Caressing รอเวลารัก

 
 
 
ตอนที่8 วันที่มีความสุข
 
 
“ชอบที่นี่รึเปล่า”ระหว่างรออาหารมาส่งโทโมะเอ่ยถามคนตัวเล็กที่กำลังมองวิวด้านล่างอย่างหลงใหล ในมุมที่เธอนั่งอยู่มองเห็นแสงไฟสวยงาม และที่นั่งด้านข้างก็ไม่มีคน หรือเสียงดังมารบกวนเลย
 
 
“ชอบค่ะ สวยมากเลย”แก้วตอบพร้อมหันมายิ้มๆ ให้โทโมะอย่างเด็กน้อยก่อนจะหันไปชมวิวต่อ
 
 
“ถ้าชอบเดี๋ยวพี่พามาอีก”
 
 
“ไม่เป็นไร มาที่หรูๆแบบนี้บ่อยๆ คงเปลืองแย่เลย ซื้อของสดไว้ในตู้เย็นก็ได้นะคะคราวหน้า เดี๋ยวแก้วทำอาหารให้ทานเอง”แก้วพูดแล้วยักคิ้ว
 
 
 
“ทำอาหารเป็นด้วยหรอเราน่ะ”โทโมะมองแก้วเเล้วยิ้ม
 
 
“แก้วก็ผู้หญิงนะ ของแบบนี้มันต้องมีบ้าง เสน่ห์ปลายจวักไง”
 
 
“อาหารมามาแล้วครับ”เสียงของพนักงานเสิร์ฟอาหารพูดแล้วจัดวางอาหารสี่ห้าอย่างอย่างเป็นระเบียบ
 
 
“ทานให้อร่อยนะครับ”พูดจบเขาก็เดินออกไป
 
 
“น่ากินจัง”แก้วมองอาหารก่อนจะสูดดมกลิ่น “กลิ่นหอมด้วย”
 
 
“น่ากินก็กินเยอะๆ”โทโมะนั่งมองแก้วที่กำลังตักชิมอาหารนิดๆหน่อยๆ จนครบจาน
 
 
“อร่อยอะ อร่อยทุกอย่างเลย พี่ไม่กินหรอ อร่อยนะ นี่แก้วจำได้พี่ชอบกินปูผัดผงกะหรี่”แก้วพูดพร้อมตักให้โทโมะแล้วยิ้มหวาน
 
 
“ขอบคุณครับ ที่จำได้”โทโมะตอบแล้วยิ้มให้อย่างอ่อนโยน
 
 
“ทำไมจะจำไม่ได้ล่ะ เห็นกินตลอดเลยตอนเด็กๆ”แก้วยิ้มก่อนจะก้มหน้าก้มตาทานอาหาร คำพูดเล็กน้อยที่อาจจะไม่สำคัญสำหรับคนอื่น แต่สำหรับเขาแล้ว มันสำคัญมาก ตอนนั้นแก้วก็เด็กมาก แต่ยังอุส่าจำเขาได้
 
 
“กินเสร็จเดี๋ยวพี่พาไปดูอะไรสวยๆ”
 
 
“ดูอะไรอะ”แก้วรีบหันมาสนใจโทโมะทันที
 
 
“ไม่บอก เดี๋ยวก็รู้”
 
 
“งื่อ บอกหน่อยน้า”แก้วส่งสายตาอ้อน
 
 
“ไม่ครับ^^”โทโมะพูดจบก็ตักอาหารให้แก้ว แก้วได้แต่หน้ามุ่ยแต่ก็ทานอาหารที่โทโมะตักให้
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ห้ามลืมตานะ ถ้าลืมพี่พากลับ”คำพูดเด็ดขาดของโทโมะทำให้แก้วไม่กล้าลืมตาขึ้นมามองเลยแม้แต่นิดเดียว แก้วเดินหลับตาพร้อมมือจับกับโทโมะไม่ยอมปล่อย “ลืมตาได้”
 
 
“ฮู...สวยจัง ทำไมดาวเยอะจังเลย”แก้วเงยหน้ามองดาวบนท้องฟ้ามืด มีดาวมากมายส่องแสงระยิบระยับ
 
 
“เพราะว่าที่นี่มันมืด ไม่ค่อยมีแสง ดาวเลยเยอะ พี่ชอบมาที่นี่ตอนพี่คิดอะไรไม่ออก”
 
 
“ที่นี่คือที่ไหนหรอคะ”แก้วหันมาถามคนตัวสูง
 
 
“ก่อนถึงสนามบินน่ะ มันจะมีเครื่องบิน บินผ่านเป็นช่วงๆ มันสวยมากเลยนะ ลมก็เย็น”
 
 
“สวยจังเลยคะ แก้วชอบดูดาวมาก ตั้งแต่อยู่กับพี่แก้วไม่ได้ดูเลย”แก้วเบะปากหน่อยๆ
 
 
“อย่าทำหน้าแบบนี้สิ เดี๋ยวพี่ทนไม่ไหว..”โทโมะค่อยๆเลื่อนหน้าเข้ามาใกล้แก้ว แก้วคลายทุกอย่างจ้องมองโทโมะที่กำลังเข้ามาใกล้เรื่อยๆ
 
 
“พี่! คนบ้า จ้องแต่จะฉวยโอกาสตลอดเลย!”แก้วดันอกโทโมะออก
 
 
“กลับได้แล้ว พรุ่งนี้มีเรียน”แก้วรีบเดินขึ้นรถทันที
 
 
“พี่ไม่อยากกลับคอนโด คืนนี้ไปนอนที่บ้านเราดีกว่า”โทโมะหันมาบอกแก้ว ก่อนจะขับรถออกไป
 
 
“จริงหรอ จะพาแก้วกลับบ้านหรอ เย้!”แก้วร้องดีใจเหมือนเด็ก เธอจะได้กลับบ้านแล้ว
 
 
“ดีใจอะไรขนาดนั้น”
 
 
“พี่จะให้แก้วกลับไปอยู่บ้านแล้วใช่มั้ย พี่จะปล่อยแก้วแล้วใช่มั้ย”แก้วทำหน้าดีใจเหมือนเด็กได้ของเล่นที่ถูกใจ
 
 
“เดี๋ยวๆ พี่บอกตอนไหน? พี่บอกว่าพี่จะไปนอนบ้านเรา ไม่ได้แต่ว่าพี่จะปล่อยเรา พี่เห็นเราอยากกลับบ้าน พี่เลยพามา”
 
 
“แต่เสื้อผ้าแก้วล่ะ...”
 
 
“เดี๋ยวให้คนเอามาให้ ไม่ต้องห่วงหรอก”
 
 
“คิดถึงบ้านจะแย่แล้ว”แก้วยิ้มพอใจ
 
 
“ขอบคุณนะคะ วันนี้ใจดีจังเลย”
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
บ้านแก้ว...
 
 
 
“แก้วนอนห้องแก้ว พี่จะนอนห้องพ่อก็ได้นะคะ เป็นห้องใหญ่ด้วย น่าจะนอนสบาย”แก้วพูดเมื่อเดินเข้ามาในตัวบ้าน ทุกอย่างในบ้านยังเหมือนเดิม ไม่มีอะไรขาดหายไปไหน
 
 
“ไม่ พี่จะนอนห้องเรา”
 
 
“ออกไปเลยนะพี่ ไม่ต้องเข้ามา”แก้วดันอกโทโมะออก แต่เหมือนร่างสูงจะขืนตัว
 
 
“ทำไม ที่คอนโดเราก็นอนด้วยกัน ที่นี่จะนอนด้วยกันไม่ได้หรือไง”
 
 
“ไม่ได้ดิ! แก้วจะนอนห้องแก้ว แก้วคิดถึงห้องแก้ว อีกอย่างเตียงแก้วเล็กด้วย นอนสองคนไม่พอหรอก”แก้วรีบหาเหตุผลทันที
 
 
“ไม่เห็นเป็นไร เตียงเล็กๆสิดี เราจะได้ใกล้ชิดกัน”โทโมะพูดแล้วค่อยเดินเข้ามาใกล้แก้ว
 
 
“ไม่เอาอะพี่”แก้วงอแง
 
 
“งอแงเป็นเด็กไปได้ รีบไปนอนเลย เดี๋ยวตื่นสาย”โทโมะพดก่อนจะช้อนตัวแก้วขึ้นมา
 
 
“อ๊ะ! นี่ปล่อยแก้วนะ ไม่ต้องมาอ้ม!!”แก้วดิ้นพร้อมทั้งตีอกโทโมะอยู่ๆเขาก็เข้ามาช้อนตัวเธอขึ้น
 
 
“อย่าดิ้นสิ แก้วพี่ปล่อยนะ”โทโมะทำท่าจะปล่อย แต่แก้วก็กอดคอไว้แน่น
 
 
“อย่าเล่นแบบนี้ดิพี่”แก้วเบะปาก
 
 
“บอกว่าอย่าทำแบบนี้ เดี๋ยวไม่ได้นอนหรอกคืนนี้”โทโมะมองอย่างมีเลศ
 
 
“ไอ้พี่บ้า โรคจิต!”
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 

 
 
มาเเล้ววววววว จะมาแบบยาวๆ มาแบบถาวร ปิดเทอมเเล้ว ถ้ามีคนต้องการอ่านเรื่อยๆจะมาอัพบ่อย อัพถี่ๆ อีพทุกวันเลยดีมั้ย