ใครสักคน

 

 

 

ตอนที่3

 

 

 

 

 

"หื๋ออออไอ้บ้ากาม ไอ้โรคจิต เข้ามาทำไมห้ะ" เสียงของหญิงสาวตะโกนด่า อย่างไม่ต้องกลัวใครก่อนจะชี้หน้าไอ้ชีกอคนที่ว่าเธอเมื่อไม่วันก่อน 

 

 

 

 

 

 

"อะไรกันที่รัก เห็นหน้ากันก็ด่าเลยแบบนี้อ่ะ ระวังนะจะมีลูกดกกก" ป๊อปปี้ยิ้มขำก่อนจะเดินเข้ามาใกล้หญิงสาวเรื่อยๆจนทำให้ฟางถอยไปชิดกับโต๊ะกระจก 

 

 

 

 

 

 

"เคยโดนตบไหมคะ"ฟางถอนหายใจก่อนจะเอ่ยออกมาอย่างไม่สบอารมณ์เมื่อชายหนุ่มแกล้งเธอ ป๊อปปี้เลิกคิ้วไม่กลัว ก่อนจะค่อยๆยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆฟางมากขึ้นจนหญิงสาวชะงักเมื่อลมหายใจอุ่นๆของอีกฝ่ายโดนที่ริมฝีปากของเธอ 

 

 

 

 

 

 

"โอ๊ย" แต่ผิดคาด เมื่อชายหนุ่มก้มลงจูบหญิงสาวก็โดนพลิกตัวให้มาอยู่หันหลังกับกระจกแทนฟาง ส่วนหญิงสาวก็ไปยืนคร่มชายหนุ่มก่อจะโน้มตัวลงมาเหมือนจะจูบอีกฝ่าย แต่กลับเป็นกัดแรงๆไปที่ไอ้ปากหมานั่น 

 

 

 

 

 

 

 

"นี่เธอ!!/ ช่วยด้วยคะโรคจิตเข้ามาค่ะ ช่วยด้วย"ฟางยิ้มเยาะก่อนจะร้องตะโกนขอความช่วยเหลือ 

 

 

 

 

 

 

"เฮ้ยไอ้ป๊อป! / เกิดอะไรขึ้นฟาง" เสียงของเขื่อน เพื่อนชายคนสนิทของทั้งป๊อปปี้และโทโมะ ที่เป็นเจ้าของบริษัทออแกไนท์ชื่อดัง เดินเข้ามาตามเสียงเรียกพร้อมกับโทโมะ ก็เจอกับสภาพที่ป๊อปปี้ยืนชี้หน้าฟางพร้อมกุ่มที่ปากของตัวเอง 

 

 

 

 

 

 

"เปล่าค่ะ แค่โรคจิต" ฟางมองไปที่ป๊อปปี้ พร้อมกับพูดแล้วเชิดหน้าก่อนจะเดินออกไปจากห้องแต่งตัวเพื่อไปเตรียมตัวปล่อยให้ ในห้องมีโทโมะป๊อปปี้และเขื่อนอยู่ 

 

 

 

 

 

 

"ไงมึง กูบอกแล้วเขาไม่ได้ง่ายกันเหมือนทุกคนไอ้สัส" เขื่อนเดินเข้าไปตบบ่าเพื่อนรัก พร้อมกับพูดปลอบขำๆ กับความกะหล่อนแล้วก็เาไม่เลือกของเพื่อนชายเขา

 

 

 

 

 

 

"ก็สันดานเดิมๆ" โทโมะมองพก่อนจะพึมพำแล้วเดินออกไปไม่ทักอีกคนเลย เวลางานเริ่มจริงๆทำให้ฟางต้องเดินออกไปจริงๆ ด้วยความที่ฟางเดินชุดฟินาเล่ สีแดงสดเปิดหลังเว้าหน้าและก็ผ่าข้าง ทำให้เธอประหม่าไม่น้อยเพราะเธอไม่ใช่คนที่ชอบใส่ชุดที่โชว์ขนาดนี้แต่เพื่องานต้องตั้งใจ 

 

 

 

 

 

"ยิ้มหน่อยสิคุณ"ป๊อปปี้เดินเอาช่อดอกไม้มาให้แก้ว ก่อนจะเอามาให้ฟาง นักข่าวต่างพากันมารุมถ่ายรูปฟางกับป๊อปปี้ให้เต็มไปหมด ทำให้หญิงสาวหน้าเสีย เพราะประหม่าและตื่นเต้น แอบกลัวด้วยในตัว จนป๊อปปี้ต้องโอบหญิงสาวแล้วกระซิบเตือน ฟางยิ้มแหยๆให้กับนักข่าวที่รุมถ่ายเธอพร้อมกับยิงคำถามมากมายที่เกี่ยวกับเธอและชายหนุ่มข้างกาย 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

             'นักธุรกิจหนุ่มเปิดตัวแล้วสาวปริศนาที่กุมหัวใจ เพลย์บอยตัวพ่อจนอยู่หมัด'

 

 

 

 

 

"ข่าวบ้าอะไรกันเนี่ย!!!" ตื่นเช้ามาของอีกวัน หลังจากที่งานจบ หญิงสาวก็กลับมาค้างที่บ้านทันทีเพราะความเหนือ่ยล้า ทั้งซ้อมเดิน ทั้งเดินจริง เธอไม่ค่อยชอบเดินนอยุ๋บนส้นสูงมันทั้งเมือนแล้วก็หลอกตัวเอง เตี้ยก็บอกว่าเตี้ย แต่อย่ามาด่าละกันมีเรื่องแน่ 

 

 

 

 

 

ปริ้นๆๆ 

 

 

 

 

 

 

"นาย! จะตามหลอกหลอนกันไปถึงไหนห้ะคุณ" ฟางเดินออกมานอกบ้าน วันนี้เธออยุ่คนเดียวเพราะพ่อแม่ของเธอไปวิปัสนา พอเดินออกมาก็เห็นไอ้คนที่เธอไม่อยากเจอมากที่สุก ก็ไอคนที่เธอข่าวด้วยอยู่ที่ไง

 

 

 

 

 

"ไง พึ่งตื่นหรอ" ป๊อปปี้เดินเข้าพร้อมกับชูถุงข้าวเช้าแล้วก็ยิ้ม ฟางก่อนอก ก่อนจะมองเขาอย่างพิจารณา

 

 

 

 

 

"มาไม้ไหน แล้วนี่รู้จักบ้านฉันได้ไง อ่อแล้วใครเชิญ อ่อแล้วก็"ฟางยังพูดไม่จบป๊อปปี้ก็เดินเข้าไปลากหญิงสาวข้าบ้านของเธอเอง 

 

 

 

 

 

 

"..."

 

 

 

 

 

 

"กินดิ อร่อยนะ" ป๊อปปี้ถือข้าวต้มหมูสับ มาให้อีกคน เขาก้มหน้าก้มตากินอย่างอร่อย แต่มองไปอีกคนกลับไม่มีท่าทีที่จะกินเอาแต่มองหน้าเขา 

 

 

 

 

 

 

"นิจ้องแบบนี้เดี๋ยวก็จับปล้ำสะหรอก กินเร็วๆ" ป๊อปปี้พูด ฟางถอนหายใจ 

 

 

 

 

 

 

"ฉันไม่รู้นะว่าคุณต้องการอะไรกันแน่ แต่ฉันอยากบอกว่าฉันไมไ่ได้อยากจะรุ็จักคุณเลยสักนิด ไม่อยากรู้ว่าคุณเป็นไใครไม่อยากออกข่าวกับคุณ ไม่อยากมานั่งรับตบจากผู้หญิงของคุณ ไม่อยากอะไรทั้งนั้นที่เกี่ยวกับคุณ คุณจะอะไรกับฉันนักหนา มันน่ารำคาญเข้าใจไหม" ฟางระบายออกมา ก็เธอไม่ชอบขี้หน้าเขาแล้วเขาทำอะไรก็ไม่รู้ มาแกล้งมาทำตัวเหมือนรุ้จักกับเธอดีมาก ทั้งๆที่พึ่งเจอกัน 

 

 

 

 

 

"นี่มันขนาดนั้นเลยรึไง" 

 

 

 

 

 

 

"ก็ถ้าย้อนเวลาไปได้ฉันก็คงไม่กินกาแฟร้านนั้จะไม่ได้ต้องเจอคุณ" ฟางพูดอย่างไม่คิดมาก ก่อนจะเดินชนอกอีกฝ่ายออกไปจากบ้าน 

 

 

 

 

 

 

"เจ็บสัสส" ป๊อปปี้ยิ้มขำกับตัวเอง เมื่อจับที่หน้าอกแล้วมันตื้อๆยังไงก็บอกไม่ถูก เพราะปกติไม่เคยมีผู้หญิงที่ด่าเขา มีแต่หยอดคำหวาน ทั้งนอกเตียงหรือบนเตียง แต่นี่ด่ากันตั้งแต่นอกเตียง เหอะๆ ให้ตายยย

 

 

 

 

 

 

"เฮ้ยเดี๋ยวดิ นี่คุณผมแค่อยากเป็นเพื่อนกับคุณ ใจเย็นๆก่อน เฮ้ยคุณ!! "ป๊อปปี้วิ่งออกไปตามฟาง ก่อนจะพูดเสียงดัง แต่ฟางก็ไม่มีท่าทีที่จะเชื่อก่อนจะไล่ให้อีกฝ่ายกลับไป แต่เขาก็ไม่ยอม จนเธอต้องยอมที่จะมาทานข้าวด้วยกันกับเขา  

 

 

 

 

 

 

'นานๆจะเจอแบบนี้ อยากรู้จังว่าเธอจะเป็นยังไง'

 

 

 

 

 

 

'ฉันไม่ใช่ของเล่นน ฉันรอมาตั้งนานแต่จะให้มาล่มเพราะไอ้ปลาไหลอย่างนายฝันไปเถอะ'