ทำไมต้องรักเธอ

 
 
 
 
 
                    
 
                          เช้าวันรุ่งขึ้นฟางและโทโมะตื่นเช้ามาใส่บาตรเพราะวันนี้เป็นวันเกิดของฟางเมื่อใส่บาตรเสร็จแล้ว ป๊อบปี้ก็มาหาฟางที่บ้าน เพราะตลอดเวลา2ปีที่ผ่านมาทั้งคู่ก็สนิทกันมากขึ้น และเริ่มพัฒนาความสัมพันธ์กันขึ้นมาเรื่อยๆ 
 
 
 
 
 
 
 
 
ฟาง: วันนี้วันหยุด พี่โทโมะจะไปสถานสงเคราะห์รึเปล่า
 
 
 
 
 
 
 
 
 
โทโมะ: ก็ว่าจะไปอ่ะ 
 
 
 
 
 
 
 
ฟาง: งั้นฟางกับคุณป๊อบไปด้วยนะ ฟางอยากไปทำบุญวันเกิด 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
โทโมะ: อืมได้
 
 
 
 
 
 
 
ฟาง: งั้นฟางขึ้นไปเอาของด้านบนก่อนนะ 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
ป๊อบ: ดูท่าทางคุณจะติดใจสถานสงเคราะห์มากนะ ไปทุกวันหยุดเลย 
 
 
 
 
 
 
 
โทโมะ: คงงั้นมั้งครับ ผมคิดว่าเด็กๆก็มีชีวิตคล้ายๆกับผม ที่ขาดหลายๆสิ่งไป
 
 
 
 
 
 
 
ป๊อบ: เอ่อ...ผมขอโทษนะ ผมไม่น่าพูดเลย 
 
 
 
 
 
 
 
 
โทโมะ: ไม่เป็นไรหรอกครับ...ว่าแต่แก้วเค้าไม่ติดต่อมาเลยเหรอครับ 
 
 
 
 
 
 
 
ป๊อบ: ไม่เลยครับ สองปีไม่เคยติดต่อกลับมา ป่านี้ลูกคุณคงอายุสองสามขวบได้แล้วนะ แก้วนะแก้ว แม้แต่หน้าหลานผมยังไม่เคยเห็นเลย 
 
 
 
 
 
 
 
โทโมะ: นั่นซิ ลูกผมจะเป็นผู้หญิงหรือผู้ชาย ผมยังไม่รู้เลย 
 
 
 
 
 
 
ป๊อบ: ผมเชื่อนะ ว่าสักวันคุณจะได้ครอบครัวคุณคืนมา 
 
 
 
 
 
 
 
โทโมะ: ผมขอให้สิ่งที่คุณพูดมาเป็นจริงนะ 
 
 
 
 
 
 
 
ฟาง: ไปกันค่ะ เสร็จแล้ว 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
                               เมื่อโทโมะฟางและป๊อบปี้ทำบุญเสร็จในช่วงเย็น โทโมะก็บอกให้ป๊อบปี้ส่งที่สวนสาธารณะ แล้วมานั่งที่ริมน้ำคนเดียว โทโมะเห็นเด็กๆวิ่งเล่นกันดูสนุกเค้ามองไปยิ้มไป โทโมะเห็นเด็กผู้หญิงคนหนึ่งยืนร้องไห้โทโมะเห็นก็เดินเข้าหาแล้วนั่งย่อตัวให้เท่าๆกับเด็กแล้วพูดกับเด็กคนนั้น
 
 
 
 
 
 
 
 
 
โทโมะ: หนูร้องไห้ทำไมค่ะ 
 
 
 
 
 
 
เด็ก: อื้อออๆๆๆ ลูกโป่งหนู อื้ออออ
 
 
 
 
 
 
โทโมะ: ลูกโป่ง ? 
 
 
 
 
 
 
เด็ก: ค่ะ หนูจะเอาลูกโป่ง มันติดอยู่บนต้นไม้
 
 
 
 
 
 
 
โทโมะ: ไม่ต้องร้องนะ เดี๋ยวอาเก็บให้ (โทโมะลุกขึ้นไปหยิบมาให้เด็กเพราะต้นไม้ไม่สูงมาก)
 
 
 
 
 
 
 
เด็ก: เย้ๆๆ คุณอาเก่งจังเลยค่ะ ขอบคุณนะค่ะ 
 
 
 
 
 
 
 
โทโมะ: ครับ 
 
 
 
 
 
 
 
แม่เด็ก: มาอยู่ตรงนี้เอง มาหาตั้งนาน โทษนะค่ะ ลูกชั้นมากวนอะไรคุณรึเปล่าค่ะ
 
 
 
 
 
 
โทโมะ: อ่อเปล่าครับ พอดีลูกโป่งมันติดที่กิ่งไม้นะครับ แล้วแกก็ร้องไห้ผมเห็นเลยเดินมาดูแล้วก็เก็บลูกโป่งให้นะครับ 
 
 
 
 
 
 
แม่เด็ก: อ่อขอบคุณมากๆนะค่ะ ขอบคุณคุณอารึยังค่ะ
 
 
 
 
 
 
เด็ก: ขอบคุณค่ะ
 
 
 
 
 
 
แม่เด็ก: ขอบคุณมากนะค่ะ งั้นขอตัวก่อนนะค่ะ 
 
 
 
 
 
 
 
โทโมะ: ครับ 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
                         โทโมะมองสองแม่ลูกเดินไปก็ยิ้มตาม และนึกถึงแก้วกับลูก 
 
 
 
 
 
 
 
 
โทโมะ: พ่อคิดถึงลูกกับแม่นะ 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
                          ด้านแก้วก็พาลูกออกไปเดินเล่นที่สวนสาธารณะ แก้วยืนมองลูกวิ่งเล่นอยู่กับเด็กรุ่นๆเดียวกัน ก็ยิ้มออกมายิ่งมองหน้าลูกก็ยิ่งคิดถึงโทโมะ เพราะนับวันลูกโตขึ้นหน้าก็คล้ายกับโทโมะมากขึ้น 
 
 
 
 
 
 
 
วิศ: แม่คร้าบ 
 
 
 
 
 
แก้ว: ครับ ว่าไงเล่นเสร็จแล้วเหรอ 
 
 
 
 
 
 
วิศ: คร้าบวิศหิวครับแม่
 
 
 
 
 
 
แก้ว: โอเคงั้นเราไปหาขนมกินกันดีกว่า...ว่าแต่วิศอยากกินอะไรครับ 
 
 
 
 
 
 
วิศ: อยากกินไอติมครับ
 
 
 
 
 
 
แก้ว: โอเคงั้นเราไปกินไอติมกันนะ 
 
 
 
 
 
 
วิศ: ครับ