ทำไมต้องรักเธอ

 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
                            แก้วขึ้นไปอาบน้ำบนห้องโทโมะเสร็จแล้วแก้วก็เห็นลิ้นชัก ลิ้นชักหนึ่งเหมือนเปิดค้างไว้ แก้วก็เลยเดินไปดู แก้วเปิดลิ้นชักออกมาก็เห็นเป็นรูปคู่ระหว่างโทโมะกับพลอย และกล่องแหวน กับการ์ดวันครบรอบ รวมถึงของอีกหลายๆอย่างระหว่างโทโมะกับพลอย  แก้วหยิบทุกอย่างขึ้นมาดูก่อนจะได้ยินเสียงคนเรียกจากด้านนอก 
 
 
 
 
 
 
โทโมะ: อาบน้ำเสร็จรึยัง
 
 
 
 
 
 
 
แก้ว: อืมเสร็จแล้ว 
 
 
 
 
 
 
 
โทโมะ: ชั้นเข้าไปนะ 
 
 
 
 
 
                  แก้วรีบเก็บของใส่ลิ้นชักแล้วกำลังจะเดินไปที่ประตูแต่โทโมะก็เข้ามาก่อน
 
 
 
 
 
 
โทโมะ: ลงไปกินข้าวเถอะ
 
 
 
 
 
 
แก้ว: ชั้นว่าชั้นจะกลับบ้านอ่ะ 
 
 
 
 
 
 
โทโมะ: เธอก็เห็นแล้วว่าไม่มีใครอยู่แล้วเธอ
 
 
 
 
 
 
แก้ว: ชั้นจะไปนอนที่โรงแรมก่อนอ่ะ ขอบคุณสำหรับทุกอย่างนะ 
 
 
 
 
 
 
 
 
                   แก้วเดินออกมาจากห้องโทโมะแล้วลงไปด้านล่าง โทโมะก็เดินตามลงมา
 
 
 
 
 
 
 
ฟาง: คุณแก้วค่ะมาทานอาหารเร็วค่ะ พี่โทโมะลงมือทำเองเลยนะค่ะ
 
 
 
 
 
 
 
แก้ว: คือแก้วต้องรีบไปอ่ะค่ะ คงไม่ได้อยู่ทาน แก้วไปนะค่ะ ส่วนเสื้อผ้า แก้วจะให้คนเอาคืนให้นะค่ะ 
 
 
 
 
 
 
 
โทโมะ: เดี๋ยว แล้วเธอจะไปยังไง ชั้นไปส่ง 
 
 
 
 
 
 
 
แก้ว: ไม่ต้องหรอกชั้นโทรบอกรถที่โรงแรม ให้มารับแล้ว 
 
 
 
 
 
 
 
 
                    ไม่นานก็มีรถของโรงแรมเข้ามาจอดหน้าบ้านโทโมะ 
 
 
 
 
 
 
 
แก้ว: รถมาแล้ว ชั้นไปนะ ขอบคุณมากนะค่ะคุณฟางสำหรับทุกอย่าง 
 
 
 
 
 
 
 
 
                    โทโมะรู้สึกว่าแก้วทำตัวแปลกๆ โทโมะวิ่งตามแก้วไปก่อนที่แก้วจะขึ้นรถ 
 
 
 
 
 
 
 
โทโมะ: เธอเป็นอะไรรึเปล่า 
 
 
 
 
 
 
แก้ว: เปล่า
 
 
 
 
 
 
โทโมะ: แต่เธอดูแปลกๆไปนะ เธอโกรธอะไรชั้นรึเปล่า
 
 
 
 
 
 
แก้ว: ชั้นจะไปโกรธนายทำไม นายปล่อยชั้นได้แล้ว ชั้นจะกลับบ้าน 
 
 
 
 
 
 
 
โทโมะ: เธอเปลี่ยนไป 
 
 
 
 
 
 
 
แก้ว: ชั้นไม่ได้เปลี่ยนไปหรอก ชั้นแค่อยากให้ทุกอย่างกลับไปเป็นเหมือนเดิม เหมือนตอนที่เรายังไม่รู้จักกัน ต่างคนต่างอยู่ นายทำได้มั้ย 
 
 
 
 
 
 
โทโมะ: เธอเป็นอะไรของเธออีกอ่ะ ก็เมื่อวานเมื่อคืนตอนเช้ายังดีๆอยู่เลย อยู่ๆเธอก็มาพูดแบบนี้ เธอเป็นอะไรแก้ว ! 
 
 
 
 
 
 
 
แก้ว: ชั้นแค่อยากมีชีวิตใหม่ ชีวิตใหม่ที่ไม่มีนายไง 
 
 
 
 
 
 
 
โทโมะ: ชั้นไม่เข้าใจ เธอพูดอะไร 
 
 
 
 
 
 
 
แก้ว: ตั้งแต่นายเข้ามาในชีวิตชั้น ชีวิตชั้นก็มีแต่เรื่อง นายทำลายทุกอย่างในชีวิตชั้น จนมันพังไปหมด นายคิดว่าชั้นจะลืมมันได้เหรอ 
 
 
 
 
 
 
 
โทโมะ: แล้วลูกล่ะ 
 
 
 
 
 
 
 
แก้ว: นายไม่ต้องห่วงหรอก ชั้นเลี้ยงเค้าได้
 
 
 
 
 
 
โทโมะ: แต่....
 
 
 
 
 
 
 
 
แก้ว: เรื่องระหว่างชั้นกับนาย ไม่มีวันเป็นไปได้หรอก นายไม่ต้องพยายามทำดี ดูแลชั้น หรือทำอะไรให้ชั้นอีกแล้ว ลาก่อนนะ 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
                       แก้วขึ้นรถไปโทโมะได้แต่ยืนมองแก้วจากไป