fic knb... เมื่อความรักมาทักทาย

"โอ่ย อาโอมิเนะ มานี่หน่อย""มีอะไร""มาเถอะน่า"คางามิยกมือเกาหัวท่าทางหงุดหงิดพออาโอมิเนะเดินเข้ามาถึง เจ้าตัวหัวสองสีก็ชี้เด่ไปที่ร่างร่างหนึ่ง"เอาไปนอนที""ซัทสึกิ..."ทำไมมาฟุบหลับอยู่ที่นี่ได้ล่ะเนี่ย แถมที่นี่มัน โซนที่พักของเซย์รินอีกอาโอมิเนะไม่ลืมจะตวัดสายตามองหาร่างเล็กอีกร่าง และก็เจอดังใจ แต่ยังไม่ได้อ้าปากถามเจ้าตัวเล็กหัวฟ้านั่นก็ชิงพูดออกมาซะก่อน"ความผิดของอาโอมิเนะคุงนะครับ""หา? ทำไมมาลงที่ฉันล่ะ ก็ยัยนี่อยู่กับนายตลอดอ่ะ""เห็นพวกเราจริงด้วยสินะ"=___=!!! ถูกมันต้อนจนมุมเลยเว้ย"เฮ้อ!"อาโอมิเนะถอนหายใจแรงๆเข้าไปช้อนร่างบางที่ฟุบอยู่บนโต๊ะขึ้นมาอุ้ม แต่ทว่าเพียะ!มือแกร่งถูกปัดทิ้งอย่างไร้เยื่อใย"ทำอะไร อาโอมิเนะคุง""หา? ทำอะไร? ก็จะพาเธอกลับห้องน่ะสิ เป็นบ้าอะไรมานอนอยู่ที่นี่ห๊ะ!""มันเรื่องของฉัน""โอ่ย ตื่นแล้วก็เดินกลับเองซะยัยบ้า""ไม่""ซัทสึกิ อย่ายั่วโมโหฉันนะ""ฉันไม่ได้ทำอะไรนี่ อาโอมิเนะคุงก็ควรไปพักผ่อนได้แล้วล่ะ"โมโมอิลุกขึ้นเดินออกไปเงียบๆ"ยัยบ้า~""ปล่อยไปเถอะครับ อาโอมิเนะคุง""เท็ตสึ""คืนนี้ให้โมโมอิซังพักกับโค้ชก็ได้ครับ ผมคิดว่าเธอคงไม่อยากกลับไปที่ห้องตัวเองเท่าไหร่""....!! รู้แล้วน่า"เพราะที่ห้องของเธอไม่ได้มีแค่เธออยู่ แต่ยังมีแม่ตัวปัญหาที่ดันทำเรื่องลำบากใจให้อาโอมิเนะจนเพื่อนสาวแสนสนิทของเขาเข้าใจผิด"ผมบอกนายแล้วนะ อาโอมิเนะคุง""อึก! ยุ่งน่า ฉันไปล่ะ"อาโอมิเนะเดินออกไป"มีอะไรกัน คุโรโกะ""ปัญหาของคนปากแข็งน่ะครับ""หา?""ช่างเถอะครับ"....................ทุกอย่างเป็นปกติ เหมือนกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นตั้งแต่วันนี้อาโอมิเนะก็ยังไม่มีโอกาสได้คุยกับโมโมอิอีกเลยวันสุดท้ายของการฝึกซ้อม"อ่าระ? คุณคือ คางามิ ไทกะ ทีมเซย์รินสินะคะ""หืม? โอ้ ""เรนะสนใจการเล่นของคุณมากค่ะ วันนี้วันสุดท้ายแล้วถ้าไงลองแข่งกับฉันซักเกมได้มั้ยคะ""หา?""ไม่ได้เหรอคะ""...ฉันไม่รู้ว่าเธอต้องการอะไร แต่ผู้หญิงคนเดียวที่ฉันจะดวลด้วยมีแค่อเล็กส์คนเดียว ถึงเธอจะคือkillerหรืออะไรก็ช่างเถอะ กระดูกเรามันคนละเบอร์""ฉันรู้จักอเล็กซานดร้า กราเซีย เธอเป็นอาจารย์ของคุณสินะ แต่ฉันคิดว่าฉันไม่ได้ด้อยไปกว่าอเล็กส์ของคุณหรอกนะคะ""อย่าพูดจาเกินตัวสิ""เอ๊ะ?""ฉันรู้จักคนที่มีนิสัยแบบเธอดี หลายคนด้วยสิ และรู้อะไรมั้ย เจ้าพวกนั้นน่ะ แพ้ให้กับฉันแล้วก็คุโรโกะ...ทุกคน""แต่ไม่ใช่ฉันแน่นอนค่ะ เพราะฉันชนะเสมอ ไม่ว่าจะกับคุณ หรือจะรุ่นปาฏิหาริย์อะไรนั่น""..........." ยัยนี่มันเหมือนอาคาชิซะไม่มี เห็นแล้วหงุดหงิดชะมัด"คางามิคุงครับ""อะ! คุโรโกะ""ทุกคนเตรียมของเสร็จแล้วนะครับ""อะ โอ้ว ฉันจะไปแล้วล่ะ"ช่วยได้ทันเวลาพอดีเลย คุโรโกะดวงตาดุจเสือร้ายหันกลับมาที่เด็กสวผมม่วง"โทษทีละกัน พวกเราจะกลับกันแล้วละนะ"คางามิโบกมือลวกๆเดินไปหาคุโรโกะที่รออยู่ภาพของผู้ชายสองคนเดินไปพร้อมกัน มันแปลกๆยังไงไม่รู้สิ"ทำอะไรอยู่น่ะ ฟุคุสะ รถมาแล้วนะ""อะ ค่ะ"................ดวงตาสีเข้มแหงนมองซากุระร่วงโรย เหลืออยู่แค่ประปรายกับใบไม้ตั้งแต่กลับมาจากเข้าค่ายเขาไม่เคยได้คุยกับโมโมอิเลยเหมือนเธอจะพยายามหลบหน้า จะโรงยิมก็ดี ในห้องเรียนก็ดีไม่มีที่ไหนที่อาโอมิเนะจะเจอกับเพื่อนสาวเลย"โอ่ย เรียว ซัทสึกิไปไหน""หืม วันนี้โมโมอิซัง วันนี้บอกว่าจะไปเก็บข้อมูลการแข่งอุ่นเครื่องของไคโจวน่ะ""ว่าไปนั่น เธอไม่ไปหรอก ฉันว่าเธอกลับบ้านไปแล้วล่ะ""เอ๋? กัปตันทำไมถึงพูดงั้นล่ะครับ""เธอไม่ค่อยสบายก็เลยขอกลับก่อน""อ่า อย่างนั้นเหรอครับ"อาโอมิเนะยังไม่ได้เปลี่ยนชุดวอร์มยืนนิ่งฟังอยู่ซักพักก็เดินออกไปหน้าตาเฉย"อะ อาโอมิเนะคุง วันนี้ก็จะโดดอีกเหรอครับ""ช่างมัน ซากุระอิ""เอ๋? วันนี้กัปตันมาแปลกจังนะครับ""ปล่อยมันไปจัดการเรื่องตัวเองซะก่อน กลับมาเมื่อไหร่....หึ!"=[___]=!! คงจะคิดทั้งต้นทั้งดอกเลยสินะ!หลายครั้งหลายคราที่เขาเที่ยวตามหาเธอ ถูกกัปตันสวดซะหูชาก็ปานนั้น แถมยัง...."รุ่นพี่อาโอมิเนะ จะโดดซ้อมอีกแล้วสินะคะ""..."เรนะโผล่เข้ามาขวางทาง"วันนี้เรนะจะไม่บังคับซักวัน วันนีเราไปหาอะไรกินก่อนกลับบ้านนะคะ""โทษที แต่ฉันไม่ว่าง""แป๊บเดียวเอง นะ"^__^เด็กสาวเข้ามาคว้าแขนร่างสูงไปกอดทันทีเหนียวปานปลิงขนาดนี้คงจะสลัดไม่หลุดง่ายๆหรอกโมโมอิไม่ได้ตรงกลับบ้าน เพราะอยากดูการแข่งก็เลยเปลี่ยนเส้นทางไปดูการแข่งของคิเสะถึงไคโจว"โมโมจจิ!!!""คีจัง""เอ๋? นี่มาคนเดียวเหรอ แล้วอาโอมิเนจจิล่ะ""อ่า...ตานั่นก็อู้อีกตามเคยน่ะ""เห สีหน้าไม่ค่อยดีเลยนะ ไม่สบายรึเปล่า""อื้ม ไม่เป็นไร นิดหน่อยเอง ฉันอยากดูคีจังแข่งมากกว่าก็เลยเปลี่ยนเส้นทางกะทันหันน่ะนะ""ร้ายกาจจังนะ โมโมอิ""อ่าระ? มิโดรินก็มาด้วยเหรอเนี่ย""ไหนๆก็แข่งเสร็จแล้ว เราไปหาอะไรกินกันเถอะ""คีจังเลี้ยง!""เอ่??? ทำไมต้องผมล่ะ""เพราะพวกฉันมานายถึงชนะ นาโนะดาโยะ""เรื่องสิ!!!!" o[__]o++"ฮะๆๆๆๆ"อ่า...เธอยิ้มแล้วก็ดีแล้วละนะ.....สุดท้าย"ฮื้ม!!! อร่อยสุดๆ""ใช่มั้ยล่ะ รสนี้มาใหม่เลยนะ""เธอเป็นไข้อย่ากินให้มันมากนักโมโมอิ""สบายมากน่า ว่าแต่มิโดรินดื่มแค่ซุปถั่วแดงเองนะ สามกระป๋องแล้วนะนั่น""...."การเดินเล่นของเพื่อนสนิท ไม่ได้รู้สึกสบายใจแบบนี้มาพักใหญ่แล้วเอี๊ยดดดดดดดด!!!!ตุ้บ!"โมโมอิ!""โมโมจจิ!!!""จะ เจ็บจัง"ปึง!"ขอโทษ เป็นอะไรมากรึเปล่า เอ๊ะ?""อาเระ? อาคาชิจจิ!"นี่มันวันอะไร ถ้าบอกว่าเป็นวันรวมเพื่อนก็เชื่อยากอยู่ "ทนหน่อยนะ นิดเดียว""อืม"ตอนนี้อาคาชิคุกเข่าพันผ้าที่ข้อเท้าให้โมโมอิอย่างเบามือ ไถ่โทษที่ทำให้เธอเจ็บ"เสร็จแล้ว""ขอบคุณนะอาคาชิคุง""ไม่เป็นไร ฉันเองก้ต้องขอโทษที่ทำให้เธอเจ็บ""ว่าแต่ ทำไมอาคาชิคุงถึงมาที่นี่ได้ล่ะ แถมยังขับรถมาคนเดียว"ปกติเห็นมีคนขับให้"ฉันเพิ่งเสร็จจากประชุมกับลูกค้า ก็เลยอยากขับรถไปเรื่อยๆน่ะ ว่าแต่ ซัทสึกิ""หืม""ที่โทโอ มีอะไรเปลี่ยนไปรึเปล่า""เอ๋?""หน้าเธอมันฟ้อง มีอะไรไม่สบายใจรึไงถึงได้มาอยู่กับพวกชินทาโร่""ก็...เปล่านี่""...." ดูก็รู้ว่าเธอโกหกอาคาชินั่งลงม้านั่งตัวเดียวกับหญิงสาว คิเสะกับมิโดริมะเดินดูของยังไม่กลับมาความเงียบเข้ามากัดกิน มันเงียบแต่ก็ไม่ได้รู้สึกอึดอัดอะไร"เห นั่นรุ่นพี่โมโมอินี่นา มาทำอะไรอยู่ที่นี่คะ""....."เสียงแหลมๆทักเข้ามาเรียกสายให้หันตาม ดวงตาสีชมพูเบิกกว้างขึ้นเล็กน้อยเมื่อเจอกับคนที่ตัวเองไม่อยากเจอมากที่สุดในตอนนี้"โย่"อาโอมิเนะทักแค่สั้นๆ ไม่ได้เจาะจงว่าทักใคร สายตามองร่างบางที่นั่งนิ่งไม่พูดอะไรออกมาซักคำและเป็นอาคาชิเองที่พูด"ไม่ได้เจอกันพักใหญ่เลยนะ ไดกิ""อา ไม่คิดว่านายจะมาที่แบบนี้ด้วย อาคาชิ""ก็ไม่เชิง แค่มาธุระนิดหน่อย""ชิส์"พูดอะไรไม่ออก แค่เห็นสีหน้าเรียบเฉยของเธออาโอมิเนะก็พูดอะไรไม่ออกแล้ว เหมือนกับว่าเขาไม่ใช่คนที่เธอคิดถึงอีกไม่ใช่เลย... ถ้าเป็นเท็ตสึเขาคงจะไม่อึดอัดขนาดนี้ แต่นี่มัน อาคาชิ"เราอย่าไปขัดจังหวะของเขาสองคนเลยค่ะ รุ่นพี่ ไปกันเถอะ เรนะหิวแล้ว""นายมาเดทเหรอ ไดกิ""ไม่ใช่เรื่องของนาย""ใช่ เรามาเดทกัน แต่ก็คงไม่หวานเท่าพี่หรอกมั้ง เซย์จูโร่""รู้จักกันรึไง""อ่า นิดหน่อยค่ะ""อาคาชิคุง ฉันจะกลับแล้วล่ะ"คำแรกที่โมโมอิพูดออกมาเรียกสายตาทุกคู่ให้หันไปหา โดยเฉพาะอาโอมิเนะ"กลับกับฉัน....""นายมาเดทไม่ใช่เหรอ อาโอมิเนะคุง ฉันกลับเองได้""พูดอะไรอย่างนั้น ซัทสึกิ เดี๋ยวฉันไปส่ง""รบกวนหน่อยนะ อาคาชิคุง""ไม่รบกวนหรอก แค่อยากไถ่โทษที่ทำให้เธอเจ็บ""นี่เธอบาดเจ็บเหรอ! แกทำอะไรซัทสึกิน่ะฮะ!""อุบัติเหตุสุดวิสัย นายเองก็ดูแลคู่เดทของตัวเองดีๆเถอะ ไดกิ ผู้หญิงน่ะอันตรายนะ"อาคาชิทิ้งระเบิดลูกใหญ่เอาไว้ก่อนจะพยุงโมโมอิลุกและช้อนเอวเธอให้เดินออกไปแบบสนิทสนม"กอดคอฉันก็ได้""อืม ขอบใจจ้ะ"เกินไปแล้ว มันเกินไปแล้วนะ...."รุ่นพี่คะ""...""รุ่นพี่""......"อาโอมิเนะเบื่อ รำคาญ หงุดหงิดกับทุกอย่าง ไม่อยากไปไหนนอกจากกลับบ้าน"อาคาชิคุง รู้จักกับคุณเรนะจังด้วยงั้นเหรอ""ยิ่งกว่ารู้จัก...""เอ๋?"อาคาชิมีสีหน้าอ่อนลง ตาก็มองถนนขับรถไปเรื่อยๆ"ครอบครัวของฉันกับเรนะเราสนิทกันน่ะ แล้วก็ ฉันเคยมีเด็กผู้หญิงคนหนึ่งที่ผู้ใหญ่หมั้นไว้ให้""เรนะ...""ไม่ใช่ ...แต่เป็นพี่สาวของเรนะ ต่างหาก""ถ้าอย่างนั้นอาคาชิคุงกับเรนะจังก็สนิทกันมากสินะ""เธอ...เกลียดฉันน่ะ""...!""พี่สาวของเรนะกับฉัน เราเข้ากันได้ดี แต่กับเรนะ ไม่ใช่แบบนั้น........เธอจะทำทุกอย่างเพื่อสิ่งที่ต้องการ จะกับฉันหรือว่าใครเรนะเป็นผู้หญิงอันตราย ซัทสึกิ"".....อาคาชิคุง""เธออยากทำลายฉันมากพอๆกับที่ฉันเกลียดเธอ""!!!"แวบหนึ่งที่โมโมอิเห็นแววตาของอาคาชิกร้าวขึ้นมา แต่มันก็กลับมีพริบตาหนึ่งที่นัยน์ตาสั่นระริกเหมือนเขากำลังเศร้าแล้วก็โกรธในเวลาเดียวกัน"แล้วพี่สาวของเรนะจัง...""เธอตาย ตั้งแต่เรายังเด็ก""อ่า...ขอโทษที่ถามแบบนั้น""ไม่เป็นไร ไม่ใช่เรื่องสำคัญอะไร ฉันลืมมันไปหมดแล้วล่ะ""เหรอจ๊ะ"ลืมแน่เหรอ อาคาชิ เซย์จูโร่จะลืมอะไรได้ง่ายๆอย่างนั้นเลยรึไง"ขอบคุณที่มาส่งนะ อาคาชิคุง""ไม่เป็นไร เดินเข้าบ้านไหวแน่นะ""อื้ม สบายมาก""งั้นฉันไปก่อนนะ"จ้า" ^__^โมโมอิใช้สายตาส่งอาคาชิจนไปไกล ก่อนจะค่อยๆหมุนตัวกลับจะเข้าบ้านหมับ!มือปริศนาเข้ามากระชากจนเซไปด้านหลัง"เฮือก!""ฉันเอง""อะ อาโอมิเนะคุง ตาบ้า ตกใจหมด!""เธอจงใจสินะ""อะไร""กับอาคาชิ""ฉันทำอะไรรึไง อย่ามากวนฉันน่า""โอ่ย""อะไรอีกเล่า ไดจัง กำลังเดทอยู่ไม่ใช่เหรอ หนีมาแบบนี้เรนะจังไม่ว่าเอารึไง""ฉันไม่ได้เดทกับยัยนั่น""หึ พูดไปใครจะเชื่อ เจ้าตัวออกปากขนาดนั้นแล้วแท้ๆ""จะเชื่อหรือไม่มันก็เรื่องของเธอ จะเข้าบ้านไม่ใช่รึไง เข้าไปสิ"อาโอมิเนะพูดพร้อมกับดันร่างบางให้เข้าไปในบ้านพร้อมกัน ไม่ฟังคำทัดทานจากสาวเจ้าเลยแม้แต่นิดเดียวแม่ของโมโมอิออกมารับ และยังยอมให้อาโอมิเนะช่วยพาโมโมอิขึ้นบันไดไปส่งที่ห้องแบบไม่มีข้อแม้"ทำอะไร""กำลังวิเคราะห์การแข่งของไคโจววันนี้น่ะสิ""ไปดูมาจริงๆสินะ ไหนบอกว่าไม่สบาย""ฉันไม่เป็นไรหรอกน่า ว่าแต่ไดจังกลับบ้านไปได้แล้ว พรุ่งนี้ต้องไปเรียนอีกไม่ใช่รึไง""ฉันจะไปก็ต่อเมื่อเธอนอนแล้วเท่านั้น""หา?""นอนซะยัยบ้า เธอยังมีเวลาถมเถจะวิเคราะห์ข้อมูลอะไรของเธอเนี่ย"อาโอมิเนะยื่นมือมาแย่งสมุดออกไปหน้าตาเฉย"เอาคืนมานะตาบ้า!""นอนซะยัยบ้า!"มือหนากดหน้าผากร้อนรุมๆให้ลงไปติดหมอน แรงน้อยของคนป่วยรึจะมาสู้แรงของนักกีฬา ไม่มีทางหรอกเพราะกินยาเข้าไปด้วยทำให้โมโมอิค่อยๆอ่อนลงและหลับไปง่ายๆมันเหมือนเดิมทุกอย่างเขาคุยกับเธอได้เหมือนเดิม แต่ว่าเหมือนกับจะมีอะไรขาดหายไป"เฮ้อ....น่ารำคาญชะมัด"เห็นทีต้องจัดการอะไรให้มันเด็ดขาดซะแล้วสินานๆทีใช้สมองกับเรื่องจุกจิกมันก็เหนื่อยเหมือนกันนะเนี่ยการวิ่งตามหลังมันเหนื่อยขนาดนี้เลยเหรอ"คุณหนู มีแขกมาขอพบค่ะ""ใคร?""นายน้อยจากบ้านอาคาชิค่ะ""....!"นึกอยู่แล้วว่าเขาจะต้องมา"มีอะไรงั้นเหรอ หรือว่าจะมาขอร้องอะไรฉัน เซย์จูโร่""เปล๊า แค่มีธุระกับท่านผอ.ก็เลยนึกอยากดูหน้าคนร้ายกาจน่ะ""เซย์จูโร่ พี่!!!""แต่ก็เอาเถอะ ถ้าเธออยากเจ็บก็เชิญเดินหมากของตัวเองต่อไปเถอะ แต่...บอกเอาไว้ก่อน เธอไม่มีทางชนะ เพราะไม่ว่าเธอจะทำอะไร ผมจะขัดขวางเธอหมดทุกอย่าง""แหม...อย่างวันนี้ก็ออกเดทกับโมโมอิ ซัทสึกิแล้ว ยังมาพูดเอาแต่ได้เหมือนเดิมนะ"".......หึ""!!""น่าสมเพชจังเลยนะ ว่ามั้ย""ว่าไงนะ""เธอน่ะ...ไม่เคยเปลี่ยนไปเลยซักนิด เรนะ"ไม่เปลี่ยนไปจากเดิม เด็กผู้หญิงร้ายกาจคนนั้น ที่อาคาชิเกลียดเข้าไส้............................."ไม่มีอะไรที่เรนะอยากได้แล้วไม่ได้ ถ้าเรนะไม่ได้มา เรนะก็จะทำลายมันซะ..." _________________________________________to be continued...........