Caressing รอเวลารัก

 
 
 
 
 
ตอนที่10 ชอบไม่ใช่หรอ นอนกับผู้ชาย!
 
 
21.00 น.
 
 
“ขอบคุณมากนะที่วันนี้ไปเลือกของเป็นเพื่อนอะ”ป๊อปปี้ที่นอนอยู่โซฟาข้างเตียงก็พูดขึ้น
 
 
“ไม่เป็นไร ขอบใจนายเหมือนกันที่ให้เรานอนที่นี่”
 
 
“จะขอบคุณกว่านี้ถ้าเธอให้ชั้นขึ้นไปนอนข้างบน”
 
 
“จะไม่เตะปากนาย ถ้านายยอมนอนโซฟาดีๆ”
 
 
“ปากคอเราะร้าย”ป๊อปปี้พูดก่อนจะดีดตัวขึ้นมามองหน้าแก้ว แก้วหันไปมองป๊อปปี้ ด้วยชุดนอนของเขา ที่มีเพียงเสื้อกล้ามและบ็อกเซอร์ตัวบางๆตัวนึง
 
 
“เธอไม่โทรบอกผอ.ก่อนหรอ ว่าจะนอนที่นี่”
 
 
“ไม่อะ บอกก็ไม่ให้มาดิ”แก้วพดแล้วยักไหล่ นอกจากจะไม่ให้มาตัวนายเองด้วยที่จะซอยน่ะ
 
 
“ทำไมเค้าถึงหวงเธอขนาดนั้น”
 
 
“เค้าไม่ได้หวงหรอก เค้าแค่อยากจะแกล้งชั้นมากกว่า กลัวจะไม่มีคนอยู่ใช้หนี้มั้ง”
 
 
“ชั้นว่าเค้าหวงเธอมากเลยนะ”
 
 
“นายเลิกพูดมากได้และ ชั้นจะนอน”พูดจบแก้วก็หันหลังให้
 
 
“เลิกพูดหรอๆ หันหน้าหนีอีก”ป๊อปปี้กระโดดขึ้นเตียงมาแล้วจี้เอวแก้ว
 
 
“ไอ้บ้า ฮ่าๆ ป๊อป ไอ้บ้าไม่เอา ฮ่าๆ ไม่เล่นนนน”
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
เพี๊ยะ!
 
 
“แก้วไปไหน ชั้นสั่งว่าไง! ให้ดูแลเธอ เฝ้าเธอไม่ให้คลาดสายตา!!!”มือหน้าตบหน้าลูกน้องเต็มเล็ก พร้อมถามเสียงแข็งถึงคนตัวเล็กที่ควรจะนอนอยู่ในห้องนอน แต่กลับไม่มี ว่างเปล่า ไม่มีแม้แต่รอยยับของที่นอน
 
 
“ก็นายท่านเป็นคนสั่งเด็กคนนั้นว่าให้เธอไปไหนก็ได้ไม่ใช่หรอครับ ตอนเลิกเรียน”บอดี้การ์ดอธิบาย
 
 
“สั่งบ้าบออะไรของนาย! ถ้าชั้นสั่งชั้นจะสั่งด้วยตัวของชั้นเอง”โทโมะทุบไปทีกำแพงหนึ่งครับ ความโกรธถึงขีดสุดตอนนี้ที่เขาต้องการอย่างเดียวคือรู้ว่าคนตัวเล็กไปอยู่ที่ไหน กับใคร แล้วทำไมป่านนี้ยังไม่กลับ จะเกิดเรื่องอะไรรึเปล่าก็ไม่มีใครรู้
 
 
“ไปกับใคร!”โทโมะหันมาถามบอดี้การ์เสียงดัง
 
 
“กับเพื่อนของเธอ เด็กผู้ชายคนนั้นครับ”
 
 
“ใครวะ!”
 
 
“คนที่วันนั้นนายท่านให้ผมแยกเธอออกจากเด็กคนนั้นเมื่ออาทิตย์ที่แล้ว”
 
 
“ไปหาที่อยู่มัน ชั้นให้เวลา 1 นาที ถ้ายังหาไม่เจอไม่ต้องมาให้ชั้นเห็นหน้าอีก!”
 
 
“ครับ!!”หลังจากพูดจบบอดี้การ์ดก็วิ่งออกจากห้องไป หาข้อมูลของเด็กผู้ชายคนนั้น
 
 
50 วินาที…
 
 
52 วินาที...
 
 
55วินาที...
 
 
“นี่ครับ!”เสียงของบอดี้การ์ดคนเดินวิ่งเข้ามา แล้วยื่นแผนที พร้อมส่งโลเคชั่นไว้ในไลน์เรียบร้อยแล้ว โทโมะไม่รอช้า คว้ากระดาษเอสี่ก่อนจะวิ่งออกมาจากห้อง
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ฮ่าๆ พอแล้ว ฮ่าๆ ไอ้บ้าป๊อปปปชั้นจั๊กจี้นะเว้ย ฮ่าๆ”แก้วดิ้นไปมาท้องก็ปวด น้ำตาก็ไหลออกมาจนแห้ง
 
 
“นี่แหนะ หันหลังให้ชั้นดีนัก”ป๊อปปี้เห็นแก้วหัวเราะยิ่งได้ใจ
 
 
“อ้ะ”แก้วนิ่งเงียบจ้องตาป๊อปปี้ที่เมื่อกี้เธอจะเหวี่ยงเขาออกไปแต่ป๊อปปี้กับดึงเธอมาทำให้ตอนนี้แก้วกำลังคร่อมทับร่างป๊อปปี้อยู่
 
 
“จะแกล้งชั้นหรอ นี่เธอ”ป๊อปปี้พูดก่อนจะพลิกแก้วมาอยู่ใต้ร่างแล้ว จับแขนแก้วทั้งสองข้างกางออกก่อนจะมองหน้าแก้วนิ่ง แก้วเองก็เช่นกัน ไม่รู้อะไรป๊อปปี้จ้องตาแก้วนานๆ ตาคู่นี่ช่างมีเสน่ห์เหลือเกิน มันดึงดูด ปากชมพูสวยก็ล่อตาล่อใจเขามาก
 
 
ป๊อปปี้ค่อยๆ เลื่อนหน้าเข้ามาใกล้แก้วเรื่อยๆ
 
 
ปั้ง!
 
 
เสียงปืนยิงลกบิดกระจายลงมาบนพื้นทำให้แก้วและป๊อปปี้เงยหน้ามองด้วยความตกใจ โทโมะถีบประตูเข้ามาก็เจอกับถาพที่ไม่อยากเจอคือป๊อปปี้กำลังคร่อมทับแก้วอยู่
 
 
“มึง!”โทโมะวิ่งเข้ามากระชากเสื้อกล้ามป๊อปปี้จนป๊อปปี้รอยตามแรงของเขา
 
 
ผลัก!
 
 
โทโมะปล่อยหมัดหนักเข้าหน้าป๊อปปี้อย่างจัง ยังไม่พอใจจะง้างมือต่อยป๊อปปี้อีก แต่แก้วรีบวิ่งมากอดแขนโทโมะไว้
 
 
“อย่า อย่าทำป๊อปปี้”แก้วตะโกนพร้อมกอดแขนโทโมะไว้แน่น
 
 
“นี่รู้จักกันไม่เท่าไหร่ ออกตัวแรงขนาดนี้เลยหรอ!!!”โทโมะหันมาตะคอกใส่แก้วก่อนจะ ผลักป๊อปปี้ให้ล้มไปกองกับพื้น
 
 
“นั่นเพื่อนแก้วนะ พี่ทำแบบนี้ไม่ได้!”
 
 
“เพื่อนหรอ เพื่อนที่ไหนเค้ามานอนทับกันแบบนั้น!!!”
 
 
“มันเป็นอุบัติเหตุ!”
 
 
“หุบปาก! กลับ!”โทโมะลากแขนแก้ว แต่ป๊อปปี้ดีดตัวขึ้นมาแล้วจับแขนแก้วไว้
 
 
“ปล่อยเพื่อนผม คืนนี้แก้วนอนกับผม”ป๊อปปี้พดเสียงแข็งพร้อมจ้องตาโทโมะไม่วางตา
 
 
ผลั่ก!
 
 
“เสือก”โทโมะปล่อยหมัดหนักเข้าหน้าป๊อปปี้จนป๊อปปี้ล้ม
 
 
“ป๊อปปี้ กรี๊ดด”ยังไม่ทันได้พดอะไรต่อ โทโมะอุ้มแก้วพาดบ่าก่อนจะเดินออกจากห้องด้วยความเร็ว
 
 
”ปล่อยยยยย ปล่อยแก้ว แก้วจะอยู่กับป๊อป”
 
 
“ฝันไปเถอะ!”
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
คอนโด...
 
 
ตุ้บ!
 
 
โทโมะโยนร่างบางลงบนเตียงด้วยความแรง ความแรงที่ร่างบางกระทบกับเตียงทำให้แก้วจุกจนพูดไม่ออก ไม่รอให้คนตัวเล็กโวยวาย โทโมะโถมตัวลงมาทับแล้วไซร้คอแก้วทันที
 
 
“ปล่อย! ปล่อยแก้ว อย่าทำแบบนี้ ปล่อยแก้ว!”แก้วทุบตีโทโมะที่ตอนนี้กำลังบ้าคลั่งอยู่
 
 
“เงียบ! ชอบไม่ใช่หรอ นอนกับผู้ชาย!”โทโมะกางแขนแก้วออกก่อนจะพดใส่หน้าแก้วด้วยความไม่พอใจก่อนจะไซร้ซอกคอขาวต่อ
 
 
“ฮื่อออ ไม่ แก้วไม่ชอบ ปล่อยแก้ว อย่าทำแบบนี้”แก้วดิ้นแต่เหมืองแรงของคนตัวสงยิ่งเพิ่มทวีคูณ
 
 
“อื้อ!”โทโมะรำคาญเสียงร้องไห้ของแก้วก่อนจะจูบเพื่อนปิดปาก
 
 
“ถ้าอยากนอน ก็มาซ้อมนอนกับพี่ก่อนก็แล้วกัน!”
 
 
“กรี๊ดดด”แก้วกรีดร้องเมื่อโทโมะฉิกชดนอนบางๆสีขาวของป๊อปปี้จนขาดหวิ่น ไม่พอใจโทโมะดึงบลาออกจากแก้วจนตะขากระเด็นคนละทิศละทางแก้วได้แต่ร้องไห้ด้วยความเจ็บปวด เหมือนคนตัวสูงไม่ใช่คนเดิมที่เธอรู้จัก ถ้าป่าเถื่อน น่ากลัว และรุนแรงกับเธอมาก โทโมะปลดเข็มขัดของตัวเองก่อนจะมามัดแขนแก้วไว้หับหัวเตียง ก่อนจะก้มลงดดกัดทำรอยบนร่างกายแก้วด้วยความบ้าคลั่ง
 
 
 

 
เอ้าๆ มาเเล้วจ้าาาาาา