The love someone's
เขียนโดย 
SAVE_EAt
วันที่ 22 มกราคม พ.ศ. 2560 เวลา 22.52 น.
แก้ไขเมื่อ 8 มีนาคม พ.ศ. 2560 13.46 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
6) เพื่อนเก่าคนแรก.2
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความEp.5.2
ตอนนี้ก็เลิกเลี้ยงแล้วฉันลงมารอพริ้มพลอยใต้ตึก ม.6ฉันก็ขอให้พริ้มลงมาเร็วๆ เพราะตอนนี้ฉันถูกคนมองเป็นจำนวนมาก แต่ไม่นานพริ้มก็ลงมา
พริ้ม:ฟ้าใส รอนานไหม?? ขอโทษที่มาช้านะ
ฉัน:อืม เราจะไปกันได้ยัง
เราเริ่มเดินทางจากโรงเรียนโดยขึ้นรถโดยสาร ตอนนี้ฉันกับพริ้มก็มาถึง ห้างf แล้ว พริ้มเดินจับมือฉันเข้ามาในห้าง
พริ้ม:ฟ้า อยากไปกินอะไรอ่ะ
ฉัน:ร้านไหนก็ได้ แล้วแต่พริ้มเลย
พริ้ม:งั้นร้านนี้แล้วกัน เดี๋ยวเราไปซื้อนำ้แล้วไปเดินดูของกัน โอเคนะ ฟ้าเอาไรไหม
ฉัน:โกโก้ปั่น แล้วกัน เดี๋ยวเรารออยู่หน้าร้านนะ
~~~~~~
พริ้ม:นี่ ปะ
ฉัน:ขอบคุณ
ฉันเดินดูของกับพริ้ม แต่ทำไม๊ทำไมมันจะบังเอิญขนาดนี้ ฉันเจอหัวหน้าของฉันนะสิ แต่ฉันก็ทำเป็นไม่เห็นและเดินซื้อของกับพริ้มโดยไม่สนใจอะไร
//ฝั่งเสือ//
???:เห้ยย พี่เสือดูดิ มีสาวสวยจากโรงเรียน
เรามาเดินห้างด้วย เข้าไปทักไหม
??2:เอง จะจีบผู้หญิงทุกที่เลยรึไง ห้ะไอพล
พล:อะไรอีกล่ะอีมอส
มอส:เออ *ูขอโทษที่ไปยุ่งเรื่องของ*ึงแล้วกัน
ผม:ช่างมันเถอะ เดี๋ยว*ูกลับก่อนนะ*ูต้องไปทำธุระกับลุง
พล:เออ ไปดีมาดีเว้ยเพื่อน
//ฝั่งฟ้าใส//
ฉันเดินทั่วห้างหาของกินซื้อของ ฉันกับพริ้มก็แยกกันกลับ
พริ้ม:ไปก่อนนะ ฟ้าเจอกันที่โรงเรียน
ฉัน:อืม บาย
ฉันเดินออกจากห้างเพื่อหารถ ไปบ้านลุงสมิงแต่ในรหว่างที่ฉันยืนรอรถอยู่ก็มีคนมากระชากแขนของฉัน
เสือ:เธอมาทำอะไรที่นี่
ฉัน:มันเรื่องของฉัน ปล่อยแขนฉันได้แล้ว
เสือ:แล้วเธอจะไปไหน ไม่ไปงานเลี้ยงรึไง
ฉัน:นี่นายปล่อยฉันสักที ฉันก็กำลังหารถไปบ้านลุงสมิงนี่แหละ
เสือ:งั้นมานี่
นายคนนี้พาฉันมายังอีกฝั่งหนึ่งตึก ฉันพยายามจะสะบัดแขนออกแต่ก็ทำไม่ได้เพราะนายคนนี้มีแรงเยอะกว่าที่ฉันคิด
ฉัน:นายปล่อยฉันสักที ฉันเจ็บน่ะ
เสือ:ได้ แต่เธอห้ามหนีนะ
นายคนนี้ปล่อยแขนฉัน ฉันเลยออกตัววิ่งแต่รู้ตัวอีกทีแขนฉันก็ถูกกระชากอีกครั้ง แต่ครั้งนี้ทั้งหลังทั้งแขนฉันถูกดันติดกับกำแพง
เสือ:ไหนเธอบอกว่าจะไม่หนีไง
ฉัน:เออ ฉันขอโทษครั้งนี้จะไม่นี้แล้วปล่อยสักที
เสือ:ไม่ล่ะ อย่างงี้แหละดีแล้ว ฉันมีเรื่องจะถาม
ฉัน:อะไร
เสือ:เธอเป็นอะไรกับลุงสมิง
ฉัน:แล้วเกี่ยวอะไรกับนาย
เสือ:แล้วลายสักเธอที่แขนมันเกี่ยวอะไรกับนามสกุลเธอ
ฉัน:ไม่รู้
เสือ:เธออย่ามาโกหก ตอบฉันมาไม่งั้น...
ฉัน:ไม่งั้นทำไม ฉันก็บอกว่าไม่รู้ก็ไม่รู้ดินา..ย.
เห้ยนี่นะ นาย จูบฉันทำไม นานไปแล้วนี่จูบแรกฉันนะ หยุดสิ ฉันเริ่มหายใจไม่ออก
ฉัน:อือ อือๆ
เขาเริ่มถอนจูบออกจากปากฉัน
เสือ:หืม นี่จูบแรกของเธอหรอ ว่าและทำไมมันหวานๆ
ฉัน:นี่นาย
ฉันกำหมัดต่อยด้วยแรงเท่าที่ฉันมี แต่ก็ถูกแรงที่เยอะกว่าฉันหยุดเอาไว้
เสือ:เธอแรงเยอะกว่าที่ฉันคิดไว้อีกนะแต่ก็ยังน้อยกว่าฉันอีกตั้งเยอะแหนะ
ฉัน:นายย
เสียงโทรศัพท์ของฉันดังขึ้น
ฉัน:สวัสดีค่ะ
ลุงสมิง:งานเลี้ยงจะเริ่มแล้ว หนูจะมาเมื่อไรทุกคนต้องการเจอเจ้าของงาน
ฉัน:ฉันก็อยู่กับหลานของลุง อู่ อี่ ๆ
นายเสือเอามือปิดปากฉัน
เสือ:สวัสดีครับลุง ผมกำลังพาตัวเธอกลับครับ
ลุงสมิง:แกทำอะไรเธอรึเปล่า พาเธอกลับมาให้ทันไม่งั้นแกก็คงจะรู้ตัวสินะว่าจะเกิดอะไรขึ้น
เสือ:ครับๆ เอ้านี่เธอโทรศัพท์เธอ ลุงวางไปละ
ฉัน:ฉันไปได้รึยัง ฉันจะได้ไปหารถแล้วรีบไป
เสือ:ไม่ต้องไปหา มากับฉัน
นายคนนี้เดินจับมือฉันไปลานจอดรถจักรยานยนต์ มายังรถคันหนึ่ง
เสือ:เอาเธอรับไปดิ ใส่ซะ
ฉัน:ห้ะ
เสือ:เออ ใส่ไปเถอะ จะได้รีบไป
ฉัน:อืม
เสือ:พอเธอเชื่อฟังฉันแบบนี้เธอก็ดูน่ารักดีนะ
ฉัน:ขอบใจ จะไปได้รึยัง
เสือ:ขึ้นมาดิ กอดเอวเราด้วยไม่ง้นจะหาว่าไม่เตือนนะ
ฉันนั่งซ้อนท้ายรถของนายนี่ พอออกจากห้างได้สักพักอยู่ๆนายคนนี้ก็ปิดรถเร็วขึ้น จนฉันเผลอกอดเอวนายนี่
ฉัน:นายขับช้าลงหน่อย
เสือ:ไม่อ่ะ เกอะแน่นๆ
นายคนนี้จับมือฉันที่กอดเอวเขาอยู่ ไม่ให้หลุดออกจากกัน
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
