ทำไมต้องรักเธอ

 
 
 
 
 
 
                                  หลังจากกินข้าวเช้ากันเสร็จโทโมะก็ขับพาแก้วกับลูกไปเดินที่ห้างห้างหนึ่งใจกลางเมือง และในระหว่างทางแก้วก็มีเรื่องที่จะถามโทโมะ
 
 
 
 
 
 
 
แก้ว: ทำไม ถึงเรียก...พ่อชั้นว่า...คุณพ่อห้ะ เค้าไม่ใช่พ่อนายซะหน่อย 
 
 
 
 
 
 
 
โทโมะ: เอ้า ทำไมจะไม่ใช่ล่ะ ก็เค้าเป็นพ่อตาผมอ่ะ 
 
 
 
 
 
 
 
 
แก้ว: พ่อตา ? 
 
 
 
 
 
 
 
โทโมะ: อืม ก็ลูกเค้าเป็นเมียผมอ่ะครับ ไม่ให้เรียกพ่อแล้วจะให้เรียกอารายล่ะครับ (โทโมะพูดติดตลกใส่แก้ว) 
 
 
 
 
 
 
 
แก้ว: ใครเป็นเมียนายห้ะ 
 
 
 
 
 
 
 
โทโมะ: ยัยปากแข็ง ปากไม่ตรงกับใจ 
 
 
 
 
 
 
แก้ว: นี่ !!! 
 
 
 
 
 
 
โทโมะ: ล้อเล่นๆ 
 
 
 
 
 
 
 
 
                          เมื่อมาถึงห้างโทโมะก็อุ้มวิศแล้วจับมือแก้วพาเดินเข้าไปในห้าง เป็นภาพครอบครัวสุขสันต์ และดูอบอุ่นมาก โทโมะเดินพาลูกเข้าไปทุกร้านที่เกี่ยวกับเด็ก และพาไปซื้อพวกโมเดล และของเล่น 
 
 
 
 
 
 
 
 
แก้ว: จะซื้อไปถมที่เหรอ เยอะไปแล้วนะ 
 
 
 
 
 
 
โทโมะ: ไม่เยอะหรอก นิดเดียวเอง 
 
 
 
 
 
 
 
แก้ว: นิดเดียว ! (แก้วมองที่รถเข็น) 
 
 
 
 
 
 
โทโมะ: (: วิศอยากได้อะไรอีกมั้ยครับ 
 
 
 
 
 
 
วิศ: ไม่เอาแล้วคร้าบ...แต่ตอนนี้วิศเริ่มหิวแล้วคร้าบ 
 
 
 
 
 
 
โทโมะ: งั้นลูกอยากกินอะไรครับ 
 
 
 
 
 
 
วิศ: อยากกินซูชิคร้าบ 
 
 
 
 
 
 
โทโมะ: โอเคครับ 
 
 
 
 
 
 
 
                            หลังจากโทโมะพาแก้วกับลูกมากินมื้อเที่ยงเสร็จ โทโมะก็ขับรถมาที่บ้านของตัวเอง 
 
 
 
 
 
 
 
แก้ว: อ้าวทำไมไม่พาชั้นกับลูกไปส่งบ้านล่ะ 
 
 
 
 
 
 
โทโมะ: ก็นี่ไงบ้าน 
 
 
 
 
 
 
แก้ว: มันบ้านนายไม่ใช่บ้านชั้น 
 
 
 
 
 
 
วิศ: พ่อครับแม่ครับ เรามาทำอะไรครับ 
 
 
 
 
 
 
โทโมะ: เราจะมาอยู่ที่นี้กันครับ 
 
 
 
 
 
แก้ว: ห้ะ !! อยู่ที่นี้ !! 
 
 
 
 
 
 
โทโมะ: ใช่แล้ว พวกเสื้อผ้า ของใช้ ของเธอมาอยู่ที่นี้หมดแล้ว 
 
 
 
 
 
 
แก้ว: !!! 
 
 
 
 
 
               โทโมะอุ้มวิศเข้าไปในบ้าน แก้วก็เดินตามมาเห็นป๊อบปี้นั่งคุยกับฟาง ก็รู้เลยว่าคนที่เอาของของเค้า มาเป็นพี่ชายตัวดีของเค้า 
 
 
 
 
 
 
 
ฟาง: มากันแล้ว 
 
 
 
 
 
 
โทโมะ: อยู่กับลุงป๊อบกับอาฟางก่อนนะครับ เดี๋ยวพ่อขอพาแม่ไปซื้อของแป๊บนึงนะ (กระซิบข้างหูวิศ) 
 
 
 
 
 
 
วิศ: ครับ 
 
 
 
 
 
 
 
โทโมะ: ฝากหน่อยนะฟาง 
 
 
 
 
 
 
ฟาง: ได้ค่ะ 
 
 
 
 
 
 
 
 
                    พูดจบโทโมะก็จูงมือแก้วไปที่รถอีกครั้ง 
 
 
 
 
 
 
 
แก้ว: เดี๋ยวๆๆ จะไปไหนอีก 
 
 
 
 
 
 
โทโมะ: ขึ้นรถก่อน เดี๋ยวบอก 
 
 
 
 
 
 
แก้ว: ไม่ ! นายต้องบอกชั้น มาก่อน 
 
 
 
 
 
 
โทโมะ: ขึ้นรถก่อน...จะขึ้นดีๆหรือว่าจะให้ (เดินเข้าไปใกล้ๆ) 
 
 
 
 
 
 
 
แก้ว: ขึ้นก็ได้ 
 
 
 
 
 
 
   
 
                                โทโมะขับรถมาเรื่อยๆ ก็ถึงจุดหมาย ซึ่งเป็นบ้านพักตากอากาศแห่งหนึ่งแถวเขาใหญ่ ที่ล้อมรอบไปด้วยภูเขา และต้นไม้ ดูเป็นธรรมชาติ และอากาศก็กำลังดี เพราะอยู่ในช่วงที่อากาศไม่ร้อนจนเกินไป 
 
 
 
 
 
 
 
 
โทโมะ: ถึงแล้ว (โทโมะเดินไปเปิดประตูให้แก้ว)
 
 
 
 
 
 
 
 
แก้ว: พามาที่นี้ทำไม 
 
 
 
 
 
 
 
            โทโมะไม่ตอบ แล้วเดินไปหยิบกระเป๋าท้ายรถ 
 
 
 
 
 
 
แก้ว: เฮ้ย ! กระเป๋าเสื้อผ้าชั้น ทำไม 
 
 
 
 
 
 
                  โทโมะรีบเดินเข้าไปในบ้าน แก้วก็เดินตามไปติดๆกะจะโวยวายใส่โทโมะ โทโมะหยุดกระทันหัน ทำให้แก้วชนหลังโทโมะอย่างแรง จนเกือบล้ม แต่โทโมะรับไว้แล้วดึงแก้วมานอนทับเค้าที่โซฟา 
 
 
 
 
 
 
โทโมะ: ยังเช้าอยู่เลย  ใจร้อนจริงๆ 
 
 
 
 
 
 
แก้ว: บ้า ! ลามก หยุดคิดเรื่องแบบนั้นเลยนะ 
 
 
 
 
 
 
 
โทโมะ: เอ้าก็เห็นๆอยู่ ดูดิไม่ยอมลุกไปไหนด้วย 
 
 
 
 
 
 
               แก้วได้ยินที่โทโมะแซวก็รีบลุกแต่โทโมะก็ดึงแก้วมากอดไม่ยอมให้ลุก
 
 
 
 
 
 
แก้ว: ปล่อย ! 
 
 
 
 
 
 
โทโมะ: ชั้นอยากใช้เวลาตอนนี้ อยู่กับเธอนะแก้ว 
 
 
 
 
 
 
แก้ว: .... 
 
 
 
 
 
โทโมะ: ตอนนี้เป็นเวลาของเราสองคน ชั้นอยากอยู่แบบนี้กับเธอให้นานที่สุดนะ 
 
 
 
 
 
 
 
                  ทั้งคู่สบตากันจากนั้นโทโมะค่อยๆเลื่อนหน้าไปจูบแก้ว แก้วก็ค่อยๆหลับตาลงปล่อยให้เป็นไปตามความรู้สึกลึกๆข้างใน ในขณะที่ทั้งคู่จูบกัน โทโมะก็ไม่รอช้า ช้อนตัวแก้วแล้วอุ้มไปด้านบน...เพื่อไปใช้ช่วงเวลาด้วยกันต่อบนห้อง