Caressing รอเวลารัก

แก้วเดินเข้ามาในห้องเรียนเหมือนอย่างเคยแต่คนที่ควรจะอยู่ที่ที่เป็นกระจำกลับไม่อยู่แล้ว ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร หรือว่ายังเจ็บไม่หายเลยไม่มา แก้วนั่งลงที่เก้าอี้ประจำแล้วเท้าคางพรางขมวดคิ้ว แก้วหันซ้ายหันขวานี่ก็จะได้เวลาเข้าแถวแล้ว แต่อาการป๊อปปี้ก็ดีขึ้นแล้ว คงไม่งอแงไม่มาโรงเรียนหรอกมั้งหรือว่า..เรื่องที่เราพูดแบบนั้นไป ต้องใช่แน่ๆเลย แก้วลุกขึ้นแล้วเดินดุ่มๆไปที่ห้องผู้อำนวยการทันที

 

 

“พี่โทโมะ”

 

 

“ครับ มีอะไรรึเปล่าถึงได้เข้ามาหาพี่ได้”โทโมะเงยหน้ามามองแก้ว แล้วถามด้วยความแปลกใจ แหงล่ะสิ ก็แก้วไม่เคยเข้ามาหาเขาก่อนเลยสักครั้งมีแต่เขาที่ฉุดกระชากลากถูเธอเข้ามา ไม่เขาก็เรียนเธอเข้ามาพบ

 

 

“แก้วไม่สบายใจเลย เรื่องป๊อปปี้”แก้วเดินเข้ามานั่งที่เก้าอี้ประชันหน้ากับโทโมะแล้วทำหน้ายู่เหมือนเด็ก

 

 

“เด็กน้อยอย่าคิดมาก ป๊อปปี้แค่ย้ายห้องไปอยู่ห้องข้างๆ”

 

 

“หะ!! ย้ายห้องเลยหรอ?”ยิ่งกว่าที่คิดไว้เยอะ ป๊อปปี้ถึงกับย้ายห้องหนีเธอเลยหรอ สิ่งที่เธอทำไปมันคงเลวร้ายมากสินะ เขาถึงได้ต้องตีตัวออกห่างเธอขนาดนี้

 

 

“อ่าว ยังไม่รู้หรอ”

 

 

“แล้วแก้วจะรู้ได้ยังไง ป๊อปปี้ทำเรื่องย้ายเมื่อไหร่คะ”

 

 

“เมื่อวานโทรมาบอกพี่พี่เลยทำเรื่องย้ายให้ เสียใจหรอที่ไม่ได้อยู่ใกล้ชิดมัน”

 

 

“เสียใจสิ”

 

 

“ชอบมันหรอ”

 

 

“บ้า แก้วไม่ได้คิดอะไร พี่อย่าพูดอะไรแบบนี้ได้มั้ย แก้วกับป๊อปปี้เป็นเพื่อนกัน”แก้วเริ่มหงุดหงิดใจเพิ่มอีกแล้ว เอะอะๆจะให้เธาชอบป๊อปปี้เลยให้ได้ใช่มั้ย ถามจังเลยไอ้คำถามแบบนี้

 

 

“หรอ ก็เห็นเป็นห่วงกันออกนอกหน้าซะขนาดนี้”

 

 

ยัง ยังไม่หยดน้อยใจ!

 

 

“พี่อยากให้แก้วชอบมากใช่ปะ เดี๋ยวก็ชอบจริงๆซะเลย พูดอยู่ได้”ทนไม่ไหวจนแก้วต้องประชดประชันออกไป ใช่ว่าโทโมะไม่รู้แต่มาประชดแบบนี้เขาเองก็ชักจะเคืองเธอจริงๆแล้วสิ

 

 

“อ่าว!”

 

 

“ไม่ต้องมาอ้าว ไม่คุยด้วยแล้ว”แก้วเลื่อนเก้าอีกออกแล้วลุกจะเดินหนีแต่โทโมะกลับเรียกแก้วไว้

 

 

“เดี๋ยว! จะไปไหน”

 

 

“จะไปหาป๊อปปี้มีไรปะ!”แก้วหันมากระแทกเสียงใส่

 

 

“มี!”โทโมะกระแทกเสียงกลับ

 

 

“อะไร!!”แก้วหันมาแล้วยืนเท้าเอวโทโมะไม่พูดอะไรได้แต่เอามือมาแตะที่ปากย้ำๆ แก้วมองแล้วกรอกตาใส่เวลาแบบนี้ยังจะมานึกถึงเรื่องแบบนี้ได้

 

 

“เร็วๆสิครับ”โทโมะเร่งเมื่อแก้วยืนทำหน้าดุใส่เขานานแล้ว

 

 

“ไม่!”

 

 

“งั้นก็ไม่ต้องไป”

 

 

“จะไป!”

 

 

“มามะ”โทโมะพูดเสียงล้อเลียนก่อนจะขยันเก้าอีกออกห่างปิดแฟ้มที่กำลังจะอ่าน ขาที่ไขว่กันอยู่อ้าออกเล็กน้อยแล้วยักคิ้วให้แก้ว แก้วมองหน้าไม่พอใจแต่จะทำยังไงได้ เธอต้องไปเคลียร์กับป๊อปปี้ แต่ดันติดข้อเสนอทะลึ่งๆของโทโมะแบบนี้ แก้วเดินมายืนตรงหน้าโทโมะแล้วก้มลงจุ๊บที่ปากโทโมะก่อนจะหันหลังเตรียมวิ่งหนี แต่มีหรือที่จะไวกว่าโทโมะ

 

 

“อะไรอีกละ!”แก้วหันมาโวยวาย

 

 

“พี่ว่าวันนั้นพี่พูดชัดเจนแล้วนะว่าเราต้องจูบกันจนพี่พอใจ อีกอยากแบบนี้ไม่เรียกว่าจูบนะครับเด็กน้อย เรียกว่าจุ้บต่างหาก”โทโมะกระตุกใขนแก้วแล้วมองมาที่ขาตัวเอง แสดงให้เห็นว่าเขาต้องการที่จะให้เธอนั่งลงมาตักของเขา

 

 

“ไม่นั่ง”

 

 

“นั่ง”

 

 

“โอ้ย!”แก้วร้องโวยวายก่อนจะนั่งที่ตักของโทโมะ

 

 

“ไม่เอาแบบนี้ดิ นั่งแบบนี้ไม่ได้อารมณ์เลย คร่อมพี่หันหน้ามาหาพี่”โทโมะพูดแล้วส่ายหน้าก่อนจะสั่งให้แก้วทำท่าตามที่เขาต้องการ

 

 

“หยีไม่เอาอะ เยอะไปละพี่ ไหนว่าแค่จูบไง”

 

 

“หยีอะไร นี่ถ้าทำตามแล้วจูบดีครั้งเดียวผ่านเลย”โทโมะยื่นข้อเสนอ เอาจริงๆแล้วตอนนี้ที่เธอนั่งทับเขาแบบนี้ไม่อยากจะปฏิเสธเลยว่าเริ่มขึ้นแล้ว

 

 

“ไม่เอา เดี๋ยวมีคนเข้ามาทำไง อายเป็นนะ”แก้วหาข้ออ้าง

 

 

“ไม่ต้องอาย พี่ล็อคแล้ว”

 

 

“อะไรล็อคตอนไหน”แก้วขมวดคิ้วมึนงง

 

 

“นี่ไง รีโมท”โทโมะพูดแล้วชูรีโมทเล็กๆขึ้น

 

 

“มีรีโมทด้วย?!!!”แก้วถึงกับนิ่งไปเลยทีเดียวอะไรจะไฮเทคเบอร์นี้

 

 

“หันมาเร็วๆ ไม่อยากไปหาเพื่อนหรอเดี๋ยวก็เข้าแถวหรอก”โทโมะเร่ง

 

 

“เออรู้แล้วๆ”แก้วตอบปัดๆก่อนจะทำใจสักพักแล้วนั่งคร่อมโทโมะท่าตอนนี้คือทั้งสองคนหันหน้าเข้าหากันโดยที่แก้วนั่งทับโทโมะอยู่ แก้วมองหน้าโทโมะด้วยสายตาที่เย้ายวนไม่รู้เจ้าตัวจะรู้ตัวมั้ยแต่สายตาแบบนี้มันทำให้โทโมะมีอารมณ์มากกว่าเดิมซะอีก...

 

 

“จูบเลยมั้ย”เสียงเริ่มแหบพร่าไปทุกทีถ้าแก้วจูบเขาช้ากว่านี้เขาคงต้องเป็นฝ่ายเริ่ม

 

 

“อะ อื้อ”แก้วตอนสั่นๆก่อนจะกอดคอโทโมะแล้วค่อยๆเลื่อนหน้ามาใกล้ๆ โทโมะมองตาสลับกับปากแก้ว จมูกชนจมูกแก้วมองปากโทโทโมะแล้วกัดปากล่างโทโมะหยอกล้อเพื่อให้เขาพึงพอใจก่อนจะจูบปากโทโมะ โทโมะไม่รอช้าที่จะกอดเอวแก้วแล้วจูบตอบลิ้นร้อนเริ่มสอดแทรกเข้าไปภายใจปาก

 

 

ด้วยชุดพละแก้วที่ไม่ได้เอาเสื้อใส่เข้าไปในกางเกงโทโมะกอดแก้วเพียงมือขวามือเดียวแล้วใช้มือซ้ายล้างเข้าไปในเสื้อพละสีขาวเริ่มซุกซนทั้งจับที่บีบแก้วร้องท้วงแต่โทโมะรัดเธอไว้ทำให้เธอไม่มีโอกาสได้ผละตัวออกจากเขาเลยแต่ถึงขนาดนี้แล้วเธอเองก็เริ่มมีอารมณ์ขึ้นมาแล้วสิ...

 

 

“ทำไรอะ!”แก้วผละโทโมะออกเมื่อได้ยินเสียงรูดซิบของโทโมะ

 

 

“ไม่ไหวแล้ว ขอนะ”เสียงแหบพร่าทำให้แก้วสติหลุดไปช่วงนึงโทโมะถกกระโปรงแก้วขึ้นแล้วเลื่อนกางเกงในให้ไปข้างๆแล้วเสียบแก่นกายเข้าไปจนมิดด้าม

 

 

“อ้ะ”แก้วถึงกับร้องด้วยความเสียวแก้วจิกแผ่นหลังโทโมะหงุดหงิดใจตัวเองที่ทำไม่ไม่ใส่กางเกงมาเขาจะได้ไม่ทำอะไรง่ายขนาดนี้ แต่มาหงุดหงิดตอนนี้ก็ช่วยอะไรไม่ได้แล้ว