รักเธอนิรันดร

 
 
 
 
 
Chapter 4
 
 
 
 
 
 
 
"..." ป๊อปปี้ลืมตาขึ้นมา และมองไปรอบๆ เขาอยู่ที่ไหน นี่เป็นคำถามที่ผุดขึ้นให้มาในหัวของชายหนุ่ม
 
 
 
"ตื่นแล้วหรอ เป็นไงบ้าง" เฟย์ที่ยกกะละมังใบเล็กเข้ามาและเห็นป๊อปปี้ฟื้นแล้วจึงพูดขึ้น
 
 
 
"ที่นี่ที่ไหน เกิดอะไรขึ้น"
 
 
 
"นายโดนสัตว์บางอย่างทำร้ายในป่าต้องห้ามน่ะ มีคนไปเจอนายที่นั่นก็เลยรีบพานายมาที่ห้องพยาบาล อันนี้ฉันรู้มาจากคุณหมอโจลี่น่ะ" เฟย์เล่าให้ป๊อปปี้ฟัง เขาขมวดคิ้วสงสัยทันที
 
 
 
"นายมีอะไรรึเปล่า"
 
 
 
"เอ่อ เปล่าๆ ฉันแค่หิวน้ำน่ะ ช่วยหยิบน้ำมาให้ฉันที" ป๊อปปี้ค่อยๆลุก เฟย์ประคองป๊อปปี้ขึ้นมา และคอยดูแลป๊อปปี้อยู่ตลอด โดยมีสายตาคู่หนึ่งเฝ้ามองอยู่ด้วยความเป็นห่วง
 
 
 
"น้องเป็นห่วงหมอนั่นหรอ" โทโมะเดินมาหาฟางที่ยืนแอบมองป๊อปปี้ที่มีเฟย์คอยดูแลอยู่
 
 
 
"ฟางแค่.."
 
 
 
"พี่ดูออก น้องชอบหมอนั่นใช่ไหม ไม่งั้นน้องไม่เดินตามหมอนั่นออกไปในป่าต้องห้ามหรอก" โทโมะพูด และนึกถึงเมื่อคืนที่เขาออกมาลาดตะเวนและเห็นฟางเดินตามป๊อปปี้เข้าไปในป่า
 
 
 
"ถ้าฟางไม่ตามไปป่านนี้หมอนั่นคงเสร็จพิชชี่ไปแล้ว" ฟางมองป๊อปปี้ที่มีเฟย์คอยดูแลไม่ห่าง
 
 
 
"ถ้าพี่เป็นน้อง พี่จะปล่อยให้หมอนั่นตายๆไปซะก็ดี แส่หาเรื่องดีนัก อยู่ดีไม่ว่าดี" โทโมะพูดอย่างหงุดหงิดป๊อปปี้เพราะตั้งแต่ป๊อปปี้เข้ามาอยู่ที่โรงเรียนนี้ ก็คอยจับผิดและหาเรื่องเจ็บตัวไม่เว้นแต่ล่ะวัน
 
 
 
"พี่โมะ" ฟางหันไปขมวดคิ้วใส่ก่อนจะส่ายหน้า
 
 
 
"พี่รู้ พี่รู้ว่าเราชอบหมอนั่น"
 
 
 
"ฟางไม่ได้ชอบ..แต่ฟางแค่รู้สึกอยากปกป้องหมอนั่นตลอดเวลา ไม่รู้ว่าทำไม" ฟางพูดอย่างไม่เข้าใจตัวเอง "เรื่องนี้ฟางขอให้เรารู้กันแค่สองคนนะคะ"
 
 
 
"อืม ก็ได้" โทโมะถอนหายใจ พลางหันไปมองป๊อปปี้ตามฟาง
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"นายมาทำไม" ฟางทักขึ้นทันทีที่เห็นเขื่อนเดินมาที่โต๊ะประจำของพวกเธอ
 
 
 
"ฉันแค่จะมาเตือน ถ้าพวกเธอเที่ยวไปกัดใครต่อใครอีก พวกฉันจะไม่ปล่อยพวกเธอไว้แน่" เขื่อนจ้องเขม้นไปที่พวกของฟาง
 
 
 
"นี่เขื่อน นายฟังนะ พวกฉันไม่ได้เป็นคนกัดหมอนั่น" โทโมะพูดให้เขื่อนฟัง
 
 
 
"ยังมีแวมไพร์อีกกลุ่มที่เข้ามาในเมืองนี้ คำถามคือพวกนั้นเข้ามาทำไม" ธามไทพูดเสริมโทโมะอีก
 
 
 
"ฉันไม่สนหรอกนะว่าจะมีสักกี่กลุ่ม แต่ถ้าพวกนายกัดคนในเมืองนาธานตาย พวกนายก็จะต้องตาย" เขื่อนมองพวกของฟางแบบนิ่งๆ
 
 
 
"นายควรฟังพวกเราบ้าง ที่ผ่านมาพวกเราไม่เคยกัดใครในเมืองนี้ และช่วยเหลือคนในเมืองนี้มาโดยตลอด" ฟางพูดขึ้นหลังจากที่เงียบมานาน " ถ้านายไตร่ตรองสักนิด นายก็ควรเห็นความดีของพวกเราและครอบครัวฉันไม่เคยคิดว่าหมาป่าคือศัตรู"
 
 
 
"เสียใจด้วย ฉันมองพวกนายเป็นศัตรู" เขื่อนเดินออกไปจากตรงนั้นทันที
 
 
 
"นี่เขื่อนฟังฉันก่อน" ฟางตะโกนเรียกเขื่อนที่เดินออกไปแล้ว แต่เขากลับทำเป็นไม่สนใจคำทักท้วงของฟาง
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"หวัดดีจ้ะป๊อปปี้" เสียงหนึ่งทักขึ้น ป๊อปปี้มองคนตรงหน้าที่ยิ้มให้เขาอยู่ปลายเตียง ก่อนที่พิมจะเดินมาอยู่ที่ข้างเตียงของเขา
 
 
 
"หวัดดี เธอมีอะไรรึเปล่า" ป๊อปปี้มองยิ้มๆ
 
 
 
"ฉันแค่อยากมาดูว่านายเป็นไงบ้างน่ะ โอเคขึ้นมั้ย"
 
 
 
"ดีขึ้นเยอะแล้วล่ะ ว่าแต่เธอมาคนเดียวหรอ" ป๊อปปี้ชะเง้อมองรอบๆตัวเขาและพิม
 
 
 
"อืมใช่ ฉันมาคนเดียว นายกำลังมองหาใครหรอ" พิมมองหน้าป๊อปปี้ที่ทำหน้าเหมือนมองหาใครสักคน แล้วยิ้มชอบใจ "มองหาฟางอยู่ใช่ไหม"
 
 
 
"เอ่อ ฉันแค่อยากจะขอบคุณที่ช่วยฉันไว้" ป๊อปปี้พูดไปพร้อมนึกถึงวันนั้นที่ฟางช่วยเขาเอาไว้ "จะว่าไปฉันยังไม่เห็นฟางเลย น่าจะมีน้ำใจมาเยี่ยมกันบ้างนะ"
 
 
 
"ฮ่าๆ ฟางไปทำธุระต่างเมืองน่ะป๊อปปี้ สองสามวันก็คงกลับ ยัยนั่นเป็นห่วงนายจะตายไป" พิมพูดยิ้มๆ
 
 
 
"..."
 
 
 
"ฟางอยากมาเฝ้านายทุกวันนั่นแหละ แต่เพราะฟางเห็นว่านายมีคนดูแลแล้วก็เลยไม่มา"
 
 
 
"เธอหมายความว่าไง"
 
 
 
"ก็หมายความว่าฟางอาจจะมา แต่อาจจะมาตอนที่นายหลับไปแล้วก็เป็นได้นะ" พิมยิ้มนิดๆ
 
 
 
"ฉันขอถามอะไรเธอหน่อยสิ"
 
 
 
"ว่าไง"
 
 
 
"เธอรู้ใช่ไหมว่าผู้ชายคนนั้นที่ทำร้ายฉันเป็นใคร" พิมชะงักกับคำพูดของป๊อปปี้
 
 
 
"นายถูกสัตว์ทำร้ายนะไม่ใช่คนสักหน่อย" พิมยิ้มขำกลบเกลื่อน
 
 
 
"ฉันรู้ว่าเธอรู้" ป๊อปปี้จ้องพิม "พวกเธอเป็นใครกันแน่" พิมหน้าเจื่อนไปทันที
 
 
 
"หวัดดีป๊อปปี้ เป็นไงบ้าง ฉันไม่ได้มาเยี่ยมนายเลย มัวแต่วุ่นกับเรียน เอ่อ หวัดดีนะพิม" แก้วเดินเข้ามาเยี่ยมป๊อปปี้ ก่อนจะหันไปทักพิมด้วย
 
 
 
"หวัดดีจ้ะแก้ว ฉันกำลังจะไปพอดีเลย ขอตัวนะ" พิมยิ้มนิดหน่อยก่อนจะรีบโบกมือลาทั้งสอง โดยที่เธอยังไม่ได้ตอบคำถามของป๊อปปี้เลย
 
 
 
"เดี๋ยวก่อนสิพิม" ป๊อปปี้พูดไล่หลังพิมที่เดินออกไปแล้ว นับวันๆยิ่งมีหลายอย่างที่แปลกมากขึ้น..
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
ตกดึก..
 
 
 
"นอนได้แล้วนะป๊อปปี้ ฉันจะปิดไฟแล้ว" คุณหมอโจลี่เดินมาบอกป๊อปปี้ที่นั่งอ่านหนังสืออยู่
 
 
 
"เอ่อครับคุณหมอ" ป๊อปปี้พูดแล้วเก็บหนังสือพร้อมล้มตัวลงนอน ก่อนที่ทั้งห้องจะมืดแต่ยังมีแสงสลัวๆจากโคมไฟตามทางเดินที่ทำให้พอมองเห็นได้
 
 
 
แกร๊ก..แอ๊ดดดดด!!
 
 
 
ป๊อปปี้ลืมตาทันทีที่ได้ยินเสียงประตูเปิด ก่อนจะมีเงาคนเดินมาทางเขา เขารีบหลับตาเพื่อให้คนที่เดินเข้ามาคิดว่าเขาหลับแล้ว
 
 
 
"..." ป๊อปปี้รู้สึกได้ว่ามีคนอยู่ข้างๆเตียงเขา ลมเย็นพัดมาช้าๆ จู่ๆมือนั้นก็เข้ามาลูบผมเขาอย่างแผ่วเบา
 
 
 
"เธอ" ป๊อปปี้ลืมตาขึ้นมาพร้อมจับมือนั้นที่ลูบผมเขาอยู่
 
 
 
"นะ นาย..ยังไม่นอนหรอ" ฟางชะงักทันทีที่ป๊อปปี้ลืมตาขึ้นมา
 
 
 
"อย่าพึ่งไปสิ" ฟางหันหลังจะเดินหนีป๊อปปี้ แต่เขาจับเธอไว้แน่นขึ้น
 
 
 
"นายมีอะไร"
 
 
 
"เธอมาทำอะไร ไหนพิมบอกว่าเธอไปธุระต่างเมือง 2-3 วัน"
 
 
 
"ฉันแค่จะมาดูว่านายยังอยู่ดีไหม แข็งแรงขนาดนี้ก็คงไม่ต้องมาแล้วล่ะ" ฟางจะเดินหนีไปอีก แต่ป๊อปปี้ยังคงรั้งไว้
 
 
 
"เดี๋ยวก่อน" ป๊อปปี้พูดรั้งเธอ ซึ่งฟางรู้ดีว่าป๊อปปี้จะถามอะไร เพราะเธอได้ยินป๊อปปี้คิดมาตลอดเวลาที่เธอมาที่นี่
 
 
 
"มีอะไรอีก"
 
 
 
"เธอทำแบบนั้นได้ยังไง" ป๊อปปี้จ้องฟาง ตอนนี้ตาของฟางเป็นสีแดง ก่อนที่ฟางจะหลุบตาลงไป
 
 
 
"ฉันทำอะไร"
 
 
 
"เธอผลักหมอนั่นจนมันกระเด็นออกไป เธอเอาแรงมาจากไหนกัน"
 
 
 
"หึ" ฟางกระตุกยิ้มนิดๆ
 
 
 
"หมอนั่นเป็นใคร แล้วทำไมเธอถึงได้ไวขนาดนั้น" ป๊อปปี้นึกถึงคืนนั้นความทรงจำสุดท้ายของเขาคือฟางพาเขาออกไปจากที่นั่นเร็วไว อย่างที่ไม่มีมนุษย์คนไหนทำได้ แถมยังแบกเขาไปทั้งๆที่เธอตัวเล็กแต่กับมีแรงมหาศาล
 
 
 
"นายขอบคุณฉัน แล้วลืมมันไปได้ไหม"
 
 
 
"ขอบคุณ"
 
 
 
"นายจะไม่ลืมมันไปอย่างนั้นใช่ไหม"
 
 
 
"ไม่ ฉันไม่.."
 
 
 
"งั้นฉันก็ขอให้นายผิดหวัง เพราะฉันก็บอกนายไม่ได้เหมือนกัน" ฟางจะเดินไปอีก แต่ก็ต้องหยุดกับคำพูดของป๊อปปี้
 
 
 
"ฉันแค่อยากรู้ความจริง" ป๊อปปี้มองแผ่นหลังฟาง "ในเวลาที่ฉันต้องการความช่วยเหลือ หรือเกิดเรื่องอะไรขึ้นกับฉัน เธอมักจะโผล่มาช่วยฉัน"
 
 
 
"เห็นใครเดือดร้อนฉันก็ช่วย พอดีว่าฉันใจบุญน่ะ" ฟางพูดติดตลกแต่ใบหน้าของเธอกับนิ่งและเฉยชา
 
 
 
"มีหลายเรื่องที่แปลกมากเกี่ยวกับเธอและครอบครัวเธอ"
 
 
 
"แล้วมันคืออะไรล่ะ" ฟางขมวดคิ้วนิดๆพร้อมมองหน้าป๊อปปี้
 
 
 
"ฉันไม่รู้"
 
 
 
"นี่ฟังนะ ถ้าฉันเป็นนายฉันจะอยู่เฉยๆ ไม่สร้างปัญหาให้มาตามแก้ทีหลังหรอกนะ นายเลิกเอาชีวิตตัวเองมาเสี่ยงอันตรายสักที ถ้าฉันมาช่วยนายไม่ทัน นายก็คงจะ..ตาย" ฟางพูด ก่อนจะเน้นเสียงที่คำว่า 'ตาย' "อีกอย่างหนึ่งคือ คงไม่มีใครเชื่อนายหรอก เรื่องที่ฉันช่วยนายในวันนั้น"
 
 
 
"ฉันไม่ได้คิดจะบอกใคร ฉันแค่ต้องการรู้ความจริง"
 
 
 
 
"ฉันบอกนายไม่ได้จริงๆ เสียใจด้วย และฉันขอร้อง อย่าเอาตัวเองไปเสี่ยงอันตรายอีก ถือว่าฉันขอ" ฟางพูดเชิงขอร้องกับป๊อปปี้ "ทุกคนเป็นห่วงนายกันหมด รวมถึงฉันด้วย" ฟางพูดจบก็มองหน้าป๊อปปี้ด้วยแววตาเป็นห่วง โดยที่ตัวเขานั้นก็รู้สึกได้ ก่อนที่ฟางจะเดินออกไปจากตรงนั้น