ทำไมต้องรักเธอ

 

 

 

 

 

                                    แก้วขับรถกลับมาที่บ้านส่วนโทโมะก็ขับตามมาด้วย 

 

 

 

 

 

 

 

วิศ: แม่มาแล้วใช่มั้ยครับคุณตา 

 

 

 

 

 

พ่อแก้ว: ใช่ลูก 

 

 

 

 

 

 

                       เมื่อรถมาจอดที่หน้าบ้านแก้วลงจากรถวิศก็วิ่งมาหา โทโมะลงมาจากรถก็เห็นแก้วกอดกับลูก ลูกของโทโมะเป็นเด็กผู้ชายน่าตาหน้ารัก 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: วันหลังไม่วิ่งแบบนี้อีกนะครับ

 

 

 

 

 

วิศ: ครับ 

 

 

 

 

 

                แก้วหันไปมองโทโมะเห็นโทโมะมองลูกตาไม่กระพริบ แก้วเลยอุ้มวิศแล้วเดินไปหาโทโมะ

 

 

 

 

 

 

แก้ว: นี่ไงลูกของนาย 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: ลูกของเราตังหาก 

 

 

 

 

 

 

วิศ: พ่อโทโมะ 

 

 

 

 

 

 

           โทโมะได้ยินวิศเรียกชื่อก็แอบสงสัย 

 

 

 

 

 

แก้ว: ชั้นบอกลูกเองแหละ ว่านายเป็นพ่อของเค้า 

 

 

 

 

 

โทโมะ: (โทโมะยิ้มทั้งน้ำตา) 

 

 

 

 

 

 

วิศ: แม่บอกว่าเป็นผู้ชายต้องไม่ร้องไห้นะคร้าบ 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: อึกครับ พ่อจะไม่ร้องไห้อีกแล้วครับ...ขอพ่ออุ้มหน่อยได้มั้ยครับ 

 

 

 

 

 

 

วิศ: ได้คร้าบ

 

 

 

 

 

 

              แก้วก็ส่งวิศให้โทโมะอุ้ม 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: ว่าแต่เราชื่ออะไรเอ่ย

 

 

 

 

 

วิศ: ผมชื่อวิศครับ ชื่อจริงชื่อ วิศวา คร้าบ 

 

 

 

 

 

โทโมะ: วิศวา ? (หันไปมองหน้าแก้ว)

 

 

 

 

 

แก้ว: ชั้น...คิดชื่อไม่ออกอ่ะ เลยตั้งไปแบบนั้น 

 

 

 

 

 

โทโมะ: ใช่เหรอ...วิศวามันคล้ายๆกับวิศวะเลยนะ 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: คล้ายตรงไหนห้ะ...ไม่คล้ายซะหน่อย 

 

 

 

 

 

   

 

                    ป๊อบปี้กับฟางออกมาก็เห็นโทโมะกำลังอุ้มวิศอยู่ ป๊อบปี้กับฟางมองหน้ากันแล้วยิ้มออกมา

 

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: จะยืนอยู่ตรงนี้ทั้งคืนเลยรึไง...เข้าบ้านเถอะ

 

 

 

 

 

 

 

 

                           เมื่อทุกคนกินข้าวกันเสร็จโทโมะก็ไปเล่นกับลูก แก้วก็ยืนดูอยู่ที่ประตูกระจกด้านนอกฟางกับป๊อบปี้ก็เดินมา

 

 

 

 

 

 

ฟาง: คุณแก้วค่ะ 

 

 

 

 

แก้ว: ค่ะ 

 

 

 

 

 

ฟาง: ฟางขอบคุณนะค่ะ คุณแก้วที่ทำให้ฟางได้พี่ชายคนเดิมกลับมา

 

 

 

 

 

แก้ว: ไม่ใช่หรอกค่ะ 

 

 

 

 

ฟาง: ทำไมจะไม่ใช่ล่ะค่ะ ก็เพราะคุณแก้วเป็นคนเข้ามาเปลี่ยนทุกอย่างในชีวิตพี่โทโมะไงค่ะ ตั้งแต่ที่คุณแก้วหายไปสองปี ฟางไม่เคยเห็นเค้ายิ้มได้แบบนี้เลยนะค่ะ วันๆก็เอาแต่ทำงาน กลับบ้านมาก็เก็บตัวอยู่แต่ในห้อง 

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: ดูท่าทางเค้าจะมีความสุขมากเลยนะ 

 

 

 

 

 

              แก้วหันไปมองโทโมะที่ยังคงเล่นกับลูก 

 

 

 

 

 

                          โทโมะเล่นกับลูกจนลูกหลับไปแก้วเข้ามาดูก็เห็นลูกหลับไปแล้ว เลยบอกให้โทโมะกลับบ้านไป

 

 

 

 

 

 

แก้ว: นายกลับไปได้แล้วชั้นจะพาลูกไปนอนแล้ว

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: ให้ชั้นพาลูกไปนอนนะ 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: ได้คืบจะเอาศอกนะ

 

 

 

 

 

โทโมะ: นะๆ พอพาลูกนอนแล้วชั้นจะกลับทันที สัญญา 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: ก็ได้