไอ้เด็กกวนส้นนี่"หนึ่งในห้าคนเงื้อหมัดขึ้นจะชกร่างเล็ก แต่ว่าหมับ!"อ๊ะ!"มือขาวแข็งแรงคว้าข้อมือรั้งหมัดนั้นเอาไว้กลางอากาศ เท่านั้นยังไม่พอกร๊อบ!"อ๊ากกกกกกกกกกกก!!!""เห...กระดูกเปราะซะจริงนะ""อาคาชิคุง""ไง"ทักกลับไปทั้งที่มือยังดัดกระดูกเจ้าคนถ่อยนั่นไปเรื่อยๆ"ช่วยปล่อยมือจากเขาคนนั้นก่อนเถอะครับ เดี๋ยวกระดูกเขาก็หักจริงๆหรอก""ใจอ่อนจริงๆนะ"ปากก็ประชดแต่ก็ยอมปล่อยตามที่ร่างเล็กบอก"หนอยแน่ะแก ทำอะไรวะ! แน่จริงมาแข่งกันซักเกมเป็นไง หา!!"".....""แลกกับที่ไม่ฆ่าเจ้าพวกนี้ นายมาเล่นฝั่งฉันซะ เท็ตสึยะ ""....!?"ราชายังไงก็เป็นราชาอยู่ดีนั่นแหละ แต่คุโรโกะพอจะรู้อยู่ว่ามันเป็นข้ออ้าง5 นาที ต่อมา100-14 แต้มแบบสองต่อห้าแทบไม่ได้เหงื่อด้วยซ้ำแต่ก็พอคลายเครียดได้ มองพวกนักเลงที่บังอาจมาท้า ตอนนี้หมอบคาสนามนี่แล้วรู้สึกดีอยู่หน่อยๆ"ปะ...ปีศาจชัดๆเลย""นับหนึ่งถึงสามถ้าไม่ไปฉันจะฆ่า..""ครับ! ไปแล้วคร้าบบบบบบบบ!!!!"แล้วทั้งห้าคนก็วิ่งหัวซุกหัวซุนออกไป เหลือแค่เด็กม.ต้นที่กลับเข้ามาเล่นกันตามปกติอาคาชินั่งเล่นกับเจ้าเบอร์สองอยู่ข้างสนาม โดยมีเจ้าของๆมันนั่งอยู่ข้างๆ อยากจะถามว่ามีธุระอะไร แต่ก็กลัวว่าเวลาที่อยู่ตรงนี้จะสั้นลงไปจึงยอมให้ความเงียบดำเนินไปเรือยๆไม่มีคำพูดอะไรออกมาตาสีฟ้าใสมองไปที่มือของคนข้างๆ ยังมีพลาสเตอร์ปิดอยู่"ยังเจ็บอยู่รึเปล่าครับ...แผลน่ะ""นิดหน่อย แล้วนาย""ผมดีขึ้นมากแล้วล่ะครับ อีกสองสามวันก็คงจะกลับไปซ้อมบาสได้เหมือนเดิม""อย่างนั้นเหรอ""อาคาชิคุง""อะไร""ขอบคุณมากครับ""....!""ถ้าไม่ได้อาคาชิคุง ผมคงถูกพวกนั้นอัดเละเป็นโจ๊กไปแล้วล่ะ""นายมันก็ชอบหาเรื่องใส่ตัวดีนักนี่ เท็ตสึยะ...""ผมก็แค่รู้สึกขัดใจกับวิธีการเล่นของคนพวกนั้น ก็เท่านั้นล่ะครับ"พูดคุยกันตามปกติ ไม่มีอะไรพิเศษ นี่น่ะเหรอธุระที่นัดออกมาแต่ก็นะ...มันคลายความเหงาลงได้เยอะเลยไม่รู้ว่าเวลาล่วงเลยไปนานแค่ไหน รู้ตัวอีกทีก็เย็นย่ำซะแล้ว ไม่มีใครอยู่ที่นี่แล้วนอกจากพวกเขาสองคนแสงสีแดงจากดวงอาทิตย์ยามเย็นไม่ได้ให้ความอบอุ่นอะไรเลย"อาคาชิคุง""หือ...!"พรึ่บ!ผ้าพันคอสีแดงเนื้อผ้านุ่มและอุ่นสบายพาดลงบนไหล่และพันรอบคออาคาชิไว้อย่างเรียบร้อย"เท็ตสึ...ยะ""ถึงจะช้าไปหน่อย แต่ก็ สุขสันต์วันเกิดนะครับ อาคาชิคุง""!!!" จำได้เหรอ ยังจำได้อยู่อีกเหรอ วันเกิดนั้นน่ะ"ทีแรกผมกะจะห่อของขวัญให้ แต่ว่าแบบนี้คงจะดีกว่า....!"สวบ!วงแขนแกร่งสวมกอดร่างที่เล็กกว่าเอาไว้แน่น ซบหน้าร้อนๆลงบนไหล่เล็กแต่แข็งแกร่งนั้นนิ่ง"อาคาชิคุง?""ขออยู่อย่างนี้อีกหน่อย จะได้มั้ย""......ครับ""ขอบใจนะ เท็ตสึยะ""ครับ"ก็ไม่ได้หนีไปไหนนี่ เงาของพวกเขาเหล่าปาฏิาริย์แค่พวกเขาหันมาก็จะเจอกับเงาที่ยืนอยู่ตรงนี้เสมอ......................"หาเจอแล้ว มาอยู่ที่นี่กันเองเหรอ""คิเสะคุง""อย่าทำให้เป็นห่วงนักสิเฟ้ย! ไอ้บ้านี่""คางามิคุงมาด้วยเหรอครับ ผมบอกแล้วไงว่าไม่ต้องมา""น่าๆ ยังไงคุโรโกจจิก็ไม่ได้เป็นอะไรซักหน่อย""ก็เกือบเหมือนกันล่ะครับ แต่อาคาชิคุงช่วยเอาไว้ทันน่ะ""เห็นมั้ยเล่า! ไอ้เจ้าบ้านี่ไปทางไหนก็ขยันหาเรื่องใส่ตัวทั้งนั้นแหละ!"คางามิโวยลั่น"เฮ้ย เกรงใจชาวบ้านหน่อยสิเฟ้ย ไอ้ลิง" นอกจากสองคนนี่แล้วก็ยังมีอาโอมิเนะด้วยเหรอ"ว่าไงนะไอ้ดำ!"=___=++ / ดำแล้วมันหนักส่วนไหนของแกฟะ ไอ้ลิงกัง!"เอะอะมะเทิ่งกันจริงๆ เห็นทีไอเท่มนำโชคของฉันจะเสื่อมแล้วสิ"มิโดริมะก็อยู่ที่นี่ด้วยอยู่พร้อมหน้าพร้อมตากันอีกแล้วไอ้พวกบ้านี่ มันต้องมีอะไรอีกแน่ๆอาคาชินึกในใจ หัวก็ยังพิงไหล่คุโรโกะมองเจ้าพวกไม่เต็มบาทกำลังกัดกัน"เอ๋?????????อาคาชิจจิ ไม่สบายเหรอ"คิเสะยื่นหน้าเข้ามามอง"เปล่า""ร่าเริงหน่อยสิ วันนี้วันดีนะ""วันดีอะไรของนาย เรียวตะ""ก็วันเกิดของอาคาชิจจิไงล่ะ"!!!!....เจ้าพวกนี้"อย่าคิดว่าเราไม่สนใจนะ วันเกิดของเพื่อนทั้งที ถึงมันจะผ่านมาหลายวันแล้วก็เถอะ เอานี่ ของขวัญจากผมฮะ สุขสันต์วันเกิดนะ อาคาชิจจิ"คิเสะยื่นกล่องของขวัญมาตรงหน้าก่อนจะเปิดทางให้คนอื่น"เอานี่" อาโอมิเนะยื่นกล่องรองเท้าบาสเก็ตบอลมาให้อีกหนึ่ง"แล้วนี่ก็ของฉัน หวังว่ามันจะทำให้นายโชคดี"มิโดริมะยื่นมาให้อีกกล่อง ขอเดาไว้เลยว่ามันคงเป็นเครื่องรางจากที่ไหนซักแห่งแต่ว่า ขาดไปอีกคนรึเปล่า..."เอ...ว่าแต่ มุราซากิจจิเนี่ยช้าจังเลยน้า""ขนมทับตายแล้วมั้ง""คางามิจจิก็....." ^__^'หวังว่าเจ้าเด็กโข่งจะไม่หอบขนมมาเป็นของขวัญหรอกนะ=__="หืม มากันหมดแล้วเหรอ...อ่าระ คิ้วสองแฉกก็มาด้วยเหรอ""เรียกใครวะ!"เจอหน้าทีไรก็ต้องได้กวนไวก่อนสินะ โดยเฉพาะกับคางามิ"ว่าแต่ นั่นอะไร"สายตาทุกคู่จ้องไปยังสิ่งที่อยู่ในมือคนร่างใหญ่ผมม่วง"เค้กไง ฉันทำเอง มุโรจินสอนให้""เอาของแบบนี้ขึ้นรถมาได้ไงเนี่ย""ทัตสึยะสอนนายทำเค้กเหรอ"สยองเฟ้ย สยองที่สุด =[]=! / คางามินึกกับตัวเองในใจ รสชาติมันจะออกมาเป็นยังไงนะ"อาคาจิน"".......""สุขสันต์วันเกิด""......."เงียบฉี่....ถ้ามีกาบินผ่านคงครบสูตรตาสองสีมองเค้กช็อกโกแล็ตสี่ชั้น น่ากลัวกว่าน่ากินซะอีก"อาคาจิน~""เป็นของขวัญที่ดีมาก อัตสึชิ ขอบใจนะ""งั้นเรามาฉลองกันเถอะ คางามิจจิเตรียมอาหารเครื่องดื่มมาแล้วใช่มั้ย""หา อืม""ดีล่ะ งั้นเริ่มปาร์ตี้กันเถอะ!"โกล์ดเด้นระริกระรี้จนหางโผล่ออกมาเชียว เป็นวันเกิดที่แปลกที่สุดเท่าที่คุณหนูตระกูลใหญ่อย่างอาคาชิเคยมีมาเลย แต่ก็รู้สึกมีความสุขอย่างบอกไม่ถูกไม่ได้รู้สึกสนุกแบบนี้มานานแค่ไหนแล้วนะแต่ใครจะรู้บ้างว่า คิเซกิ โนะ เซดัย น่ะ มันมีแต่พวกไม่เต็มบาท =___="อาโอมิเน้!!!! แก นั่นมันของฉันนะเฟ้ย!""หนวกหูน่า แกก็กลับไปทำมาใหม่ซะสิ""ว่าไงนะ!"ลิงสองตัวกำลังแย่งอาหารกันกิน"คุโรโกจจิ อันนี้ฉันให้นะ""ขอบคุณ ครับ..."งั่บ!=___='''"อื๋อ~ คิเสะจิน ขอบใจที่ป้อนนะ""มุราชากิจจิ!!!! คุโรโกจจิ เอาอันใหม่..."แง่บ!อีกแล้ว=[]=!"อาหย่อย"T^T+++เด็กโข่งหัวม่วงสวาปามอาหารในจานของคิเสะหมดรวดเดียว คิเสะถึงกับน้ำตาตก  "ไม่สนุกเหรอครับ อาคาชิคุง"ร่างเล็กที่นั่งอยู่ข้างๆถามขึ้นมา ทำให้อาคาชิตื่นจากภวังค์"เปล่าหรอก เพียงแต่ว่า..."ตาสองสีมองไปข้างหน้า ภาพแห่งความสนุกสนานยังคงอยู่ อยากใช้เนตรราชันย์จดจำมันเอาไว้"เป็นวันเกิดที่ดีอีกปีหนึ่ง""อย่างนั้นเหรอครับ""เจอกันคราวหน้าที่นี่ ฉันจะไม่ออมมือหรอกนะ เท็ตสึยะ""ผมเองก็เหมือนกันครับ"คราวหน้าที่จะได้เจอกันคือศึกในอินเตอร์ไฮด์ หรือไม่ก็วินเทอร์คัพ"นี่ๆ ได้เวลากินเค้กแล้ว อาคาจิน ลองชิมเค้กกกกกกกกกกกกกกกกก!!!!"=[]=!!!!!ไอ้เด็กโข่งมันเดินยังไงของม้านนนนนนนนน!!!!!"แว้กกกกกก!!!!""เฮ้ยยยยยยยย!!!!""เหวอออ!!!"ร่างสูงกว่าสองเมตรที่กำลังยกเค้กเข้ามาสะดุดขาตัวเองจะล้ม เค้กสี่ชั้นสุดสยองนั่นก็เลยหลุดมือลอยละลิ่วเข้ามาแทน และเป้าหมายของมันก็คือพวกที่นั่งเฮฮาอยู่ ไม่เว้นแม้แต่อาคาชิกับคุโรโกะโพล๊ะ!แผละ!!!!!!!!!!................ปลายลิ้นได้สัมผัสรสชาติของครีมเค้ก และเห็นพ้องต้องกันอย่างไม่ได้นัดหมายว่า รถน้ำตาลคว่ำ!เรือน้ำตาลล่ม!แล้ววันเกิดของจอมราชาก็จบลงไปด้วยประการละฉะนั้ แล รีบไปล้างตัวกันก่อนมดจะหล่งเสน่ห์เน้ออออออ!!!! ^[]^!(ถูกพวกปาฏิหาริย์ไล่ตื้บ! )พวกเรา....ไม่อยากถูกเรียกว่าปาฏิหาริย์อะไรนั่นหรอกก็แค่อยากเป็นคนธรรมดาอยากใช้ชีวิตไปเรื่อยๆตามประสาจะชอบหรือไม่ชอบอะไรก็แค่ทำไปตามใจตัวเองใช่....บาสน่ะ มันเล่นคนเดียวไม่สนุกหรอก__________________________________________________The End...........