Caressing รอเวลารัก

10.0

เขียนโดย TKda

วันที่ 7 มีนาคม พ.ศ. 2560 เวลา 19.32 น.

17 ตอน

152 วิจารณ์

25.63K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 24 ธันวาคม พ.ศ. 2561 15.21 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น

10) 9.วันพุธ

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

ตอนที่9 วันพุธ

หลายวันแล้วที่แก้วอยู่ที่โรงเรียนนี้ ใช้เวลาอยู่กับโทโมะแบบนี้ หลายครั้งที่คิดจะหนี แต่ก็ไม่เคยหนีเขาพ้นสักครั้ง แน่นอนสิ แค่วิ่งออกมาจากห้องก็ไม่รู้ว่าจะไปไหนแล้ว ทิ้งชั้น มีแค่คอนโดเขาห้องเดียวที่มีคนอยู่ แก้วที่ตอนนี้กำลังแปรงฟันอยู่หน้ากระจก มองหน้าตัวเองในกระจก มือก็ขยับแปรงไปตามอารมณ์ เมื่อบ้วนปากเสร็จแก้วก็ใส่ชุดพละเพราะคาบแรกของวันนี้เป็นวิชาพละศึกษา

“ชุดบ้านี่แม่ง-.-“แก้วก้มหน้ามองชุดตัวเองก่อนจะสบถเบาๆ แล้วเดินออกมาจากห้องน้ำ

“วันนี้นายท่านไม่ได้ไปที่โรงเรียนด้วยนะครับ”เสียงบอดี้การ์ดที่ยืนเอามือกุมไข่ เอ้ย มือกุมกับอยู่ข้างหน้าพดขึ้นเมื่อเห็นแก้วนั่งลงบนโซฟา

“ทำไมล่ะ”แก้วหันไปตามด้วยความสงสัย นั่นสิทำไมล่ะ ไม่กลัวชั้นจะหนีเเล้วหรือไง -_- บ้า! ดีซะอีกที่เขาไม่อยู่

“ไม่ทราบครับ”ตอบได้หน้าตายมาก ไม่เชื่อเว้ยยย!

“ทำไมถึงจะไม่รู้”แก้วเริ่มหงุดหงิดที่บอดี้การ์ดตัวสูงตอบไม่ได้ดั่งใจ

“ผมบอกคุณไม่ได้ครับ มันไม่ใช่เรื่องที่คุณต้องรู้”อ่าว สึดดดดด พูดแบบนี้มันเจ็บจี๊ดดดดด

“ชิ”แก้วเบะปากก่อนจะเดินออกจากห้อง ใช่สิ ชั้นมันไม่ใช่คนที่ต้องรู้ทกอย่างนี่ ชั้นไม่ใช่พ่อใช่แม่เขา ฮรึก อ่าวเห้ย...เเล้วชั้นจะมาบ่นทำไม ไม่รู้ก็ไม่รู้สิ ชั้นไม่รู้ก็ได้ย่ะ ดีซะอีกจะได้ไม่มีคนมาคอยจับผิดตลอดเวลาว่าชั้นจะหนีเมื่อไหร่

“เป็นอะไรหน้าบูดมาเลยเธอ”ป๊อปปี้เอ่ยทั้งเพื่อนสาวที่เดินหน้าบูดมานั่งข้างเขา

“เปล่า”เสียงตอบปัดๆของแก้วทำให้ป๊อปปี้ยิ่งสงสัยเข้าไปอีก คนตัวเล็กนั่งกอดอกแล้วนิ่งเงียบไม่พูดอะไรต่อ

“เธอเป็นไรเนี่ย”ป๊อปปี้เข้ามาสะกิด

“เราเปล่า หิว”

“กินข้าวเปล่า เดี๋ยวเราซื้อมาให้”

“อื้อ ขอบใจนะ”เเล้วทำไมชั้นจะต้องมาพูดอะไนแบบนี้ด้วยเนี่ย นี่ชั้นกำลังไม่พอใจที่พี่โทโมะเค้าไม่มาโรงเรียนหรอ หรือชั้นไม่พอใจที่ไม่ได้มากับเค้า หรือว่าชั้นไม่พอใจที่...โอ้ยยยยยยย จริญญา นี่เธอกำลังเป็นอะไรรู้ตัวบ้างมั้ย กระวนกระวายอะไรเนี่ย

“ครับผม รอแป๊ปนึง”พูดจบป๊อปปี้ก็รีบวิ่งออกจากห้องไป

แก้วมองจตามกอดจะหันมาถอดหายใจ มือสวยล้วงโทรัพท์จากกระเป๋ามาดเล่น เพราะตั้งแต่ได้มายังไม่เคยดูโทรศัพท์จริงๆ จังๆ สักครั้งเลย แก้วเลื่อนปลดล็อคโทรศัพท์ ในหน้าแรกเป็นแอพพิเคชั่นไลน์ที่พอจะน่าสนใจ แก้วกดเข้าไปดูเล่นๆ แต่เหมือนจะไม่มีอะไรเลย เพราะมันก็คือไลน์ใหม่ มีเพื่อนคนเดียวก็คือไลน์ที่ถูกเมมชื่อว่า ‘พี่โทโมะสุดหล่อ’ หลงตัวเองสุดๆ แก้วมองก่อนจะกดออกจากแอพฯ

“มาแล้วๆ”ไม่ทันได้เข้าแอพอะไรมากมายเสียงป๊อปปี้ก็ดังขึ้นมา แก้วจึงรีบเงยหน้าขึ้นมามองทันที

“อะ โอเค เท่าไหร่อะ”แก้วถามก่อนจะวางโทรศัพท์ไว้บนโต๊ะ

“ไม่เป็นไร เราเลี้ยง”ป๊อปปี้พดแล้วยักคิ้ว ก่อนจะหันไปเห็นโทรศัพท์ของแก้ว

“เออ เรายังไม่มีไลน์ไม่มีเบอร์เธอเลยอะ มาแลกกัน”ป๊อปปี้พูดแล้วหยิบโทรศัพท์แก้วมาแล้วจัดการทุกอย่างเรียบร้อย กดเบอร์เขาใส่โทรศัพท์แก้วแล้วโทรเข้าเครื่องตัวเอง

“เห้ย ถามเราสักคำยังว่าเราอยากได้มั้ย-_-“ตานี่ นี่มันจึ้นจริงๆ วุ่นวายไปหมด เพื่อนหนอเพื่อนนึกอยากจะทำอะไรก็ทำ คำว่าเพื่อนมันคำคอจริงๆ ไม่งั้นนายคอหักตายไปแล้ว

“เธอไม่อยากได้หรอ แต่เราอยากได้อะดิ”ป๊อปปี้ตอบกวนๆ หึ ยังมีหน้ามากวนทีนอีก เดี๋ยว เดี๋ยวก่อนอย่าให้ถึงตาข้าบ้าง

“ตลกและ กินข้าวดีกว่า”

“เออเธอ วันนี้ไปซื้อของกับเราหน่อยดิ”

“ไปไหน”

“ซื้อของไง ซื้อของ”เออรู้เเล้วว่าซื้อของ แต่ที่ไหนละเว้ย

“เราคงไปไม่ได้หรอก ดูจากวันนั้นนายก็เห็น บอดี้การ์ดบึ้กนั่นไม่ยอมให้เราไปหรอก”แก้วเบะปาก

“เห้ย เดี๋ยวเราคุยให้ อีกอย่างวันนี้เราไม่เห็นผอ.มาเลย ผอ.ไม่อยู่ คงไม่มีใครสั่งหรอก”

“เอาดิ ไม่อยากกลับคอนโดพอดี น่าเบื่อ อยู่มานานแล้วเนี่ย ไม่ได้ไปไหนสักที”ไม่นานเสียงเพลงที่เปิดประจำอัตโนมัติก็ดังขึ้น นั่นคือแสดงให้เห็นว่าอีก 5 นาทีข้าวหน้าจะเข้าแถวแล้ว

“เธอไม่ไปเข้าแถวหรอ”ป๊อปปี้ลุกขึ้น แต่หันมาหาแก้ว แก้วยังนั่งกินข้าวไม่ยอมลุก

“ไม่อะ ไม่มีอารมณ์ ถ้านายจะไปเข้าก็รีบไปเถอะ เดี๋ยวเข้าแถวสาย”

“เอ้า เพื่อนไม่ไป เราก็ไม่ไปดิ เดี๋ยวเราอยู่เป็นเพื่อน”พูดจบป๊อปปี้ก็กลับมานั่งที่เดิม พร้อมยิ้มด้วยความทะเล้น

“เห้ยไม่เป็นไร เดี๋ยวนายก็โดนที่ปรึกษาดเอาหรอก”

“แล้วเธอไม่กลัวอ่อ”

“เค้าคงไม่อยากดุชั้นหรอก ชั้นมันน่ารำคาญ-_-“เออใช่ ดุ บ่น จ่มๆๆๆๆ บ่นจนไม่ร้จะบ่นอะไรชั้นเเล้ว ถึงจะบ่นไปยังไงชั้นก็ไม่ติดอะไรอยู่ดี

“เออ ช่างมันเถอะ”ป๊อปปี้ตอบปัดๆ