Caressing รอเวลารัก
เขียนโดย TKda
วันที่ 7 มีนาคม พ.ศ. 2560 เวลา 19.32 น.
แก้ไขเมื่อ 24 ธันวาคม พ.ศ. 2561 15.21 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
8) 7.ขอเสื้อผ้าหน่อย
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
ตอนที่ 7 ขอเสื้อผ้าหน่อย
“เธอกลับบ้านยังไง กลับด้วยกันปะ ชั้นขับไปส่ง”ป๊อปปี้ที่กำลังเก็บของอยู่เอ่ยชวนแก้ว
“ไปส่งอ่อ เอาดิ ชั้นอยากกลับบ้านพอดีเลย”แก้วพูดยิ้มดีใจก่อนจะรีบเก็บของ
“แต่เธอนี่ก็ขาวเนาะ ขาก็สวย”
“เห้ย นายคิดไรกับชั้นปะเนี้ย”แก้วรีบดึงกระเป๋ามาปิดขาทันที ก็ชดพละบ้าบอของที่นี่ดิ กางเกงสั้นชะมัด ถึงว่ากางเกงซับใน แถมยังเป็นสีขาวอีก เสื้อก็สีขาว ให้คิดแบบฟะ
“บ้าหรอ ไม่ได้คิดอะไรสักหน่อย ก็เธอขาวจริงๆนี่หว่า-.-“
“อย่าให้ชั้นรู้นะ นายคิดอุบาทว์ๆกับชั้นน่ะ”แก้วขี้หน้าคาดโทษ
“คิดมากน่า ไปดิ”ป๊อปปี้เดินนำไป ขณะที่แก้วกำลังเดินตามป๊อปปี้ไป มีร่างสูงมายืนรอที่หน้าห้องอยู่แล้ว
“จะไปไหนกัน”เสียงทุ้มเอ่ยถาม
“กลับบ้านครับ พวกผมกำลังจะกลับบ้าน”ป๊อปปี้เอ่ยตอบยิ้มๆ
“มีอะไรรึเปล่าครับ”
“เธอไม่มีสิทธิ์ไปไหน ถ้าพี่ไม่อนุญาต”โทโมะละสายตาจากป๊อปปี้แล้วหันมาบอกแก้ว
“พี่ไม่มีสิทธิ์ แก้วจะกลับบ้านกับเพื่อน”แก้วพดแล้วเข้ามาควงแขนป๊อปปี้ โทโมะมองกอดจะกัดฟันด้วยความหงุดหงิดใจ
“พาเธอมา”โทโมะไม่พูดพร่ำทำเพลงให้มากความหันหลังก่อนจะสั่งลูกน้องแล้วเดินกลับไป
“ไปเถอะครับคุณหนู”
“ปล่อยนะ ป๊อปปี้ช่วยด้วย”แก้วที่ถูกดึงแขนออกจากป๊อปปี้ก็ร้องเรียกให้ป๊อปปี้ช่วย
“เห้ยพี่ ทำแบบนี้ไม่เกินไปหน่อยหรอ มันบุกลุกพื้นที่ส่วนบุคคลแล้วนะ”ป๊อปปี้จังแขนบอดี้การ์ดตัวโต
“ผมไม่อยากทำร้ายใคร นี่คือคำสั่งของนายท่าน ผมมีสิทธิ์แค่ทำตาม ถ้าไม่อยากมีปัญหา ปล่อยเถอะครับ ผมไม่ทำอะไรคุณหนูแน่นอนอยู่แล้วไม่ต้องเป็นห่วง”บอดี้การ์ดอธิบาย
“อย่าไปเชื่อ เดี๋ยวเขาก็เอาชั้นไปฆ่าหมกป่าทำไงอะ”แก้วโวยวายทันที เมื่อเห็นป๊อปปี้ปล่อยมืออกจากแขนบอดี้การ์ดตัวสง
“ชั้นงงไปหมดแล้วเนี้ย”ป๊อปปี้เกาหัวด้วยความไม่เข้าใจ ชั่งใจไม่รู้จะเชื่อใครดี นั่นก็เพื่อน นี่ก็บอดี้การ์ด ถ้าสูงยังไงเขาก็แพ้ขาดลอย -.-
“กลับบ้านเถอะครับ ขอให้ขับรถปลอดภัย”พดจบบอดี้การ์ดก็ดึงแก้วตามโทโมะไป
“ปล่อย ปล่อยนะ ปล่อยยยยย!!”
“โชคดีเพื่อน พรุ่งนี้เจอกัน”ป๊อปปี้ตะโกนก่อนจะโบกมือ
“ไอ้บ้าป๊อปปป ทิ้งกันแบบนี้เลยนะแก!”แก้วชี้หน้าคาดโทษก่อนจะเซตามแรงของบอดี้การ์ด
“โอ้ยยยย เบาๆก็ได้มั้ยละ เจ็บนะ!”แก้วโวยวายเมื่อบอดี้การ์ดยัดเธอเข้ารถเก๋งขันหรู
“ไง กว่าจะยอมมาได้”โทโมะนั่งไขว้ห่างแล้วหันมามองด้วยสายตานิ่งเฉย
“พี่ทำแบบนี้ทำไม แก้วจะกลับบ้าน”
“พี่บอกแล้วไง ว่าที่เดียวที่เธอไปได้คือ คอนโดของพี่”
“พี่มันป่าเถื่อนที่สด พี่ทำแบบนี้ได้ยังไง”
“พี่ไม่ใช่คนดีแบบหมอนั่นนี่”
“ใช่ พี่มันไม่ใช่คนดีแบบป๊อปปี้”แก้วตอบประชดกลับด้วยความโมโห ก่อนจะกันไปมองข้างนอกกระจก โทโมะได้แต่มองแล้วกัดฟันด้วยความโมโห
คอนโด..
“โทรศัพท์ ข้าวของเครื่องใช้พี่ซื้อมาให้เรียบร้อยแล้ว ไปดูสิว่าชอบมั้ย”โทโมะพดก่อนจะมองไปที่โซฟา
“แล้วเสื้อผ้าเก่าแก้วล่ะ”แก้วหันมาถาม เพราะเขาซื้อมาให้เยอะมาก เยอะถึงเยอะมากๆ -.-
“ขาสั้น เอวลอยน่ะหรอ พี่ทิ้งไปหมดแล้วล่ะ พี่ไม่ยอม มันโป๊เกินไป เรายังเป็นเด็ก แต่งตัวให้สมกับวัยจะดีกว่า”
“พี่บ้าปะเนี้ย!!! นั่นมันเสื้อผ้าแก้วนะ พี่จะทิ้งๆ ขว้างๆ แบบนี้ไม่ได้ อีกอย่างทำไมจะไม่เหมาะกับวัย แก้วโตแล้ว ม.6 แล้วนะไม่ใช่เด็กอนุบาล”
“ไม่ต้องพูดมาก ยังไงพี่ก็ทิ้งไปแล้ว รีบไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า พี่จะพาไปหาอะไรกินข้างนอก”โทโมะพูดก่อนจะนั่งลงโซฟา
“ไม่เอา แก้วไม่หิว”แก้วพดก่อนจะยู่ปากแล้วนั่งกอดอก
“งอนอะไร”
“เปล่าสักหน่อย”
“แล้วทำหน้าแบบนั้นทำไม”
“ก็พี่ทิ้งเสื้อผ้าแก้วอะ”
“ไหนว่าไม่งอน”
“โอ้ยยยย! ไม่ต้องมาคุยด้วยเลยนะ”แก้วพุดก่อนจะกระฟัดกระเฟี้ยดลกขึ้นจะเดินเข้าห้องนอน แต่โทโมะคว้าแขนไว้ก่อนจะดึงมานั่งตัก คนตัวเล็กที่ไม่ทันตั้งตัวก็เซล้มลงมานั่งตักโทโมะ
“พี่หิว”โทโมะกระซิบข้างหูแก้ว แก้วรีบขยับหนีทันที
“ปล่อยแก้วนะ ปล่อยยยย”แก้วดิ้น
“อย่าดิ้นแรงสิ นี่เรานั่งทับพี่อยู่นะ”แก้วหยดนิ่งทันที รู้ว่าคนตัวสูงต้องการจะสื่ออะไร
“ไอ้พี่บ้า โรคจิต ปล่อยแก้วนะ งื่อออ”
“อย่าทำตัวน่ารักนักสิ”โทโมะยิ้มน้อยๆ พอใจคนตัวเล็ก
“งื่อออ ไม่เอา ไม่เอาแบบนี้ อาบก็ได้ เดี๋ยวไปอาบเลยเนี้ย จริงๆ ปล่อยแก้วนะงื่อ แก้วไม่อยากต้องมารองรับอารมณ์พี่”แก้วดีมือโทโมะที่กอดเอวเธออยู่รัวๆ
“20 นาที พี่จะรอจนกว่าจะครบ 20 นาที ถ้า20 นาทีเธอไม่ออกมา พี่จะเข้าไปอาบกับเธอ อย่าลืมว่าประตูไม่มีกลอน :)”เกลียดดดดดด เกลียดรอยยิ้มเลศนัยของเขาที่สุด
“รู้แล้ว ก็ปล่อยสักทีสิ”แก้วเด้งตัวทันทีที่พดจบ ก่อนจะรีบวิ่งเข้าห้องน้ำไป
15 นาทีผ่านไป...
“เวรละ เสื้อผ้าอยู่ข้างนอก”แก้วบ่นงึมงำกับตัวเอง ก่อนจะเดินวนไปวนมาในห้องน้ำด้วยชุดคลุมอาบน้ำ
“อีก 5 นาที”เสียงโทโมะตะโกน
“โอ้ยยยย รู้แล้ว จะเร่งทำไมเนี้ย”แก้วตะโกนตอบ ก่อนจะนั่งบนชักโครกแล้วปิดหน้าก่อนจะเงยหร้าขึ้น
“จะออกไปดีมั้ยเนี้ย เดี๋ยวก็ปล้ำเราอีก ไม่เอาๆ”แก้วบ่นพึมพรำกับตัวเอง
“3 นาที”โทโมะหันมองเสื้อผ้าทั้งหมด ก่อนจะยิ้มพอใจ
“พี่โทโมะ เอาเสื้อผ้ามาให้หน่อย”แก้วตะโกนออกมา
“ออกมาเอาเองสิ พี่จะรู้มั้ยเธอจะใส่แบบไหน กกน.แบบไหน เสื้อชั้นในแบบไหน”
“กรี๊ดดดดดดดดดด ไอ้พี่บ้า ไอ้โรคจิต นี่ทิ้งของแก้วทุกอย่างเลยรึไง”แก้วโวยวายเสียงดัง ลั่นห้องน้ำ
“หมดเวลา พี่จะเข้าไปแล้วนะ”ไม่พูดล้อเล่นคนตัวเล็ก ร่างสูงถอดเสื้อตัวในออกวางที่โซฟาเผยให้เห็นหุ่นแสนเซ็กซี่
“อย่า อย่าพึ่งงงง!!”แก้วโวยวาย
“เห้ยยยยย เข้ามาทำไม!!”แก้วรีบยกมือขึ้นมาปิดทันที
“หมดเวลาแล้วนี่ครับ คนเรามันต้องตรงเวลา แล้วนี่ยังจะยืนอยู่ทำไม หรือเราจะอาบน้ำให้พี่”โทโมะเดินเข้ามาใกล้แก้วขึ้นเรื่อยๆ แก้วมองหุ่นของโทโมะได้แต่ยืนนิ่งไม่ไปไหน ตรึงในความเซ็กซี่
“อะ เอ่อ..”
“ว่าไง?”
“ทะ ทำไม พี่ตะ ต้องถอดเสื้อ ดะ ด้วย”
“ใจเย็นๆ เด็กน้อย”โทโมะช้อนคางแก้วขึ้นมาให้สบตากัน
“…”แก้วได้แต่มองในตาของเขานิ่งๆ
“ทำหน้าน่ารักอีกแล้ว..”โทโมะพึมพรำก่อนจะค่อยๆเลื่อนหน้าเข้าใกล้
“อื้อ! ไอ้พี่บ้า อาบไปเลย!”แก้วดันอกโทโมะออกก่อนจะรีบวิ่งออกจากห้องน้ำ พร้อมปิดประตูให้เรียบร้อย
“หึ :)”
ไม่หายจ้าาาาา กลับมาเเล้วววววว หายไปนานเลยขอโทษทกคนด้วยนะ มาช้าแต่มานะ มาช้าเเต่มาชัวร์จ้าาา
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้ฉันแต่งขึ้นเอง
✓ เรื่องนี้ไม่มีเจตนาทำให้บุคคลที่อ้างถึงเสียชื่อเสียง และฉันจะยอมรับผิดเมื่อบุคคลนั้นตำหนิหรือเตื่อนมา
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ