fic knb... เมื่อความรักมาทักทาย

RRRRRRRRRRRR~~"ฮาย~~"(อ่ะเระ? อาโอมิเนจจิ แปลกจัง นึกว่านี่เป็นเบอร์ของโมโมจจิซะอีกนะ)"อ่า...นี่เบอร์ของซัทสึกิ ยัยนี่อยู่กับฉัน นายมีอะไร คิเสะ"(ฟังเสียงดูท่าทางจะหายหวัดแล้วสิ งั้นก็ดีเลย มาเล่นบาสกัน!)"หา?"(หา อะไรเล่า โค้ชเซย์รินจัดให้มีการแข่งบาสทีมละสามคนเป็นการปิดงานน่ะ พวกเราไม่ได้เล่นบาสด้วยกันนานแล้วนะ อุตส่าห์มาเจอกันพร้อมหน้าทั้งที อาคาชิจจิกับมุราซากิบารัจจิเองก็มาด้วยนะ)"อืม...ไม่รับปาก"(ก็ว่าอยู่ว่าคุยกับอาโอมิจเนจจิไปก็ไม่ได้ความ ฉันถึงต้องโทรหาโมโมจจิแทนไง ถ้าเป็นโมโมจจิละก็คงให้คำตอบได้ดีกว่านี้แน่)"นี่แก หาว่าฉันเป็นไอ้งั่งเหรอ คิเสะ!"(หา? ฉันเปล่าพูด...)"ดี! วันเสาร์นี้ใช่มะ ฉันจะขยี้แกให้แหลก เตรียมล้างคอเอาไว้ได้เลย!"(เฮ้ย เดี๋ยว ส)ปึด!!!สายสนทนาถูกตัดทิ้งไปแบบไม่สนใจดวงตาสีเข้มวกกลับไปมองร่างบางของเพื่อนสาวที่ยังหลับไม่รู้เรื่องอยู่บนเตียงคนเฝ้าไข้มาหลับอุตุซะเองใช้ได้ที่ไหนเนี่ยจะว่าไปเขาก็หลับไปนานเหมือนกันนะเนี่ย ถ้าไม่มีเสียงโทรศัพท์มากวนป่านนี้ก็คงยังไม่ตื่นหรอก6 โมงครึ่ง....ลังเลอยู่พักใหญ่ว่าจะปลุกดีมั้ย "ไดกิ ตื่นรึยัง แล้วไข้ลดลงรึยัง""ลดแล้ว""ดีแล้ว แล้วซัทสึกิจังล่ะ กลับรึยัง""หลับ"(ไอ้หมอนี่มันคุยกับแม่ได้น่าถีบมาก=____=++)"แม่เตรียมอาหารเย็นเอาไว้ให้แล้ว ขอโทษทีนะ พ่อกับแม่มีธุระคงจะกลับบ้านดึก กินข้าวกับซัทสึกิจังไปก็แล้วกันนะ อย่าลืมไปส่งซัทสึกิจังเขาด้วยล่ะ""คร้าบๆ"รับปากไปส่งๆ สายตาน่ะเหรอ หึ จ้องใบหน้าเพื่อนสาวยังไม่ได้ละไปไหนเลย"เวลาหลับก็ดูไร้พิษสงเหมือนกันนะเนี่ย..."นิ้วแข็งแรงเกลี่ยเส้นผมสีอ่อนออกจากใบหน้าของอีกฝ่ายอย่างระวังเกิดความลังเลขึ้นในใจชั่วครู่ แต่อาโอมิเนะก็สลัดมันทิ้งอย่างง่ายดาย และทำในสิ่งที่อยากทำใบหน้าคมโน้มต่ำ แตะริมฝีปากลงบนแก้มเนียนใสนั้นเบาๆและผละออกอย่งรวดเร็วก่อนที่ร่างบางจะเริ่มรู้สึกตัวขึ้นมา"อืม....หืม? ไดจัง ตื่นแล้วเหรอ ไข้ลดรึยัง""อ่า"อาโอมิเนะนั่งพิงเตียงหันหลังให้โมโมอิ ตอบสั้นๆเบาๆอายจนไม่กล้าหันไปสบตากับเธอ"เป็นไรไปน่ะ""ไม่มีอะไร""จริงเหรอ หรือว่ามีไข้อยู่ ไหนๆดูซิ"ความดื้อของเพื่อนสาวมีมากแค่ไหนทำไมอาโอมิเนะจะไม่รู้ แต่ตอนนี้ เขาอาย//////แตะ...."เฮือก! ทำบ้าอะไรของเธอฮะ!""เอ๋? แค่จะเช็คดูว่านายตัวเย็นลงรึยังแค่นั้นเอง""กะ ก็บอกว่าไม่เป็นไรแล้วไงเล่า เธอนี่เซ้าซี้จริง!""ก็แล้วทำไมต้องตะคอกด้วย""O///////O!! มะ!! ไม่มีอะไร!"ฟู่ว~~อาโอมิเนะหายใจเข้าออกยาวๆปรับอารมณ์ให้เย็นลง"เฮ้อ~ โทษที"พูดจบอาโอมิเนะก็เอี้ยวตัวกลับไปหาเพื่อนสาว มือข้างหนึ่งวาดไปรั้งท้ายทอยหญิงสาวและกดโน้มลงมาจนหน้าผากของเธอสัมผัสกับหน้าผากของเขากึก..."ดะ...ไดจัง""นี่ไง ฉันหายแล้ว"ตาประสานตา ยิ่งมองลึกเข้าไปกยิ่งเห็นมันระริกไหว เหมือนท้องฟ้า ไม่สิ เหมือนกลีบดอกไม้กำลังเริงระบำ"ระ รู้แล้วน่า"โมโมอิขืนตัวออก แต่แรงเธอเหรอจะสู้คนตัวโตกว่ามือแกร่งของอาโอมิเนะยังล็อกคอเธอและยึดไว้จนสะบัดไม่หลุด"ไดจัง ปล่อยได้แล้วตาบ้า""...""ได....!!!!"ทุกอย่างเงียบกริบ เสียงใสๆถูกกลืนกินไปจนหมดหลังจากที่ริมฝีปากหนาเข้ามาประกบปิดจนมิดอาโอมิเนะไม่ได้รุกล้ำเข้าไป แค่ประทับริมฝีปากบางเอาไว้แค่นั้น แต่ก็นานจนเกือบจะเคลิ้ม จึงรีบผละออกไป....ขืนนานกว่านี้ มีหวังมากกว่านี้....อดทนไว้ไดกิ แกจะทำให้ผู้หญิงคนนี้แปดเปื้อนไม่ได้ แกหวงเธอมากไม่ใช่เหรอ เพราะฉะนั้น อย่า..ตอนนี้ อย่า!คนเรามีสิ่งล้ำค่าที่ไม่อยากแตะต้องอยู่ เฝ้ารอเวลาทะนุถนอมเอาไว้จนกว่าจะถึงวันที่จะเป็นของเราโดยสมบูรณ์โมโมอิเกิดอาการใบ้รับประทานไปชั่วขณะ ใจเต้นแรงจนแทบจะแหกอกออกมาตากอากาศข้างนอกอย่างนั้นล่ะรู้ตัวอีกทีเจ้าตัวต้นเรื่องก็ลุกเดินออกไปแล้ว"ไปล้างหน้าซะไป พ่อกับแม่ไม่อยู่บอกให้เรากินข้าวเย็นกันเอง กินเสร็จแล้วเดี๋ยวฉันไปส่ง""อะ อื้อ""ขอบใจนะ ซัทสึกิ""เอ๊ะ?""เปล่า ไม่มีอะไร"ความรู้สึกแบบนี้มันคืออะไรกันนะชอบเหรอ...อาโอมิเนะ ไดกิเนี่ยนะจะมาชอบเธอหลงตัวเองไปรึเปล่าซัทสึกิ เธอกับเขาเป็นเพื่อนสนิทมาก มันคงจะเป็นแค่เรื่องล้อเล่นตามประสาเพื่อนสนิทเท่านั้นล่ะเฮ้อ~....คิดมากอะไรเนี่ย ยังไงเธอก็ยังชอบเท็ตสึคุงของเธออยู่นะเท็ตสึคุงน่ารักน่ากอดกว่าเจ้างั่งไดจังเป็นไหนๆ"เฮ้อ~"ปุ่บ!ร่างบางฟุบลงไปนอนอีกครั้งไม่รู้ทำไมถึงได้รู้สึกหมดเรี่ยวแรงแบบนี้และก่อนจะหลับไปอีกรอบปึง!!!"โอ่ยยยยย!!!! ลุกได้แล้วยัยหมูอ้วน!!!""ว้าย!!!!  Q[__]Q!!"คนตัวดำปากหมาพันธุ์ทางโผล่หน้าเข้ามาในห้องอีกรอบจนโมโมอิดีดีตัวลุกแทบไม่ทัน"ตาบ้า! ตกใจหมด!!!!""รีบลุกเลยนะ เดี๋ยวเตียงฉันก็ยุบกันพอดี""หา!!""เตียงของฉันมันจะรับน้ำหนักเธอไม่ไหวเอาน่ะสิ! ถ้าเกิดเตียงฉันหักขึ้นมาฉันก็ไม่มีที่นอนน่ะสิ""ตาบ้าฉันไม่ได้หนักขนาดนั้นซักหน่อย!""ไม่รู้ล่ะ ถ้าเตียงฉันเสียหายฉันจะไปนอนบ้านเธอ นอนเตียงเธอด้วย!!!""เข้าใจแล้วๆๆๆๆ ไดจังคนบ้า ฉันเป็นผู้หญิงนะยะ! ลุกก็ได้ ฮึ่ย!"โมโมอิลุกจากเตียง  บิดขี้เกียจให้หายเมื่อย"ฮื้อ!!! เตียงของไดจังหลับสบายดีจังเลย""ยัง? รีบไปล้างหน้าได้แล้ว เดี๋ยวฉันจะลงไปอุ่นอาหาร""จ้าๆ ให้ช่วยมั้ย""ไม่ต้อง ฉันยังไม่อยากท้องเสีย""ตาบ้า!""อ่าๆ ไปได้ละ"ขบกัดกันพอให้หายอึดอัด ใช่ มันเป็นอย่างนั้นแหละอย่างน้อยก็ตอนนี้คิเสะโทรมาชวนไปเล่นสตรีทบาสกับทีมปาฏิหาริย์ เป็นกิจจกรรมพิเศษของงานโรงเรียนเซย์ริน ที่ส่งท้ายได้อย่างน่าตื่นตามากทีมปาฏิหาริย์จะรวมตัวแข่งสตรีทบาสกัน"เร็วเข้า ไดจัง สายแล้วๆ""รู้แล้วน่า"สองร่างต่างไซส์กำลังเดินเข้าไปในเขตโรงเรียนเซย์รินและเหมือนจะบังเอิญหรือว่าจงใจกันแน่นะที่จู่ๆก็ดันมีคนที่ไม่ได้คิดถึงมาอยู่ที่นี่ด้วย"รุ่นพี่อาโอมิเนะ รุ่นพี่โมโมอิ มากันแล้วเหรอคะ""เรนะ?""มาสายนนะคะ" ^___^สาวน้อยผมสีม่วงหุ่นดีมาดนักกีฬายิ้มแก้มปริ"มาทำอะไรที่นี่น่ะ เรนะ""เรนะมากับคุณปู่เหมือนเคยค่ะ""เหรอจ๊ะ""ได้ยินว่ากิจกรรมวันส่งท้ายคือการแข่งบาสทีมละสามคน เรนะก็เลยมาดูด้วยน่ะค่ะ อยากเห็นทีมปาฏิหาริย์ที่เขาเล่าลือกันน่ะ""งั้นเหรอ"โมโมอิเป็นมิตรกับเรนะ แต่อาโอมิเนะกลับไม่ยินดียินร้ายอะไรเลย"รุ่นพี่อาโอมิเนะ จะเล่นตำแหน่งอะไรเหรอคะ"เรนะเยี่ยมหน้าเข้ามา อาโอมิเนะตั้งใจจะเมินแต่ก็ถูกโมโมอิที่ยืนข้างๆกระทุ้งศอกใส่เบาๆบอกไม่ให้เสียมารยาท จึงต้องจำใจตอบไปเรื่อย"ตายตัว ยังไงก็ไม่มีใครชนะฉันได้อยู่แล้ว""เห...เก่งจังนะคะ ฉันอยากลองเล่นบาสกับรุ่นพี่บ้างแล้วสิ""หึ"ไม่รู้ทำไมนะ หรือเพราะไม่เคยสนใจใคร ตอนนี้อาโอมิเนะรู้สึกรำคาญเด็กสาวคนนี้ขึ้นมาแอบตวัดสายตาไปมองเพื่อนสาวที่อยู่ข้างๆ เธอนิ่งๆนี่จะไม่รู้สึกอะไรกับจูบเมื่อวานเลยรึไงนะ!หงุดหงิดเว้ย!คิเสะ! คางามิ! สองคนเตรียมตัวเอาไว้เถอะ!ฉันจะขยี้พวกแกให้หายหงุดหงิดเล้ย!!!การแสดงละครรอบสุดท้ายเพิ่งจบไปนักเรียนของเซย์รินช่วยกันเคลียร์พื้นที่สำหรับการแข่งบาสตึกๆๆๆ"อุ๊ส! มากันแล้วเหรอ""หวัดดีจ้า คางามิน แหม~ สวมชุดเชฟเหมาะมากเลยนะ""นี่เธอเลิกเรียกฉันแบบนั้นซะทีจะได้มั้ย"=___=++"อะไรกันเล่า คางามินก็คือคากามินสิ"^___^*คางามิ ไทกะ หมดปัญญาจะต่อปากต่อคำกับแม่สาวผมชมพูคนนี้แล้ว หันไปมองอาโอมิเนะกะจะทักทายมันไหงมันมาทำหน้าบูดใส่เนี่ย!"อะไร? หน้าบอกบุญไม่รับเลยแก""เรื่องของฉันไอ้บ้า วันนี้ฉันจะขยี้แกให้หายหงุดหงิดเลย""เหรอ ได้เสียสิ มาเลยไอ้ดำ!"^___^++++"ก่อนอื่น เอาขนมนั่นมาให้ฉันซะดีๆ"=<>=โบ้ยไปที่ขนมหวานเต็มกล่องในมือคางามิคุ๊กกี้กลิ่นวานิลลาหอมเรียกน้ำลาย ฝีมือคางามิ"ไม่ให้ นี่ของคุโรโกะ""นิดหน่อยเอง หวงไปได้""อยากกินก็ไปเอาเองสิเฟร้ย คุโรโกะไม่ค่อยสบายแถมยังฝืนเล่นละครไม่ได้กินอะไรมาตั้งแต่เที่ยงแล้วด้วย""เฮอะ! ไม่กินก็ได้""อะๆๆๆ ฉันแบ่งให้"เอซสองทีมคุยกันเหมือนเป็นเรื่องปกติ แต่คนที่ไม่ปกติด้วยก็คือสาวผมม่วงที่ยืนเงียบเหมือนถูกตัดออกจากวงไปนานคุโรโกะ....คุโรโกะอีกแล้วยัยนั่นมีอะไรดีนักหนานะ แม้แต่ผู้ชายคนนี้ก็ได้เอาใจใส่"รุ่นพี่""อ้าว? เธอเองเหรอ วันนี้ก็มาดูเหมือนกันเหรอ"คางามิเอียงหน้ามาทักทาย ไม่ทันมองว่าอาโอมิเนะกำลังสวาปามขนมจนเกือบหมดแล้ว และพอหันไปโห!!! O{___}O!!+++"ไอ้บ้ามิเนะ!!!!"โป๊ก!ถาดเสตนเลสเคาะกบาลคนผิวเข้มทันที"เจ็บนะเฟร้ย! แกจะลำเอียงไปถึงไหนไอ้บ้า""ก็บอกว่าจะเอาไว้ให้คุโรโกะไงเล่า!""ตัวเล็กนิดเดียวกินไม่หมดหรอกน่า""ไดจัง เดี๋ยวเถอะ ถ้าอยากกินเดี๋ยวฉันทำให้เองน่า""ไม่เอา อิ่มละ" =__=''ปัดทิ้งทันทีเชียว ตาบ้าเอ๊ย!"เอะอะมะเทิ่งอะไรกัน"เสียงมิโดริมะดังแทรกเข้ามา สายตาทุกคู่จึงหันไปมองคนมาใหม่ที่กำลังเดินเข้ามาหามิโดริมะ คิเสะ แล้วก็...คุโรโกะคนตัวเล็ก ขนตายาว ผมสีฟ้าปักกิ๊บสองสามอันพอไม่ให้ผมปิดหน้า ใบหน้ารึก็ใสคนอะไรจะน่ารักขนาดนี้สายตาของเรนะจ้องคนตัวเล็กที่ถูกร่างสูงสองคนประกบซ้ายขวาไม่วางตา"เท็ตสึคูงงงงงงงงงงงงงงง~~"โมโมอิพุ่งหลาวเข้าไปกอดเจ้าหญิงผมสีฟ้านั่นเต็มรัก กอดรัดฟัดเหวี่ยงจนพอใจ ตามด้วยอาโอมิเนะที่ทักทายง่ายๆ"คุโรโกะ หิวรึเปล่า ฉันทำคุ๊กกี้มาให้กินจะได้ไม่หลงกินอาหารของโค้ช"ร่างเล็กพยักหน้ารับห่อขนมพอดีมือไปแกะกินและไม่ลืมแบ่งให้คิเสะกับมิโดริมะที่ยอมหยิบกินด้วยแบบไม่ถือสา"อร่อยสุดๆ""รสชาติกำลังดีเลย"ดูท่าทางจะถูกหนุ่มๆเอาใจใส่จังเลยนะ ไม่ธรรมดาเลยนะเนี่ย คุโรโกะคนนี้เรนะไม่ได้อิจฉา แต่แค่อยากทำลายเท่านั้นเธอดันเป็นคนที่อาคาชิชอบมันช่วยไม่ได้ เพราะเรนะเกลียดอาคาชิ สิ่งที่อาคาชิชอบเรนะจะทำลายมันให้หมด"มาเหมือนกันเหรอ"เฮือก!!!เสียงกระซิบข้างหูพร้อมกับบรรยากาศกดดันทำให้เรนะตัวแข็งทื่อไปทันที"ซะ เซย์จูโร่!""ไง"อาคาชิ เข้ามาประชิดตัวเองใกล้ขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน บ้าชะมัด"ตกใจมากเลยเหรอ""ชิ ทำไมฉันต้องตกใจพี่ด้วย""ก็คงจะเป็นเพราะเธอกำลังคิดทำเรื่องไม่ดีอยู่ละมั้ง""เซย์จูโร่~"รอยยิ้มที่ส่งมาให้เรนะไม่ต้องการ มันเป็นรอยยิ้มที่แฝงความร้ายกาจเอาไว้จนเรนะอึดอัดแววตาของอาคาชิเหมือนจะบอกกับเรนะว่า อย่าคิดทำอะไรแต่คิดเหรอว่าเรนะจะยอม ไม่ว่าอะไร ถ้าเป็นสิ่งที่อาคาชิใส่ใจ เรนะจะทำลายมันซะ เธอต้องการเห็นอาคาชิเจ็บ"อาคาชิคุง""สวัสดีทุกคน""อ่าระๆๆ ทุกคนมากันหมดแล้วเหรอ"ร่างสูงผมสีม่วงเหมือนเรนะเดินมาหยุดอยู่ด้านหลังอาคาชิ ตาโซมๆมองไปเหมือนไม่ได้โฟกัสที่จุดไหนคนอะไรสูงปานเสาไฟฟ้า! / เรนะคิดได้แค่นั้น"อาระ? มุคคุง""หืม ซัทจินไม่ได้เจอกันนานน้า มิเนะจินโตขึ้นมั้ย""โอ่ย~" =___=++ฟุดๆ~"หอมอะไรอ่ะ~"มุราซากิบาระตามกลิ่นของกินไปเรื่อยๆจนกระทั่งหยุดยืนอยู่ตรงหน้าคนตัวเล็กที่ถือถุงขนม"คุโรจิน"ไม่พูดอะไรเพราะขนมเต็มปาก คนตัวเล็กก็ยื่นถุงขนมชวนกินนั่นมาตรงหน้ามุราซากิบาระ"ขอบใจนะ คุโรจิน""อาคาชิจจิลองหน่อยมั้ยฮะ""อา...ก็ดี งั้นขอลองซักชิ้นละกัน"แม้แต่อาคาชิก็เข้าไปร่วมวงกับคนผมฟ้าด้วยแชะ!เสียงชัตเตอร์จากกล้องมือถือของโมโมอิดังขึ้นสองสามครั้ง เรียกให้ร่างเล็กผมสีฟ้าหันมาทำหน้าตื่นๆนิดหน่อยก่อนจะยิ้มนิดๆเหมือนเอ็นดูโมโมอิ"โมโมจจิ ส่งรูปให้ผมมั่งสิฮะ นะๆๆๆ""ฮืม...ฉันด้วยน้า ซัทจิน ""ฉันด้วย""ฉันก็ด้วย""พวกนายเห็นคุโรโกะเป็นตุ๊กตาบรายรึไงฟระ""คางามิจจิน่ะเงียบไปเลย นายกับคุโรโกจจิอยู่ด้วยกันตลอดเวลาก็พูดได้สิ"O[___]O!!! ตะๆๆๆ ตลอดเวลา!!!แสดงว่าคุโรโกะคนนี้....ผู้หญิงอะไรเนี่ย คนอะไรเนี่ย!!!!ยัยผู้หญิงตัวเล็กหน้าอกแบนคนนี้มีอะไรดี พวกผู้ชายมีออร่าแปลกๆพวกนี้ถึงได้สนใจกันนัก"เรนะจัง เป็นอะไรไปน่ะ""อ๊ะ! เอ่อ ไม่มีอะไรค่ะ ไม่มี แฮะๆๆ"^___^''"โค้ชบอกให้แบ่งทีมกันเอง พวกนายจะแบ่งกันยังไง""ยังไงก็ได้ แต่ฉันไม่อยู่ทีมเดียวกับแกสองคนแน่ คางามิ คิเสะ""อะไรอ่ะ อาโอมิเนจจิ""ก็เพราะฉันจะขยี้พวกแกไง""เออ!!!เอางั้นก็ได้""พวกนายนี่มันจริงๆเล้ย""แล้วมิโดริมัจจิจะอยู่ทีมไหนล่ะ""ทีมไหนก็ได้ที่ไม่มีมุราซากิบาระ"=____= นายมันก็พอกันนั่นแหละ"มิโดจินเรื่องมากจัง""ก่อนอื่นนายคืนขนมให้คุโรโกะซะ มุราซากิบาระ""ขออีกคำนึงละกันน้า"เสียงพูดจอแจของหนุ่มๆหัวต่างสี แต่สายตาเรนะไม่ได้จดจ้องพวกนั้น เพราะเรนะสนใจคุโรโกะคนเดียว"เฮ้ คุโรโกะ ไปเปลี่ยนชุดล้างหน้าก่อนก็ได้นะ เดี๋ยวใกล้แข่งแล้วฉันจะไปตาม"คางามิชะโงกหน้าบอกมา ร่างเล็กรับคำและเดินออกไปคนเดียวโอกาสของเรนะมาแล้วอยากรู้เหมือนกันว่าเธอมีอะไรดี ผู้ชายพวกนั้นถึงได้ชอบเธอนักห้องชมรมแกร็ก!"รบกวนหน่อยนะคะ คุโรโกะซัง""เอ๊ะ?""ฉันชื่อฟุคุสะ เรนะค่ะ ฉันอยากคุยกัยคุโรโกะซังมานานแล้ว ในที่สุดก็มีโอกาส ที่เราจะได้อยู่กันตามลำพัง""?...." อะไรของเธอกันนะเงียบ.... ในห้องเงียบจนอึดอัดไม่ไหว ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไป คุโรโกะคงเปลี่ยนชุดไปลงสนามไม่ทันแน่"มีอะไรรึเปล่าครับ""คุณเป็นคนรักของอาคาชิ เซย์จูโร่เหรอคะ""อะไรนะ...""ตอบมาสิคะ""คุณพูดเรื่องอะไร ครั...!"หมับ!ตึง!"อึ้ก!"มือเรียวยาวคว้าคอเสื้อคนผมฟ้าก่อนจะผลักให้ร่างบางชนกันกับล็อกเกอร์ด้านหลังคุโรโกะเจ็บตามเนื้อตัวแต่ก็ยังยืนไหว ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมจู่ๆผู้หญิงคนนี้เข้ามาทำร้ายเขาแบบไม่มีเหตุผล"คุณทำอะไรน่ะ""ก็แค่สั่งสอนนิดหน่อยค่ะ""เอ๊ะ? สั่งสอนเหรอ""ฉันอยากให้อาคาชิ เซย์จูโร่เจ็บปวดน่ะค่ะ เพราะงั้น คุณช่วยเจ็บปวดแทนเขาหน่อยนะคะ""ดั เดี๋ยว...."ฝ่ามือเรียวยาวแต่งแต้มไปด้วยเล็บยาวๆวาดผ่านอากาศเข้ามาจะปะทับใบหน้าของคุโรโกะ ถ้าเป็นปกติคุโรโกะคงหลบได้สบายๆ แต่วันนี้เขา...เพี้ยะ!ตุ้บ!ร่างเล็กของคนผมฟ้าเซไปจนล้มพับพิงกับล็อกเกอร์ รู้สึกมึนหันหัวยังไงบอกไม่ถูก"เธอนี่ก็น่าไม่อายเนอะ เมื่อวานกับอีกคน วันนี้ก็กับอีกคน""....แค่กๆ~""หลายใจแบบนี้ ไม่รู้ว่าเซย์จูโร่ชอบเข้าไปได้ยังไง"พูดเรื่องอะไรของเธอกันนะ"ไม่พูดอะไรออกมาซักหน่อยละคะ คุโรโกะซัง ผู้หญิงหลายใจแบบนี้เนี่ย น่าจะมีอะไรแก้ตัวหน่อยนะคะ"อ้อ! รู้ละ ตลอดเวลาเธอคิดว่าเขาเป็นผู้หญิงสินะ"....ผมน่ะ เป็นผู้ชายนะ""เหะ?"O____O!!!...................เงียบ...แล้วก็เงียบ"พวกเขาเป็นเพื่อนของผม อาคาชิคุงก็ด้วย""อะๆๆๆ กะ โกหก ก็แก..."จูบ...แกร๊ก.....ประตูห้องเปิดเข้ามาพร้อมกับหนุ่มร่างสูงของทีมปาฏิหาริย์ พร้อมกับคางามิ"พอได้แล้ว"อาคาชิยังมีสีหน้านิ่งๆ ในขณะที่คนที่เหลือมองเรนะสลับกับคุโรโกะ"คุโรโกจจิ อั๊ยหยา เลือดกำเดา!""คุโรโกะ!"คางามิลนลานหาผ้าเย็นในลังน้ำแข็งที่วางอยู่บนม้านั่งใกล้ๆมาปะคบหน้าผากคนตัวเล็ก"ไม่เป็นไรนะ เงยหน้าไว้"นี่เธอ ทำอะไรลงไป""ฉันเหรอ...""ถ้าไม่ใช่เธอแล้วจะเป็นใคร""เฮ้อ"แม้แต่อาโอมิเนะก็ยังถอนหายใจ"เรนะ ทำอะไรเท็ตสึคุงน่ะ""เท็ต...สึคุง""คุโรโกะ เท็ตสึยะ ผู้เล่นมายาของทีมปาฏิหาริย์ไงล่ะ""เธอทำเกินไปแล้วนะ คุโรโกะไม่สบายเพิ่งจะดีขึ้น เธอมาทำให้หมอนี่ทรุดลงไปอีก""กะ ก็ฉันไม่รู้นี่คะ!""เธอไม่รู้อะไร อ้อ ไม่รู้ว่าเท็ตสึยะเป็นผู้ชาย งั้นสินะ"อาคาชิเชิดหน้าหลุบตาลงมามองเรนะเหมือนกำลังมองคนที่อยู่แทบเท้าเขาแกล้งเธอ! เขาจงใจทำให้เธอขายหน้า!"กะ ก็ฉัน...""ฉันจะพาคุโรโกะไปพักก่อน วันนี้หมอนี่ลงแข่งกับเราไม่ได้แล้วล่ะ""ฮืม...งั้นฉันพาไปเอง"มุราซากิบาระรับอาสา เดินเข้ามาในห้อง ผ่านเรนะที่ยังยืนนิ่งตาโซมๆเหลือบมองเรนะแวบหนึ่ง และ"ยัยผู้หญิงน่ารังเกียจนี่ใครน่ะ""!!!!!!!!!!!!!""!!!!!!!!!!!!"ทันทีที่เสียงมุราซากิบาระเงียบลงทุกอย่างก็เงียบลงไปด้วย และคนที่ช็อกที่สุดก็คือเรนะน่ารังเกียจเหรอ ไอ้เสาไฟฟ้าตาปรือคนนี้กล้าพูดว่าเรนะน่ารังเกียจงั้นเหรอ!"มุคคุง ไม่เอาน่า""ซัทจินใจดีจังนะ มิเนะจินถึงได้ชอบ""อย่าพาดพิงถึงฉันสิเห้ย""อ่าฮะ คุโรจินเป็นยังไงบ้างอ่า""ไม่เป็นไรแล้วครับ มุราซากิบาระคุง""อย่ามาพูดว่าไม่เป็นไรเท็ตสึยะ อัตสึชิพาเขาไปห้องพยาบาลซะ""อื้ม""ที่เหลือก็ไปเตรียมตัวลงแข่งเถอะ จะได้เวลาแล้ว""โอเค".....ไม่มี....ไม่มีใครสนใจเรนะเลยซักคน แม้แต่อาคาชิมันจะมากไปแล้ว เจ้าพวกนี้ เจ้าคนพวกนี้มันมากไปแล้ว!โครม!ร่างบางผลักประตูออกไปแรงๆ"ไปซะแล้ว ปล่อยไปแบบนี้จะดีเหรอ อาคาชิจจิ""ไม่เกี่ยวกับฉัน""ใจร้ายจังนะ""ไปได้แล้วล่ะ"ไม่มีใครสนใจ ไม่มีเลยซักคนเดียว ไม่มีเลย!เรนะไม่เคยมีน้ำตามาตั้งหลายปี แต่ว่าตอนนี้ มันกลับไหลออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ชึ่บ!"!"ผ้าเช็ดหน้าผืนหนึ่งถูกยื่นมาต่อหน้า มองเห็นแค่มือสีเข้มที่จับมันอยู่ และพอเงยหน้าขึ้นมองก็ถึงได้รู้ว่าคือใคร"รุ่นพี่อาโอมิเนะ""เช็ดซะ แล้วกลับบ้านไป""ขอบคุณค่ะ""......""นี่ รุ่นพี่คะ""หะ""คนคนนั้นน่ะ""เท็ตสึเป็นเพื่อนของเรา หมอนั่นพิเศษมันก็แค่นั้น""ขอโทษนะคะ""ไปบอกกับเท็ตสึเองสิ ฉันไปล่ะ"ร่างสูงเดินจากไปเงียบๆไม่เหลียวหลังแต่ทว่า ดวงตาสีม่วงยังมองตามแผ่นหลังนั้นไม่วางเย็นชา แต่ก็ใจดีอยู่ลึกๆชักสนใจรุ่นพี่ขึ้นมาแล้วสินี่คือการให้โอกาส เรนะจะคิดแบบนั้นแล้วกันนะคะรุ่นพี่ ______________________________________________________to be continued.............