Caressing รอเวลารัก

 
 
 
 
 
 
 
ตอนที่ 7 ขอเสื้อผ้าหน่อย
 
 
 
 
 
 
“เธอกลับบ้านยังไง กลับด้วยกันปะ ชั้นขับไปส่ง”ป๊อปปี้ที่กำลังเก็บของอยู่เอ่ยชวนแก้ว
 
 
“ไปส่งอ่อ เอาดิ ชั้นอยากกลับบ้านพอดีเลย”แก้วพูดยิ้มดีใจก่อนจะรีบเก็บของ
 
 
“แต่เธอนี่ก็ขาวเนาะ ขาก็สวย”
 
 
“เห้ย นายคิดไรกับชั้นปะเนี้ย”แก้วรีบดึงกระเป๋ามาปิดขาทันที ก็ชดพละบ้าบอของที่นี่ดิ กางเกงสั้นชะมัด ถึงว่ากางเกงซับใน แถมยังเป็นสีขาวอีก เสื้อก็สีขาว ให้คิดแบบฟะ
 
 
“บ้าหรอ ไม่ได้คิดอะไรสักหน่อย ก็เธอขาวจริงๆนี่หว่า-.-“
 
 
“อย่าให้ชั้นรู้นะ นายคิดอุบาทว์ๆกับชั้นน่ะ”แก้วขี้หน้าคาดโทษ
 
 
“คิดมากน่า ไปดิ”ป๊อปปี้เดินนำไป ขณะที่แก้วกำลังเดินตามป๊อปปี้ไป มีร่างสูงมายืนรอที่หน้าห้องอยู่แล้ว
 
 
“จะไปไหนกัน”เสียงทุ้มเอ่ยถาม
 
 
“กลับบ้านครับ พวกผมกำลังจะกลับบ้าน”ป๊อปปี้เอ่ยตอบยิ้มๆ
 
 
“มีอะไรรึเปล่าครับ”
 
 
“เธอไม่มีสิทธิ์ไปไหน ถ้าพี่ไม่อนุญาต”โทโมะละสายตาจากป๊อปปี้แล้วหันมาบอกแก้ว
 
 
“พี่ไม่มีสิทธิ์ แก้วจะกลับบ้านกับเพื่อน”แก้วพดแล้วเข้ามาควงแขนป๊อปปี้ โทโมะมองกอดจะกัดฟันด้วยความหงุดหงิดใจ
 
 
“พาเธอมา”โทโมะไม่พูดพร่ำทำเพลงให้มากความหันหลังก่อนจะสั่งลูกน้องแล้วเดินกลับไป
 
 
“ไปเถอะครับคุณหนู”
 
 
“ปล่อยนะ ป๊อปปี้ช่วยด้วย”แก้วที่ถูกดึงแขนออกจากป๊อปปี้ก็ร้องเรียกให้ป๊อปปี้ช่วย
 
 
“เห้ยพี่ ทำแบบนี้ไม่เกินไปหน่อยหรอ มันบุกลุกพื้นที่ส่วนบุคคลแล้วนะ”ป๊อปปี้จังแขนบอดี้การ์ดตัวโต
 
 
“ผมไม่อยากทำร้ายใคร นี่คือคำสั่งของนายท่าน ผมมีสิทธิ์แค่ทำตาม ถ้าไม่อยากมีปัญหา ปล่อยเถอะครับ ผมไม่ทำอะไรคุณหนูแน่นอนอยู่แล้วไม่ต้องเป็นห่วง”บอดี้การ์ดอธิบาย
 
 
“อย่าไปเชื่อ เดี๋ยวเขาก็เอาชั้นไปฆ่าหมกป่าทำไงอะ”แก้วโวยวายทันที เมื่อเห็นป๊อปปี้ปล่อยมืออกจากแขนบอดี้การ์ดตัวสง
 
 
“ชั้นงงไปหมดแล้วเนี้ย”ป๊อปปี้เกาหัวด้วยความไม่เข้าใจ ชั่งใจไม่รู้จะเชื่อใครดี นั่นก็เพื่อน นี่ก็บอดี้การ์ด ถ้าสูงยังไงเขาก็แพ้ขาดลอย -.-
 
 
“กลับบ้านเถอะครับ ขอให้ขับรถปลอดภัย”พดจบบอดี้การ์ดก็ดึงแก้วตามโทโมะไป
 
 
“ปล่อย ปล่อยนะ ปล่อยยยยย!!”
 
 
“โชคดีเพื่อน พรุ่งนี้เจอกัน”ป๊อปปี้ตะโกนก่อนจะโบกมือ
 
 
“ไอ้บ้าป๊อปปป ทิ้งกันแบบนี้เลยนะแก!”แก้วชี้หน้าคาดโทษก่อนจะเซตามแรงของบอดี้การ์ด
 
 
“โอ้ยยยย เบาๆก็ได้มั้ยละ เจ็บนะ!”แก้วโวยวายเมื่อบอดี้การ์ดยัดเธอเข้ารถเก๋งขันหรู
 
 
“ไง กว่าจะยอมมาได้”โทโมะนั่งไขว้ห่างแล้วหันมามองด้วยสายตานิ่งเฉย
 
 
“พี่ทำแบบนี้ทำไม แก้วจะกลับบ้าน”
 
 
“พี่บอกแล้วไง ว่าที่เดียวที่เธอไปได้คือ คอนโดของพี่”
 
 
“พี่มันป่าเถื่อนที่สด พี่ทำแบบนี้ได้ยังไง”
 
 
“พี่ไม่ใช่คนดีแบบหมอนั่นนี่”
 
 
“ใช่ พี่มันไม่ใช่คนดีแบบป๊อปปี้”แก้วตอบประชดกลับด้วยความโมโห ก่อนจะกันไปมองข้างนอกกระจก โทโมะได้แต่มองแล้วกัดฟันด้วยความโมโห
 
 
 
 
 
 
 
 
 
คอนโด..
 
 
“โทรศัพท์ ข้าวของเครื่องใช้พี่ซื้อมาให้เรียบร้อยแล้ว ไปดูสิว่าชอบมั้ย”โทโมะพดก่อนจะมองไปที่โซฟา
 
 
“แล้วเสื้อผ้าเก่าแก้วล่ะ”แก้วหันมาถาม เพราะเขาซื้อมาให้เยอะมาก เยอะถึงเยอะมากๆ -.-
 
 
“ขาสั้น เอวลอยน่ะหรอ พี่ทิ้งไปหมดแล้วล่ะ พี่ไม่ยอม มันโป๊เกินไป เรายังเป็นเด็ก แต่งตัวให้สมกับวัยจะดีกว่า”
 
 
“พี่บ้าปะเนี้ย!!! นั่นมันเสื้อผ้าแก้วนะ พี่จะทิ้งๆ ขว้างๆ แบบนี้ไม่ได้ อีกอย่างทำไมจะไม่เหมาะกับวัย แก้วโตแล้ว ม.6 แล้วนะไม่ใช่เด็กอนุบาล”
 
 
“ไม่ต้องพูดมาก ยังไงพี่ก็ทิ้งไปแล้ว รีบไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า พี่จะพาไปหาอะไรกินข้างนอก”โทโมะพูดก่อนจะนั่งลงโซฟา
 
 
“ไม่เอา แก้วไม่หิว”แก้วพดก่อนจะยู่ปากแล้วนั่งกอดอก
 
 
“งอนอะไร”
 
 
“เปล่าสักหน่อย”
 
 
“แล้วทำหน้าแบบนั้นทำไม”
 
 
“ก็พี่ทิ้งเสื้อผ้าแก้วอะ”
 
 
“ไหนว่าไม่งอน”
 
 
“โอ้ยยยย! ไม่ต้องมาคุยด้วยเลยนะ”แก้วพุดก่อนจะกระฟัดกระเฟี้ยดลกขึ้นจะเดินเข้าห้องนอน แต่โทโมะคว้าแขนไว้ก่อนจะดึงมานั่งตัก คนตัวเล็กที่ไม่ทันตั้งตัวก็เซล้มลงมานั่งตักโทโมะ
 
 
“พี่หิว”โทโมะกระซิบข้างหูแก้ว แก้วรีบขยับหนีทันที
 
 
“ปล่อยแก้วนะ ปล่อยยยย”แก้วดิ้น
 
 
“อย่าดิ้นแรงสิ นี่เรานั่งทับพี่อยู่นะ”แก้วหยดนิ่งทันที รู้ว่าคนตัวสูงต้องการจะสื่ออะไร
 
 
“ไอ้พี่บ้า โรคจิต ปล่อยแก้วนะ งื่อออ”
 
 
“อย่าทำตัวน่ารักนักสิ”โทโมะยิ้มน้อยๆ พอใจคนตัวเล็ก
 
 
“งื่อออ ไม่เอา ไม่เอาแบบนี้ อาบก็ได้ เดี๋ยวไปอาบเลยเนี้ย จริงๆ ปล่อยแก้วนะงื่อ แก้วไม่อยากต้องมารองรับอารมณ์พี่”แก้วดีมือโทโมะที่กอดเอวเธออยู่รัวๆ
 
 
“20 นาที พี่จะรอจนกว่าจะครบ 20 นาที ถ้า20 นาทีเธอไม่ออกมา พี่จะเข้าไปอาบกับเธอ อย่าลืมว่าประตูไม่มีกลอน :)”เกลียดดดดดด เกลียดรอยยิ้มเลศนัยของเขาที่สุด
 
 
“รู้แล้ว ก็ปล่อยสักทีสิ”แก้วเด้งตัวทันทีที่พดจบ ก่อนจะรีบวิ่งเข้าห้องน้ำไป
 
 
 
 
 
 
15 นาทีผ่านไป...
 
 
 
“เวรละ เสื้อผ้าอยู่ข้างนอก”แก้วบ่นงึมงำกับตัวเอง ก่อนจะเดินวนไปวนมาในห้องน้ำด้วยชุดคลุมอาบน้ำ
 
 
“อีก 5 นาที”เสียงโทโมะตะโกน
 
 
“โอ้ยยยย รู้แล้ว จะเร่งทำไมเนี้ย”แก้วตะโกนตอบ ก่อนจะนั่งบนชักโครกแล้วปิดหน้าก่อนจะเงยหร้าขึ้น
 
 
“จะออกไปดีมั้ยเนี้ย เดี๋ยวก็ปล้ำเราอีก ไม่เอาๆ”แก้วบ่นพึมพรำกับตัวเอง
 
 
“3 นาที”โทโมะหันมองเสื้อผ้าทั้งหมด ก่อนจะยิ้มพอใจ
 
 
“พี่โทโมะ เอาเสื้อผ้ามาให้หน่อย”แก้วตะโกนออกมา
 
 
“ออกมาเอาเองสิ พี่จะรู้มั้ยเธอจะใส่แบบไหน กกน.แบบไหน เสื้อชั้นในแบบไหน”
 
 
“กรี๊ดดดดดดดดดด ไอ้พี่บ้า ไอ้โรคจิต นี่ทิ้งของแก้วทุกอย่างเลยรึไง”แก้วโวยวายเสียงดัง ลั่นห้องน้ำ
 
 
“หมดเวลา พี่จะเข้าไปแล้วนะ”ไม่พูดล้อเล่นคนตัวเล็ก ร่างสูงถอดเสื้อตัวในออกวางที่โซฟาเผยให้เห็นหุ่นแสนเซ็กซี่
 
 
“อย่า อย่าพึ่งงงง!!”แก้วโวยวาย
 
 
“เห้ยยยยย เข้ามาทำไม!!”แก้วรีบยกมือขึ้นมาปิดทันที
 
 
“หมดเวลาแล้วนี่ครับ คนเรามันต้องตรงเวลา แล้วนี่ยังจะยืนอยู่ทำไม หรือเราจะอาบน้ำให้พี่”โทโมะเดินเข้ามาใกล้แก้วขึ้นเรื่อยๆ แก้วมองหุ่นของโทโมะได้แต่ยืนนิ่งไม่ไปไหน ตรึงในความเซ็กซี่
 
 
“อะ เอ่อ..”
 
 
“ว่าไง?”
 
 
“ทะ ทำไม พี่ตะ ต้องถอดเสื้อ ดะ ด้วย”
 
 
“ใจเย็นๆ เด็กน้อย”โทโมะช้อนคางแก้วขึ้นมาให้สบตากัน
 
 
“…”แก้วได้แต่มองในตาของเขานิ่งๆ
 
 
“ทำหน้าน่ารักอีกแล้ว..”โทโมะพึมพรำก่อนจะค่อยๆเลื่อนหน้าเข้าใกล้
 
 
“อื้อ! ไอ้พี่บ้า อาบไปเลย!”แก้วดันอกโทโมะออกก่อนจะรีบวิ่งออกจากห้องน้ำ พร้อมปิดประตูให้เรียบร้อย
 
 
“หึ :)”
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 

 
 
ไม่หายจ้าาาาา กลับมาเเล้วววววว หายไปนานเลยขอโทษทกคนด้วยนะ มาช้าแต่มานะ มาช้าเเต่มาชัวร์จ้าาา