fic knb... เมื่อความรักมาทักทาย

สวนสนุกหลังจากที่ตกลงกันอยู่นานก็มาจนได้อาโอมิเนะจับเด็กน้อยไดสุเกะขึ้นขี่คอ จากที่โดดเด่นเพราะตัวสูงอยู่แล้ว ตอนนี้ยิ่งสะดุดตาเข้าไปใหญ่"เหมือนครอบครัวมาเที่ยวกันในวันหยุดเลยนะเนี่ย"โมโมอิพึมพำแหงนมองคนตัวสูงที่เดินอยู่ข้างๆ มีเด็กชายนั่งขี่คอหัวเราะเอิ้กอ้ากท่าทางมีความสุขแค่วันนี้นะ....คิดกับตัวเองในใจ"นี่ ไดสุเกะคุง อยากเล่นเครื่องเล่นมั้ย""เล่นทำไมเล่า ไปดูสัตว์ดีกว่า"คนตัวสูงตอบแทนแทบจะทันที"ไดจังทำตัวเหมือนเด็กไปได้""ก็ฉันไม่ชอบเครื่องเล่นนี่นา ไปดูสัตว์กันเถอะ""คุณพ่อกลัวเครื่องเล่นในสวนสนุก หม่าม้าเคยบอกผมแล้วนี่ฮะ"=___=++"โอ้ ระ เหรอจ๊ะ"โมโมอิมองคนตัวสูงกว่า กลั้นขำไว้สุดฤทธิ์ สีหน้าอาโอมิเนะตอนนี้เหมือนอยากจะทุ่มเจ้าเด็กปากดีนี่ลงพื้นซะเดี๋ยวนี้เลย"เปลี่ยนใจละ กลับดีกว่าซัทสึกิ""เอ๋""ไม่เอาอ่ะ คุณพ่อใจร้าย!"กึด!"อ้าก! อย่าดึงผมเซ่!" Q[__]Qสองมือน้อยๆขยุ้มหัวอาโอมิเนะอย่างเมามัน"กะ ก็ได้ๆ ไม่กลับ ไปดูสัตว์กันเถอะ""เย้!" ^[]^ดวงตาสีหวานมองร่างสูงที่เดินไปพร้อมกับเด็กชาย รอยยิ้มประดับอยู่บนใบหน้าของเธอนานแค่ไหนแล้วไม่รู้สิ มันช่วยไม่ได้นี่นาที่จะรู้สึกมีความสุขกับภาพแบบนี้ไดจังนะไดจัง จะผ่านไปนานแค่ไหนนายก็คือไดจังที่ฉันรู้จักไม่เปลี่ยนเลยผู้ชายปากแข็ง ภายนอกดิบเถื่อนก้าวร้าว เฉื่อยแฉะ ไม่สนใจใคร แต่ความจริงแล้วอ่อนโยนและจริงใจกว่าใคร....ดูสารพัดสัตว์ ซื้อของกิน เล่นเครื่องเล่นอีกนิดหน่อย พอเหลียวมองเวลาก็รู้ว่ามันเย็นมากแล้ว แถมยัง....ครืนนนนนน...."เหมือนฝนกำลังจะตกนะ""กลับบ้านเถอะ""แล้ว...บ้านของใครล่ะ"=___=!?=__=?ปัญหาหนักเลยสิทีนี้"บ้านเธอ""นายไดจังแหละ""ไม่เอา ห้องฉันมันรกจะตาย ไปอยู่กับเธอแหละดีแล้ว""ฉันจะเลี้ยงไดสุเกะคนเดียวได้ยังไง ไดจังแข็งแรงกว่า ไดจังต้องดูแลเขาสิ""ซัทสึกินั่นแหละ""ไดจังนั่นแหล่ะ"เถียงกันไม่มีที่สิ้นสุด หารู้ไม่ว่าเด็กชายตัวน้อยๆที่ได้ยินทุกถ้อยทุกคำได้เดินจากไปไหนแล้วไม่รู้"อ้าว? แล้ว...ไดสุเกะคุงล่ะ""หา?""....ไม่...นะ"เด็กหาย!!!!!!O[___]O!!!"เขาได้ยินที่เราคุยกัน""ก็ใช่สิ""แล้วทำไงล่ะ ฝนจะตกแล้วด้วย ไดจัง""ตามหาก่อนที่ฝนจะตกเถอะ""อะ อืม"สองขาก้าวไวๆตามสรีระของนักกีฬา สายตาที่ว่องไวและแม่นยำช่วยได้มาก ผ่านไปไม่นานอาโอมิเนะก็เจอกับเด็กชายที่กำลังนั่งอยู่ชิงช้าคนเดียวเงียบๆ"มาอยู่นี่เอง อย่าไปไหนมาไหนคนเดียวสิ""พี่ชาย...ตามหาผมเหรอฮะ""!!!!"พี่ชายเหรอ ไม่เรียกพ่อแล้วเหรอเนี่ย แปลกแฮะอาโอมิเนะเข้าไปนั่งที่ชิงช้าตัวข้างๆ ก้มมองเด็กชายที่เหมือนจะถอดแบบมาจากเขาทุกระเบียดนิ้ว ใบหน้าน้อยๆก้มนิ่งๆไม่พูดอะไรออกมา สาเหตุก็คงเพราะเห็นเขากับโมโมอิทะเลาะกันเมื่อกี้ (นั่นเรียกว่าทะเลาะเหรอ)เงียบอยู่นานอาโอมิเนะก็พูดออกมา"กลับบ้านเถอะ""บ้าน....ของใครล่ะ""!!....""ผมไม่มีบ้าน""ทำไมพูดแบบนั้น"เด็กชายไม่ตอบได้แต่ก้มหน้านิ่ง ความรู้สึกหดหู่แบบนี้อาโอมิเนะไม่ชอบเอาซะเลย ถ้ายัยซัทสึกิอยู่นี่ด้วยก็คงจะช่วยได้เยอะ แต่ดูท่าตอนนี้เขาต้องเป็นฝ่ายโอ๋เด็กน้อยสินะ"ขอโทษนะ""ฮะ?""นั่นไม่ใช่การทะเลาะอะไรหรอก ฉันกับซัทสึกิเป็นอย่างนั้นประจำแหละ""แล้วพี่ชายไม่รักหม่าม้าแล้วเหรอ""ไอ้คำเรียกสองมาตรฐานนั่นมันอะไร" =___=+"ผม...เรียกว่าคุณพ่อได้เหรอฮะ""ถ้านายต้องการ ถ้าเรียกซัทสึกิว่าแม่ได้ ก็เรียกฉันว่าพ่อสิ""คุณพ่อ...ป่าป๊า" ^__^กลับมายิ้มทะเล้นเหมือนเดิมแล้ว เจ้าเด็กบ้าเอ๊ย"เอาล่ะ กลับบ้านกันเถอะ ป่านนี้ซัทสึกิ....อ่า หม่าม้าคงเป็นห่วงแย่แล้ว"=/////=' รู้สึกเขินแปลกๆแฮะ"กลับไปไม่ได้แล้วล่ะฮะ""หา?""ผมกลับไปบ้านของป่าป๊ากับหม่าม้าตอนนี้ไม่ได้แล้วล่ะ""ทำไม"รู้สึกใจไม่ดีขึ้นมาแล้วสิ และในระหว่างนั้นฝนก็เริ่มตกลงมาไดสุเกะหันมายิ้มให้เขาก่อนจะถามบางอย่าง"ป่าป๊าตอนนี้รักหม่าม้าซัทสึกิรึเปล่าครับ""หา? ถามอะไรแก่แดดเกินไปแล้วนะ เจ้าเด็กบ้า""รักหม่าม้ารึเปล่าฮะ"คำถามเดิมๆที่รบเร้าจะเอาคำตอบ หากแต่มันไม่ได้มีแค่นั้นดวงตาสีเข้มมองเห็นร่างน้อยๆที่กำลังโปร่งแสง เม็ดฝนที่ตกลงมาไม่ได้กระทบร่างของเด็กน้อยเลยแม้แต่เม็ดเดียวนี่มันอะไรกัน....สงสัย ตกใจ แต่ก็พูดอะไรไม่ออก"ป่าป๊า"ไดสุเกะกระโดดน้อยๆลงจากชิงช้าและเข้ามายืนอยู่ตรงหน้าอาโอมิเนะ ใบหน้าขาวผ่องของเด็กชายเงยขึ้นสบตากับชายหนุ่ม รอยยิ้มของเด็กใสซื่อแต่ทว่า แววตานั้นกลับเต็มไปด้วยความหวัง"ป่าป๊ารักหม่าม้าซัทสึกิมั้ยฮะ""....รักสิ""จริงเหรอฮะ!""อืม""เราจะเจอกันอีกมั้ยฮะ""ต้องได้เจอสิ"ยิ่งพูดเสียงก็ยิ่งหาย อาโอมิเนะรู้หรอกว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อจากนี้ เพราะร่างของเด็กชายมันค่อยๆจางไปเรื่อยๆไดสุเกะยิ้มจนตาหยีกระโดดกอดคอเขาหัวเราะเอิ้กอ้ากตามประสาเด็กมันคือ เสียงหัวเราะครั้งสุดท้ายที่อาโอมิเนะจะได้ยิน ก่อนที่ทุกอย่างจะหายไป เหลือแค่ตัวเขาที่อยู่กลางสายฝนคนเดียวกลับไปแล้วอาโอมิเนะ ไดสุเกะ กลับไปหาครอบครัวในอนาคตร่างสูงนั่งนิ่งอยู่ท่ามกลางสายฝนไม่นานก็มีร่มมากางให้"มานั่งตากฝนแบบนี้เดี๋ยวก็ไม่สบายหรอก ไดจัง"โมโมอิยืนนิ่งอยู่ตรงหน้าเขายื่นร่มกางให้ทั้งที่ไหล่ของเธอก็เปียกไปนิดหน่อย"แล้วไดสุเกะคุงล่ะ""กลับบ้านไปแล้วล่ะ""เห เจอครอบครัวเขาแล้วเหรอ""....อืม""ดีจังนะ งั้นเราก็กลับกันเถอะนะไดจัง"เสียงสดใสเอ่ยชวนเขากลับบ้าน อาโอมิเนะเงยหน้าขึ้นเป็นครั้งแรกพร้อมกับแขนสองข้างที่รวบเอวกอดกิ่วของเพื่อนสาวคนสวยเข้าไปกอดพรึ่บ!"เอ๋? อะไรเหรอ เป็นอะไรเหรอไดจัง""...............""ไดจัง" วงแขนแกร่งสั่นน้อยๆ แต่ร่างบางก็รู้สึก โมโมอิพยายามกางร่มด้วยมือข้างเดียว ส่วนอีกข้างก็วางทาบลงบนไหล่กว้างของเพื่อนสนิท ปล่อยไปเรื่อยๆท่ามกลางฝนที่ตกไม่แรงป่าป๊ารักหม่าม้าซัทสึกิมั้ย....คำถามของเด็กชายยังวนเวียนอยู่ในหัว และแน่นอนว่าคำตอบนั้นก็ยังเหมือนเดิมรักสิ...และสักวันหนึ่งความรักนี่แหล่ะจะทำให้พบกับเด็กชายอีกครั้ง.........................................................................."ไดสุเกะ อยู่ไนลูก"เสียงผู้หญิงคนหนึ่งเรียกหาลูกชาย"แม่ฮะ!"เด็กชายตัวน้อยวิ่งออกมาจากสนามบาสเก็ตบอลในสวนสาธารณะ เข้าไปกอดหญิงสาวผู้เป็นแม่ด้วยรอยยิ้มของเด็กซุกซน"กลับบ้านกันเถอะ ฝนจะตกแล้ว""วันนี้คุณพ่อก็ไม่กลับเหมือนเดิม น่าเบื่อจัง""ใครว่า"เสียงทุ้มออกกระด้างหน่อยๆดังแทรกเข้ามาทำให้เด็กชายต้องเอี้ยวหน้ามองผ่านผู้เป็นแม่จนได้เห็นบุรุษในชุดเครื่องแบบตำรวจที่เดินเข้ามาหาพร้อมกับอ้าแขนรอรับอย่างรู้ใจ"พ่อฮะ!!!!"เด็กชายตัวน้อยวิ่งเข้าไปหาอ้อมแขนนั้นอย่างตื่นเต้น เมื่อตัวเขาถูกยกขึ้นโดยผู้เป็นพ่อเด็กชายก็สาวกอดเขาเอาไว้ทันที"นี่ๆ พ่อฮะ ผมมีเรื่องสนุกๆจะเล่าให้พ่อฟังด้วยละฮะ""เหรอ งั้นเดินไปเล่าไปดีมั้ย""ครับ! ^___^เด็กชายยิ้มหน้าบานเข้าไปอีกเมื่อถูกพ่อยกตัวให้ขึ้นไปนั่งบนไหล่ และหญิงสาวผมชมพูเดินมาอยู่ข้างๆพร้อมกับยิ้มละมุนทั้งสองยิ้มให้กันและออกเดินไปโดยที่มีเด็กตัวน้อยนั่งอยู่บนไหล่เหมือนกันจังเลยป่าป๊ากับหม่าม้าเมื่อก่อนกับตอนนี้ เหมือนกัน>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>.................................................................................................................