Caressing รอเวลารัก

 

 

 

 

 

ตอนที่6 ก็แค่ลูกหนี้

 

 

 

 

 

 

“เออ เธอเย็นนี้เธอกลับไง กลับด้วยกันเปล่า”

 

 

หมับ!

 

 

“อื้อ!”ยังไม่ทันได้ตอบคำถามเพื่อนใหม่ก็มีมือปริศนาปิดปากเธอพร้อมลากเดินไปให้พ้นทางเดิน แรงดึงทำให้เธอเซมากระแทกอกหนาเต็มๆ เหตการณ์มันไวมากจนรู้ตัวอีกทีก็อยู่ในห้องสี่เหลี่ยมกว้างที่แสนคุ้น

 

 

“ไปไหนมา”เสียงทุ้มแสนคุ้นหู โทโมะดันแก้วชิดโซฟานุ่ม ก่อนจะโถมตัวทับแล้วเอ่ยถามในสิ่งที่ต้องการรู้ทันที

 

 

“เจ็บ ออกไปจากตัวแก้วนะ!”

 

 

“ตอบคำถามพี่!”เสียงทุ้มเค้นต้องการคำตอบ

 

 

“ก็ต้องไปกินข้าวสิ มันเวลาพักนะ”แก้วสบถใส่ด้วยความหงุดๆ นึกอยากจะพาเธอไปไหนก็พาไป จะฉุดเมื่อไหร่ก็ฉดได้ เธอก็คนนะไม่ใช่สิ่งของที่จะโยนไปไหนมาไหนได้น่ะ!!

 

 

“ที่ไหน!”ยังไม่ใช่สิ่งที่คนตัวสูงอยากรู้ที่สุด สิ่งที่เขารู้มาคือบอดี้การ์ดที่ให้ไปติดตามตัวแก้ว กลับมาบอกว่าไม่เห็นแก้วในโรงอาหารเลย พร้อมชายคนนั้น ที่เป็นเพื่อนใหม่

 

 

“ทำไม พี่จะรู้ไปทำไม แก้วจะไปไหนกับใครมันก็เรื่องของแก้ว แก้วไม่ได้หนีพี่ไปไหนสักหน่อย”แก้วไม่ตอบคำถาม

 

 

“พี่ถามว่าเธอ ไป ไหน!”เสียงทุ้มเน้นสองคำสุดท้ายชัดเจน บ่งบอกว่าเขาต้องการคำตอบเดี๋ยวนี้ “พี่อย่ามาเผด็จการกับแก้วนะ”แก้วขมวดคิ้วไม่พอใจคนตัวสูง

 

 

“มาไม่ทันไร ก็เข้าหาผู้ชายเลยนะ!”โทโมะพดประชดประชันด้วยความหงุดหงิด

 

 

“แก้วไม่จำเป็นต้องเข้าหา! เขาก็มาหาแก้วเอง”แก้วพดก่อนจะมองด้วยสายตาเย่อหยิ่ง

 

 

“เธอ!”เหมือนคนตัวสูงฟิลขาดโทโมะกระชากแก้วเข้ามาเเล้วประกบปากด้วยความเร็วเเละเเรงมาก

 

 

“อื้อ!!”แก้วร้องท้วงด้วยความตกใจ จู่ๆเขาก็พุ่งเข้ามาประจบปากด้วยความเร็วและแรงมาก ทำให้แก้วมีเลือดไหลออกมาที่ปาก เพราะเขากระแทกเข้ามาทำให้ฟันกระทบกับปากจนเกิดเสียง โทโมะที่ได้กลิ่นคาวเลือดก็ผละจูบออกมา

 

 

“พี่ขอ...”

 

 

เพี๊ยะ!

 

 

“ออกไปนะ! ปล่อยแก้ว!”แก้วพูดหลังจากใช้ปลายมือสวยสะบัดเข้าหน้าโทโมะเต็มที่จนแก้มของเขาเกิดเป็นรอยมือห้านิ้วเห็นได้ชัด มือเล็กพรางดันอกคนตัวสูง แต่เหมือนจะไม่ได้ผล ยิ่งผลัก ยิ่งขัดขืน

 

 

“เธอกล้าตบพี่งั้นหรอ!”เสียงทุ้มเอ่ยเสียงดุดัน ตั้งแต่เล็กจนโตเขาไม่เคยโดนใครตบหน้าเลยสักครั้ง

 

 

“แล้วพี่มาจูบแก้วทำไม!”

 

 

“พี่จะทำอะไรเธอก็ได้ มากกว่าจูบพี่ก็ทำได้ถ้าพี่จะทำ เธอเป็นแค่ลูกหนี้พี่!”

 

 

“ลูกหนี้แล้วยังไง พี่ไม่มีสิทธิ์มาทำอะไรแย่ๆแบบนี้ใส่แก้ว!”แก้วเถียงด้วยความโมโห ลูกหนี้งั้นหรอ จะทำอะไรก็ได้งั้นหรอ เธอไม่ใช่ผักไม่ใช่ปลานะ

 

 

“แย่มากสินะ”

 

 

“ใช่ แย่มาก”

 

 

“รังเกียจมากสินะ”

 

 

“ใช่! รังเกียจมาก!”แก้วกระแทกเสียงสนทุกถ้อยคำที่โทโมะเอ่ยมา

 

 

“ได้!”โทโมะจับคอเสื้อแก้วจะกระชากแต่แก้วจับข้อมือโทโมะเอาไว้ไม่ให้เขาฉีกเสื้อเธอ

 

 

“พี่จะทำบ้าอะไรเนี้ย ปล่อยแก้วนะ”แก้วจับมือโทโมะแน่นไม่ให้เขาทำอะไรตามใจชอบ แต่แรงของโทโมะมากกว่าที่แก้วจะต้านทานไหว โทโมะฉีกสื้อแก้วออกกระดุมกระเด็นออกไม่เป็นทิศไม่เป็นทาง

 

 

"เดี๋ยวจะทำให้รู้ว่าแย่กว่านี้พี่ก็ทำกับเธอได้!"

 

 

“ฮื่อออ ปล่อยแก้วนะคนบ้า ฮื่ออออ”แก้วพยายามเอามือปกปิดหน้าอกของเธอแต่มีหรือคนโมโหถึงขีดสดอย่างโทโมะจะเห็นใจ โทโมะจับมือทั้งสองข้างกางออกก่อนจะซุกไซร้ซอกคอขาวด้วยความบ้าคลั่ง

 

 

“ปล่อยแก้วนะ ฮรึก ปล่อยยยยย ฮื่ออออ”น้ำตาไหลออกมาไม่ขาดสายด้วยความกลัว พยายามดิ้นแต่เหมือนจะไม่ได้ผลเลยสักอย่าง โทโมะยังไม่ยอมหยุด

 

 

“เงียบ!”โทโมะผละออกจากซอกคอก่อนจะสั่งแก้วเสียงดุ พร้อมจ้องด้วยสายตาโกรธเกรี้ยว

 

 

“ฮื่ออออ อย่าทำแก้วนะพี่โทโมะ ฮรึก แก้วกลัวแล้ว ฮื่อออ ไม่เอาแล้ว ไม่เอาแบบนี้ ไม่เอา ฮรึก”แก้วร้องไห้อ้อนวอน น้ำตาไหลออกมาเป็นสาย โทโมะได้สติกลับมาก่อนจะลุกขึ้นแล้วดึงแก้วมากอด

 

 

“พี่ขอโทษ”

 

 

“ไอ้พีบ้า รังแกแก้วทำไม ไอ้คนบ้า”แก้วทุบหลังโทโมะแต่ก็ซบหน้าที่ไหล่ด้วยความหวาดกลัว คนตัวเล็กเนื้อตัวสั่นไหวอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน ถึงแม้จะเกลียดและกลัวในการกระทำของเขา แต่การได้ซบเขาแบบนี้มันทำให้รู้สึกดีขึ้นมาจริงๆ

 

 

“พี่ขอโทษ พี่ไม่ได้ตั้งใจ พี่แค่โมโหไปหน่อย เธอบอกว่าเธอรังเกียจพี่ พี่เลยขาดสติ”โทโมะลูบผมปลอบใจแก้ว

 

 

“ก็พี่เลิกทำแบบนี้สักทีได้มั้ย แก้วเจ็บนะ แก้วก็คนนะ แก้วมีความรู้สึก”

 

 

“พี่ก็มีความรู้สึก เธอด่าเธอว่าพี่ พี่ก็เจ็บ”แก้วผละกอดออกจากโทโมะก่อนจะมองหน้าโทโมะ

 

 

“พี่อย่ารังแกแก้วแบบนี้อีกได้มั้ย”น้ำตาทำให้คนใจอ่อน แก้วมองโทโมะด้วยสายตาอ้อนวอน

 

 

“พี่..”โทโมะลังเลที่จะตอบคำถามเธอ เพราะว่าถ้าเกิดเขารับปากแล้วทำไมไม่ได้ขึ้นมา เขาเองจะมาเสียใจในสิ่งที่พูดไป

 

 

“ได้มั้ย..”

 

 

“พี่จะพยายาม แต่พี่ว่าเธอไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนเถอะ”โทโมะมองที่หน้าอกของแก้ว แก้วรีบยกมือขึ้นมาปิดทันที

 

 

“ไอ้พี่บ้า อย่ามองนะ! แก้วไม่มีเสื้อเปลี่ยน”แก้วพดก่อนจะหันหลังให้โทโมะ โทโมะยิ้มน้อยๆ

 

 

“คาบต่อไปเธอเรียนพละ ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าสิ ในห้องน้ำพี่มีชุดพละอยู่ในตู้ จะเข้าเรียนแล้วด้วย รีบไปเปลี่ยนเถอะ”พูดจบแก้วก็รีบเข้ห้องน้ำไปตามที่โทโมะออก

 

 

“พี่! กลอนประตอยู่ไหนเนี้ย”แก้วตะโกนออกจากห้องน้ำ

 

 

“ไม่มีกลอน มันเป็นระบบเหล็กดูด รีบเปลี่ยนซะ อีก 10 นาทีจะเข้าเรียนแล้ว เดี๋ยวจะไปไม่ทัน”

 

 

“พี่บ้าปะเนี้ย ใครดีไซด์อะไรแบบนี้เนี้ย”แก้วบ่น

 

 

“เถอะน่า ถ้าอีก 3 นาทีเธอไม่เสร็จพี่จะเข้าไปเปลี่ยนให้เอง ถ้ายังไม่หยุดโวยวาย”

 

 

“อย่าเข้ามานะ!! โรคจิตเอ้ย!”

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

มาเเล้วววววววว หายไปนานเลยรอบนี้ เป็นไงบ้างงงงงงงงง

ตอนนี้เดินทางมาถึงตอนที่หกเเล้วนะ ชอบไม่ชอบยังไงติชมได้น้าาาาา