รักเธอนิรันดร

 

 

 

 

 

Chapter 5

 

 

 

 

 

 

 

 

"เฮ้ หวัดดีป๊อปปี้ หายดีแล้วหรอถึงออกจากห้องพยาบาลได้" เขื่อนที่นั่งอยู่ที่โต๊ะก็โบกมือเรียกป๊อปปี้

 

 

 

"ก็รู้สึกดีขึ้นเยอะเลย ไม่ค่อยปวดเหมือนวันแรกๆแล้ว" ป๊อปปี้พูดพร้อมเข้าไปนั่งกับพวกเขื่อน

 

 

 

"ดีแล้วที่ไม่ค่อยเป็นอะไรมาก นายนี่นะ อยู่ดีไม่ว่าดี ไปให้สัตว์ทำร้าย" แก้วบ่นไปกินขนมไป

 

 

 

"นี่ป๊อปปี้ ฉันทำพายสัปปะรดที่นายชอบไว้ให้ด้วยนะ กินข้าวเสร็จก็มากินด้วยนะ" เฟย์ยิ้มชอบใจพร้อมยื่นถุงพายให้ป๊อปปี้ โดยมีสายตาของเขื่อนมองอยู่

 

 

 

"ไม่มีของฉันบ้างรึไง" เขื่อนพูด

 

 

 

"ไม่จ้ะ ฉันทำให้ป๊อปปี้โดยเฉพาะ"

 

 

 

"เอ่อ ขอบใจเฟย์มากเลยนะ เขื่อนถ้าจะกินก็กินกับฉันได้ ฉันกินไม่หมดหรอก" ป๊อปปี้ยื่นถุงพายให้เขื่อน

 

 

 

"ขอบคุณครับเพื่อนป๊อป" เขื่อนยักคิ้วใส่เฟย์ โดยมีเฟย์จ้องตาถลึงใส่เขื่อน แต่เขากลับไม่รู้สึกอะไรและยิ้มชอบใจ

 

 

 

"เดี๋ยวฉันมานะ พวกนายอยู่คุยกับป๊อปปี้ไปก่อน" แก้วพูดเสร็จก็เดินออกไป อันที่จริงเธอพึ่งมองเห็นโทโมะเมื่อกี้ เดินตามพี่เขาไปก็คงไม่เสียหาย

 

 

 

"อะไรกัน เมื่อกี้พี่เค้ามาที่ห้องสมุดนี่นา ทำไมหายไปไวจังนะ" แก้วเดินตามโทโมะมาที่ห้องสมุด แต่กลับไม่พบวี่แววของเขาเลยสักนิด ก่อนที่เธอจะหันหลังและชนเข้ากับใครคนหนึ่ง

 

 

 

ปึ้ก!

 

 

 

"โอ้ย" แก้วร้องออกมา เธอเงยหน้าขึ้นและพบกับคนที่เธอกำลังตามหาอยู่

 

 

 

"เดินหัดดูทางบ้างสิ" โทโมะมองคนตัวเล็กที่ลูบหน้าผากอยู่ สีหน้าของเธอตกใจปนเจ็บน้อยๆ

 

 

 

"ขอโทษค่ะ" แก้วโค้งหัวลง ก่อนจะเดินไปแต่โทโมะรั้งแขนเธอไว้

 

 

 

"เดี๋ยวก่อน" โทโมะดึงเธอเข้ามาอย่างแรงจนเธอเซ แต่โทโมะประคองไว้

 

 

 

"เอ่อ คะ?"

 

 

 

"มีอะไรติดจมูกเธอน่ะ" โทโมะชี้ไปที่จมูกแก้ว

 

 

 

"บ้าจริง งั้นมันก็เลอะมาตลอดทางที่แก้วมาเลยสิคะ" แก้วพูดพร้อมเอามือขยี้จมูกตัวเองจนแดง

 

 

 

"อ่ะ เอาไปเช็ด ดูเหมือนจะไม่ออกง่ายๆนะ หมึกปากกาน่ะ" โทโมะอมยิ้มเล็กน้อย ก็นั่นแหละนะ เป็นครั้งแรกที่เธอเห็นเขายิ้ม แต่เธอต้องรีบหลุบตาต่ำลงไป

 

 

 

"เดี๋ยวแก้วจะไปซักมาคืนนะคะ" แก้วเดินออกไป แต่โทโมะพูดขึ้น

 

 

 

"ขอบคุณสำหรับสร้อยข้อมือนะ" โทโมะชูแขนขึ้นให้แก้วรู้ว่าเขาใส่สร้อยข้อมือของเธออยู่ แก้วหันมายิ้มและพยักหน้าให้โทโมะ ก่อนจะรีบวิ่งไปทันที ถึงแม้ว่าเธอจะให้เขาตั้งนานแล้วก็ตาม

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"แหม เป็นอะไรเนี้ยแก้ว ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ทั้งวันเลยนะ" เฟย์มองแก้วที่หน้าแดงและยิ้มตลอดเวลาก็พูดแซวขึ้น

 

 

 

"เปล่านะ ฉันก็แค่มีความสุขนิดหน่อยน่ะ" แก้วยิ้มเขินกับเรื่องเมื่อสามชั่วโมงที่แล้ว

 

 

 

"เจอพี่โทโมะใช่ไหมเลยเป็นแบบนี้อ่ะ" เฟย์ชี้หน้าแก้ว พลางยิ้มชอบใจที่ได้แซวเพื่อน

 

 

 

"อือ" แก้วยิ้ม

 

 

 

"อะไรกัน เธอชอบพี่โทโมะหรอ" ป๊อปปี้ที่นั่งฟังอยู่ก็พูดขึ้น

 

 

 

"อย่าเสียงดังสิป๊อปปี้" แก้วตีแขนป๊อปปี้ไปที

 

 

 

"ก็ได้ๆ พวกเราจะเก็บเรื่องนี้เป็นความลับ" ป๊อปปี้พูดไปพร้อมพยักหน้าให้เเก้วและเฟย์

 

 

 

"ทำให้มันได้ละกันล่ะ" แก้วชี้หน้าทุกคน

 

 

 

"เออ แล้วเขื่อนละ เขื่อนไปไหน" ป๊อปปี้ถามหาเขื่อน

 

 

 

"เป็นแบบนี้ล่ะ ทุกวันที่เป็นวันพระจันทร์เต็มดวง หมอนั่นจะหายไป" แก้วพูดขึ้น

 

 

 

"พวกเราเป็นเพื่อนกันมานาน ยังไม่รู้เลยว่าหมอนั่นไปไหน" เฟย์พูดเสริม

 

 

 

"พอถาม เขื่อนก็จะบอกว่าไปทำธุระ" แก้วพูดต่อไปอีก "แต่ฉันก็ยังสงสัยอยู่ดีไปทุกวันที่พระจันทร์เต็มดวงหรอ"

 

 

 

"ทำตัวเหมือนมนุษย์หมาป่าเลย ฮ่าๆ" ป๊อปปี้พูดเล่นพลางหัวเราะนิดๆ "ทำตัวพิลึกพอๆกับพวกนั้นเลยนะ" ป๊อปปี้พูดพร้อมมองไปที่กลุ่มครอบครัวของไมเคิล เขามองฟางอย่างไม่ละสายตาไปจากเธอเลย

 

 

 

"เคยคิดบ้างไหมว่าพวกนั้นไม่เหมือนเรา" แก้วถามพร้อมมองไปที่กลุ่มครอบครัวของไมเคิลเหมือนป๊อปปี้

 

 

 

"มีอะไรรึเปล่า" ป๊อปปี้มองหน้าแก้วนิดๆ ดูแล้วเหมือนเธอมีอะไรบางอย่าง

 

 

 

"คงไม่มีอะไรหรอกแก้ว แกอ่ะคิดมาก" เฟย์พูดเพื่อไม่ให้แก้วและป๊อปปี้คิดมาก

 

 

 

"ฉันก็คิดงั้นเหมือนกัน" ป๊อปปี้พูดพร้อมมองหน้าแก้วเหมือนเข้าใจกัน พวกเขาต่างพยักหน้าให้กันเหมือนมีอะไรบางอย่าง..

 

 

 

 

 

 

 

"เธอหมายความว่าไง เรื่องวันนี้น่ะ" ป๊อปปี้มองแก้วที่นืนมองไปข้างหน้า ตอนนี้พวกเขาอยู่ที่สะพานริมน้ำที่ป๊อปปี้ชอบมา

 

 

 

"ฉันรู้ว่านายเองก็อยากรู้ว่าพวกนั้นคืออะไร" แก้วพูด

 

 

 

"แต่เราจะรู้ได้ยังไงล่ะแก้ว ถึงเราจะสงสัยพวกเขามากขนาดไหนเราก็ไม่เคยได้รู้"

 

 

 

"มีหนังสือเล่มหนึ่งอยู่ในห้องสมุด ในโซนของหนังสือลึกลับ ฉันเคยอ่านเมื่อนานมาแล้ว แต่ฉันก็คิดว่ามันคงเป็นเรื่องงมงาย มันคงไม่มีอยู่จริงๆหรอก"

 

 

 

"เล่าให้ฉันฟังที"

 

 

 

"นานมาแล้วมีชนเผ่าลึกลับ พวกนั้นเป็นชนเผ่าที่ไม่เหมือนพวกเรา พวกนั้นดื่มเลือด"

 

 

 

"เลือดงั้นหรอ"

 

 

 

"ใช่ ใครที่โดนกัดก็จะเป็นพวกของมัน เป็นแวมไพร์" แก้วพูดอย่างจริงจัง โดยมีป๊อปปี้ที่ตั้งใจฟังเป็นอย่างมาก

 

 

 

"...."

 

 

 

"พวกนั้นมีพลังมหาศาล ว่องไว และไม่มีวันตาย"

 

 

 

"พลังมหาศาลงั้นหรอ" ป๊อปปี้พูดขึ้น เขาหวนนึกถึงวันที่เขาโดนกัด ฟางใช้มือของเธอข้างเดียว ผลักชายคนนั้นจนกระเด็นออกไป

 

 

 

"แต่เรื่องพวกนี้มันยังไม่หมดแค่เท่านี้ ถ้าแวมไพร์สู้กัน ฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งที่ถูกฆ่าหรือถูกฉีกเป็นชิ้นๆ จะต้องจุดไฟเผาให้สิ้นซาก ไม่อย่างนั้นมันจะกลายเป็นอมนุษย์ที่สามารถทำลายล้างทุกอย่างได้ และยังไม่มีใครหาวิธีที่จะกำจัดมันได้เลยตอนนี้"

 

 

 

"..." ป๊อปปี้นิ่งไป ในใจคิดถึงแต่เรื่องที่เขาเจอมากับตัว หลายเรื่องที่ไม่สามารถอธิบายได้ ทุกอย่างที่เขาเจอมันเป็นเรื่องไม่น่าจะเป็นไปได้..ไม่เลย

 

 

 

"แต่มันเป็นแค่ตำนานหลอกเด็กน่ะป๊อปปี้ เรื่องแบบนี้ฉันว่ามันไม่มีอยู่จริงๆหรอก" แก้วพูดพลางตบไหล่ป๊อปปี้เบาๆ

 

 

 

"ฉันว่าฉันเริ่มเข้าใจแล้วล่ะ"

 

 

 

"เข้าใจอะไรหรอ นี่เดี๋ยวก่อนสิป๊อปปี้!" แก้วถามป๊อปปี้ แต่เขากลับเดินออกไปโดยไม่ฟังคำทักท้วงของแก้วเลยสักนิด

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"นายมาที่นี่ทำไม" ธามไทที่นั่งบนโซฟามองป๊อปปี้ที่เดินมาจ้องฟางอย่างไม่ละสายตาหลังจากที่เมื่อคืนเขาเข้าไปค้นหนังสือในโซนลึกลับและพบกับหนังสือที่แก้วบอกเขา

 

 

 

"ฉันมีเรื่องจะคุยกับฟาง แค่สองคน" ป๊อปปี้เน้นคำว่าแค่สองคน ก่อนจะเดินออกมาเพื่อให้ฟางเดินตามเขามา

 

 

 

"นายมีอะไร" ฟางที่เดินตามหลังป๊อปปี้มาก็พูดขึ้น

 

 

 

"เธอใช้มือผลักหมอนั่นออกไป เธอใช้มือแค่ข้างเดียวผลักหมอนั่นจนกระเด็น มันเป็นไปไม่ได้ที่เธอจะทำได้ขนาดนั้น" ฟางกอดอกฟังป๊อปปี้ที่พูดเรื่องของเธอในวันนั้น

 

 

 

"...."

 

 

 

"ยังไม่รวมไปถึงในตอนที่เธอพาฉันไปส่งห้องพยาบาล ภายในเวลา5นาที เธอทำแบบนั้นได้ เพราะ..."

 

 

 

"ในเมื่อรู้ นายก็พูดออกมาสิว่าฉันเป็นอะไร" ฟางพูดขึ้นในขณะที่ป๊อปปี้ยังพูดไม่จบ เขามองหน้าเธอแล้วนิ่งไป "พูดสิ"

 

 

 

"เธอเป็น แวมไพร์"

 

 

 

 

"หึ"