รักเธอนิรันดร

 

 

 

 

 

Chapter 7

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"ดีใจที่แกกลับมานะป๊อป" ธีระนั่งมองลูกชายที่กำลังนั่งกินข้าวอยู่กับเขา

 

 

 

"พ่อสบายดีไหมครับ แล้วคิตตี้กับน้าพรล่ะเป็นไงบ้าง"

 

 

 

"ก็สบายดี เห็นว่าออกไปซื้อของมาเตรียมจัดปาร์ตี้ต้อนรับแกน่ะ พอบอกว่าแกจะมาก็ตื่นเต้นกันใหญ่"

 

 

 

"ไม่ต้องขนาดนั้นก็ได้ครับ ผมมาแค่สองวัน เดี๋ยวก็กลับ"

 

 

 

"ยินดีต้อนรับกลับบ้านนะจ๊ะป๊อปปี้" พรนภาเดินเข้ามาพร้อมจูบขมับป๊อปปี้ไปหนึ่งที

 

 

 

"สวัสดีครับน้าพร หวัดดีคิตตี้" ป๊อปปี้ยิ้มให้ทั้งสองที่เดินเข้ามา

 

 

 

"ไม่เห็นติดต่อมาหาหนูเลยนะพี่ป๊อป ลืมน้องคนนี้แล้วหรอ" คิตตี้ชี้หน้าป๊อปปี้อย่างเคืองๆ

 

 

 

"ขอโทษ พี่ยุ่งๆน่ะว่าแต่เราเถอะ มีแฟนแล้วใช่ไหม พ่อบอกพี่หมดแล้วนะ"

 

 

 

"เขาเป็นคนดีค่ะพี่ป๊อป เชื่อคิตตี้สิ" คิตตี้ยิ้มนิดๆ ก่อนจะเดินอ้อมไปนั่งกินข้าวตรงข้ามกับป๊อปปี้ เขาส่ายหัวหน่อยๆกับน้องสาวตัวแสบ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"อันนี้มันต้องคู่กับอันนี้ แล้วก็.." ป๊อปปี้ที่กำลังทำการบ้านอยู่ก็หันไปเพื่อจะหยิบของแต่ก็ต้องเจอกับใครคนหนึ่งเข้า "ฟาง"

 

 

 

"หวัดดี" ฟางเข้ามาในห้องนอนของป๊อปปี้อย่างหน้าตาเฉย เขางงเล็กน้อย ก่อนที่เธอจะเดินไปดูงานที่ป๊อปปี้กำลังทำอยู่ "ฉันว่านายทำผิดนะ จริงๆแล้วอันนี้มันต้องคู่กันตั้งหากล่ะ" ฟางแก้งานให้ป๊อปปี้ แล้วหันไปยิ้มให้เขา

 

 

 

"เอ่อ ขอบใจ" ป๊อปปี้พยักหน้าแล้วเดินมาเก็บงานที่เขาทำอยู่

 

 

 

"เก็บทำไมล่ะ นายทำเสร็จแล้วหรอไง" ฟางมองป๊อปปี้ที่รีบเก็บของ

 

 

 

"เธอเข้ามาที่นี่ได้ยังไงกัน" ป๊อปปี้เก็บของไปถามไป ฟางกระตุกยิ้มเล็กๆ

 

 

 

"หน้าต่าง"

 

 

 

"ก็ดีนะ" ป๊อปปี้ยิ้มขำ ก่อนที่เขาจะเก็บของเสร็จและหันมาคุยกับฟาง "แล้วเธอรู้ได้ไงว่าฉันอยู่ที่นี่"

 

 

 

"ทำไม ฉันมาไม่ได้หรอไงกัน โอเคฉันไปก็ได้นะถ้านายต้องการ" ฟางทำท่าจะลุกออกไป แต่ป๊อปปี้รีบคว้าแขนเธอไว้

 

 

 

"อย่าไป ฉันไม่ได้ต้องการอย่างนั้น"

 

 

 

"..." ฟางหยุดไป แล้วนั่งลงอย่างเดิม ทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบ

 

 

 

"เรื่องจูบวันนั้น ฉันขอโทษนะ" จู่ๆป๊อปปี้ก็พูดขึ้นมา

 

 

 

"มันเป็นจูบที่ดีนะ ฉันชอบมัน" ฟางยิ้มโดยไม่มองหน้าป๊อปปี้ เขาหันไปมองหน้าฟาง

 

 

 

"นั่นเป็นการดีที่สุดแล้วที่ฉันจะสารภาพรักกับใครสักคน"

 

 

 

"นาย.." ฟางมองหน้าป๊อปปี้

 

 

 

"ฉันรักเธอฟาง" ป๊อปปี้พูดก่อนจะจับมือฟางขึ้นมาจูบ

 

 

 

"ฉันมันอันตรายเกินไป" ฟางชักมือกลับมา แล้วหันไปทางอื่น "ฉันไม่อยากให้นายมาเจ็บตัวเพราะฉัน"

 

 

 

"ถ้ามันเป็นเพราะเธอฉันก็ยอม" ป๊อปปี้พูดด้วยแววตาและสีหน้าที่จริงใจจนฟางรู้สึกได้ "ฉันไม่มีพลังอะไรที่จะสู้กับคนที่มาทำร้ายเธอได้ เพราะงั้นฉันขอรับปากว่าฉันจะดูแลเธอให้สุดความสามารถ"

 

 

 

"นี่จีบฉันอยู่หรอไง" ฟางพูดยิ้มๆ หันไปมองป๊อปปี้ที่เกาหัวแก้เขิน

 

 

 

"ไม่รู้สิ ฉันว่าจูบวันนั้นมันก็น่าจะบอกอะไรได้หลายๆอย่างนะ" ป๊อปปี้เหล่มองฟางที่ยิ้มอยู่ก่อนที่ตัวเองจะยิ้มตาม ทั้งสองคุยกันอย่างถูกคอ

 

 

 

"ฉันขอถามอะไรเธอหน่อยสิ"

 

 

 

"ว่าไง"

 

 

 

"ทำไมตอนเราเจอกันครั้งแรก เธอทำท่าเหมือนเกลียดฉันนัก"

 

 

 

"ฉันป่าวเกลียดนาย แต่ฉันรู้สึกได้ว่านายไม่ควรอยู่ใกล้ฉัน ฉันกลัวว่านายจะตกอยู่ในอันตราย ฉันเป็นห่วงนายนะ"

 

 

 

"..." ป๊อปปี้ยิ้มออกมา

 

 

 

"นายยิ้มอะไรของนาย"

 

 

 

"ฉันยิ้มเพราะเธอไง" ป๊อปปี้พูด ก่อนหันไปมองฟางที่ทำหน้าเหมือนมีอะไรบางอย่าง "เธอมีอะไรรึเปล่า"

 

 

 

"บ้านนายมีแวมไพร์ด้วยหรอ" จู่ๆฟางก็ขมวดคิ้วมุ่น ราวกับเหมือนมีอะไรบางอย่างเธอมองไปที่ประตูห้องของป๊อปปี้

 

 

 

"เธอหมายความว่าไง"

 

 

 

"ฉันไม่แน่ใจเหมือนกัน ขอเช็คอะไรบางอย่างก่อนนะ" ฟางเดินไปที่ประตูอย่างรวดเร็วแล้วเปิดประตูเดินออกไป สร้างความแปลกใจให้ป๊อปปี้ไม่น้อย..

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"นี่มันก็ดึกดื่นมากแล้ว ทำไมเธอถึงยังไม่นอน" โทโมะเดินลาดตะเวนอยู่นั้นก็เห็นแสงไฟจากโคมไฟเล็กๆในห้องสมุดสว่างอยู่จึงเข้ามาดู และพบว่าคนนั้นคือแก้ว

 

 

 

"คือการบ้านแก้วยังไม่เสร็จ อีกอย่างแก้วก็มาหา..คำตอบในนี้ด้วยค่ะ แล้วก็แก้วลืมดูเวลาด้วยค่ะ" แก้วสะดุ้งตกใจแล้วพูดสั่นๆด้วยความกลัว

 

 

 

"เธอควรเข้านอนได้แล้วนะ ระวังจะเจออะไรที่ไม่ควรเจอ"

 

 

 

"พี่หมายความว่ายังไงคะ"

 

 

 

"ก็หมายความตามที่ฉันบอกไง ถ้าเธอใช้สมองสักนิดเธอก็จะรู้ว่าฉันพูดถึงอะไร" โทโมะมองแก้วด้วยแววตาอันดุดันจนแก้วสัมผัสได้

 

 

 

"แก้วขอโทษค่ะ แก้วจะไปเดี๋ยวนี้" แก้วเก็บของแล้วเดินออกไปอย่างเร็วไว เธอชนโทโมะเข้าไปเต็มแรงด้วยความหงุดหงิด..เธอหงุดหงิดที่เขามาห้ามเธอไม่ให้เธอทำการบ้าน ห้ามทุกอย่างราวกับว่าเป็นผู้ปกครองเธอ แต่เธอก็ทำอะไรเขาไม่ได้อยู่ดี..

 

 

 

"บ้าเอ้ย" โทโมะพูดออกมาหลังจากที่แก้วเดินออกไปแล้ว เธอไม่รู้หรอกว่าที่นี่ตอนกลางคืนมันอันตรายแค่ไหน

 

 

 

"คนบ้า ไอ้นู่นก็ไม่ได้ ไอ้นี่ก็ไม่ได้ ให้ตายเถอะห้ามอย่างกับเป็นพ่อเป็นแม่ บลาๆๆ" แก้วบ่นอุบกรอกตามองบนอยู่คนเดียว เธอเดินออกมาจากห้องสมุด และกำลังจะตรงไปหอหญิง ซึ่งตึกห้องสมุดอยู่ห่างจากหอเธอประมาณครึ่งกิโล

 

 

 

 

แจ๊บ แจ๊บ!!

 

 

 

"สะ..เสียงนั่นมันอะไร" แก้วหันไปทางขวาทันที เพราะเสียงมาจากทางนั้น ก่อนจะค่อยๆเดินไปตามเสียง

 

 

 

"นะ นั่นใครคะ..?" แก้วเห็นใครคนหนึ่งนั่งหันหลังและเหมือนกำลังกัดกินอะไรบางอย่าง ทันใดนั้น...

 

 

 

 

 

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด!!!!!?