รักเธอนิรันดร
เขียนโดย 
หญิงเขียดผู้น่ารัก
วันที่ 2 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2560 เวลา 21.08 น.
9)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
Chapter 9
"เธอมาทำอะไรที่นี่แต่เช้า" โทโมะที่นั่งอยู่บนโซฟาประจำของครอบครัวไมเคิลเห็นแก้วเดินทาหาเขาก็ทักขึ้น
"คือแก้วเอาพลาสเตอร์ยามาให้ค่ะ" แก้วยื่นพลาสเตอร์ยาให้โทโมะพลางก้มหน้าไม่สบตาเขา "เรื่องเมื่อคืนแก้วขอโทษค่ะ"
"ไม่เป็นไร เธอคงคิดได้นะว่าไม่ควรไหนคนเดียวยามวิกาล"
"แก้วขอถามอะไรหน่อยค่ะ"
"อะไร"
"ที่แก้วเจอเมื่อคืนมันคือตัวอะไรคะ" แก้วเงยหน้าขึ้นพร้อมมองหน้าโทโมะด้วยความสงสัย
"ฉันไม่รู้" โทโมะเดินหนีออกไป แต่แก้วพูดขึ้น
"แก้วรู้ว่าพี่รู้ อย่าปิดบังแก้วเลยค่ะ"
"ลืมมันไปซะ เธอรอดตายมันก็ดีแค่ไหนแล้ว" โทโมะหันมาพูดใส่แก้วด้วยความหงุดหงิด
"ถ้าพี่ไม่บอก แก้วจะไปหาคำตอบเองค่ะ แก้ววางพลาสเตอร์ยาไว้ตรงนี้นะคะ แก้วขอตัว" แก้วเดินชนโทโมะแล้วเดินออกไป
"ขอให้สนุกกับการหาคำตอบแล้วกัน แล้วเธอจะเสียใจ" โทโมะพูดขึ้น แก้วหยุดชะงักไปแต่ไม่ได้หันไปตอบโต้อะไรโทโมะและเดินออกไปในที่สุด
"หึ" โทโมะมองตามแก้วที่เดินออกไปแล้ว
"ทางเดินชั้น5ปิดใช้งานชั่วคราว ขอให้นักเรียนทุกคนเดินอ้อมทางชั้น4เพื่อกลับหอตนเอง ย้ำ อย่าขึ้นไปชั้น5เป็นอันขาด" ไมเคิลให้โอวาทจบก็เดินออกไปจากตรงนั้นทันที
"ทางเดินชั้น5ปิดซ่อมอะไร ทางนั้นไม่เห็นจะมีอะไรเลย" ป๊อปปี้พูดอย่างสงสัย
"อย่าริที่จะขึ้นไปเลยนะป๊อปปี้ เก็บความอยากรู้เอาไว้เลย เจ็บตัวขึ้นมาจะทำไง" เฟย์ดุป๊อปปี้ เธอรู้ทันทีว่าป๊อปปี้ต้องขึ้นไปอย่างแน่นอน
"รู้แล้วน่าๆ"
"แล้วนั่นนายจะไปไหนน่ะ" เฟย์ถามป๊อปปี้ที่เดินเลี่ยงไปอีกทาง
"คาบแรกฉันไม่มีเรียนน่ะ จะมีแข่งฟุตบอลฉันต้องไปซ้อม" ป๊อปปี้พูดพร้อมโบกมือลาเฟย์ เธอได้แต่ส่ายหน้าหน่อยๆให้ป๊อปปี้
"หวัดดีป๊อปปี้ นายลงตัวจริงเป็นครั้งแรก หวังว่าจะทำประตูให้เรานะ" เควินกอดคอป๊อปปี้ แล้วเดินออกไปสนามพร้อมกัน
"ตอนอยู่โรงเรียนเก่าฉันเคยได้ถ้วยละกัน"
"พูดโม้ไปเถอะ แพ้ขึ้นมาฉันจะอัดนายแรงๆเลย" จู่ๆหญิงสาวคนหนึ่งก็เดินเข้ามาป๊อปปี้และเควินด้วยท่าทางไม่ชอบใจ
"โธ่พี่จินนี่ครับ ป๊อปปี้เก่งจะตายไป แต่ไม่เคยได้ลงตัวจริงสักที ครั้งนี้เป็นเพราะพี่จองเบป่วยป๊อปปี้เลยลงแทน" เควินพูดปกป้องป๊อปปี้
"ป๊อปปี้!" ฟางโบกมือเรียกป๊อปปี้
"ผมขอตัวก่อนนะครับ" ป๊อปปี้กำลังจะเดินไปหาฟางแต่แล้วจินนี่ก็พูดขึ้น
"เหอะๆ ฉันไม่ค่อยชอบขี้หน้ายัยนั่นสักเท่าไหร่ เป็นไปได้เลิกคบไปก็ดีนะ" จินนี่พูดจบก็เบะปากแล้วเดินออกไป ปล่อยให้ป๊อปปี้ขมวดคิ้วไม่พอใจที่จินนี่พูด
"เอ่อ อย่าถือสาพี่เค้าเลยนะ พี่เค้าก็เป็นแบบนี้แหละ" เควินตบบ่าป๊อปปี้แล้วเดินตามจินนี่ไป ป๊อปปี้ส่ายหน้านิดๆก่อนจะเดินไปหาฟาง
"อรุณสวัสดิ์" ป๊อปปี้ยิ้มทักทายคนตัวเล็ก
"เหมือนกันนะ ฉันคงไม่ได้ดูนายแข่ง ขอโทษด้วยนะ"
"ทำไมล่ะ เธอจะไปไหน"
"ฉันต้องไปต่างเมือง พรุ่งนี้เป็นคืนจันทร์ดับ หวังว่านายจะไม่ออกไปไหนนะ"
"เรื่องนั้นใช่ไหม"
"ใช่"
"ดูแลตัวเองดีๆนะ ฉันเป็นห่วงเธอมาก" ป๊อปปี้จับผมมาทัดหูฟางพลางยิ้มให้เธอ
"นายด้วยนะ"
"ป๊อปปี้ได้เวลาซ้อมแล้ว" เควินวิ่งมาตามเขา เพราะได้เวลาซ้อมแล้ว
"ฉันไปก่อนนะ" ป๊อปปี้จูบหน้าผากฟาง ก่อนจะเดินออกไป เควินจ้องฟางไม่วางตาเช่นเดียวกับฟางที่มองเขาเหมือนกัน
"ฉันคิดว่าพิชชี่และกวินต้องกำลังทำอะไรบางอย่างให้ใครสักคน" ธามไทนั่งจับคางตัวเองพลางครุ่นคิดบางอย่าง
"หวายงั้นหรอ" ฟางพูด พลางนึกถึงครั้งหนึ่งที่ครอบครัวของเขาต่อสู้กับหวายจนเธอต้องเสียพ่อของเธอไป ไม่ต่างจากครอบครัวฟางที่เสียมารีภรรยาไมเคิล ด้วยเหตุนี้ไมเคิลจึงตั้งชื่อโรงเรียนว่ามารีโยเซปท์
"ยัยนั่นยังไม่ตายหรอ"
"ฉันว่ายัง แต่เธออ่อนแอเกินกว่าจะสู้"
"คิดเหมือนฉันไหมว่าที่นี่ไม่ปลอดภัยอีกแล้ว" พิมพูดขึ้น
"เธอเห็นอะไร" ธามไทเดินมาหาพิม
"สงคราม ความตายและการสูญเสีย" พิมขมวดคิ้วมุ่น พลางส่ายหน้า
"เราไม่รู้ว่าเราจะตายกันเมื่อไหร่ แต่เมื่อถึงคราวที่ต้องสู้เพื่อปกป้องสิ่งที่เรารัก ฉันว่าการตายของเรามันก็น่าจดจำนะ" ฟางพูด เธออ่านใจพิมออกและเธอรู้ว่าอีกไม่นานต้องมีคนตาย
"ยังไงซะก็รอให้ถึงตอนนั้นก่อน เราอาจจะรับมือกับพวกมันได้" โทโมะที่นั่งฟังอยู่นานก็พูดขึ้น
"คุยอะไรกันอยู่หรอเด็กๆ" ไมเคิลเดินเข้ามาหาทุกคน
"หวัดดีครับ/ค่ะ ไมเคิล" ทุกคนต่างประสานเสียงพร้อมใจกันกล่าวทักทายผู้เป็นพ่อ
"ไมเคิล คุณคงรู้ว่าเรามีอะไรจะบอกคุณ" ฟางก้มหน้าไม่มองไมเคิล
"เรื่องของป๊อปปี้น่ะหรอ"
"คุณรู้" ฟางเงยหน้ามองทันที
"รู้สิ แต่พ่อจะไม่โกรธลูกหรอก อะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิด ลูกคบกับป๊อปปี้แล้วใช่ไหม" ไม่มีเสียงตอบรับจากร่างบางตรงหน้าไมเคิล มีเพียงใบหน้าที่ยิ้มรับพร้อมพยักหน้าให้เขา เธอได้ยินในสิ่งที่ไมเคิลคิด เขาอนุญาตให้เธอและป๊อปปี้คบกันได้ และจะคอยปกป้องพวกเขาอยู่ห่างๆ
"ฟางไม่เคยเรียกคุณว่าพ่อเลยสักครั้ง ฟางขอบคุณมากเลยนะคะ" ฟางโผกอดไมเคิลอย่างดีใจ
"ทีนี้เราทั้งหมดจะต้องคุ้มครองครอบครัวเราและทุกคนในโรงเรียนเรา" ไมเคิลอ้าแขนก่อนที่ทุกคนจะเข้ามาอยู่ในอ้อมกอดของไมเคิล มันกำลังจะเกิดขึ้นแล้วสินะ
"โหย ลูกนั้นของนายสุดยอดไปเลยเพื่อน ฉันไม่คิดว่านายจะเจ๋งขนาดนี้" เควินตบบ่าป๊อปปี้พร้อมเดินตามทาง เขาคุยกันอย่างสนุกสนาน
"ก็ไม่เลวนี่" เสียงหนึ่งแทรกขึ้น ป๊อปปี้หันไปมองตามเสียงนั้น
"พี่จินนี่จะเลี้ยงอะไรเราครับ" เควินรีบออกตัวเข้าไปขอจินนี่เรื่องที่ทีมเขาแข่งชนะ ป๊อปปี้ไม่ได้สนใจอะไรและทำท่าจะเดินออกไป
"แฟนนายไปไหนแล้วล่ะ" จินนี่รีบเดินไปหาป๊อปปี้โดยไม่ได้ตอบรับอะไรเควิน ป๊อปปี้ชะงักแล้วหันไปมองจินนี่
"ไปหาญาติ2-3วันน่ะครับ พี่ถามหาฟางทำไม"
"ฉันก็แค่ถามไปงั้น"
"ก็ดีครับ ผมขอตัว" ป๊อปปี้เดินออกไปโดยไม่สนใจอะไรอีก
"ที่ว่าไปต่างเมือง คงไม่ได้ไปหาญาติหรอกใช่ไหม" จินนี่พูดไล่หลังป๊อปปี้มา
"ครับ?" ป๊อปปี้หันกลับไปมองจินนี่ที่ทำเหมือนรู้ว่าเขากำลังโกหกอยู่
"พวกนั้นมีญาติด้วยหรอ ฉันไม่เห็นว่าพวกนั้นจะคบค้าสมาคมกับใคร แต่ตั้งแต่นายเข้ามา ฉันก็เห็นว่าพวกนั้นเข้ามายุ่งกับนายตลอด"
"เพราะผมกับฟางเรารักกัน"
"รักงั้นหรอ ฉันว่าอยู่ห่างจากพวกนั้นแล้วนายจะปลอดภัย ฉันมาเตือนด้วยความหวังดี"
"ดูเหมือนว่าพี่จะรู้จักพวกนั้นดีจังเลยนะครับ"
"ยิ่งกว่าดีซะอีก หึ"
"หมายความว่าไง"
"ฉันขอตัว ฉันมีเรื่องจะคุยกับนายแค่นี้แหละ" จินนี่กระตุกยิ้มแล้วเดินออกไป สร้างความแปลกใจให้ป๊อปปี้อย่างมาก
หญิงเขียดTalk
ขอโทษที่ไม่ได้มาอัพนานเลย โทรศัพท์พัง ขอบคุณที่ติดตามกันนะคะ เรื่องราวกำลังเข้มข้นเลยยยยยยยย ฝากเม้นโหวต ติดตามกันเยอะๆนะค่าาาา
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
