fic knb... เมื่อความรักมาทักทาย

"แฮ่กๆๆ..."วิ่ง แล้วก็วิ่งไม่รู้จะไปที่ไหน ไม่รู้ว่าข้างหน้าคือที่ไหน แค่ไม่ล้มหัวคะมำก็พอแล้วไม่ได้ชอบเหรอไม่มีอะไรเหรอ เชอะ! ตาบ้าเอ๊ย ถ้าไม่เปิดโอกาสให้เขาก่อนจะมีใครกล้ามาตามตอแยกับนายกันตาบ้าอาโฮ่ ตัวดำ!ยิ่งคิดยิ่งเจ็บใจมือข้างหนึ่งยกขึ้นถูปากตัวเองครั้งแล้วครั้งเล่าจนมันเริ่มจะบวมเจิ่งในที่สุดของขาก็ค่อยๆช้าลงไปต่อไม่ไหว ม่านน้ำมันบังตาจนมองไม่เห็นอะไร"อึก~ ฮึก!"โมโมอิทรุดนั่งยองๆขดตัวกลั้นก้อนสะอื้นอยู่ในสนามบาสเก็ตบอลกลางแจ้งที่ไร้ผู้คนแปะ! แปะๆๆ...ซ่า....ฝนตกจางๆและเริ่มเทลงมาเรื่อยๆเหมือนเมื่อก่อนเลย ตอนที่เธอวิ่งฝ่าฝนไปหาเท็ตสึคุงของเธอ สภาพเปียกปอนวันนี้มันอาจจะเป็นเหมือนอย่างวันนั้นก็ได้แต่ว่า...ตอนนี้โมโมอิหมดแรงที่จะไปต่อ แม้แต่จะยืนขึ้นก็ยังทำไม่ไหวพรึ่บ!"หะ!"ใครบางคนทิ้งเสื้อลงมาคลุมร่างบางที่เริ่มจะเปียก และเมื่อเงยหน้าขึ้นมองก็ได้เห็นใบหน้าของคนรู้จัก"อาคาชิคุง"ร่างสมส่วนในชุดนักเรียนของราคุซันยืนก้มตัวลงมานิดหน่อย เสื้อที่คลุมร่างของโมโมอิที่แท้ก็คือสูทตัวนอกของราคุซันนี่เอง"ลุกขึ้น"ชายหนุ่มพูดพร้อมจับไหล่สองข้างของร่างบางให้ลุกร้านกาแฟ"ดื่มซะจะได้อุ่น""ขอบคุณนะ อาคาชิคุง"".........."โมโมอิมองแก้วโกโก้ร้อนในมือ ไม่ได้ยกมันจรดปากเลยซักนิดอาคาชิไม่ได้พูดอะไรนอกจากจะมองเธอนิ่งๆ เขาเองก็พอรู้อยู่ว่าเกิดอะไรขึ้น เพราะขับรถเองได้จึงชอบออกนอกเส้นทางบ่อยๆ และบังเอิญมาเจอกับอดีตผู้จัดการสาวเทย์โคนั่งร้องไห้ตากฝนอยู่คนเดียวเข้าพอดี"ขอโทษนะอาคาชิคุง""เรื่องอะไร""เปล่า ไม่มีอะไรจ้ะ""ฉันก็เหมือนเท็ตสึยะ ระบายออกมาก็ได้นะ มีปัญหาอะไรรึไง"".........""ไม่อยากเล่าก็ไม่เป็นไร.....""อาคาชิคุง.......ฉันเป็นคนเห็นแก่ตัวรึเปล่านะ""เหะ?"" ทั้งที่อาโอมิเนะคุงกำลังจะไปได้สวยกับสิ่งที่เขารัก แต่ฉันกลับไม่ดีใจกับเขาเลย""......""ฉันเหมือนคนบ้าเลยล่ะ คงเพราะเราสนิทกันเกินไปก็เลยทำใจไม่ค่อยได้น่ะ"^__^"...ไดกิจะไปไหนเหรอ""อเมริกา...น่ะ บาสเก็ตบอล...""อย่างนั้นเหรอ......ถ้าซัทสึกิไม่อยากให้ไปฉันคิดว่าไดกิคงยอม""ฉันไม่ทำแบบนั้นเด็ดขาด""ถ้าอย่างนั้นร้องไห้เพราะอะไร""เรื่องนั้น...""ซัทสึกิ""อะ หือ""...ยังจำเรื่องที่ฉันบอกได้มั้ย"เรนะ เป็นผู้หญิงที่อันตราย!"กะ ก็จำได้ แต่เรื่องแบบนั้มาเกี่ยวอะไรด้วยล่ะ""ก็...ไม่รู้สินะ"อาคาชิเบือนหน้ามองออกไปหน้าร้านที่เป็นกระจกใสมองเห็นด้านนอกRRRRRRRRRRR~~~โทรศัพท์สั่นเรียกเจ้าของให้กดรับเรนะ..."ว่าไง"(ก็ไม่มีอะไร แค่จะบอกว่าเกมส์นี้ฉันเป็นฝ่ายชนะอีกแล้ว)"หา?"(ในเมื่อฉันอยากได้ก็ต้องได้ พี่จำได้มั้ยเซย์จูโร่ จะเรื่องอะไรฉันก็ไม่เคยแพ้ ไม่เคยเลยแม้แต่ครั้งเดียว)"เธอหมายความว่ายังไง เรนะ"(ก็ไม่มีอะไร แค่จะถามว่ายังจำเรื่องเมื่อก่อนได้มั้ย ก็แค่นั้นแหละ)"!!!!"(ว่าไงล่ะ)"อย่าคิดทำอะไรโง่ๆถ้าไม่อยากกลับเข้าไปในโรงพยาบาลบ้า!"โครม!!!อาคาชิผุดลุกขึ้นยืนจนเก้าอี้ล้มหงายไปกองกับพื้น เสียงดุดันเหมือนโกรธจนแทบระเบิดทำเอาโมโมอิสะดุ้งไปเหมือนกัน"อะ อาคาชิ เกิดอะ...!!!"หมับ!มือหนาเข้ามาคว้าข้อมือโมโมอิกระชากให้เดินออกไปจากร้านด้วยกันอย่างเร่งรีบโมโมอิเดินตามร่างสมส่วนไปที่รถ พร้อมกับความสงสัยที่ยังไม่กระจ่าง และบังเอิญเหมือนจงใจในรอบปียังไงไม่รู้ที่จู่ๆคางามิกับคุโรโกะก็กำลังจะเดินเข้าร้านพอดี"อาเระ? นั่นอาคาชิไม่ใช่เหรอ""คางามิคุง เท็ตสึคุงนี่นา บังเอิญจังเลย...""พอดีเลย สองคนมากับฉันหน่อยจะได้มั้ย""หา?""จะไปไหนเหรอครับ อาคาชิคุง""ไปช่วยไดกิน่ะ""!!!!!!!!!""หา?""มันจะถูกใครตื้บรึไง ท่าทางของมันน่าจะตื้บคนเขามากกว่านะ""ผมจะไปครับ""อ้าว เฮ้ย! คุโรโกะ""อาจจะแย่ก็ได้นะครับ""ก็คงอย่างนั้น"สุดท้ายอาคาชิก็ลากทั้งสามขึ้นรถและขับมาจนถึงโรงเรียนโทโอ ตอนนี้นักเรียนเลิกเรียนกันไปหมดแล้วจะเหลือก็ส่วนน้อยตลอดทางอาคาชิโทรศัพท์หาใครบางคน พูดไม่กี่คำก็วางสายปึง!"หวา~ ครั้งแรกนะเนี่ยที่ได้มาเหยียบโรงเรียนของอาโอมิเนะมัน แล้วเจ้านั่นมันอยู่ไหนจะได้ดวลบาสกับมันซักเกม""เลิกคิดถึงเรื่องบาสซักห้านาทีหน่อยเถอะครับ คางามิคุง""น่าๆ""เราจะตามหาอาโอมิเนะได้จากไหนครับ""ป่านนี้ตานั่นอาจจะอยู่กับแฟนก็ได้"เสียงใสพูดออกมาแผ่วๆแต่ก็ทำให้ชายหนุ่มทั้งสามได้ยินชัดเจนสีหน้าเศร้าซึมของโมโมอิมันชัดเจนจนไม่มีใครกล้าพูดออกมาและในระหว่างนั้น นักเรียนชายโทโอสามคนท่าทางนักเลงก็เดินสวนมา บทสนทนาของพวกนั้นมันต้องหูของผู้มาเยือนจนต้องหันตาม"วันนี้โชคดีชะมัดเลย อยู่ดีๆก็ได้รางวัล""ไม่คิดว่าหลานสาวผอ.จะใจกล้าขนาดนี้นะว่ามะ""ก็นะ เด็กนอกก็เงี้ย แต่ฉันสะใจอาโอมิเนะว่ะ หมั่นไส้หมอนั่นมานอนแล้ว ถ้ามันตื่นขึ้นมาแล้วรู้ว่าตัวเองเสียเวอร์จิ้นคงจะตลกพิลึก ฮ่าๆๆ!!!"อะไรกัน เจ้าพวกนั้นเกิดอะไรขึ้นกับอาโอมิเนะ ไดกิ!"เฮ้ พวกนาย""หา? อ๊ะ! นั่นเครื่องแบบของเซย์รินนี่นา อ่าเระ? คุณผู้จัดการโมโมอิ ซัทสึกิก็อยู่ด้วยเหรอ""อาโอมิเนะอยู่ไหนน่ะ""เอ บอกดีมั้ยนะ พวกเราถูกปิดปากซะแล้ว"มันกวนTeenหมับ!วืดดดดดดดดด!!!!"เหวออออออออออ!!!~~""จะ! จะทำอะไรวะ!""อาโอมิเนะ ไดกิ อยู่ที่ไหน ถ้าอยากมีขาไว้เดินก็บอกมาซะดีๆ"คางามิหิ้วคอหนึ่งในสามคนนั้นจนเท้าแกว่งกลางอากาศ และเป็นอาคาชิที่สอบสวนด้วยตัวเอง"บอกแล้วๆ อยู่โรงยิมด้านหลัง หมอนั่นมันสลบเหมือดฟุคุสะ เรนะก็เลยใช้ให้พวกเราแบกมันไปส่งไว้ที่นั่นน่ะ""...!""ก็แค่เนี้ย"ตุ้บ!คางามิปล่อยมือง่ายๆ แต่ด้วยความสูงก็เลยทำให้คนตัวเล็กกว่าหล่นลงมาก้นกระแทก"ไปกันเถอะ อะ! โมโมอิหายไปไหนแล้ว"ไม่มีใครทันสังเกตว่าแม่สาวผมชมพูหายไปจากตรงนั้นตั้งแต่เมื่อไหร่"ไปกันเถอะ ฉันสังหรณ์ไม่ดี"อาคาชิออกนำหน้า แต่ว่านะ....ฟึ่บ! /สะบัดหน้ากลับด้วยท่วงท่าอันสูงส่ง แล้วก็..."เฮ้ พวกนาย""คะ ครับผม!!!"Q[__]Q!!~"โรงยิมที่ว่า ไปทางไหน"=___='''={___}==__=..... กา....กา~.............หนัก...เหมือนร่างกายทุกส่วนเป็นอัมพาต"ที่นี่"มันก็โรงยิมนี่นา แล้วเขามานอนที่นี่ได้ยังไงแถมตอนนี้ตุบ!แขนขาไม่มีแรง กระดิกนิ้วก็ไม่ได้!ตาสีเข้มหรี่มองไปรอบทิศเท่าที่จะทำได้ สมองก็ประมวลเหตุกรณ์ไปเรื่อยๆจนรู้ต้นสายปลายเหตุประจวบเหมาะกับสายตาได้ปะทะเข้ากับตัวต้นเหตุที่นั่งแกว่งขาอยู่บนม้านั่งตัวยาวตรงหน้าเขา"ตื่นแล้วเหรอคะรุ่นพี่""..........""ทนหน่อยนะคะ แต่อีกเดี๋ยวยาก็จะอ่อนฤทธิ์ลงแล้วล่ะ ระหว่างนั้นฉันก็มีเรื่องจะพูดกับรุ่นพี่ด้วย""......." ฟุคุสะ เรนะ ยัยนี่ไม่ต่างไปจากคนโรคจิตเลยเว้ยอาโอมิเนะตัวชาขยับได้แค่หัวที่เอี้ยวไปมาได้ สภาพตอนนี้คือนั่งเอนหลังพิงกำแพง จะบอกว่ายังโชคดีสินะที่ไม่ถูกจับถอดเสื้อผ้าจนเหลือแค่ตัวล่อนจ้อน"ต้องการอะไร""รุ่นพี่ก็น่าจะรู้นะคะ""และเธอก็น่าจะรู้คำตอบของฉันแล้ว""ฉันไม่ยอมรับหรอกค่ะ""หึ เรื่องของเธอสิ""แต่ตอนนี้มันเป็นเรื่องของเราแล้วสิ"ชิ้ง!มีด! โหย!!!ยัยเด็กบ้าเล่นงี้เลยเหรอ!"คิดจะขู่กันขนาดนี้เลยเหรอ ใจกล้าดี""เปล่าค่ะ แต่ฉันทำจริงๆต่างหาก พี่ไดกิขา เรนะอยากได้คำตอบแล้วล่ะค่ะ"^___^".........""ตอบสิคะ""........"ความเงียบบอกได้ทุกอย่างจริงๆนั่นแหละ แต่ว่านะ"พี่เลือกเองนะ"".....!""ในเมื่อเรนะไม่ได้ ก็อย่าหวังเลยว่าใครจะได้พี่ไดกิไป"ไพูดบ้าอะไรของเธอ"อาโอมิเนะชักหวั่นๆ ในมือของเธอมีมีด และมันก็กำลังจะปักลงบนขาของเขาถ้าเป็นอาโอมิเนะตอนปกติมีดแค่นี้ทำอะไรเขาไม่ได้หรอก แต่ตอนนี้ยาชาหรืออะไรซักอย่างมันบังคับให้เขาต้องนิ่งเหมือนผักรอรับคมมีดจากสาวร่างบางที่เข้ามาคุกเข่าอยู่ตรงหน้า"ถ้าเล่นบาสไม่ได้ก็หมดประโยชน์ใช่มั้ยคะ""ชิส์! .........ยัยผู้หญิงร้ายกาจ"วืด!ฉึกกกกกกกกกกกก!!!"อึก!""!!!!!!!!!!!!!!"มีดพกเล่มเล็กๆปักลงบนผิวผ่านเนื้อผ้าจนมิดด้าม แต่ว่าสิ่งที่ปลายมีดนั้นปักลงไปไม่ใช่ขาของอาโอมิเนะ แต่เป็นใครอีกคนที่เข้ามารับเอาคมมีดแทนเขา"ซะ....ซัท สึ...กิ"ตาสีเข้มเบิกกว้างเท่าที่เคยเป็นมาทั้งชีวิตเลือดสีแดงค่อยๆรินไหลออกมาจากแผ่นหลังของสาวผมชมพูที่กอดเขาเอาไว้"ซัทสึกิ!!!""แฮ่กๆๆ...."ไม่นะ ไม่จริง! ใครก็ได้บอกทีว่ามันไม่จริง!"ไม่...ซัทสึกิ! อย่าหลับนะ พูดกับฉันสิ!"ฟึ่บ!มีดถูกดึงออกไปอย่างไร้ปรณี เรนะยังเงื้อมันขึ้นเหนือหัวจะแทงซ้ำเธอบ้าไปแล้ว!"ถ้าไม่มีพี่โมโมอิซักคน ถ้าไม่มีเธอพี่ไดกิคงจะมองผู้หญิงคนอื่นได้ง่ายขึ้น!""ไม่มีวัน"กึก!"ต่อให้ไม่มีซัทสึกิ ฉันก็ไม่คิดจะสนใจเธอ ไม่มีวัน จำเอาไว้!""ฮึก~ ถ้าอย่างนั้นเธอก็ไม่มีความหมายแล้วสิ ท่าทางทรมานนะ เดี๋ยวฉันจะสงเคราะห์ให้นะ!"วงแขนแกร่งเริ่มขยับได้เลื่อนขึ้นมากอดร่างบางเอาไว้ถ้าเขามีกำลังมากกว่านี้ล่ะก็ถ้าเขาขยับได้อีกซักนิดล่ะก็!!!"ตายซะ!"เฟี้ยว!ผัวะ!"โอ๊ย!"แก๊ง!...ตุบๆๆ...."!!" ลูกบาส...งั้นเหรอ"พอได้แล้ว"เสียงนี้!!!เมื่อหันมองไปที่ประตู ที่นั่นมีทั้งอาคาชิ คุโรโกะแล้วก็คางามิทุกคนเห็นสภาพอาโอมิเนะกับโมโมอิที่นิ่งสนิทเลือดซึมออกมาเป็นวงใหญ่ ถึงกับพูดไม่ออก"คางามิเรียกรถพยาบาลที"อาคาชิหันไปสั่งคางามิ ส่วนตัวเองก็เดินเข้ามาหยุดขั้นกลางระหว่างอาโอมิเนะกับแม่สาวร้ายกาจคนนั้น"พะ พวกแกเข้ามาได้ยังไง คนของฉันเฝ้าอยู่พวกแกไม่น่าจะเข้ามาได้นี่นา""คนของเธอ?...หึ พได้แล้วล่ะ เธอน่ะ""เซย์จูโร่ พี่ไม่มีสิทธิ์มาสั่งฉัน!""ผมมีแน่ เรนะ เพราะคนที่ขอร้องให้ผมมาจัดการกับเธอก็คือท่านผอ.""คิดว่าฉันจะเชื่อคนที่เคยทำให้ฉันต้องเข้าโรงพยาบาลบ้ามาแล้วงั้นเหรอ คุณปู่ไม่มีทาง...""พอซะที! เรนะ!""อะ!!!! คะ คุณปู่!"ชายสูงวัยที่ยังดูดีในสายตาของคนอื่นเดินเข้ามาหาสาวน้อยที่ยืนอึ้ง และเพียะ!!!ฝ่ามือกร้านโลกตบฉาดเข้าที่ใบหน้าเรนะแรงๆ"เด็กบ้า! แกทำร้ายคนอื่นจนเกือบจะเป็นฆาตกรอยู่แล้ว! อาคาชิช่วยไม่ให้ตำรวจลากคอแกเข้าคุกมากี่ครั้งแล้วยังไม่สำนึกอีก!!!""หนู...""ฉันไม่อยากฟังแกพูดอะไรทั้งนั้น! แกทำร้ายนักเรียนของฉัน ถ้าเกิดมีคนตายขึ้นมาจะทำยังไง!""....!!!!""เป็นยังไงบ้างครับ อาโอมิเนะคุง""เท็ตสึ...ซะ ซัทสึกิน่ะ..."พูดไม่ออกเหมือนมันมีบางอย่างจุกอยู่ที่คอคุโรโกะแตะร่างโมโมอิเบาๆ เธอยังมีสติอยู่"เท็ตสึ...คุง""ไม่ดีนะครับ มาคนเดียวแบบนี้ โชคดีนะครับที่มีเสื้อของอาคาชิคุงช่วยไว้ในระดับหนึ่ง แต่ตอนนี้อย่าเพิ่งขยับดีกว่านะครับ"อาโอมิเนะเพิ่งสังเกต โมโมอิสวมสูทตัวนอกของราคุซัน มันคงหนาพอไม่ให้แผลลึกมาก แต่เลือดเธอออกเยอะไปแล้ว!"ซัทสึกิ...""ไดจัง ไม่เจ็บตรงไหนใช่มั้ย""....!"ห่วงเขา เธอห่วงเขาทั้งที่ตัวเองกำลังจะแย่อาโอมิเนะแค่พยักหน้า ตอนนี้พูดอะไรไม่ออกจริงๆ"ดีแล้วล่ะ...ดีจังเลย"อ้อมกอดเล็กๆของผู้หญิงคนหนึ่งปกป้องเขาเอาไว้กี่ครั้งแล้วนะ มันมากจนนับไม่ไหว และครั้งนี้ก็อยากให้มันเป็นครั้งสุดท้ายจริงๆแขนที่เริ่มขยับได้มากขึ้นค่อยๆเลื่อนขึ้นมาโอบร่างบางอย่างระวัง ประคองเอาไว้เหมือนของล้ำค่า"อา.....หนาวจัง""โมโมอิซัง!""ซัทสึกิ!!!ร่างบางเย็นเฉียบ สั่นเหมือนจับไข้อาโอมิเนะพยายามกอดแน่น แต่ก็ดูเหมือนจะไร้ประโยชน์_______________________________________To Be Continued...........