fic knb... เมื่อความรักมาทักทาย

"รถพยาบาลมาแล้ว"
คางามิวิ่งเขามาในโรงยิม และเป็นอาคาชิเองที่เข้ามาอุ้มโมโมอิออกจากอ้อมอกอาโอมิเนะ
"ฉันอุ้มซัทสึกิเองได้ แกอย่ายุ่ง!"
"หัดรู้จักประมาณตัวเองซะบ้าง ไดกิ"
"หา?"
"อาโอมิเนะคุงยังขยับไม่สะดวก ปล่อยให้อาคาชิคุงอุ้มโมโมอิซังดีแล้วครับ"
"เท็ตสึ..."
"ไอ้บ้ามิเนะ! จะตายอยู่แล้วยังงี่เง่าได้อีกนะแก"
"แกว่าใครไอ้บ้างามิ!"
"ว่าไอ้โง่แถวนี้สิ"
ปากก็ด่าฉอดๆๆแต่คนที่เข้ามาช่วยแบกอาโอมิเนะก็เป็นคางามิอีกนั่นแหละ เพราะคงไม่มีใครแข็งแรงพอจะลากคนตัวใหญ่เรี่ยวแรงไม่มีแบบนี้ไหวเท่ากับคางามิอีกแล้ว
.......
.............
ทุกอย่างเหมือนจะจบลง
คนเจ็บปลอดภัยทั้งคู่
ผู้ใหญ่รับรู้และตกลงกันได้ด้วยดีเพราะอาศัยคนกลางอย่างอาคาชิ
(ไม่รู้ตานี่ไปทำท่าไหนหรอก แต่ก็ดีแล้วที่จบลงด้วยดี)
แต่ว่า... สำหรับอาโอมิเนะมันยังไม่จบ
โมโมอิ ซัทสึกิ เขาจะทำหน้ายังไงตอนเจอเธอ

"ไดกิ มีคนมาหา"
"ใคร?"
"สวัสดีครับ"
"เท็ตสึ...อาคาชิ"
"สบายดีรึยัง ไดกิ"
"มีธุระอะไร"
"พวกเราจะไปเยี่ยมโมโมอิซังที่บ้านครับ บังเอิญผ่านมก็เลยจะชวนไปด้วยกัน"
"โทษทีเท็ตสึ ฉันเพิ่งกลับมาจากบ้านยัยนั่นเมื่อกี้" แน่นอนว่าโกหก
"ถ้าอย่างนั้นเราไปกันเถอะ เท็ตสึยะ"
อาคาชิเป็นคนเข้าใจอะไรง่ายๆตั้งแต่เมื่อไหร่

"......อาคาชิคุงเชื่อเหรอครับ"
"ก็เปล่านี่ แค่ดูก็รู้ว่าหมอนั่นโกหก"
"แล้วยังทำเฉยอีกนะครับ ผมตามเกมอาคาชิคุงไม่ทันจริงๆ"
"รีบไปกันเถอะ พวกเรียวตะรออยู่ ฉันต้องกลับเกียวโตเย็นนี้ เราจะเจอกันอีกทีเมื่อตอนแข่ง..."
"อาคาชิคุงครับ..."
"หืม"
"เรื่องของเธอคนนั้นน่ะ"
"ไม่คิดว่านายจะสนใจนะ"
"ผมข้องใจนิดหน่อย เท่านั้นล่ะครับ"
"เธอจะไม่ได้กลับมาญี่ปุ่นอีก เพราะถ้าเธอกลับมาฉันจะทำให้เธอเข้าคุกไม่ใช่โรงพยาบาลบ้า"
".......ใจร้ายจังนะครับคุณน่ะ"
"นั่นสินะ........ฉันใจร้ายที่สุดเลยล่ะ"
"......!"
สายตาเลื่อนลอยแบบนั้นไม่เหมือนอาคาชิคุงที่ผมรู้จักเลยนะ แต่...อาคาชิคุงก็คืออาคาชิคุง
............
..........
"โมโมจจิ เป็นยังไงบ้างเอ่ย"^__^
"ฉันไม่เป็นไรแล้วจ้า ขอบใจนะคีจัง ทุกคนด้วย"
"ซัทจิน หายไวๆน้า นี่ของฝาก"
มุราซากิบาระยกถุงขนมขึ้นมากองบนโต๊ะ จะให้ขนมทั้งถุงเหรอ
เชื่อก็โง่แล้ว=__=''
คนตัวสูงที่สุดในบ้านค้นหาอะไรซักอย่างในถุงขนมของตัวเองและคว้ากล่องกล่องหนึ่งออกมาวางต่อหน้าสาวผมชมพู
เค้ก!
"เห...เค้กร้านนี้อร่อยมากขายดีมากเลยนะ มุคคุงโชคดีจังที่ซื้อมาได้"
"มีเชอร์รี่ที่ซัทจินชอบด้วยน้า"
"งั้นทุกคนกินเค้กเป็นเพื่อนฉันนะ"^__^
"ฮืม...งั้นฉันไปหยิบจานน้า"
=____='''.......
อัตสึชิเอ๊ยอัตสึชิ นายก็ตั้งใจจะกินตั้งแต่แรกแล้วไม่ใช่รึไง
.....
"เป็นอะไรไป โมโมอิ"
"เอ๊ะ? เปล่าจ้ะ ไม่มีอะไร"
"อาโอมิเนจจินี่ยังไงกันนะ นานๆทีพวกเราจะมาพร้อมหน้ากันแท้ๆ"
"ช่างเถอะ กินเค้กกันดีกว่า"
ไม่มีใครสนใจเอซคนนั้น ไม่มีเลย

ซะเมื่อไหร่

"ยังเจ็บแผลอยู่เหรอครับ โมโมอิซัง"
"เท็ตสึ...คุง"
"อาโอมิเนะคุงสินะครับ เขาไม่ได้..."
"ฉันไม่ได้คิดถึงตานั่นซักหน่อย"

"........"
จริงเหรอ สีหน้าแบบนั้นมันไม่ค่อยน่าเชื่อเท่าไหร่เลยนะ

อาโอมิเนะมีกำหนดไปอเมริกาแล้ว
ผู้จัดการอย่างเธอคงหมดหน้าที่แล้วล่ะ....

"พวกเรากลับก่อนนะโมโมจจิ หายไวๆนะฮะ"
"จ้า"^__^
ทุกคนกลับไปหมดแล้ว ทีนี้ก็เหลือแต่เจ้าของบ้าน
โมโมอิกลับเข้าบ้าน เพราะบาดแผลยังไม่หายดีจึงได้แต่พักผ่อนและระวังตัวให้มาก
จะเป็นไปได้เหรอ
พรืด!
"ว้ายยยยยยยย!!!!
แค่ก้าวขึ้นบันไดก็ลื่นหน้าหงายแล้ว หัวฟาดแน่!!!
ตุบ!
ร่างบางหล่นตุบลงในอ้อมแขนที่รองรับอยู่ด้านหลัง
"ไดจัง!..."
คนตัวสูงไม่ได้พูดอะไรนอกจากประคองให้ร่างบางยืนบนขั้นบันไดได้ถนัด
ลื่นเมื่อกี้ทำเอาโมโมอิชักเจ็บแผลขึ้นมาแล้วสิ
อาโอมิเนะขมวดคิ้วแล้วก็เงียบอยู่อย่างนั้น
จะพูดอะไรดี อยู่ต่อหน้าแล้วแต่พูดอะไรไม่ออกเลยให้ตายสิ...

สุดท้ายก็เป็นโมโมอิเองที่ถามออกมา
"เตรียมตัวเสร็จรึยัง"
"...!" เตรียมตัวเหรอ
เธอคงจะหมายถึงเตรียมตัวเดินทางไปอเมริกาของเขาสินะ
"อยากได้อะไรอีกมั้ย ขาดอะไรอีกรึเปล่า"
"...ขาดอีกอย่าง"
"อะไรเหรอ"
"ฉันแค่อยากถามเธอ"
"หือ?"
"เธอ...จะไปกับฉันมั้ย"
"เอ๊ะ?"
"ฉันอาจจะต้องย้ายโรงเรียน อาจจะอยู่ที่นั่นตลอดไป แล้วก็จะไม่ได้กลับมาบ่อยๆ"
"อืม...แล้วไง"
"แล้วเธอล่ะ จะไปกับฉันมั้ย ซัทสึกิ"
"......ทำไมถามแบบนั้นล่ะ ชีวิตของไดจังไม่มีใครบังคับได้นอกจากไดจังคนเดียวนะ ถ้าไดจังตั้งใจฉันเชื่อว่าต้องเป็นที่หนึ่งได้แน่...ส่วนฉันจะเป็นกำลังใจให้ไดจังเสมอ...นะ"^__^
".........."
"ไดจัง?"
"ฉัน....ไม่อยาก อุ๊บ!!!"
"อย่าบอกนะว่าจะทิ้งโอกาสน่ะ! ถ้าทำอย่างนั้นที่อุตส่าห์พยายามมาตลอดก็เสียเปล่าสิ!
"อื้อ!!!"oXo!!!! มือเธอปิดปากฉันอยู่นะยัยบ้านี่!
"ชอบบาสไม่ใช่เหรอ! อยากเจอคู่แข่งเก่งๆไม่ใช่เหรอ โอกาสมาแล้วจะทิ้งมันไปรึไง! อึ้ก! แค่กๆๆ!!!"
"ซัทสึกิ!"
ร่างบางกระตุกเฮือกใหญ่ก่อนจะร่อแร่เหมือนคนหมดแรง
เธอเจ็บแผล แค่ตะเบ็งเสียงก็สะเทือนไปถึงแผลแล้ว
อาโอมิเนะช้อนร่างบางขึ้นอุ้ม เดินขึ้นบันไดสองสามก้าวก็ถึงห้องของเพื่อนสาว ก่อนจะจัดวางร่างบางให้นอนตะแคงไม่ให้สะเทือนถึงแผลด้านหลัง
"ซัทสึกิ โอ่ย ซัทสึกิ!"
"มะ ไม่เป็นไร แฮ่กๆๆ..."
เหงื่อผุดขึ้นมาเต็มหน้าแบบนี้ยังว่าไม่เป็นอะไร ผู้หญิงปากแข็งแบบนี้ทุกคนมั้ยนะ
อาโอมิเนะลองลูบเบาๆที่แผ่นหลังบาง ระวังที่สุดไม่ให้หญิงสาวต้องเจ็บ เลือดซึมออกมาแล้ว คงต้องทำแผลใหม่
"ฉันทำแผลให้"
"บ้า! ฉันเป็นผู้หญิงนะ"
"จะปล่อยให้มันติดเชื้อรึไง แค่ทำแผลนิดเดียวไม่ได้ถอดเสื้อซะหน่อย ยัยบ้า!"
"แต่มันน่าอายนี่นา เดี๋ยวรอคุณแม่กลับมาแล้วค่อยทำก็ได้"
"กว่าแม่เธอจะกลับก็คงมืด เดี๋ยวแผลติดเชื้อเป็นอะไรขึ้นมาอีกจะทำไงเล่า อย่าดื้อ อยู่นิ่งๆซะ"
"อาโอมิเนะ ไดกิ!!!">[__]<
"ถ้ายังโวยวายฉันจะเอากรรไกรตัดเสื้อผ้าเธอออกให้หมดเลย"=__=+++
"กรี๊ดดดดดดดดด!! อย่านะ! อึ้ก~"
"เห็นมั้ยล่ะ อยู่นิ่งๆก็ไม่เจ็บตัวหรอกน่า"
บ่นไปเรื่อย มือก็หยิบอุปกรณ์ทำแผลอย่างว่องไว
ร่างบางยังนอนตะแคงหันหลังให้อาโอมิเนะที่นั่งขอบเตียง
โมโมอิถูกแทงที่ด้านหลังใกล้หัวไหล
แผลที่ไม่รู้ว่าจะทิ้งรอยไว้ให้จำรึเปล่า สำหรับอาโอมิเนะมันเหมือนตราบาปที่เขาได้ทำให้เธอยังไงไม่รู้
ผิวขาวเนียนสั่นน้อยๆที่ยาล้างแผลไปต้องโดน เธอเจ็บเขารู้ แต่เธออดทนมาก
"ซัทสึกิ"
"หะ หือ"
"หันมาหาฉันก็ได้"
"ตาบ้า ฉันโป๊นะยะ">/////<
"มาเหอะน่า"
ฟึ่บ!
"อะ!"
มือแกร่งคว้าร่างบางลุกขึ้นจับหันมาและรั้งให้ซบอกรวดเร็วเฉียบคมจนไม่มีเวลาให้อาย
"อยู่นิ่งๆ...ถ้าเจ็บก็กัดฉันซะ"
แขนแกร่งข้างหนึ่งกอดร่างบางให้ชิดอกส่วนอีกข้างก็ทำแผลอย่างชำนาญ รู้สึกได้เลยว่าเธอสั่น มือของเธอขยุ้มเสื้อเขาแน่น แต่ถึงมันจะขาดเขาก็ไม่สนหรอก เธอจะทึ้งเนื้อของเขาออกมาเขาก็ไม่ว่าอะไร
"เสร็จแล้ว...ซัทสึกิ?"
ร่างบางนิ่งอยู่ท่าเดิมจนอาโอมิเนะเริ่มใจหาย แต่ก่อนจะได้ดันตัวเธอออกมาดูหน้าให้แน่ใจ เสียงสั่นๆก็ดังอู้อี้ขึ้นมา
"ฉันฝันล่ะ ไดจัง"
"หา?"
"ฝันซ้ำๆ ว่าเห็นไดจังกำลังวิ่งตามใครบางคน"
"...!!"
ใครบางคน เหรอ
"ถึงฉันจะมองไม่เห็นหน้า แต่ก็พอรู้ว่าคนๆนั้นคงสวยมาก ไดจังเรียกให้เธอหยุดแต่เธอก็ไม่หยุด"
"......"
ความฝันนั่นเหมือนความฝันของอาโอมิเนะที่ฝันติดต่อกันอยู่ทุกคืน นี่เธอฝันแบบเดียวกับเขางั้นเหรอ
ร่างบางเริ่มสั่น จะเพราะหนาวหรืออะไรไม่รู้ล่ะ
อาโอมิเนะลากผ้าห่มขึ้นมาคลุมร่างบางเอาไว้และกอดทับลงไปอีกที ขณะที่ฟังเรื่องเล่าแสนประหลาดนั้นไปเรื่อยๆ
"ฉันคิดว่านั่นคงเป็นคนที่ไดจังชอบแน่ๆ"
"อ่า....เหรอ"
"เพราะงั้น ถ้าเกิดมันเป็นจริงขึ้นมาล่ะก็ อาโอมิเนะคุงก็จะได้ไม่ต้องลำบากใจไง"
"หมายความว่าไง"
ถึงตรงนี้แล้วชักรู้สึกตงิดๆขึ้นมาแล้วสิ
"...เราอยู่ห่างกันซะตั้งแต่ตอนนี้คงจะดี...นะ"
"...!!!" ว่าแล้วเชียว
เธอจะไปรู้อะไรยัยบ้าเอ๊ย
คนที่ฉันวิ่งตามในความฝันนั่นน่ะ ก็คือเธอมาตลอดยังไง
"หยุดพูดเถอะ ฉันไม่อยากฟัง"
สรุปง่ายๆก็คือเธอไม่ไปกับฉันมันก็เท่านั้นแหละ แต่ก็ไม่ได้เหนือความคาดหมายเท่าไหร่
วงแขนที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อแกร่งกอดร่างบางทั้งผ้าห่มเอาไว้แน่น จมูกโด่งฝังลงบนศีรษะทุยนั้นเนิ่นนาน
"ฉันคิดอยู่ตั้งหลายวันว่าจะทำยังไง ในที่สุดฉันก็ตัดสินใจได้แล้วล่ะ"
"อะไรเหรอ"
"ซัทสึกิ...ฉันชอบเธอนะ"
"...!!!!!"O__O!
"เพาะงั้น ฉันจะไม่ไปอเมริกา"
"ว่าไงนะ! นี่บ้าไปแล้วเหรอ!"
"ฟังก่อนสิ"
"...!"
"ฉันน่ะชอบบาสเก็ตบอลนะ แต่มันไม่ได้สำคัญที่สุดสำหรับฉันซักหน่อย ถ้าเทียบกับสิ่งที่ฉันอยากให้ความสำคัญมากกว่า"
อาโอมิเนะค่อยๆดันร่างบางออกจากอก เชยคางให้ให้ใบหน้ามนนั้นเงยขึ้นมาและสบตาสีใส
"ถ้าวันนั้นเธอเป็นอะไรไป ต่อให้ฉันได้เป็นที่หนึ่งอะไรนั่นก็ไม่มีความหมายหรอก ... ฉันไม่อยากให้ผู้หญิงคนเดียวที่ฉันชอบมาตั้งแต่เด็กต้องมาเจ็บปวดเพราะคนไม่เอาไหนอย่างฉันหรอกนะ"
"หะ!!!"
"ฉันชอบซัทสึกิ ชอบมาตั้งนานแล้วด้วย"
ตรงๆสั้นๆไม่อ้อมค้อม แต่กว่าจะมีความกล้าพูดมันออกมาได้ก็นานมาก นานจนเกือบจะสายไปแล้ว
"ไดจัง...พูดอะไรออกมาน่ะ"
"ฉัน..."
มือหนาหยาบกร้านบีบมือเล็กเอาไว้สุดแรงเหมือนกำลังสื่ออารมณ์ที่อัดอั้นเต็มอกนั้นโดยไม่ผ่านคำพูด
"ฉันไม่อยากเห็นเธอแอบร้องไห้คนเดียว ไม่อยากเห็นเธอเจ็บเพราะฉัน เหมือนตอนนี้....ไม่อยาก....เสียเธอไปแบบนั้น"
เสียงมันสั่นแล้วมันกฺ็ขาดช่วงไป
อาโอมิเนะทำใจไม่ได้ ตั้งแต่วันนั้นเขาก็กลัวที่จะเจอกับเธอ
ถามหาความกล้าอยู่ทุกวันที่จะมาหาเธอ
เพราะเขาไม่ใช่คนเข้มแข็งมากมาย โดยเฉพาะกับเรื่องของผู้หญิงที่ชื่อโมโมอิ ซัทสึกิ

ปึก!
หัวทุยๆปกคลุมด้วยเส้นผมสีซากุระซบลงบนอกแกร่ง
"รู้สึกแย่ยังไงไม่รู้สิ"
"............."
"ฉันคิดว่าไดจังจะเลือกสิ่งที่ดีที่สุดให้ตัวเองซะอีก......คิดว่าตัวเองทำใจไม่ให้ชอบได้แล้วซะอีก"
"...!!!"
"แต่ว่ามันยาก คนที่ทำให้มันยากแบบนี้ก็คือไดจังนั่นแหละ"
"อ่า...ขอโทษนะ"

เธอเองก็ชอบเขาเหมือนกัน ชอบมานานรึยังนะ แต่จะนานแค่ไหนก็ไม่สำคัญหรอก
เพราะตอนนี้ไม่มีอะไรคาใจแล้ว ทุกอย่างมันจบลง...ไม่สิ กำลังเริ่มต้นบทใหม่ต่างหาก
มือหนาเชยคางมนขึ้นมาปะทับจูบลงทั่วใบหน้าแผ่วเบา ทะนุถนอม และลงเอยที่ริมฝีปากหวานๆที่ยังมีรสชาติของเค้กอบอวลอยู่
จะเค้กหรืออะไรไม่รู้ล่ะ ถ้าได้ลิ้มรสมันในปากของเธอก็ยิ่งจะติดใจจนไม่อยากถอนไปไหนเลย
..............
"สุดท้ายก็ไม่ไปเหรอ น่าเสียดายนะ"
โค้ชโทโอมองลูกศิษย์คนเก่งที่ยืนนิ่ง
"ฉันไม่รู้ว่าเพราะเธอโกรธเรื่องที่หลานผอ.ทำรึเปล่า แต่ว่า เป็นทางเลือกที่ดีของเธอแล้วใช่มั้ย"
"ครับ"
"เอาล่ะ กลับไปซ้อมได้"
"ขอบพระคุณมากครับ!"
"....!"
ครั้งแรกนะเนี่ยที่เห็นเจ้าลูกศิษย์ตัวร้ายยอมก้มหัว จะเพราะอะไรก็ช่างเถอะ การแข่งอินเตอร์ไฮใกล้เข้ามาแล้ว
ระวังตัวให้ดีเถอะ เซย์ริน!!!!
(ความแค้นส่วนตัวของโค้ช)

ที่โรงยิม
"ชมรมบาสเก็ตบอลโทโอยินดีต้อนรับกลับนะ โมโมอิ"
"แหะๆ ขอบคุณค่ะ ไม่เห็นต้องทำขนาดนี้เลย"
"ได้ไงเล่า! เธอเป็นถึงอาวุธลับสู่ความสำเร็จของเราเชียวนะ แค่นี้เรื่องเล็ก!"
"กะ กัปตัน"^___^'
ฉันมีค่าแค่นั้นเหรอค้า~
"ใครให้แกมาเกาะแกะซัทสึกิมิทราบ กัปตันห่วยแตก"
"อาโอมิเนะ แก๊!!!"
"ใครอยากตายก็เข้ามาเลย"=___=

=[___]=!!! มิกล้าครับท่าน
ขืนยื่นปากเข้าไปยุ่งท่าทางจะไม่รอดถึงพรุ่งนี้
"อาโอมิเนะคุง เดี๋ยวเถอะ"
ร่างบางศอกเข้าใส่สีข้างร่างสูงอย่างหมั่นไส้

สองคนนี้เป็นเพื่อนกัน
สองคนนี้สนิทกันมาก มากถึงมากที่สุด
ทุกคนเข้าใจแบบนี้จนกระทั่งเกิดเรื่องนั้นขึ้นมา
พวกเขาเดาออกได้ไม่ยกนักหรอก เพระงั้นจะป่าวประกาศหรือไม่มันก็ไม่สำคัญ
เพราะไม่ว่ายังไงก็ไม่มีใครเข้าไปแทรกกลางระหว่างทั้งคู่ได้

"ซัทสึกิ"
"อะไรเหรอ"
"ตกลงเธอกับอาคาชิเดทกันใช่มะ"
"หา?"
"ก็วันนั้นน่ะ"
"อาคาชิคุง คีจัง มิโดรินด้วย"
"นี่เธอ ไม่ได้เดทกับอาคาชิหรอกเหรอ"
"ตาบ้า ฉันขาเจ็บนะยะ จะไปเดทได้ยังไง"
แสดงว่าเขาเข้าใจผิดมาตลอดเลยเหรอ! ไดกิเอ๊ยไดกิ ทำไมแกโง่อย่างนี้ฟระ
"ไดจัง ฉันคิดว่าฉันกับอาคาชิคุง..."
"กะ ก็ฉันไม่รู้นี่ ไม่รู้ล่ะ ต่อไปนี้ห้าม!!!"
"เอ๋???"
"ห้ามไปหาใคร เท็ตสึก็ไม่ได้! ถ้าฉันไม่ไปด้วยเธอห้ามไป!"
"อาโอมิเนะ ไดกิ! นายไม่มีเหตุผล"
"เรื่องของฉัน! บอกว่าไม่ก็คือไม่! เข้าใจ๊!!!"
"ไม่!!!"
"ซัทสึกิ!!!"
แง่งๆๆๆ.....
ทะเลาะกันอีกแล้ว =___=
นี่แหละสีสันของชมรมบาสโทโอล่ะ
...........
.......__________________________________________
the end...