fic kuroko no basket แฟนธ่อมตัวที่หก

ลานหน้าฮอล์ที่ใช้แข่งขันบาสระดับประเทศ
เงาร่างของคนสองคนที่ส่วนสูงค่อนข้างต่างกันกำลังยืนเผชิญหน้ากันอย่างเงียบๆ
 
"นัดออกมามีอะไร หนาวชะมัด" ร่างสูงผมสีแดงดำบ่นพึมพำไอสีขาวพุ่งออกมาจากปากเพราะความหนาว ตาสีแดงเข้มมองร่างเล็กเจ้าของเรือนผมสีฟ้าใสที่ดูจะล่องหนได้ทุกเมื่อหากไม่จ้องเอาไว้ดีๆ
 
"คางามิคุง ผมไม่อยากเป็นแค่เงา อีกต่อไปแล้ว"
"หา? พูดอะไรของนายน่ะ"
 
เงียบ...
 
"เฮ้ๆๆ อย่าเงียบแบบนี้สิ รีบๆพูดมาจะได้กลับ มันหนาวนะเฮ้ย"
"ผมจะเลิกเล่นบาส..."
"ว่าไงน้า!!!!!!!"
เจ้าคนความรู้สึกช้า คางามิ ไทกะ ตาแทบถลนออกจากเบ้าเมื่อได้ฟังถ้อยคำจากปากของคู่หู คุโรโกะ เท็ตสึยะ เต็มสองรูหู
"แหกปากอะไรกัน หนวกหูคนจะนอน"
เสียงงัวเงียดังมาจากอีกด้านหนึ่ง
เพิ่งจะรู้ตัวว่าที่ตรงนี้ไม่ได้มีแค่พวกเขาสองคนเท่านั้น แต่ยังมีเจ้าคนขี้เซา จอมขี้เกียจโดดซ้อมบาสมานอนอยู่ด้วย
ผิวกายสีแทน ร่างกายกำยำถึงจะถูกสวมทับด้วยเสื้อกันหนาวตัวโคล่งก็ยังเห็นได้ชัด เส้นผมสีน้ำเงินซอยสั้น คนๆนั้นกำลังโผล่ออกมาจากที่กำบัง
แต่ก็ถูกเจ้าคนที่โวยอยู่ก่อนแล้วสวนกลับจนหน้าหงาย
"มีเรื่องอะ...."
"แกน่ะกลับไปนอนต่อให้แข็งตายไปเลย ไอ้ดำ!"
 
=[]=! /ดำได้เต็มปากเต็มคำเจ้าคร๊าาาาาา!!!!
 
"แก ไอ้ลิง!!!! กล้าดียังไงมาด่าฉันวะ!"
จากที่ง่วงๆก็หายไปโดยบัดนาว ตอนนี้ อยากเอากำปั้นยัดปากคนมากกว่า
"เมื่อแกว่าไงนะ ไหนลองพูดอีกทีเซ่ะ!"
อาโอมิเนะ ไดกิ เอสแห่งทีมบาสของโทวโอเดินตรงเข้ามาหาคางามิคู่ปรับตลอดกาลที่ปะทะคารมกันทุกทีที่เจอหน้า
หน้าตาตอนนี้ของพี่ท่านหัวน้ำเงิน เหมือน...เอิ่ม...กอลิล่าตกมัน =__='
ผัวะ!
(แอ้ก! / ถูกลูกบาสอัดหน้า สลบเหมือด....)
 
"แล้วแกสะเออะมาอยู่ที่นี่ตั้งแต่เมื่อไหร่ อะไร จะหาเรื่องเหรอ ฮะ!"
"ก็ลองดูซีวะ!"=___=++
"จัดให้ครับผม" ^___^+++
 
ก่อนที่กอลิล่าสองตัวจะเข้าปะทะแลกหมัดกัน บางอย่างก็แหวกอากาศเข้ามา และ..
ตุ้บ!
ผัวะ!
ลูกบาสสีส้มทุ่มลงบนหัวเรียงตัว และที่มาของการชู้ตสุดแม่นยำนี้ก็มาจากคนหัวเขียวแว่นหนาบ้าเครื่องรางที่กำลังเดินมาแต่ไกลพร้อมกับคนหัวเหลืองหน้าตายียวนกวนบาทา
"ทำบ้าอะไรของแกฟระ มิโดริมะ!"
อาโอมิเนะหันไปแหวใส่คนที่มาใหม่ วันนี้ถือตุ๊กตากระต่ายสีฟ้ามาเป็นเครื่องราง
"มาทำบ้าอะไรกันอยู่ตรงนี้ เจ้าพวกบ้า"
"ไง ไม่ได้เจอกันนานนะ ทุกคน" ^__^
มิโดริมะกับคิเสะ หนึ่งในสมาชิกของทีมปาฏิหาริย์
"นี่พวกนาย ยกโขลงกันมาทั้งทีมรึเปล่าเนี่ย"
=__=+.....
"พวกเราไม่ใช่ช้างนะเฟ้ย จะเรียกว่าโขลงน่ะ" =___=
 
 
อาโอมิเนะ คิเสะ มิโดริมะ สามในห้าของสมาชิกทีมปาฏิหาริย์ แน่นอนว่าไม่ได้รวมคุโรโกะเข้าไปด้วย
หวังว่าเจ้าตัวอันตรายอีกสองคงไม่โผล่มาด้วยนะ =*='
"นี่พวกนายมาทำบ้าอะไรที่นี่"
"ก็แค่บังเอิญผ่านมา"
ไม่บังเอิญล่ะมั้ง...
"ส่วนฉันก็แค่มีงานถ่ายแบบแถวๆนี้ เห็นคุโรโกจจิก็เลยจะเข้ามาทักซักหน่อยน่ะฮะ...ว่าแต่ คุโรโกจจิอยู่ไหนแล้ว"
 
.....
....
.....จืดจาง.........
 
"แล้ว...ตกลงพวกนายตั้งใจจะมาหาคุโรโกะกันทำไม"
....
...
.......
อาโห้ยยยยยย~ อาโห้ยยยยยยยย~~
เสียงกาบินผ่าน (ตกลงมันร้องงี้เหรอ)
 
อ๊ากกกกกกกกกกก!!!! ประสาทจะกิน!!!!
 
"คุโรโกจจี่~~~~~~" /คิเสะ
"คุโรโกะ!" / คางามิ มิโดริมะ
"เท็ตสึ!" / อาโอมิเนะ
"หายไปหนายยยยยยยยยยยยยยยยย!!!" /พร้อมเพรียง
 
ความจืดจางมันดีอย่างนี้นี่เองเนาะ ^^
 
 
 
ร่างที่แสนจืดจางเดินออกมาจากกลุ่มคนพวกนั้นเงียบๆ ไม่ได้แอบย่องอะไรหรอก แต่บังเอิญว่ามันเป็นความสามารถที่ติดตัวมาก็เท่านั้น
ปิดเทอมฤดูหนาวทั้งทีแบบนี้ กลับไปนอนเล่นอยู่ที่บ้านท่าจะดี คุโระโกะนึกกับตัวเอง
ช่วงนี้ไม่ค่อยจะมีแรง อาจจะเป็นหวัดไม่สบายก็ได้ ตั้งแต่ที่แข่งวินเทอร์คัพจบก็รู้สึกแปลกๆมาตลอด แต่ก็ไม่ได้บอกใคร ที่นัดคางามิออกมาก็แค่จะบอกว่าเขาไม่อยากเป็นเงาให้กับใคร ไม่สิ...ตอนนี้ เขาไม่อยากยุ่งกับบาสต่างหาก
 
"เป็นอะไรไป สีหน้าไม่ค่อยดีเลยนะ เท็ตสึยะ"
ร่างของคนๆหนึ่งยืนขวางทางอยู่ ไม่ต้องเสียเวลาถามว่านั่นคือใคร
"อาคาชิคุง"
โฮ่ง....
เจ้าเท็ตสึยะเบอร์สองก็อยู่ด้วย ดูท่าทางมันจะชอบอดีตกัปตันทีมปาฏิหาริย์ซะแล้ว ถึงกับยอมให้อุ้มออกมาจากบ้านแต่โดยดีแบบนี้
"มาทำอะไรที่นี่ครับ อาคาชิคุง แล้วนั่น คุณไปเอาหมาของผมออกมาจากบ้านทำไม"
"ฉันแค่เห็นมันวิ่งออกมาจากบ้านนาย"
"แล้วมาที่นี่ทำไมครับ"
"มาหานายไง เท็ตสึยะ"
"มีธุระอะไรกับผม"
จะบังเอิญไปหน่อยมั้ย ที่ทุกคนมเจอกันแบบนี้
อาคาชิอุ้มเจ้าเบอร์สองไม่ยอมปล่อย เดินเข้ามาประจันหน้ากับคุโรโกะ ดีที่ส่วนสูงของทั้งคู่ไม่ได้ต่างกันมาก็เลยทำให้มองหน้ากันได้ถนัด
"ไปกับฉัน เท็ตสึยะ"
"ไปไหนครับ"
"น่า มากับฉัน"
"ถ้าไม่บอกผมคงไปกับอาคาชิคุงไม่ได้หรอกครับ"
คุโรโกะไม่ใช่คนกลัวใคร ทุกคนรู้เรื่องนี้ดีอยู่แล้ว แต่สำหรับอาคาชิกลับรู้อะไรยิ่งกว่านั้น
"เหมือนกันจริงๆนะ ฉันกับนาย....แต่ไม่ว่ายังไงนายก็ต้องมากับฉัน ตอนนี้และเดี๋ยวนี้"
เหมือนเป็นคำสั่ง ทันใดนั้นเบื้องหลังของคุโรโกะก็มีเงาทมึนสูงตระหง่านเข้ามาทาบ และมือใหญ่ๆข้างหนึ่งก็รวบตัวเขาขึ้นแบกไว้บนบ่า
"จะทำอะไรครับ มุราซากิบาระคุง"
"อ๋า~ คุโรจิน ไปด้วยกันนะ"
ร่างสูงสองเมตรกว่า ผมม่วงตาม่วง ปากก็คาบขนมอยู่ พูดเหมือนคนจะไปเฝ้าพระอินทร์เต็มที เซ็นเตอร์ของทีมปาฏิหาริย์ที่ตอนนี้ก็ยังเป็นเซ็นเตอร์ทีมบาสโรงเรียนโยเซ็น
 
มากันหมดเลย....ทุกคนมาที่นี่กันหมด
คงไม่ใช่เรื่องบังเอิญซะแล้วล่ะ
"ปล่อยผมครับ"
"อาคาจินสั่งฉันได้คนเดียว คุโรจินเป็นเด็กดีไปกับเรานะ"
"ไม่ครับ ผมจะลง"
คุโรโกะปัดมือที่เกาะแกะตัวเองออก พยายามจะใช้ความจืดจางเข้ามาช่วยแต่มันไม่ได้ผลกับสองคนนี้
 
มุราซากิบาระยังทำท่าสบายๆ แบกคุโรโกะไปเคี้ยวขนมไปเดินตามหลังอาคาชิต้อยๆ
 
หงิง~
"ไม่เป็นไร ฉันไม่ทำอะไรเจ้านายของแกหรอก"
อาคาชิลูบหัวเจ้าเท็ตสึยะเบอร์สอง ปลอบใจมันเมื่อเห็นว่ามันห่วงคุโระโกะที่ค่อยๆเริ่มอ่อนแรงพาดอยู่บนบ่าของคนตัวสูง
คุโรโกะกำลังป่วย ใช่ เขาดูออก แถมมันยังมีอะไรมากกว่านั้นที่เนตรราชันย์ของเขามองเห็น
สำหรับแฟนธ่อมตนที่หกที่มีความสามารถแปลกไปจากคนอื่น การเปลี่ยนแปลงมันคงจะเป็นสิ่งที่ใครต่างก็คาดไม่ถึงเหมือนกัน
แล้วเขานี่แหละที่จะเป็นคนได้เห็นมัน เห็นคุโรโกะอีกคนที่กำลังพยายามเปิดประตูออกมา เหมือนอย่างที่ตัวเขาสมัยที่อยู่เทย์โคเคยเป็น