ทำไมต้องรักเธอ

 
 
 
 
 
                                    แก้วขับรถกลับมาที่บ้านส่วนโทโมะก็ขับตามมาด้วย 
 
 
 
 
 
 
 
วิศ: แม่มาแล้วใช่มั้ยครับคุณตา 
 
 
 
 
 
พ่อแก้ว: ใช่ลูก 
 
 
 
 
 
 
                       เมื่อรถมาจอดที่หน้าบ้านแก้วลงจากรถวิศก็วิ่งมาหา โทโมะลงมาจากรถก็เห็นแก้วกอดกับลูก ลูกของโทโมะเป็นเด็กผู้ชายน่าตาหน้ารัก 
 
 
 
 
 
 
แก้ว: วันหลังไม่วิ่งแบบนี้อีกนะครับ
 
 
 
 
 
วิศ: ครับ 
 
 
 
 
 
                แก้วหันไปมองโทโมะเห็นโทโมะมองลูกตาไม่กระพริบ แก้วเลยอุ้มวิศแล้วเดินไปหาโทโมะ
 
 
 
 
 
 
แก้ว: นี่ไงลูกของนาย 
 
 
 
 
 
 
โทโมะ: ลูกของเราตังหาก 
 
 
 
 
 
 
วิศ: พ่อโทโมะ 
 
 
 
 
 
 
           โทโมะได้ยินวิศเรียกชื่อก็แอบสงสัย 
 
 
 
 
 
แก้ว: ชั้นบอกลูกเองแหละ ว่านายเป็นพ่อของเค้า 
 
 
 
 
 
โทโมะ: (โทโมะยิ้มทั้งน้ำตา) 
 
 
 
 
 
 
วิศ: แม่บอกว่าเป็นผู้ชายต้องไม่ร้องไห้นะคร้าบ 
 
 
 
 
 
 
โทโมะ: อึกครับ พ่อจะไม่ร้องไห้อีกแล้วครับ...ขอพ่ออุ้มหน่อยได้มั้ยครับ 
 
 
 
 
 
 
วิศ: ได้คร้าบ
 
 
 
 
 
 
              แก้วก็ส่งวิศให้โทโมะอุ้ม 
 
 
 
 
 
 
โทโมะ: ว่าแต่เราชื่ออะไรเอ่ย
 
 
 
 
 
วิศ: ผมชื่อวิศครับ ชื่อจริงชื่อ วิศวา คร้าบ 
 
 
 
 
 
โทโมะ: วิศวา ? (หันไปมองหน้าแก้ว)
 
 
 
 
 
แก้ว: ชั้น...คิดชื่อไม่ออกอ่ะ เลยตั้งไปแบบนั้น 
 
 
 
 
 
โทโมะ: ใช่เหรอ...วิศวามันคล้ายๆกับวิศวะเลยนะ 
 
 
 
 
 
 
แก้ว: คล้ายตรงไหนห้ะ...ไม่คล้ายซะหน่อย 
 
 
 
 
 
   
 
                    ป๊อบปี้กับฟางออกมาก็เห็นโทโมะกำลังอุ้มวิศอยู่ ป๊อบปี้กับฟางมองหน้ากันแล้วยิ้มออกมา
 
 
 
 
 
 
 
ป๊อบ: จะยืนอยู่ตรงนี้ทั้งคืนเลยรึไง...เข้าบ้านเถอะ
 
 
 
 
 
 
 
 
                           เมื่อทุกคนกินข้าวกันเสร็จโทโมะก็ไปเล่นกับลูก แก้วก็ยืนดูอยู่ที่ประตูกระจกด้านนอกฟางกับป๊อบปี้ก็เดินมา
 
 
 
 
 
 
ฟาง: คุณแก้วค่ะ 
 
 
 
 
แก้ว: ค่ะ 
 
 
 
 
 
ฟาง: ฟางขอบคุณนะค่ะ คุณแก้วที่ทำให้ฟางได้พี่ชายคนเดิมกลับมา
 
 
 
 
 
แก้ว: ไม่ใช่หรอกค่ะ 
 
 
 
 
ฟาง: ทำไมจะไม่ใช่ล่ะค่ะ ก็เพราะคุณแก้วเป็นคนเข้ามาเปลี่ยนทุกอย่างในชีวิตพี่โทโมะไงค่ะ ตั้งแต่ที่คุณแก้วหายไปสองปี ฟางไม่เคยเห็นเค้ายิ้มได้แบบนี้เลยนะค่ะ วันๆก็เอาแต่ทำงาน กลับบ้านมาก็เก็บตัวอยู่แต่ในห้อง 
 
 
 
 
 
 
ป๊อบ: ดูท่าทางเค้าจะมีความสุขมากเลยนะ 
 
 
 
 
 
              แก้วหันไปมองโทโมะที่ยังคงเล่นกับลูก 
 
 
 
 
 
                          โทโมะเล่นกับลูกจนลูกหลับไปแก้วเข้ามาดูก็เห็นลูกหลับไปแล้ว เลยบอกให้โทโมะกลับบ้านไป
 
 
 
 
 
 
แก้ว: นายกลับไปได้แล้วชั้นจะพาลูกไปนอนแล้ว
 
 
 
 
 
 
โทโมะ: ให้ชั้นพาลูกไปนอนนะ 
 
 
 
 
 
 
แก้ว: ได้คืบจะเอาศอกนะ
 
 
 
 
 
โทโมะ: นะๆ พอพาลูกนอนแล้วชั้นจะกลับทันที สัญญา 
 
 
 
 
 
 
แก้ว: ก็ได้