fic knb... เมื่อความรักมาทักทาย

"รถพยาบาลมาแล้ว"คางามิวิ่งเขามาในโรงยิม และเป็นอาคาชิเองที่เข้ามาอุ้มโมโมอิออกจากอ้อมอกอาโอมิเนะ"ฉันอุ้มซัทสึกิเองได้ แกอย่ายุ่ง!""หัดรู้จักประมาณตัวเองซะบ้าง ไดกิ""หา?""อาโอมิเนะคุงยังขยับไม่สะดวก ปล่อยให้อาคาชิคุงอุ้มโมโมอิซังดีแล้วครับ""เท็ตสึ...""ไอ้บ้ามิเนะ! จะตายอยู่แล้วยังงี่เง่าได้อีกนะแก""แกว่าใครไอ้บ้างามิ!""ว่าไอ้โง่แถวนี้สิ"ปากก็ด่าฉอดๆๆแต่คนที่เข้ามาช่วยแบกอาโอมิเนะก็เป็นคางามิอีกนั่นแหละ เพราะคงไม่มีใครแข็งแรงพอจะลากคนตัวใหญ่เรี่ยวแรงไม่มีแบบนี้ไหวเท่ากับคางามิอีกแล้ว....................ทุกอย่างเหมือนจะจบลงคนเจ็บปลอดภัยทั้งคู่ผู้ใหญ่รับรู้และตกลงกันได้ด้วยดีเพราะอาศัยคนกลางอย่างอาคาชิ(ไม่รู้ตานี่ไปทำท่าไหนหรอก แต่ก็ดีแล้วที่จบลงด้วยดี)แต่ว่า... สำหรับอาโอมิเนะมันยังไม่จบโมโมอิ ซัทสึกิ เขาจะทำหน้ายังไงตอนเจอเธอ"ไดกิ มีคนมาหา""ใคร?""สวัสดีครับ""เท็ตสึ...อาคาชิ""สบายดีรึยัง ไดกิ""มีธุระอะไร""พวกเราจะไปเยี่ยมโมโมอิซังที่บ้านครับ บังเอิญผ่านมก็เลยจะชวนไปด้วยกัน""โทษทีเท็ตสึ ฉันเพิ่งกลับมาจากบ้านยัยนั่นเมื่อกี้" แน่นอนว่าโกหก"ถ้าอย่างนั้นเราไปกันเถอะ เท็ตสึยะ"อาคาชิเป็นคนเข้าใจอะไรง่ายๆตั้งแต่เมื่อไหร่"......อาคาชิคุงเชื่อเหรอครับ""ก็เปล่านี่ แค่ดูก็รู้ว่าหมอนั่นโกหก""แล้วยังทำเฉยอีกนะครับ ผมตามเกมอาคาชิคุงไม่ทันจริงๆ""รีบไปกันเถอะ พวกเรียวตะรออยู่ ฉันต้องกลับเกียวโตเย็นนี้ เราจะเจอกันอีกทีเมื่อตอนแข่ง...""อาคาชิคุงครับ...""หืม""เรื่องของเธอคนนั้นน่ะ""ไม่คิดว่านายจะสนใจนะ""ผมข้องใจนิดหน่อย เท่านั้นล่ะครับ""เธอจะไม่ได้กลับมาญี่ปุ่นอีก เพราะถ้าเธอกลับมาฉันจะทำให้เธอเข้าคุกไม่ใช่โรงพยาบาลบ้า"".......ใจร้ายจังนะครับคุณน่ะ""นั่นสินะ........ฉันใจร้ายที่สุดเลยล่ะ""......!"สายตาเลื่อนลอยแบบนั้นไม่เหมือนอาคาชิคุงที่ผมรู้จักเลยนะ แต่...อาคาชิคุงก็คืออาคาชิคุง......................"โมโมจจิ เป็นยังไงบ้างเอ่ย"^__^"ฉันไม่เป็นไรแล้วจ้า ขอบใจนะคีจัง ทุกคนด้วย""ซัทจิน หายไวๆน้า นี่ของฝาก"มุราซากิบาระยกถุงขนมขึ้นมากองบนโต๊ะ จะให้ขนมทั้งถุงเหรอเชื่อก็โง่แล้ว=__=''คนตัวสูงที่สุดในบ้านค้นหาอะไรซักอย่างในถุงขนมของตัวเองและคว้ากล่องกล่องหนึ่งออกมาวางต่อหน้าสาวผมชมพูเค้ก!"เห...เค้กร้านนี้อร่อยมากขายดีมากเลยนะ มุคคุงโชคดีจังที่ซื้อมาได้""มีเชอร์รี่ที่ซัทจินชอบด้วยน้า""งั้นทุกคนกินเค้กเป็นเพื่อนฉันนะ"^__^"ฮืม...งั้นฉันไปหยิบจานน้า"=____='''.......อัตสึชิเอ๊ยอัตสึชิ นายก็ตั้งใจจะกินตั้งแต่แรกแล้วไม่ใช่รึไง....."เป็นอะไรไป โมโมอิ""เอ๊ะ? เปล่าจ้ะ ไม่มีอะไร""อาโอมิเนจจินี่ยังไงกันนะ นานๆทีพวกเราจะมาพร้อมหน้ากันแท้ๆ""ช่างเถอะ กินเค้กกันดีกว่า"ไม่มีใครสนใจเอซคนนั้น ไม่มีเลยซะเมื่อไหร่"ยังเจ็บแผลอยู่เหรอครับ โมโมอิซัง""เท็ตสึ...คุง""อาโอมิเนะคุงสินะครับ เขาไม่ได้...""ฉันไม่ได้คิดถึงตานั่นซักหน่อย""........"จริงเหรอ สีหน้าแบบนั้นมันไม่ค่อยน่าเชื่อเท่าไหร่เลยนะอาโอมิเนะมีกำหนดไปอเมริกาแล้วผู้จัดการอย่างเธอคงหมดหน้าที่แล้วล่ะ...."พวกเรากลับก่อนนะโมโมจจิ หายไวๆนะฮะ""จ้า"^__^ทุกคนกลับไปหมดแล้ว ทีนี้ก็เหลือแต่เจ้าของบ้านโมโมอิกลับเข้าบ้าน เพราะบาดแผลยังไม่หายดีจึงได้แต่พักผ่อนและระวังตัวให้มากจะเป็นไปได้เหรอพรืด!"ว้ายยยยยยยย!!!!แค่ก้าวขึ้นบันไดก็ลื่นหน้าหงายแล้ว หัวฟาดแน่!!!ตุบ!ร่างบางหล่นตุบลงในอ้อมแขนที่รองรับอยู่ด้านหลัง"ไดจัง!..."คนตัวสูงไม่ได้พูดอะไรนอกจากประคองให้ร่างบางยืนบนขั้นบันไดได้ถนัดลื่นเมื่อกี้ทำเอาโมโมอิชักเจ็บแผลขึ้นมาแล้วสิอาโอมิเนะขมวดคิ้วแล้วก็เงียบอยู่อย่างนั้นจะพูดอะไรดี อยู่ต่อหน้าแล้วแต่พูดอะไรไม่ออกเลยให้ตายสิ...สุดท้ายก็เป็นโมโมอิเองที่ถามออกมา"เตรียมตัวเสร็จรึยัง""...!" เตรียมตัวเหรอเธอคงจะหมายถึงเตรียมตัวเดินทางไปอเมริกาของเขาสินะ"อยากได้อะไรอีกมั้ย ขาดอะไรอีกรึเปล่า""...ขาดอีกอย่าง""อะไรเหรอ""ฉันแค่อยากถามเธอ""หือ?""เธอ...จะไปกับฉันมั้ย""เอ๊ะ?""ฉันอาจจะต้องย้ายโรงเรียน อาจจะอยู่ที่นั่นตลอดไป แล้วก็จะไม่ได้กลับมาบ่อยๆ""อืม...แล้วไง""แล้วเธอล่ะ จะไปกับฉันมั้ย ซัทสึกิ""......ทำไมถามแบบนั้นล่ะ ชีวิตของไดจังไม่มีใครบังคับได้นอกจากไดจังคนเดียวนะ ถ้าไดจังตั้งใจฉันเชื่อว่าต้องเป็นที่หนึ่งได้แน่...ส่วนฉันจะเป็นกำลังใจให้ไดจังเสมอ...นะ"^__^"..........""ไดจัง?""ฉัน....ไม่อยาก อุ๊บ!!!""อย่าบอกนะว่าจะทิ้งโอกาสน่ะ! ถ้าทำอย่างนั้นที่อุตส่าห์พยายามมาตลอดก็เสียเปล่าสิ!"อื้อ!!!"oXo!!!! มือเธอปิดปากฉันอยู่นะยัยบ้านี่!"ชอบบาสไม่ใช่เหรอ! อยากเจอคู่แข่งเก่งๆไม่ใช่เหรอ โอกาสมาแล้วจะทิ้งมันไปรึไง! อึ้ก! แค่กๆๆ!!!""ซัทสึกิ!"ร่างบางกระตุกเฮือกใหญ่ก่อนจะร่อแร่เหมือนคนหมดแรงเธอเจ็บแผล แค่ตะเบ็งเสียงก็สะเทือนไปถึงแผลแล้วอาโอมิเนะช้อนร่างบางขึ้นอุ้ม เดินขึ้นบันไดสองสามก้าวก็ถึงห้องของเพื่อนสาว ก่อนจะจัดวางร่างบางให้นอนตะแคงไม่ให้สะเทือนถึงแผลด้านหลัง"ซัทสึกิ โอ่ย ซัทสึกิ!""มะ ไม่เป็นไร แฮ่กๆๆ..."เหงื่อผุดขึ้นมาเต็มหน้าแบบนี้ยังว่าไม่เป็นอะไร ผู้หญิงปากแข็งแบบนี้ทุกคนมั้ยนะอาโอมิเนะลองลูบเบาๆที่แผ่นหลังบาง ระวังที่สุดไม่ให้หญิงสาวต้องเจ็บ เลือดซึมออกมาแล้ว คงต้องทำแผลใหม่"ฉันทำแผลให้""บ้า! ฉันเป็นผู้หญิงนะ""จะปล่อยให้มันติดเชื้อรึไง แค่ทำแผลนิดเดียวไม่ได้ถอดเสื้อซะหน่อย ยัยบ้า!""แต่มันน่าอายนี่นา เดี๋ยวรอคุณแม่กลับมาแล้วค่อยทำก็ได้""กว่าแม่เธอจะกลับก็คงมืด เดี๋ยวแผลติดเชื้อเป็นอะไรขึ้นมาอีกจะทำไงเล่า อย่าดื้อ อยู่นิ่งๆซะ""อาโอมิเนะ ไดกิ!!!">[__]<"ถ้ายังโวยวายฉันจะเอากรรไกรตัดเสื้อผ้าเธอออกให้หมดเลย"=__=+++"กรี๊ดดดดดดดดด!! อย่านะ! อึ้ก~""เห็นมั้ยล่ะ อยู่นิ่งๆก็ไม่เจ็บตัวหรอกน่า"บ่นไปเรื่อย มือก็หยิบอุปกรณ์ทำแผลอย่างว่องไวร่างบางยังนอนตะแคงหันหลังให้อาโอมิเนะที่นั่งขอบเตียงโมโมอิถูกแทงที่ด้านหลังใกล้หัวไหลแผลที่ไม่รู้ว่าจะทิ้งรอยไว้ให้จำรึเปล่า สำหรับอาโอมิเนะมันเหมือนตราบาปที่เขาได้ทำให้เธอยังไงไม่รู้ผิวขาวเนียนสั่นน้อยๆที่ยาล้างแผลไปต้องโดน เธอเจ็บเขารู้ แต่เธออดทนมาก"ซัทสึกิ""หะ หือ""หันมาหาฉันก็ได้""ตาบ้า ฉันโป๊นะยะ">/////<"มาเหอะน่า"ฟึ่บ!"อะ!"มือแกร่งคว้าร่างบางลุกขึ้นจับหันมาและรั้งให้ซบอกรวดเร็วเฉียบคมจนไม่มีเวลาให้อาย"อยู่นิ่งๆ...ถ้าเจ็บก็กัดฉันซะ"แขนแกร่งข้างหนึ่งกอดร่างบางให้ชิดอกส่วนอีกข้างก็ทำแผลอย่างชำนาญ รู้สึกได้เลยว่าเธอสั่น มือของเธอขยุ้มเสื้อเขาแน่น แต่ถึงมันจะขาดเขาก็ไม่สนหรอก เธอจะทึ้งเนื้อของเขาออกมาเขาก็ไม่ว่าอะไร"เสร็จแล้ว...ซัทสึกิ?"ร่างบางนิ่งอยู่ท่าเดิมจนอาโอมิเนะเริ่มใจหาย แต่ก่อนจะได้ดันตัวเธอออกมาดูหน้าให้แน่ใจ เสียงสั่นๆก็ดังอู้อี้ขึ้นมา"ฉันฝันล่ะ ไดจัง""หา?""ฝันซ้ำๆ ว่าเห็นไดจังกำลังวิ่งตามใครบางคน""...!!"ใครบางคน เหรอ"ถึงฉันจะมองไม่เห็นหน้า แต่ก็พอรู้ว่าคนๆนั้นคงสวยมาก ไดจังเรียกให้เธอหยุดแต่เธอก็ไม่หยุด""......"ความฝันนั่นเหมือนความฝันของอาโอมิเนะที่ฝันติดต่อกันอยู่ทุกคืน นี่เธอฝันแบบเดียวกับเขางั้นเหรอร่างบางเริ่มสั่น จะเพราะหนาวหรืออะไรไม่รู้ล่ะอาโอมิเนะลากผ้าห่มขึ้นมาคลุมร่างบางเอาไว้และกอดทับลงไปอีกที ขณะที่ฟังเรื่องเล่าแสนประหลาดนั้นไปเรื่อยๆ"ฉันคิดว่านั่นคงเป็นคนที่ไดจังชอบแน่ๆ""อ่า....เหรอ""เพราะงั้น ถ้าเกิดมันเป็นจริงขึ้นมาล่ะก็ อาโอมิเนะคุงก็จะได้ไม่ต้องลำบากใจไง""หมายความว่าไง"ถึงตรงนี้แล้วชักรู้สึกตงิดๆขึ้นมาแล้วสิ"...เราอยู่ห่างกันซะตั้งแต่ตอนนี้คงจะดี...นะ""...!!!" ว่าแล้วเชียวเธอจะไปรู้อะไรยัยบ้าเอ๊ยคนที่ฉันวิ่งตามในความฝันนั่นน่ะ ก็คือเธอมาตลอดยังไง"หยุดพูดเถอะ ฉันไม่อยากฟัง"สรุปง่ายๆก็คือเธอไม่ไปกับฉันมันก็เท่านั้นแหละ แต่ก็ไม่ได้เหนือความคาดหมายเท่าไหร่วงแขนที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อแกร่งกอดร่างบางทั้งผ้าห่มเอาไว้แน่น จมูกโด่งฝังลงบนศีรษะทุยนั้นเนิ่นนาน"ฉันคิดอยู่ตั้งหลายวันว่าจะทำยังไง ในที่สุดฉันก็ตัดสินใจได้แล้วล่ะ""อะไรเหรอ""ซัทสึกิ...ฉันชอบเธอนะ""...!!!!!"O__O!"เพาะงั้น ฉันจะไม่ไปอเมริกา""ว่าไงนะ! นี่บ้าไปแล้วเหรอ!""ฟังก่อนสิ""...!""ฉันน่ะชอบบาสเก็ตบอลนะ แต่มันไม่ได้สำคัญที่สุดสำหรับฉันซักหน่อย ถ้าเทียบกับสิ่งที่ฉันอยากให้ความสำคัญมากกว่า"อาโอมิเนะค่อยๆดันร่างบางออกจากอก เชยคางให้ให้ใบหน้ามนนั้นเงยขึ้นมาและสบตาสีใส"ถ้าวันนั้นเธอเป็นอะไรไป ต่อให้ฉันได้เป็นที่หนึ่งอะไรนั่นก็ไม่มีความหมายหรอก ... ฉันไม่อยากให้ผู้หญิงคนเดียวที่ฉันชอบมาตั้งแต่เด็กต้องมาเจ็บปวดเพราะคนไม่เอาไหนอย่างฉันหรอกนะ""หะ!!!""ฉันชอบซัทสึกิ ชอบมาตั้งนานแล้วด้วย"ตรงๆสั้นๆไม่อ้อมค้อม แต่กว่าจะมีความกล้าพูดมันออกมาได้ก็นานมาก นานจนเกือบจะสายไปแล้ว"ไดจัง...พูดอะไรออกมาน่ะ""ฉัน..."มือหนาหยาบกร้านบีบมือเล็กเอาไว้สุดแรงเหมือนกำลังสื่ออารมณ์ที่อัดอั้นเต็มอกนั้นโดยไม่ผ่านคำพูด"ฉันไม่อยากเห็นเธอแอบร้องไห้คนเดียว ไม่อยากเห็นเธอเจ็บเพราะฉัน เหมือนตอนนี้....ไม่อยาก....เสียเธอไปแบบนั้น"เสียงมันสั่นแล้วมันกฺ็ขาดช่วงไปอาโอมิเนะทำใจไม่ได้ ตั้งแต่วันนั้นเขาก็กลัวที่จะเจอกับเธอถามหาความกล้าอยู่ทุกวันที่จะมาหาเธอเพราะเขาไม่ใช่คนเข้มแข็งมากมาย โดยเฉพาะกับเรื่องของผู้หญิงที่ชื่อโมโมอิ ซัทสึกิปึก!หัวทุยๆปกคลุมด้วยเส้นผมสีซากุระซบลงบนอกแกร่ง"รู้สึกแย่ยังไงไม่รู้สิ"".............""ฉันคิดว่าไดจังจะเลือกสิ่งที่ดีที่สุดให้ตัวเองซะอีก......คิดว่าตัวเองทำใจไม่ให้ชอบได้แล้วซะอีก""...!!!""แต่ว่ามันยาก คนที่ทำให้มันยากแบบนี้ก็คือไดจังนั่นแหละ""อ่า...ขอโทษนะ"เธอเองก็ชอบเขาเหมือนกัน ชอบมานานรึยังนะ แต่จะนานแค่ไหนก็ไม่สำคัญหรอกเพราะตอนนี้ไม่มีอะไรคาใจแล้ว ทุกอย่างมันจบลง...ไม่สิ กำลังเริ่มต้นบทใหม่ต่างหากมือหนาเชยคางมนขึ้นมาปะทับจูบลงทั่วใบหน้าแผ่วเบา ทะนุถนอม และลงเอยที่ริมฝีปากหวานๆที่ยังมีรสชาติของเค้กอบอวลอยู่จะเค้กหรืออะไรไม่รู้ล่ะ ถ้าได้ลิ้มรสมันในปากของเธอก็ยิ่งจะติดใจจนไม่อยากถอนไปไหนเลย.............."สุดท้ายก็ไม่ไปเหรอ น่าเสียดายนะ"โค้ชโทโอมองลูกศิษย์คนเก่งที่ยืนนิ่ง"ฉันไม่รู้ว่าเพราะเธอโกรธเรื่องที่หลานผอ.ทำรึเปล่า แต่ว่า เป็นทางเลือกที่ดีของเธอแล้วใช่มั้ย""ครับ""เอาล่ะ กลับไปซ้อมได้""ขอบพระคุณมากครับ!""....!"ครั้งแรกนะเนี่ยที่เห็นเจ้าลูกศิษย์ตัวร้ายยอมก้มหัว จะเพราะอะไรก็ช่างเถอะ การแข่งอินเตอร์ไฮใกล้เข้ามาแล้วระวังตัวให้ดีเถอะ เซย์ริน!!!!(ความแค้นส่วนตัวของโค้ช)ที่โรงยิม"ชมรมบาสเก็ตบอลโทโอยินดีต้อนรับกลับนะ โมโมอิ""แหะๆ ขอบคุณค่ะ ไม่เห็นต้องทำขนาดนี้เลย""ได้ไงเล่า! เธอเป็นถึงอาวุธลับสู่ความสำเร็จของเราเชียวนะ แค่นี้เรื่องเล็ก!""กะ กัปตัน"^___^'ฉันมีค่าแค่นั้นเหรอค้า~"ใครให้แกมาเกาะแกะซัทสึกิมิทราบ กัปตันห่วยแตก""อาโอมิเนะ แก๊!!!""ใครอยากตายก็เข้ามาเลย"=___==[___]=!!! มิกล้าครับท่านขืนยื่นปากเข้าไปยุ่งท่าทางจะไม่รอดถึงพรุ่งนี้"อาโอมิเนะคุง เดี๋ยวเถอะ"ร่างบางศอกเข้าใส่สีข้างร่างสูงอย่างหมั่นไส้สองคนนี้เป็นเพื่อนกันสองคนนี้สนิทกันมาก มากถึงมากที่สุดทุกคนเข้าใจแบบนี้จนกระทั่งเกิดเรื่องนั้นขึ้นมาพวกเขาเดาออกได้ไม่ยกนักหรอก เพระงั้นจะป่าวประกาศหรือไม่มันก็ไม่สำคัญเพราะไม่ว่ายังไงก็ไม่มีใครเข้าไปแทรกกลางระหว่างทั้งคู่ได้"ซัทสึกิ""อะไรเหรอ""ตกลงเธอกับอาคาชิเดทกันใช่มะ""หา?""ก็วันนั้นน่ะ""อาคาชิคุง คีจัง มิโดรินด้วย""นี่เธอ ไม่ได้เดทกับอาคาชิหรอกเหรอ""ตาบ้า ฉันขาเจ็บนะยะ จะไปเดทได้ยังไง"แสดงว่าเขาเข้าใจผิดมาตลอดเลยเหรอ! ไดกิเอ๊ยไดกิ ทำไมแกโง่อย่างนี้ฟระ"ไดจัง ฉันคิดว่าฉันกับอาคาชิคุง...""กะ ก็ฉันไม่รู้นี่ ไม่รู้ล่ะ ต่อไปนี้ห้าม!!!""เอ๋???""ห้ามไปหาใคร เท็ตสึก็ไม่ได้! ถ้าฉันไม่ไปด้วยเธอห้ามไป!""อาโอมิเนะ ไดกิ! นายไม่มีเหตุผล""เรื่องของฉัน! บอกว่าไม่ก็คือไม่! เข้าใจ๊!!!""ไม่!!!""ซัทสึกิ!!!"แง่งๆๆๆ.....ทะเลาะกันอีกแล้ว =___=นี่แหละสีสันของชมรมบาสโทโอล่ะ..................__________________________________________the end...