รักเธอนิรันดร

 

 

 

 

 

Chapter 8

 

 

 

 

 

 

 

 

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด!!!!?

 

 

 

เสียงกรีดร้องของหญิงสาวดังลั่น ทันทีที่เจ้าตัวนั้นหันมา และมันกำลังเดินมาหาเธอ แก้วค่อยๆเดินถอยหลังทีละก้าว..

 

 

 

"ฮึก แม่จ๋าช่วยหนูด้วย กรี๊ดดดดดดด" แก้วร้องออกมาเสียงดัง เจ้าตัวนั้นง้างมือที่เป็นกงเล็บเตรียมตะปบแก้ว เธอคงไม่รอด..

 

 

 

"หนีไปซะแก้ว" โทโมะวิ่งมาด้วยความเร็ว ก่อนจะเอาตัวมาบังแก้ว

 

 

 

แคว๊ก!!

 

 

 

"พี่โทโมะ!!!" แก้วมองโทโมะที่เอาตัวเขามาบัง เขายกแขนขึ้นเพื่อเอามาบังตัวเอง แล้วโดนเจ้าตัวนั้นข่วนเข้าอย่างแรง

 

 

 

"ฉันบอกให้เธอหนีไปไงละ ไปซะ!!" โทโมะตะคอกใส่แก้ว ตาของเขาเปลี่ยนสีเป็นสีแดง แก้วตาโตตกใจ ทั้งกลัวและเป็นห่วงคนตรงหน้าไม่แพ้กัน

 

 

 

"แก้วทิ้งพี่ไม่ได้.." น้ำเสียงสั่นๆ น้ำตาคลอเบ้าพลางจ้องมองโทโมะ

 

 

 

"ออกไป!" โทโมะตะคอกแรงกว่าเดิม แก้วจึงรีบวิ่งไปทันที โดยไม่รู้ว่าโทโมะจะโดนอะไรอีกบ้าง

 

 

 

"เกิดอะไรขึ้นแก้ว" ทันทีที่แก้ววิ่งมากำลังจะเข้าหอ พิมก็เดินมาและเห็นแก้วตัวสั่นตกใจ

 

 

 

"พะ พี่โทโมะ ฮึก.."

 

 

 

"ไม่เป็นไรแล้วนะ ป่ะ เดี๋ยวฉันไปส่งเธอที่ห้อง" พิมกอดปลอบแก้ว แล้วหันไปมองธามไทที่อยู่ข้างหลัง เธอพยักหน้าให้เขาเหมือนรู้กัน ธามไทรีบวิ่งออกไปหาโทโมะทันที

 

 

 

 

 

 

"พิม พี่โทโมะจะเป็นอะไรไหม" หลังจากที่แก้วมาถึงที่ห้องก็ถามถึงโทโทะ

 

 

 

"พี่โทโมะต้องปลอดภัย เธออย่ากังวลไปเลยนะ นอนเถอะดึกแล้ว" พิมจับแก้วให้นอนลงไป ก่อนจะห่มผ้าให้เธอ

 

 

 

"เธออยู่กับฉันก่อนได้ไหม ฉัน..ฉันกลัว" แก้วจับมือพิม

 

 

 

"ได้จ้ะ ฉันจะอยู่เป็นเพื่อนเธอเอง" พิมยิ้มนิดๆแล้วนั่งอยู่ข้างๆเตียงแก้วไม่ไปไหนจนแก้วหลับไป..

 

 

 

"แก้วหลับแล้วใช่ไหม" โทโมะเข้ามาทางหน้าต่างห้องของแก้วพร้อมธามไท

 

 

 

"ใช่ค่ะ พึ่งหลับไปเมื่อกี้"

 

 

 

"ยัยนี่ดื้อรั้นไม่ฟังใคร ไม่โดนมนุษย์หมาป่าทำร้ายก็ดีแค่ไหน" ธามไทพูดขึ้นแล้วมองไปที่แก้ว

 

 

 

"นั่นใช่เขื่อนรึเปล่าคะพี่โมะ"

 

 

 

"ดูท่าแล้วน่าจะเป็นเคนตะ เพราะวันนี้ไม่ใช่วันลาดตะเวนของเขื่อน" โทโมะพูด "หมอนั่นคงกำลังกินเสือชีต้าร์ แล้วแก้วก็ดันไปเจอ หมอนั้นไม่ลากเธอไปกินด้วยก็ดีแค่ไหน"

 

 

 

"พี่โดนหมอนั่นข่วนด้วยหรอ" พิมมองไปที่แขนโทโมะ

 

 

 

"อืมใช่ พี่จะใส่แขนยาว น้องไม่ต้องห่วง จะไม่มีใครรู้ว่าเราเป็นแวมไพร์อีกแน่" โทโมะรู้ดีว่าพิมกลัวว่าจะมีคนรู้ เพราะต่อให้แวมไพร์โดนข่วนหรืออะไรก็ตามพวกเขาจะไม่มีเลือด ผิวหนังของพวกเขาจะหลุดลอกจนคนสังเกตได้ และจะกลับคืนสภาพดังเดิม "เราสองคนไปเถอะ เดี๋ยวพี่อยู่ตรงนี้เอง"

 

 

 

"งั้นฝากด้วยนะคะ" พิมเดินออกไปพร้อมธามไท โทโมะพยักหน้าให้พวกเขาแล้วหันมามองแก้วที่หลับไม่รู้เรื่องรู้ราว

 

 

 

"ดื้อ ดื้อไม่เข้าเรื่องเลยจริงๆ ยัยต๊อง" โทโมะเอาผมที่ปิดหน้าปิดตาคนตัวเล็กไปทัดหู แล้วจ้องหน้าเธออย่างไม่วางตา..

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"พิชชี่!" ฟางเดินออกจากประตูห้องของป๊อปปี้และพบเข้ากับคนที่ไม่อยากเจอเลยสักนิด

 

 

 

"อ้าว ถึงว่าฉันได้กลิ่นแวมไพร์ก็เลยออกมาดู ไม่คิดว่าจะเป็นเธอนะ หึ"

 

 

 

"แกมาทำอะไรที่นี่"

 

 

 

"ฉันต้องถามเธอมากกว่ามั้ง เธอมาทำอะไร เพราะฉันมาหาแฟนของฉัน" เขากระตุกยิ้ม มองฟางอย่างสะใจ

 

 

 

"เกิดอะไรขึ้นฟาง" ป๊อปปี้เดินออกแล้วเห็นพิชชี่ ภาพวันที่พิชชี่ทำร้ายเขาก็ขึ้นมา พลันนึกได้ว่าชายคนนี้เคยทำร้ายเขา

 

 

 

"หวัดดีป๊อปปี้ ฉันจำได้ว่าฉันกัดแกไปแล้วไม่ใช่หรอไงกัน ทำไมถึงยังเป็นมนุษย์เหมือนเดิมล่ะ หรือยัยนี่ใจไม่กล้าพอที่จะปล่อยให้แกเป็นเหมือนเรา หึ"

 

 

 

"อย่าบอกนะว่าแกคือแฟนของคิตตี้" ป๊อปปี้ตาโตตกใจ

 

 

 

"มันน่าตกใจขนาดนั้นเลยรึไงกัน" พิชชี่กระตุกยิ้มพลางยักไหล่

 

 

 

"อย่ายุ่งกับเค้า ป๊อปปี้นายเข้าไปดูน้องนายซะ" ฟางบอกป๊อปปี้ก่อนจะมองจ้องเขม้นไปที่พิชชี่ เธอรู้ว่าเขาคิดอะไรอยู่ และนั่นเป็นความคิดที่ต่ำช้าที่สุด "ฉันรู้นะว่าแกกำลังคิดอะไร เลิกยุ่งกับครอบครัวนี้ซะ แล้วอย่าหาว่าฉันไม่เตือน"

 

 

 

"โถๆๆ ฉันกลัวจนตัวสั่น หึ" พิชชี่เข้ามาเอานิ้วเกี่ยวผมฟางเล่น "อย่าแส่หาเรื่องให้มันมากนัก ฉันกำลังทำธุระของฉัน มันไม่ใช่โกงการอะไรของเธอ"

 

 

 

"นับวันพวกของนายยิ่งละเมิดข้อตกลงของเรานะพิชชี่ ถ้านายคิดจะเอาครอบครัวนี้ไปเป็นพวกของนาย ก็ข้ามศพฉันไปก่อนเถอะ" ฟางปัดมือพิชชี่ที่เกี่ยวผมเธออยู่ออกไป

 

 

 

"หึ แล้วเธอจะรู้ว่าฉันกับเธอใครจะแน่กว่ากัน"

 

 

 

"นายคงไม่อยากให้พวกฉันฆ่านายใช่ไหมพิชชี่" พิมและธามไทมาสมทบข้างหลังฟางทำให้พิชชี่ถอยไป

 

 

 

"ก็ได้ๆ ฝากไว้ก่อนเถอะ แล้วเราจะได้เห็นดีกัน" พิชชี่ว่าก่อนจะเดินออกไปทันที

 

 

 

"เธอคงไม่เป็นอะไรใช่ไหม" ป๊อปปี้ออกมาจากห้องคิตตี้แล้วรีบมาหาฟาง "แล้วพวกเธอมาได้ไงกัน" ป๊อปปี้มองพิมและธามไทอย่างงงๆ

 

 

 

"พวกฉันขอไปก่อนนะ" พิมแตะไหล่ฟางนิดนึงก่อนจะเดินออกไป

 

 

 

"พิมกับธามไทมาช่วยฉันน่ะ นายเข้านอนเถอะนี่ก็ดึกมากแล้วนะ" ฟางดันป๊อปปี้เข้าห้องแล้วนั่งลงข้างๆเขา

 

 

 

"หมอนั่นต้องการอะไร"

 

 

 

"..."

 

 

 

"บอกฉันมาฟาง"

 

 

 

"ไม่มีอะไรหรอก นายอย่าคิดมากเลยนะ"

 

 

 

"บอกฉัน"

 

 

 

"นี่ป๊อปปี้การที่พิชชี่มาป้วนเปี้ยนในเมืองนี้มันต้องไม่ใช่เรื่องดี ระวังพวกนั้นไว้ก็ดี แล้วยิ่งหมอนั่นมาเป็นแฟนของน้องสาวนาย ฉันว่ามันยิ่งไม่ดี ฉันได้ยินที่หมอนั่นคิด"

 

 

 

"คิด? คิดอะไร เธอบอกว่าเธอได้ยินงั้นหรอ"

 

 

 

"ใช่ ฉันอ่านใจคนออก"

 

 

 

"คนอื่นๆเป็นเหมือนพวกเธอไหม แบบอ่านใจคนออกเหมือนเธอ"

 

 

 

"ไม่ มีฉันคนเดียวที่อ่านใจคนออก พิมเห็นอนาคตได้ ธามไทจับพิรุธคนโกหกได้ ส่วนพี่โมะมีพลังป้องกันตัวเองได้ไม่ว่าใครจะอ่านใจเขา หรือทำอะไรที่ไม่ดีทางอ้อมก็ทำอะไรเขาไม่ได้ พลังนั้นคุ้มครองคนอื่นได้นะ" ฟางพูดต่อ "อีกอย่างที่พิมกับธามไทมาที่นี่ได้เพราะว่าพิมเห็นอนาคตของฉันที่นี่ ก็เลยมาช่วยได้ทัน"

 

 

 

"งั้นเธอก็รู้ทุกอย่างที่ทุกคนคิดน่ะสิ เอาเปรียบชะมัด"

 

 

 

"มันเป็นพรสวรรค์ที่ฉันมีมาตั้งแต่เป็นแวมไพร์"

 

 

 

"แล้วหมอนั่นมันต้องการอะไร"

 

 

 

"จริงๆพวกฉันตามเรื่องนี้มาได้สักพักแล้วล่ะ ดูเหมือนว่านายใหญ่ของพวกมันกำลังจะฟื้นคืนชีพ และพวกมันกำลังหาคนไปสังเวยนายใหญ่ของมัน 100คน"

 

 

 

"หนึ่งในนั้นคงมีน้องฉันและตัวฉัน"

 

 

 

"ใช่ และถ้าครบ100คนเมื่อไหร่ นายใหญ่ของพวกมันต้องบุกมายึดเมืองนาธานเป็นแน่"

 

 

 

"นายใหญ่ที่ว่าคือใครกัน"

 

 

 

"นี่คือคำถามจนถึงตอนนี้ ฉันไม่รู้ พิมก็ไม่รู้ เพราะพวกมันรู้จุดแข็งของเราเลยไม่ยอมปรากฎตัวให้พวกเราได้เห็น" ฟางมองป๊อปปี้ก่อนจะเอามือไปจับแก้มของเขา "ฉันเป็นห่วงนายนะป๊อปปี้ ได้โปรด อย่าทำให้ฉันเป็นห่วงนายไปมากกว่านี้เลย"

 

 

 

"เธอต้องการให้ฉันทำยังไง"

 

 

 

"ฉันขอร้อง ในคืนจันทร์ดับอีก3วันที่จะมาถึง อย่าออกมาป้วนเปี้ยนข้างนอก วันนั้นคือวันออกล่าของพวกเรา เราไม่ต้องการให้ใครรู้ว่าเราเป็นอะไร และไม่ต้องการให้คนในโรงเรียนพลอยได้รับอันตรายไปด้วย"

 

 

 

"ถ้าฉันเดาไม่ผิด คืนจันทร์ดับคือคืนที่พวกเธอออกล่า และไม่อยากให้ใครรู้ตัวตนของพวกเธอใช่ไหม"

 

 

 

"เมื่อก่อนนั้นใช่ แต่ตอนนี้ฉันกลัวว่าพวกมันจะมาจับนักเรียนในโรงเรียนเราไป" ฟางพูดด้วยความห่วงใยคนในโรงเรียนที่พ่อเขาสร้าง เพราะไมเคิลอยากช่วยเหลือเด็กที่ยากจนจึงเปิดโรงเรียนนี้ขึ้นมา ซึ่งเป็นโรงเรียนที่ถูกที่สุดในเมืองนั่นเอง เธอไม่อยากให้ความฝันของพ่อเธอพัง ถึงแม้ว่าเขาจะไม่ใช่พ่อของเธอ แต่เธอก็รักเขาเหมือนพ่อแท้ๆ

 

 

 

"แล้วถ้าเธอเป็นอะไรขึ้นมาล่ะฟาง" ป๊อปปี้จับมือฟางแน่น

 

 

 

"ไม่ต้องห่วงฉันป๊อปปี้ นายทำตามที่ฉันบอก เพื่อความอยู่รอดของนาย และความสบายใจของฉัน ได้โปรด.."

 

 

 

"เธอคือส่วนหนึ่งในชีวิตของฉัน ฉันรักเธอ"

 

 

 

"ฉันก็รักนาย" ทั้งคู่จูบกันท่ามกลางแสงไฟสลัวๆ เขาจูบเธอด้วยความรัก เช่นเดียวกับเธอที่เริ่มแสดงออกถึงความเป็นห่วงเป็นใยและความรักที่มีให้ป๊อปปี้...

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"อะไรกัน ป่านนี้พวกแกยังหาคนมาไม่ครบ100คนอีกหรอ" เสียงเล็กของหญิงสาวโวยวายออกมา

 

 

 

"เราจะหามาให้ครับคุณหวาย แต่พวกของไมเคิลชอบขัดขวางภารกิจของเรามาโดยตลอด" กวินโค้งหัวให้นายหญิงคนเล็ก

 

 

 

"แส่หาเรื่องกันจริงๆ ฉันจะทำให้พ่อของฉันฟื้นคืนมาอีกครั้ง แล้วพวกมันจะต้องก้มหน้ารับใช้พ่อของฉัน" หวายเดินไปที่โลงขนาดใหญ่ในนั้นมีพ่อของเธอที่นอนหลับใหลรอเวลาที่จะฟื้นคืนมาอีกครั้ง

 

 

 

"แล้วเราจะทำยังไงล่ะครับในเมื่อพวกมันคอยขัดขวางเราตลอด" พิชชี่เสริมขึ้นมา

 

 

 

"ถ้าอีก3วัน พวกแกยังจับใครมาไม่ได้ ฉันจะเป็นคนไปจับมาเอง หึ แล้วพวกมันจะรู้ว่ากำลังเล่นอยู่กับใคร"

 

 

 

"ผมจะช่วยนายหญิงอีกแรง ผมนับถอยหลังรอวันที่นายใหญ่ตื่นขึ้นมาอีกครั้งทุกวัน" พิชชี่พูด

 

 

 

"ดีมากสมกับเป็นคนสนิทของฉันและพ่อของฉัน พวกมันจะต้องเจ็บปวดมากกว่าฉัน100เท่า" หวายจ้องมองไปที่โลงของพ่อเธออย่างสะใจ

 

 

 

 

"คุณพ่อค่ะ หวายจะทำให้มันได้รู้รสชาติของเจ็บปวดที่มันเคยทำพวกเราไว้"