fic knb... เมื่อความรักมาทักทาย

ถึงจะอยู่อเมริกา แต่คิโยชิ เทปเปย์ ก็ยังไม่ได้หายไปไหน คนที่เขาคุยด้วยบ่อยที่สุดก็มีโค้ชประจำทีมคนเดียวของเขานี่ล่ะ"เอ๋!!!!!!!!!! killer?....ใครน่ะ""เทปเปย์เคยบอกน่ะ เขาเป็นนักกีฬาบาสเก็ตบอลของม.ต้นที่อเมริกา""อเมริกา? ถ้าเล่นบาสก็ต้องรู้จักกับคางามิสิ ใช่มั้ยคางามิ""เอ่อ ผมไม่รู้จัก""ถึงกับได้ฉายาว่าkiller ท่าทางจะร้ายกาจเอาเรื่องแฮะ""เขาเป็นมือสังหารของทีมเลยล่ะ ถ้านับปีนี้เขาก็เพิ่งเข้าเรียนม.ปลายปีแรก แถมยังเข้าเรียนที่โทโอวด้วย""เห้ยๆๆ โทโอวเหรอ แค่อาโอมิเนะคนเดียวก็เต็มกลืนอยู่แล้ว ยังมีเจ้าkillerโผล่มาอีกเหรอ บรรลัยชัดๆ""หึ จะเป็นใครก็ได้ ขอให้โผล่มาเร็วๆเถอะ จะว่าไป ท้าแข่งกับเจ้านั้นท่าจะดี""แก! ไอ้บ้างามิ!ไอ้ปีศาจ!! อย่าหาเรื่องซวยมาเผื่อชาวบ้านเค้าสิเว้ย!""คางามิคุงขยันหาเรื่องจริงๆนะครับ""อุ๊ก~" =/////=++โดนรุมประณาม"ไม่ต้องกังวลไป เขาไม่ได้แข่งกับพวกนายหรอก ก็เขาเป็นเด็กผู้หญิงนี่นา""หา!? ผะ ผู้หญิงเหรอ!""ก็ใช่น่ะสิ พวกนายอยู่ปีสามกันแล้ว เป็นถึงแชมป์วินเทอร์คัพจะกลัวผู้หญิงคนเดียวเนี่ย ท่าทางยังฝึกไม่พอสินะ""ก็แล้วไม่บอกตั้งแต่แรกเล่า โค้ช~""แบบนี้ก็โล่งอก""หึๆๆ ยังเร็วไปร้อยปีเจ้าพวกอ่อนหัด""อะไรอีกล่ะ""killerน่ะ ไม่ได้มีดีแค่ใช้กำลังเล่นบาสหรอกนะ  เธอมีความสามารถที่ยอดเยี่ยมเหมือนโมโมอิหรืออาจจะมากกว่า"ฐานข้อมูลที่แม่นยำกำหนดการเปลี่ยนแปลงในอนาคตได้เหมือนจับวางเหมือนดวงตาจักรพรรดินั่นน่ะเหรอ"ทีนี้โทโอวก็มีอาวุธลับถึงสองคนแล้ว พวกนายจะทำยังไง หืม" ^___^*"พวกเรา...ก็ต้องหาผู้จัดการเก่งๆเหมือนกัน!"ใครมันเสนอมาฟระ=___=+++"ฝันไปเถอะย่ะ! เรื่องของคุโรโกะคุงยังเป็นบทเรียนไม่พอรึไง! "อืม....มันก็จริง วุ่นวายกันทั้งชมรมซะขนาดนั้น"นั่นสิ...สรุปแล้ว.....""พวกนายต้องฝึกเพิ่มอีกสามเท่า ทุกวันต้องเพิ่มเวลาของชมรมให้มากขึ้นเท่าที่จะทำได้ วันหยุดต้องมาฝึกเพิ่มเติม แล้วก็...ยิมของป๊ะป๋ายังรอคอยพวกนายอยู่นะ"ง่ะ!!!!!!!!!!=[   ]=~~นรกชัดๆ!!!!!"อย่าลืมนะว่าเรามีโปรแกรมแข่งนัดอุ่นเครื่องกับชูโตคุ อย่าคิดว่าพวกเขาจะเหมือนเดิม เตรียมตัวเตรียมใจเอาใจซะ ถ้าพวกนายแพ้ล่ะก็ รู้ใช่มั้ยว่าจะเกิดอะไรขึ้น ฮึๆๆๆ~" ^____^****ยิ้มเหี้ยมมาเชียว=____=....หนาวๆร้อนๆครับท่าน เพราะมันคือ!....แก้ผ้าสารภาพรัก!!!!! =[   ]=++ ลูกทีมทุกคนอยากตื้บกัปตันก็คราวนี้ล่ะ................................................โทโอว..."กร๊าซซซซซซซซซซซซซซซ!!!!!!!!!อาโอมิเนะมันหายหัวไปไหนอีกแล้ววะ!!!!!!!!"กัปตันเจ้าเก่ายังโวยวายล่นโลกเหมือนเดิมและตัวกวนประสาทตัวเดิมมันก็คือเอซประจำทีมที่ตอนนี้หายหัวไปนอนตากแห้งอยู่ไหนไม่รู้!"ถ้าไม่รีบไปเดี๋ยวก็ชวดดูการแข่งของเซย์รินกับชูโตคุนะเฟร้ยยยยยยยยย!!!! ไอ้ดำ! ไอ้ขี้เกียจสันหลังยาว! เอาความซวยมาเผื่อแผ่ชาวบ้าน! ไอ้ๆๆ.....โว้ยยยยยยยยยยยยยย!!!!!!""ใจเย็นครับกัปตัน คุณโมโมอิบอกให้เราล่วงหน้าไปก่อนครับ เดี๋ยวเธอจะลากอาโอมิเนะคุงไปเอง""เฮอะ! มันต้องเป็นอย่างนั้นอยู่แล้วสิ! ถ้าไม่มีโมโมอิซักคนก็ไม่มีใครเอาไอ้วายร้ายนั่นอยู่แล้ว!"".........."ทุกถ้อยทุกคำ ทุกคนเค้าพูดถึงโมโมอิ โมโมอิอีกแล้วตั้งแต่เข้ามาเป็นผู้จัดการชมรมบาสโทโอว เรนะก็ได้ยินสารพัดเรื่องของพวกที่ดูจะห่างไกลคำว่ามนุษย์มนาพวกนี้เยอะทีเดียวที่โดดเด่นกว่าใครก็คือเอซตลอดกาลอย่างอาโอมิเนะ ไดกิเขาเป็นเอซของรุ่นปาฏิหาริย์ เอซของโทโอว ดูก็รู้ว่าเขามันเหนือมนุษย์มนามากขนาดไหน ที่สุดของความประหลาดต้องยกให้พี่เค้าเลย แต่ว่า....สุดท้าย คนประหลาดคนนั้นกลับมีแค่ผู้หญิงธรรมดาๆคนหนึ่งอยู่ข้างๆโมโมอิ ซัทสึกิ เธอเองก็ไม่ได้เก่งกาจอะไร นอกจากฐานข้อมูลที่ออกจะแม่นยำ แต่เรื่องนั้นเรนะก็ทำได้เทียบเท่า ไม่สิ อาจจะดีกว่าด้วยซ้ำไป ถ้าตัดเรื่องนี้ออกไปโมโมอิก็เป็นแค่ผู้หญิงธรรมดาที่ไร้กำลัง เล่นกีฬาไม่เป็น ทำอาหารก็ไม่ได้เรื่อง แล้วเธอมีดีอะไรนะ อาโอมิเนะ ไดกิถึงได้ยอมเธอนัก แค่เพื่อนสมัยเด็กก็ออกจะดูไม่น่าเชื่อไปหน่อยล่ะมั้งยิ่งสงสัยก็ยิ่งหงุดหงิดยิ่งเห็นสองคนนั่นอยู่ด้วยกันมันก็ยิ่งอยากทำลายบนดาดฟ้า....."โธ่เอ๊ย~มาอยู่ที่นี่อีกแล้ว อาโอมิเนะคุง ทุกคนเค้ารอนายคนเดียวนะ""ฮ้าวววววววววว~ อะไรนักหนาเล่าซัทสึกิ ฉันจะนอน""ไม่ได้! วันนี้เราจะไปดูการแข่งของเซย์รินกับชูโตคุนะ""จะไปหรือไม่ก็เหมือนกันแหละน่า ดูไปก็งั้นๆ""นี่!!!!!! ...เฮ้อ~ ช่างเหอะ! งั้นฉันไปเองก็ได้""โอ่ย!!!~" ไปจริงเหรอ ยัยนี่ไปจริงๆเหรอยัยบ้าเอ๊ย ตื๊ออีกอีกหน่อยเซ่!ร่างบางเดินดุ่ยๆไปแล้ว อาโอมิเนะรีบกระโดดพรวดเดียวก็ไปดักหน้าเธอไว้ทันพรึ่บ!ตุ้บ!มันสบายๆสำหรับอาโอมิเนะ แต่กับคนที่รออยู่ข้างล่างอย่างโมโมอิ อดจะด่าเจ้าคนมักง่ายไม่รักษาตัวเองนี่ไม่ได้"เกิดขาเจ็บขึ้นมาจะทำไงเล่า! ระวังหน่อยสิ""ซัทสึกิเป็นแม่ฉันรึไง"=___="เดี๋ยวเถอะ!"O___O+จะทำยังไงกับตานี่ดีนะ =*=~~....การแข่งนัดอุ่นเครื่องระหว่างเซย์รินกับชูโตคุ"โธ่เอ๊ย ไม่ทันดูควอเตอร์แรกจนได้ เพราะอาโอมิเนะคุงแท้ๆเลย""ไหงมาโทษฉันเล่า""ก็นายมันชักช้า""ขาฉันยาวกว่าเธอจะช้าได้ไง อีกอย่าง ฉันเป็นคนแบกเธอกระโดดขึ้นรถนะถึงได้มาทันเนี่ย"ถึงตรงนี้โมโมอิถึงกับหน้าขึ้นสี อายก็อายตกใจอีกต่างหาก เจ้าคนตัวดำล่ำบึ้กนี่แบกเธอกระโดดขึ้นรถได้อย่างเฉียดฉิว ผลก็คือ ตกเป็นเป้าสายแทบตลอดทาง"อะ! มาแล้วเหรอครับ อาโอมิเนะคุง คุณโมโมอิ""การแข่งเป็นไงมั่ง""ชูโตคุตามอยู่ครับ เซย์รินวันนี้ดูจะเล่นได้ไม่เต็มที่เท่าไหร่ คงเป็นเพราะเบอร์สิบเอ็ดนั่น""หา? เท็ตสึเหรอ""เห็นได้ชัดเลยว่าร่างกายของเขาไม่พร้อมจะลงแข่ง แต่ก็ช่วยทำแต้มให้ทีมตอนนาทีสุดท้าย""เท็ตสึคุง ไม่พร้อมลงแข่งเหรอ อืม....."การวิเคราะห์ข้อมูลเป็นเลิศ แต่ยังไม่ทันจะเขียน สมุดเล่มหนึ่งก็ถูกยื่นมาต่อหน้าชึ่บ!"รุ่นพี่โมโมอิ ฉันบันทึกการแข่งควอเตอร์แรกให้แล้วล่ะค่ะ""อ่า...ขอบใจนะฟุคุสะซัง""สบายมากค่ะ" ^___^แล้วก็ส่งยิ้มให้อาโอมิเนะ เจ้าตัวก็แค่มองไปทางอื่น ถึงจะเห็นก็เถอะ"ว่าแต่ เบอร์สิบเอ็ดนั่นใครคะ รุ่นพี่""เขาเป็นเพื่อนร่วมทีมของอาโอมิเนะคุงตอนอยู่ที่เทย์โคน่ะ""เทย์โค งั้นก็เป็นรุ่นปาฏิหาริย์สิคะ""ก็นะ...เท็ตสึคุงเขาเป็นเพื่อนของเราน่ะ""พูดมากไปแล้ว ซัทสึกิ ดูการแข่งเถอะ""อ๊ะ! โทษทีๆ" เท็ตสึ...เบอร์สิบเอ็ดนั่นชื่อเท็ตสึเหรอ เท่าที่ดูจากการแข่งเมื่อกี้ เขาดูจะแตกต่างจากเพื่อนร่วมทีมมากเลย ดูๆแล้วก็บอบบางเหมือนผู้หญิงยังไงไม่รู้ แต่ว่า แข็งแกร่ง!มันความสามารถอะไรกัน ไม่เคยเห็นที่ไหนมาก่อนเลยนี่สินะ รุ่นปาฏิหาริย์ คนที่อยู่ในโลกเดียวกับอาคาชิ เซย์จูโร่ตุ้บ!ปรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด!!!!!!!~~"อะไรกัน!""เฮ้ยๆๆ เจ้าเปี๊ยกเบอร์สิบเอ็ดนั่นลงไปนอนกองแบบนั้นได้ไงล่ะเนี่ย"การแข่งถูกหยุดไว้เพราะมีผู้เล่นบาดเจ็บ และต้องใช้เปลหามออกจากสนาม"จะเป็นไรมากมั้ยน้า เท็ตสึคุง""รู้สึกขาจะพลิกล่ะสิ"อาโอมิเนะยังตาแหลมเหมือนเดิม การแข่งดำเนินต่อไปจนจบ ผลก็คือ เสมอห้องพยาบาล"เท็ตสึคูงงงงงงงงงงงงงง~~" ^[]^"โมโมอิซัง""ไม่ได้เจอกันนานเลย"โมโมอิกระโดดเข้าไปกอดคนตัวเล็กก่อนใคร"เป็นไงบ้าง เท็ตสึ""อาโอมิเนะคุง...มาดูด้วยเหรอครับ""นี่ๆ แล้วไม่ไปโรงพยาบาลจะดีเหรอเท็ตสึคุง""ไม่เป็นไครับ""พูดบ้าๆ ถ้าเกิดเจ็บหนักกว่านี้จะทำไง ฉันไม่อยากแข่งกับนายในสภาพที่นายไม่พร้อมหรอกนะเห้ย ""อาโอมิเนะคุงห่วงคนอื่นเป็นด้วยเหรอครับ""เงียบไปไอ้บ้า!""เห~ไดจังหน้าแดงล่ะ""ซัทสึกิ!"ฮะๆๆๆๆทุกอย่างสะท้อนอยู่ในดวงตาของเรนะดูท่าทางคนตัวเล็กที่ออกจะจืดจางนี่จะสนิทกับอาโอมิเนะกับโมโมอิจังเลย หรือว่าโมโมอิจะชอบคนคนนี้นะ"แล้วนั่น..ใครครับ โมโมอิซัง""อ้า! ฟุคูสะซัง เป็นผู้จัดการทีมโทโอวคนใหม่น่ะ"ตาสีฟ้าใสมองมาที่เรนะ มันดูไร้เดียงสา บอบบางจนไม่อยากเชื่อว่าเป็นผู้ชายครืดดดดดดดด...."โอ้! พวกนายยังไม่กลับโทโอวเหรอ อาโอมิเนะ""พวกเรามาเยี่ยมเท็ตสึคุงน่ะ ไม่ได้เจอกันนานเลยนะคางามิน"^___^"จะเป็นพระคุณอย่างสูงถ้าเธอหยุดเรียกฉันแบบนั้นอีก"=____=+"อะไรเล่า คางามินก็คือคางามินแหละ""อาโอมิเนะ~ หัดสั่งสอนแฟนซะบ้างสิเฟ้ย!""เออ"=___="ฉันไม่ใช่แฟนอาโอมิเนะคุงนะ อาโอมิเนะคุงพูดอะไรบ้างสิ""หา? ไม่ล่ะ ขี้เกียจ""kyaaaaaaaaaaa~~~">[___]<++++"นี่ แล้วเธอคือใคร"คางามิหันมามองเรนะที่เอาแต่อึ้งผู้เล่นเบอร์สิบที่เธอเห็นอยู่ในสนามนี่ เขากระโดดลอยตัวกลางอากาศได้นานกว่าใคร เหมือนเคยเจอการเล่นแบบนี้อยู่ที่อเมริกา การเล่นที่ใช้สัญชาตญาณของสัตว์ป่า "ฟุคุสะซัง เป็นผู้จัดการทีมของโทโอวครับ คางามิคุง""เหรอ ยินดีที่ได้รู้จักนะ""คุณ คางามิ...เอ่อ""คางามิ ไทกะ""ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ คางามิ ไทกะ"สุดยอด แค่มองด้วยตาเปล่าเรนะก็รู้สึกว่าคนๆนี้สุดยอด เขาจะเป็นหนึ่งปาฏิหาริย์รึเปล่านะ"ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ฉันจะพาหมอนี่หมอนี่กลับก่อนล่ะ"คางามิเข้ามาแบกร่างคนตัวเล็กขึ้นพาดบ่าเดินออกไปจากห้องพยาบาลหน้าตาเฉย"มันจะอายเป็นบ้างรึเปล่านะ ไอ้บ้างามิ""สงสารเท็ตสึคุงเนอะ"ท่าอุ้มสุดพิศดารนั่นน่ะ"กลับเถอะ ซึทสึกิ""อะ อื้ม ไปเถอะ ฟุคุสะซัง""ค่ะ"นี่เหรอทีมปาฏิหาริย์ ไม่สิ นี่มันยังไม่ครบ  แต่แค่ไม่กี่คนก็ทำให้เรนะรู้สึกเหมือนตัวเองไม่มีตัวตนเวลาที่อยู่ใกล้คนพวกนี้ ไม่มีใครสนใจเธอ คนที่พวกเขาสนใจคือเท็ตสึคนนั้นแล้วก็โมโมอิ สายตาอาโอมิเนะที่มองเธอมันดูอ่อนโยนชอบกลเธอสำคัญกับเขามากขนาดนั้นเลยเหรอ ดี~ความรู้สึกนั่น เรนะจะเอามันมาเอง ถ้าเอามาไม่ได้ก็จะทำลายมันซะ! "จริงสิคุโรโกะ""ครับ""พักนี้ฉันเห็นเจ้าอาโอมิเนะมันทำตัวติดโมโมอิชอบกล""สังเกตด้วยเหรอครับ""สองคนนั่นเป็นแฟนกันเหรอ""ไม่รู้สิครับ แต่ถ้าเป็นจริงๆก็ไม่เกี่ยวกับผมนี่นา""เฮ้ๆๆ จริงเหรอ ยัยนั่นชอบนายอยู่นะ""ไม่เห็นเกี่ยวนี่ครับ""ไม่อยากมีแฟนรึไง พวกฟุริฮาตะก็มีแล้ว""พูดให้คนอื่นไปเถอะ แล้วคางามิคุงล่ะครับ""อุ๊ก! เงียบไปเลยไอ้บ้า มันเรื่องของฉัน""ผมเห็นนะ ผู้หญิงเกือบทั้งโรงเรียนมาสารภาพรักกับนายไม่ได้ขาดเลย"แหง่ะ!!!!!!=[_____]=!!!"ไม่เลือกใครซักคนเหรอครับ""แล้วนายล่ะ""การมีแฟนมันไม่สำคัญกับผมตอนนี้เท่าไหร่""หึ เย็นชาจังนะ""อีกอย่าง...."อะไร?"".........เปล่าครับ ไม่มีอะไร"มันพูดยากถ้าจะบอกว่าคนที่ตัวเองชอบเป็นคนที่อยู่ใกล้ๆ แต่ถึงจะอยู่ใกล้มันก็เป็นไปไม่ได้หรอกเป็นไปไม่ได้ในหลายๆอย่าง"คุโรโกะ""เห๊ะ? อะ!!!"ปุ่บ!จู่ๆก็ถูกเหวี่ยงลงบนโซฟา ว่าแต่ คางามิแบกเขากลับมาถึงบ้านตั้งแต่เมื่อไหร่กันเนี่ย แค่เผลอหลับไปหน่อยเดียวเอง"เจ็บนะ....!"ไม่ทันได้อิดอออดร่างหนาก็ตามลงมาคร่อมขังคุโรโกะเอาไว้ไม่ให้หนี"จะทำอะไรครับ""อยากรู้มั้ยว่าทำไมฉันถึงไม่รับรักผู้หญิงพวกนั้น""ทำไมครับ""เพราะมีนายไง"O___O!!!ตึกตักๆๆๆๆๆๆๆ............หัวใจมันเต้นแรงขึ้นเรื่อยๆ สูบฉีดเลือดให้กระจายไปทั่วหน้า ใช่! ตอนนี้คุโรโกะหน้าแดงแข่งมะเขือเทศแล้ว ถึงจะตีหน้านิ่งๆยังไงมันก็ไม่ปกปิดอะไรหรอก"นายคิดยังไงกับฉันเหรอ คุโรโกะ""เราเป็นผู้ชายนะครับ คางามิคุง""สนใจทำไมเล่า คืนนั้นเราก็...อุ๊บ!"มือเล็กแต่หยาบกร้านตะปบปากคางามิไว้ทันเวลาก่อนที่ไอ้บ้าหัวแดงนี่จะพล่ามเรื่องน่าอายออกมา"นั่นมันเหตุสุดวิสัย ผมโดนอะไรนายก็รู้นี่ ผมจะพยายามไม่คิดถึงมันอีก นายก็อย่าพูดถึงมันอีกเลย""เห?""ผมขอตัวกลับก่อน"ปัดป่ายผลักคนตัวโตกว่าออกไปได้สำเร็จ พอจะลุกเดินก็ล้มลงไปอีกรอบตึงงงง!!!!"เจ้าบ้า ลืมไปแล้วรึไงว่าขาเจ็บ"คุโรโกะพยายามลุกเดินเกผลกไปที่ประตู แต่ก็ไม่พ้นมือหนาที่เข้ามาคว้าเอวเอาไว้และอุ้มจนตัวลอยเดินกลับเข้าไปในห้อง...นอน=____="ตุ้บ!ไอ้บ้างามิ มันเล่นโยนคุโรโกะเป็นว่าเล่นแต่คราวนี้คงหมดหนทางจะหนีแล้ว"นายหมดทางปฏิเสธฉันแล้ว หรือว่าจะไม่ยอมรับว่านายเองก็ชอบฉัน หืม""ผมไม่ได้...อื้อออออออออออออ!!!!!!!!!!!!"ปากบางๆกำลังจะเถียงก็ถูกประกบปิดซะมิดชิด ไม่มีเสียงใดเล็ดรอดออกมานอกจากเสียงครางในลำคอ ร่างกายทุกส่วนถูกตรึงเอาไว้จนขยับไปไหนไม่ได้ นึกอยากอัดเจ้าบ้านี่ให้ลอยไปติดกำแพงแต่แขนขามันก็ไม่มีแรงซะงั้นไม่มีแรงตั้งแต่ถูกคนตัวใหญ่นี่สัมผัสตั้งแต่แรก และคงไม่มีทางจะเป็นอิสระได้ง่ายๆเหมือนหนังม้วนเก่าเมื่อวันก่อนที่มันกับมาฉายซ้ำ"นายจะรักใครไม่ได้นอกจากฉันเท่านั้น เข้าใจมั้ย คุโรโกะ""คนขี้โกง~""จะว่าอย่างนั้นก็ได้""ฮึก~~~~""ฉันเองก็ไม่คิดจะรักใครนอกจากนายเหมือนกัน ยุติธรรมดีแล้วนะ เพราะงั้นคืนนี้...อยู่กับฉันนะ คุโรโกะ""อั่ก~~....."________________________________________________________________-