Fic sotus : ลุ้นรักหัวใจรีเทิร์น (เปรมxวาด)

หลังจากรับน้องเสร็จก็เข้าสู่ช่วงเวลาปกติของชีวิตนักศึกษาแล้วครับ

"ไง ไอ้เปรมนั่งม่อสาวได้กี่คนแล้วล่ะมึง"

เสียงไอ้ไบร์ทเรียกผมพร้อมกับมือที่ฟาดมาบนบ่าผม ตัวมันกันก็ผอมๆ ทำไมมือหนักจังวะ

"ม่อไรมึง กูรอพวกมึงจนรากจะงอกละ ช้ากันจังวะ"

"แหม่ รอนิดรอหน่อยอย่าบ่นเป็นคนแก่ไปเลยครับคุณเพื่อน เดี๋ยวกูให้ตุ๊ตะมันเลี้ยงข้าวกลางวันมึง โอเคมะ"

"อ้าว อีไบร์ทอะไรกับกูคะมึง"

"ก็มึงอ่ะช้า"

“มึงนั้นแหล่ะ ช้าอย่ามาโทษกูค่ะ”

"หยุดเลยมึงสองตัว จะเข้าเรียนมั๊ย เดี๋ยวอาจารย์ก็ล็อคห้องหรอกมึง"

เป็นไอ้น็อตที่ห้ามศึกระหว่างไอ้ไบร์ทกับตุ๊ตะ ส่วนผมกับไอ้อาทิตย์ได้แต่ถอนหายใจอย่างปลงๆ  มันสองคนไม่รู้เป็นไรขยันหาเรื่องมาเถียงกันจัง เดี๋ยวก็ได้กันเองหรอกมึง แค่คิดผมก็ขนลุกแล้ว

กลุ่มผมมีสนิทกันอยู่ครับ 5 คน คือ ผม ไอ้อาทิตย์ ไอ้น๊อต ไอ้ไบร์ท และไอ้ตุ๊ตะ เฮไหนเฮกัน มีเรื่องอะไรเราไม่เคยจะปิดกันได้ คุยกันได้ทุกเรื่อง ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อ เรียน ม.ปลาย ด้วยกันมา ดันสอบติดคณะเดียวกัน มหาลัยเดียวกันได้อีก

"วันนี้ไปที่ร้านประจำกันหน่อยมั๊ย " ไอ้ไบร์ทครับ พึ่งเข้าเรียนเองมึงจะรีบชวนกินเหล้าทำไมแต่หัววันครับ

"ก็ดีนะมึง ช่วงนี้กูกำลังเซ็งๆ พอดี" เซ็งตรงไหน อยากไปม่อสาวก็บอกมาตรงครับไอ้อาทิตย์

"ก็ดีนะ ไม่ได้ไปกันนานละ"  มึงก็อยากแดกเหล้าเหมือนกันใช่มั๊ยไอ้น๊อต

"งั้น เจอกันสองทุ่ม ห้ามช้านะยะพวกมึง" ตุ๊ต๊ะครับมึงนี่ไม่เคยปฏิเสธเลยนะ ส่วนผมน่ะหรอเพื่อนว่าไงก็ต้องว่าตามกันครับ

"โอเค ตามนั้น"

หลังเลิกคลาสพวกเราก็แยกย้ายกันไปทำธุระของตัวเอง ส่วนวันนี้ผมตั้งใจจะไปร้านหนังสือสักหน่อย

ผมเดินดูหนังสือไปเรื่อย จนพบคนๆ หนึ่งที่ไม่คิดว่าจะเจอกันที่นี่ได้ "เด็กปีหนึ่ง" ที่มีเรื่องกับผมหลายครั้งในช่วงรับน้อง ดีกันได้เพราะบังเอิญไปเจอมันกำลังโดนทีมบาสคณะวิทย์รุมทำร้ายอยู่ พวกนี้มันคงแพ้แล้วพาล บาสจบคนไม่จบ สุดท้ายเราก็เจ็บทั้งคู่ แต่ผมน้อยกว่ามันหน่อยนึง

"ไง วาด มาดูหนังสือหรอ" ผมทักทายคนที่ยืนเลือกหนังสืออยู่โซนปรัชญา/จิตวิทยา ไม่ยักรู้ว่าชอบแนวนี้ด้วย

วาดสะดุ้งเล็กก่อนจะหันมายกมือไหว้ผม

"อ้าว พี่เปรม สวัสดีครับ"

"อืม ไหว้พระเถอะ ชอบอ่านหนังสือหรอเราน่ะ"

"ครับ แล้วพี่เปรมล่ะครับ"

"ผมมาดูหนังสือเพลง"

"อ่อ ครับ"

"แล้วได้หนังสือหรือยัง"

"เรียบร้อยแล้วครับ"

"งั้นดีเลย ผมหิวข้าวไปกินข้าวเป็นเพื่อนผมหน่อย ไหนๆ ก็เย็นพอดี" ผมลองชวนน้องมันดู อย่างน้อยผมก็จะได้ไม่ต้องกินข้าวคนเดียว

เด็กปีหนี่ลังเลใจเล็กน้อยก่อนจะตอบตกลงไป

"ก็ได้ครับ" 

ผมพาวาดออกมากินข้าวที่ร้านขายอาหารตามสั่งที่อยู่ไม่ไกลจากร้านหนังสือ ดีที่ร้านนี้เป็นห้องแอร์ แล้วก็เป็นร้านที่ผมมักจะมากินเป็นประจำเวลามาดูหนังสือ

"คุณชอบกินกระเพราไก่หรอ"

ผมถามวาดที่สั่งผัดกระเพราไก่พร้อมกับไข่ดาว ไม่มีไรแค่อยากให้บรรยากาศไม่เงียบเกินไป

"ครับ ก็ไม่รู้สั่งอะไร กระเพราไก่ก็ง่ายดี"  วาดตอบผมพร้อมกับรอยยิ้มที่ปรากฎขึ้นที่มุมปาก ถึงจะไม่มากแต่ก็ยิ้มแหล่ะนะ

 วาดยังคงพูดน้อยเหมือนเดิม ดีหน่อยที่ไม่กวนตีนเหมือนเมื่อก่อน อ้อมีสัมมาคารวะด้วย เวลายิ้มก็ออกจะน่ารักทำไมมันไม่ค่อยจะยิ้มเลย

หือ .. น่ารัก นี่ผมชมว่าผู้ชายน่ารักหรอ บ้าไปแล้วไอ้เปรม

"แล้วคุณจะไปไหนต่อหรือเปล่า"

"กลับห้องเลยครับ"

"แล้วคุณมายังไง"

"ผมขับมอเตอร์ไซต์มา"

"งั้นผมกลับด้วยเลยละกัน ว่าแต่คุณอยู่หอไหน"

"หอร่มแก้วครับ"

"โอเค คงไม่ว่าอะไรนะถ้าผมจะไปด้วย ผมอยู่หอร่มฉัตร ใกล้ๆ กันเลย"

เด็กปีหนึ่งทำท่าอึกอักเล็กหน่อย ก่อนจะพยักหน้าตกลง ที่จริงผมก็แค่อยากรู้ว่าคนอย่างวาดจะขับรถแบบไหน จะบิ๊กไบท์ หรือเวสป้า เท่านั้น ที่จริงผมก็มีรถนะ เป็นรถยนต์คันนึง มอเตอร์ไซต์คันนี้ แต่ถ้ามาข้างนอกคนเดียวผมชอบใช้บริการรถสาธารณะมากกว่า

หลังจากกินข้าวอิ่ม วาดพาผมมาที่รถมอเตอร์ไซต์ของเจ้าตัวที่จอดอยู่ก่อนถึงร้านหนังสือประมาณ 50 เมตร แถวนี้รถเยอะครับเลยหาที่จอดยากหน่อย

มอเตอร์ไซต์ของวาดแตกต่างจากที่ผมจินตนาการไว้ 'ยามาฮ่า RX100' รถรุ่นเก่าแต่ยังคงมีความเก๋า สภาพสวยสุดๆ ผมตะลึงกับรถคันที่เห็น นี่มันเป็นรถที่ผมอยากได้ ไม่น่าเชื่อว่าวาดจะชอบเหมือนกันกับผม แล้วผมก็รู้สึกว่ามันเหมาะกับวาดมาก รถคลาคสิคกับเด็กติสอย่างวาด ช่างเป็นไรที่ลงตัว

"โห ยามาฮ่า RX100 นี่คุณรู้มั๊ย ผมชอบมากเลยรุ่นนี้ ไม่ยักรู้ว่าคุณก็ชอบ"

"รถของพ่อ ผมเอามาซ่อมนิดหน่อยก็พอใช้ได้น่ะ"

“อ้อ งั้นหรอ”

"พี่เปรม ผมมีหมวกกันน็อคใบเดียวนะพี่ งั้นพี่ใส่แล้วกัน" วาดบอกพร้อมหยิบหมวกกันน็อคยื่นมาให้ผม

"ไม่เป็นไร ไม่ได้ออกถนนใหญ่ แถมหอก็อยู่ไม่ไกลพี่ตำรวจแกคงไม่มาเขียนใบสั่งหรอกคุณ อีกอย่างคุณเป็นคนขับด้วย หรือคุณจะให้ผมขับ"

“ไม่เป็นไรดีกว่าครับ” วาดยิ้มให้ผมก่อนจะสวมหมวกกันน็อคให้เรียบร้อยก่อนที่จะก้าวขึ้นมอเตอร์ไซต์ ส่วนผมก็รีบก้าวตามขึ้นไปทันที

วาดก็ดูผ่อนคลายขึ้นจากที่เจอในร้านหนังสือ แม้ในพิธีบายศรีในงานชิงธงรุ่น ถึงผมจะเป็นคนมัดข้อมือให้วาดก็เถอะ แต่ทุกครั้งที่เจอกันวาดก็ยังมีท่าทีเกร็งๆ  ผมก็อยากเป็นรุ่นพี่ที่ดีของน้องๆ แม้ผมจะเป็นคนอารมณ์ร้อนก็เถอะ

ระหว่างที่นั่งซ้อนรถกับวาด ผมได้กลิ่นหอมอ่อนๆ จากคนตรงหน้า ภายใต้ท่าทีที่เฉยชานั้นผมคิดว่าวาดเป็นคนน่าค้นหา ไม่รู้ทำไมผมอยากรู้จักเด็กคนนี้มาขึ้นกว่าเดิม

การเจอวาดในวันนี้ทำให้ผู้ได้รู้จักคนตรงหน้ามากขึ้นอีกนิด เช่น วาดชอบรถคลาสสิค ชอบอ่านหนังสือ และชอบเล่นบาส อ้อ อีกอย่างหนึ่งน่าจะชอบฟังเพลงด้วย เพราะเห็นวาดชอบใส่หูฟังเสมอ

"พี่เปรม ให้ผมไปส่งที่หอหรือเปล่าครับ" วาดถามผมเมื่อมอเตอร์ไซต์จอดหอพักของตนเอง

"ไม่เป็นไร เดี๋ยวผมเดินไปต่อเอง ใกล้นิดเดียว ขอบคุณมาก"

"ไม่เป็นไรครับ ขอบคุณพี่เปรมเหมือนกันที่เลี้ยงข้าวผม"

" ก็เราเป็นพี่น้องกันนี่ แค่นี้เรื่องเล็ก งั้นผมไปก่อนนะไว้เจอกัน บาย"

"บายครับ"

ผมโบกมือลาวาด แล้วก็เดินต่อไปยังหอพักของผม วาดคงไม่รู้วาดหอพักผมกับหอพักของเขา ระเบียงตรงข้ามกันพอดี ทำไมผมรู้ เพราะตอนปีหนึ่งผมก็อยู่หอนี้ ก่อนจะย้ายไปที่หอร่มฉัตรด้วยเหตุผลที่ว่า ผมเป็นพี่ว้ากต้องคีพลุคไว้ตลอดการรับน้อง และหอร่มแก้ว ส่วนใหญ่จะเป็นเด็กปีหนึ่งที่เข้ามาพัก เหมือนธรรมเนียมไปว่า หอร่มแก้วให้เด็กปี 1 และ ปี 2 อยู่ ส่วนหอผมเป็นพวกปี 3 และ ปี 4

เอาหล่ะทุกคน ตอนนี้ผมขอพักสักแปป ก่อนที่จะไปตลุยราตรีกับเดอะแก๊งค์ ไว้เจอกันตอนสองทุ่มนะครับ

*********************************************************

สวัดดีนักอ่านทุกท่าน

                   ตอนที่ 2 มาแล้วค่ะ มาแบบสั้นๆ คงไม่ว่ากันนะคะ ตั้งแต่ตอนนี้ไปก็จะย้อนไปช่วงที่วาดกับเปรมยังเรียนอยู่ ติดขัด ผิดพลาดประการใดต้องขออภัยไว้ด้วยนะ  คอมเม้นติชมได้นะคะ

                                                          ขอบคุณจากใจ

                                                                   โสดเซอร์ (18กันยา/เดือนเก้า)