ทำไมต้องรักเธอ

 

 

 

 

 

                    

 

                          เช้าวันรุ่งขึ้นฟางและโทโมะตื่นเช้ามาใส่บาตรเพราะวันนี้เป็นวันเกิดของฟางเมื่อใส่บาตรเสร็จแล้ว ป๊อบปี้ก็มาหาฟางที่บ้าน เพราะตลอดเวลา2ปีที่ผ่านมาทั้งคู่ก็สนิทกันมากขึ้น และเริ่มพัฒนาความสัมพันธ์กันขึ้นมาเรื่อยๆ 

 

 

 

 

 

 

 

 

ฟาง: วันนี้วันหยุด พี่โทโมะจะไปสถานสงเคราะห์รึเปล่า

 

 

 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: ก็ว่าจะไปอ่ะ 

 

 

 

 

 

 

 

ฟาง: งั้นฟางกับคุณป๊อบไปด้วยนะ ฟางอยากไปทำบุญวันเกิด 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: อืมได้

 

 

 

 

 

 

 

ฟาง: งั้นฟางขึ้นไปเอาของด้านบนก่อนนะ 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: ดูท่าทางคุณจะติดใจสถานสงเคราะห์มากนะ ไปทุกวันหยุดเลย 

 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: คงงั้นมั้งครับ ผมคิดว่าเด็กๆก็มีชีวิตคล้ายๆกับผม ที่ขาดหลายๆสิ่งไป

 

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: เอ่อ...ผมขอโทษนะ ผมไม่น่าพูดเลย 

 

 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: ไม่เป็นไรหรอกครับ...ว่าแต่แก้วเค้าไม่ติดต่อมาเลยเหรอครับ 

 

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: ไม่เลยครับ สองปีไม่เคยติดต่อกลับมา ป่านี้ลูกคุณคงอายุสองสามขวบได้แล้วนะ แก้วนะแก้ว แม้แต่หน้าหลานผมยังไม่เคยเห็นเลย 

 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: นั่นซิ ลูกผมจะเป็นผู้หญิงหรือผู้ชาย ผมยังไม่รู้เลย 

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: ผมเชื่อนะ ว่าสักวันคุณจะได้ครอบครัวคุณคืนมา 

 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: ผมขอให้สิ่งที่คุณพูดมาเป็นจริงนะ 

 

 

 

 

 

 

 

ฟาง: ไปกันค่ะ เสร็จแล้ว 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

                               เมื่อโทโมะฟางและป๊อบปี้ทำบุญเสร็จในช่วงเย็น โทโมะก็บอกให้ป๊อบปี้ส่งที่สวนสาธารณะ แล้วมานั่งที่ริมน้ำคนเดียว โทโมะเห็นเด็กๆวิ่งเล่นกันดูสนุกเค้ามองไปยิ้มไป โทโมะเห็นเด็กผู้หญิงคนหนึ่งยืนร้องไห้โทโมะเห็นก็เดินเข้าหาแล้วนั่งย่อตัวให้เท่าๆกับเด็กแล้วพูดกับเด็กคนนั้น

 

 

 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: หนูร้องไห้ทำไมค่ะ 

 

 

 

 

 

 

เด็ก: อื้อออๆๆๆ ลูกโป่งหนู อื้ออออ

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: ลูกโป่ง ? 

 

 

 

 

 

 

เด็ก: ค่ะ หนูจะเอาลูกโป่ง มันติดอยู่บนต้นไม้

 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: ไม่ต้องร้องนะ เดี๋ยวอาเก็บให้ (โทโมะลุกขึ้นไปหยิบมาให้เด็กเพราะต้นไม้ไม่สูงมาก)

 

 

 

 

 

 

 

เด็ก: เย้ๆๆ คุณอาเก่งจังเลยค่ะ ขอบคุณนะค่ะ 

 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: ครับ 

 

 

 

 

 

 

 

แม่เด็ก: มาอยู่ตรงนี้เอง มาหาตั้งนาน โทษนะค่ะ ลูกชั้นมากวนอะไรคุณรึเปล่าค่ะ

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: อ่อเปล่าครับ พอดีลูกโป่งมันติดที่กิ่งไม้นะครับ แล้วแกก็ร้องไห้ผมเห็นเลยเดินมาดูแล้วก็เก็บลูกโป่งให้นะครับ 

 

 

 

 

 

 

แม่เด็ก: อ่อขอบคุณมากๆนะค่ะ ขอบคุณคุณอารึยังค่ะ

 

 

 

 

 

 

เด็ก: ขอบคุณค่ะ

 

 

 

 

 

 

แม่เด็ก: ขอบคุณมากนะค่ะ งั้นขอตัวก่อนนะค่ะ 

 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: ครับ 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

                         โทโมะมองสองแม่ลูกเดินไปก็ยิ้มตาม และนึกถึงแก้วกับลูก 

 

 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: พ่อคิดถึงลูกกับแม่นะ 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

                          ด้านแก้วก็พาลูกออกไปเดินเล่นที่สวนสาธารณะ แก้วยืนมองลูกวิ่งเล่นอยู่กับเด็กรุ่นๆเดียวกัน ก็ยิ้มออกมายิ่งมองหน้าลูกก็ยิ่งคิดถึงโทโมะ เพราะนับวันลูกโตขึ้นหน้าก็คล้ายกับโทโมะมากขึ้น 

 

 

 

 

 

 

 

วิศ: แม่คร้าบ 

 

 

 

 

 

แก้ว: ครับ ว่าไงเล่นเสร็จแล้วเหรอ 

 

 

 

 

 

 

วิศ: คร้าบวิศหิวครับแม่

 

 

 

 

 

 

แก้ว: โอเคงั้นเราไปหาขนมกินกันดีกว่า...ว่าแต่วิศอยากกินอะไรครับ 

 

 

 

 

 

 

วิศ: อยากกินไอติมครับ

 

 

 

 

 

 

แก้ว: โอเคงั้นเราไปกินไอติมกันนะ 

 

 

 

 

 

 

วิศ: ครับ