ทำไมต้องรักเธอ

 

 

 

 

                             หลังจากที่ทั้งคู่ผ่านช่วงเวลาแห่งความสุขไปนั้นโทโมะก็นอนกอดแก้ว แก้วอยู่ในอ้อมกอดของโทโมะ โดยที่โทโมะนอนลูบผมและจ้องมองแก้วที่หลับด้วยสายตาที่แสนจะอบอุ่น 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: อือ 

 

 

 

 

โทโมะ: ตื่นแล้วเหรอ 

 

 

 

 

 

แก้ว: อืม

 

 

 

 

                แก้วรู้สึกเขินกับเหตุการ์ณที่เพิ่งผ่านมาเมื่อกี้ แก้วดึงผ้าห่มมากระชับร่างตัวเองเอาไว้ แล้วปิดผ้าจนถึงบริเวณจมูก โทโมะเห็นท่าทางเขินของแก้วก็ยิ้มออกมา ก่อนจะเอามือดึงผ้าห่มออก แล้วก้มลงจูบแก้ว อีกครั้ง 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: เขินเหรอ 

 

 

 

 

 

แก้ว: เปล่า

 

 

 

 

โทโมะ: โกหก หน้าแดงหมดแล้วเนี้ย 

 

 

 

 

 

             แก้วรีบเอามือจับแก้มทั้งสองข้างไว้ ก่อนจะตั้งสติแล้วนึกถึงลูก

 

 

 

 

 

แก้ว: วิศ 

 

 

 

 

 

โทโมะ: วิศทำไม 

 

 

 

 

 

แก้ว: วิศจะนอนได้เหรอถ้าไม่มีชั้นนอนด้วย 

 

 

 

 

 

โทโมะ: ก็ฝึกไว้ไง ต่อไปยังไง ลูกก็ต้องแยกห้องนอนกับแม่อยู่ดี 

 

 

 

 

 

แก้ว: แต่ว่า...

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: ไม่ต้องห่วงหรอก ฟางกับคุณป๊อบเอาอยู่ อยู่แล้ว

 

 

 

 

 

แก้ว: ชั้นขอถามไรหน่อยซิ 

 

 

 

 

 

โทโมะ: อืม 

 

 

 

 

 

แก้ว: นาย...ทำแบบนี้กับชั้น...นายไม่รู้สึกผิดต่อ...ต่อคุณพลอยเหรอ 

 

 

 

 

            แก้วหันมาจ้องตาโทโมะแล้วพูด

 

 

 

 

โทโมะ: รู้สึก...แต่เธอรู้อะไรมั้ยว่าบางทีทุกอย่างอาจถูกลิขิตไว้แล้วก็ได้ ตอนแรกเราเกลียดกันแทบตาย แต่สุดท้าย ชั้นก็เกลียดเธอไม่ลง เรื่องทุกอย่างที่ผ่านมา ชั้นขอโทษนะ ชั้น...

 

 

 

 

              แก้วเลื่อนหน้าไปจูบโทโมะ 

 

 

 

 

 

แก้ว: นายไม่ต้องพูดถึงอดีตอีกแล้วนะ

 

 

 

 

โทโมะ: เธอยกโทษให้ชั้นได้มั้ยแก้ว 

 

 

 

 

 

แก้ว: ถ้าชั้นไม่ยกโทษให้นาย ไม่ให้อภัยนาย ชั้นจะยอมให้นายเจอลูก จะยอมให้นายพามาแบบนี้เหรอ 

 

 

 

 

 

โทโมะ: แก้ว

 

 

 

 

 

แก้ว: หึ 

 

 

 

 

 

โทโมะ: ชั้นรักเธอนะ

 

 

 

 

 

               โทโมะเลื่อนหน้าไปจูบแก้ว จนผละออกจากกัน แก้วก็พูดขึ้น

 

 

 

 

 

แก้ว: ชั้นก็รักนาย 

 

 

 

 

                   จากนั้นทั้งคู่ก็จูบกันอีกครั้งและปล่อยให้เป็นไปตามที่ใจของทั้งคู่ต้องการ