ทำไมต้องรักเธอ

 
 
 
 
 
 
                       โทโมะเดินจูงมือแก้วมานั่งคุยในมุมมุมหนึ่งของสวนสาธารณะ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
แก้ว: เป็นไงได้ข่าวว่า ตอนที่ชั้นไม่อยู่ นายน่าสงสารมากๆๆๆเลยเหรอ 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
โทโมะ: ยังจะมีหน้ามาถามนะ เธอทำไปได้ไง ตั้งสองปีนะ ใจร้าย
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
แก้ว: เอ้า จะมาว่าชั้นใจร้ายก็ไม่ได้นะ ก็นายยังเคยใจร้ายกับชั้นเลย นายทำกับชั้น มากกว่าที่ชั้นเคยทำกับนายอีกนะ 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
โทโมะ: มันก็จริงอ่ะ ชั้นขอโทษนะ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
แก้ว: ชั่งมันเถอะ ชั้นลืมมันไปหมดแล้ว 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
โทโมะ: แล้ว ลูกล่ะ ลูกอยู่ไหน เป็นผู้หญิงหรือผู้ชาย
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
             แก้วนึกสนุกอยากแกล้งโทโมะขึ้นมา
 
 
 
 
 
 
 
 
 
แก้ว: คือ....
 
 
 
 
 
 
 
 
โทโมะ: ทำไม... 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
แก้ว: ตอนที่ชั้นไปอยู่โน่นชั้น....ชั้นลื่นล้มลูกเลย....
 
 
 
 
 
 
 
 
 
โทโมะ: ลูก....ไม่เป็นไรนะ 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
แก้ว: นายคงผิดหวังใช่มั้ย นายตั้งตารอเค้ามาตั้งนาย สุดท้ายก็
 
 
 
 
 
 
 
 
 
โทโมะ: ไม่เป็นไร ก็ยังดีกว่าเธอเป็นอะไรไปนะ ถึงแม้ว่าชั้นจะไม่มีโอกาสได้เห็นเค้าก็ตาม
 
 
 
 
 
 
 
 
 
แก้ว: อิอิ 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
โทโมะ: หัวเราะอะไร 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
แก้ว: ก็ชั้นตลกหน้านายอ่ะ 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
โทโมะ: ตลกหน้าชั้น ? 
 
 
 
 
 
 
 
 
แก้ว: อืม 555 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
โทโมะ: เธอไม่เสียใจเหรอที่ลูกจากไป...หรือเธอตั้งใจที่จะไม่อยากมีลูกกับชั้นแต่แรก 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
แก้ว: ชั้นล้อนายเล่น 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
โทโมะ: ล้อเล่น ? 
 
 
 
 
 
 
 
 
แก้ว: อืม 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
โทโมะ: หมายความว่าไงอ่ะ 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
แก้ว: ก็...ตอนนี้ลูก4ขวบแล้ว 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
โทโมะ: ! แก้ว ! ไม่ตลกเลยนะ ! 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
แก้ว: ทำเป็นงอน...นายคิดว่าชั้นจะง้อเหรอห้ะ 
 
 
 
 
 
 
 
 
โทโมะ: ..... 
 
 
 
 
 
 
 
 
แก้ว: โอเค๊...ไม่พูดก็ไม่พูด...งั้นชั้นไปล่ะ 
 
 
 
 
 
 
 
 
           โทโมะเห็นแก้วลุกขึ้นจะเดินไปโทโมะรีบลุกขึ้นแล้วดึงแก้วมาจูบ 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
โทโมะ: ถือว่าหายกัน 
 
 
 
 
 
 
 
 
            แก้วตีแขนโทโมะ
 
 
 
 
 
 
 
 
แก้ว: มีสิทธิ์อะไรมา...จูบชั้นห้ะ 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
โทโมะ: ลูกโตอายุ4 ขวบแล้วนะ ยังจะถามอีก 
 
 
 
 
 
 
 
 
แก้ว: นี่นาย !!!
 
 
 
 
 
 
 
โทโมะ: (: