ทำไมต้องรักเธอ

 
 
 
 
                      โทโมะทรุดลงนั่งบนเก้าอี้ ป๊อบปี้สังเกตุเห็นท่าทีแปลกๆของโทโมะ แต่ก็ยังไม่ได้ถามหรือทำอะไร รอให้แน่ใจก่อน พยาบาทเข็นเตียงแก้วออกมาไปพักที่ห้องก่อนเพราะแก้วยังไม่ได้สติและต้องให้น้ำเกลืออีกด้วย ป๊อบปี้กับพอลตามแก้วไปส่วนโทโมะได้แต่มองอยู่ห่างๆ ก่อนจะเดินตามไปห่างๆ 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
ป๊อบ: ขอบใจมากนะพอล ที่พาแก้วมาส่งโรงพยาบาล 
 
 
 
 
 
 
พอล: ครับ พี่ป๊อบเรื่องที่แก้วท้อง 
 
 
 
 
 
 
ป๊อบ: พี่เองก็ไมืรู้อะไรเลย แก้วไม่ยอมบอกอะไรเลย 
 
 
 
 
 
 
พอล: หรือว่าผู้ชายคนนั้นจะ 
 
 
 
 
 
 
ป๊อบ: ทำไมพอลถึงคิดว่าเป็น โทโมะล่ะ ? 
 
 
 
 
 
 
พอล: ตอนที่ผมเจอแก้วอยู่กับเค้า เค้ากับแก้วดูแปลกๆ เค้าพยายามจะพูดอะไรสักอย่างเพื่อบอกผม เค้าทำเหมือนเป็นมากกว่าเพื่อนหรือคนรู้จักกับแก้ว 
 
 
 
 
 
 
 
ป๊อบ: ก็คงต้องรอให้แก้วตื่นก่อน พี่ว่าพอลกลับไปพักเถอะ พี่เฝ้าแก้วเอง ขอบใจมากนะ 
 
 
 
 
 
 
พอล: งั้น...ไว้ผมจะมาเยี่ยมแก้วอีกทีนะครับ 
 
 
 
 
 
 
 
ป๊อบ: โอเค เออพอล อย่าเพิ่งบอกแม่นายนะ แล้วก็อย่าเพิ่งบอกพ่อพี่ด้วย 
 
 
 
 
 
 
พอล: ได้ครับ 
 
 
 
 
 
 
 
                    ด้านโทโมะก็ยังนั่งซึมอยู่แถวๆเก้าอี้หน้าห้องพักของแก้ว โทโมะเห็นพอลเดินออกไปแล้ว โทโมะกำลังจะลุกไปหาแก้ว แต่ฟางก็โทรเข้ามาถามว่าอยู่ที่ไหน โทโมะก็บอกฟางก็รีบมาทันทีเพราะอยู่แถวๆโรงพยาบาลพอดีฟางรีบมาหาโทโมะ ที่นั่งรออยู่ 
 
 
 
 
 
 
 
 
ฟาง: พี่โทโมะ 
 
 
 
 
 
 
 
โทโมะ: ....
 
 
 
 
 
 
ฟาง: ทำไมเป็นแบบนี้ล่ะ เป็นอะไรไป แล้วคุณแก้วล่ะ อยู่ไหน 
 
 
 
 
 
 
โทโมะ: อยู่ในห้องพัก
 
 
 
 
 
ฟาง: แล้วคุณแก้วเป็นอะไร ฟางว่าเราเค้าไปหาคุณแก้วกันดีกว่า 
 
 
 
 
 
 
โทโมะ: อืม 
 
 
 
 
 
 
 
 
                      ฟางกับโทโมะเดินเข้ามาในห้องพักของแก้วป๊อบปี้ก็ลุกขึ้นไปหาฟาง สายตาโทโมะมองแก้วที่หลับด้วยความเป็นห่วง ป๊อบปี้หันไปมองหน้าโทโมะ ก็รู้ทันทีว่าสิ่งที่คิดต้องใช่แน่ๆ 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
ฟาง: คุณแก้วยังไม่ตื่นเหรอค่ะ 
 
 
 
 
 
 
 
ป๊อบ: ยังครับ 
 
 
 
 
 
ฟาง: แล้วคุณแก้วเป็นอะไรค่ะถึงหมดสติไป
 
 
 
 
 
 
ป๊อบ: ผมว่าคุณลองถามพี่ชายคุณดูดีกว่านะ ว่าทำไม 
 
 
 
 
 
 
               เมื่อป๊อบปี้พูดแล้วหันมองโทโมะ โทโมะก็ละสายตาจากแก้วแล้วมองหน้าป๊อบปี้กลับเช่นกัน 
 
 
 
 
 
 
ฟาง: พี่โทโมะรู้เหรอว่าคุณแก้วเป็นอะไร
 
 
 
 
 
 
โทโมะ: อืม รู้ 
 
 
 
 
 
 
 
                 ป๊อบปี้ทนไม่ไหวชกหน้าโทโมะล้มลงไปเพราะท่าทางของโทโมะเหมือนคนไร้ชีวิต ไม่มีวิญญาณถามตอบทีละน้อย น้ำเสียงดูไม่เข้มแข็งเอาซะเลย ฟางตกใจรีบดูโทโมะ 
 
 
 
 
 
 
 
ฟาง: คุณมาชกพี่ชั้นทำไม !! 
 
 
 
 
 
 
ป๊อบ: แล้วพี่คุณทำอะไร กับน้องผมล่ะ 
 
 
 
 
 
 
โทโมะ: ผมขอโทษ 
 
 
 
 
 
 
ป๊อบ: ขอโทษเหรอ !!! พูดได้แค่นี้เหรอ !!!! 
 
 
 
 
 
  
               ป๊อบปี้ดึงคอเสื้อโทโมะขึ้นมาแล้วถามต่อ 
 
 
 
 
 
 
ป๊อบ: คุณทำอะไรน้องผม !!!!
 
 
 
 
 
 
 
โทโมะ: ผมขอโทษ ผมยอมรับผิดทุกอย่าง 
 
 
 
 
 
 
 
 
แก้ว: อืออ อืออ 
 
 
 
 
 
 
ป๊อบ: แก้ว 
 
 
 
 
 
 
แก้ว: อึก พี่ป๊อบ แก้วหิวน้ำ 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
              
                       ป๊อบปี้พยายามประคองให้แก้วพิงหัวเตียงโดยที่มีฟางคอยช่วยอยู่ ป๊อบปี้รินน้ำแล้วยื่นให้แก้ว แก้วหันไปเห็นโทโมะยืนอยู่ก็ตกใจมาก 
 
 
 
 
 
 
 
 
แก้ว: ใครให้นายอยู่ในห้องนี้ ออกไป ออกไปเดี๋ยวนี้เลยนะ ออกไป๊ !! 
 
 
 
 
 
ป๊อบ: ใจเย็นนะแก้ว 
 
 
 
 
 
 
แก้ว: เอาเค้าออกไปนะแก้วขอร้อง แก้วไม่อยากเห็นหน้าเค้า 
 
 
 
 
 
 
 
โทโมะ: เธอโกหกชั้นทำไมแก้ว 
 
 
 
 
 
 
แก้ว: โกหกอะไรของนาย นายออกไปเลยนะ ออกไป 
 
 
 
 
 
 
โทโมะ: ไม่ชั้นไม่ไป เราต้องคุยกันให้รู้เรื่องนะ 
 
 
 
 
 
 
 
แก้ว: ชั้นไม่คุย ไม่คุยอะไรทั้งนั้น ถ้านายไม่ออกไป ชั้นไปเองก็ได้ 
 
 
 
 
 
 
 
             
 
 
 
                    แก้วจะดึงสายน้ำเกลือออกแต่ป๊อบปี้จับแขนห้ามไว้ได้ทัน 
 
 
 
 
 
 
 
ป๊อบ: คุณพาพี่ชายคุณออกไปก่อนเถอะ ผมขอร้อง 
 
 
 
 
 
 
ฟาง: พี่โทโมะไปก่อนเถอะ ไป 
 
 
 
 
 
 
โทโมะ: ไม่พี่ไม่ไป 
 
 
 
 
 
 
ฟาง: ไปก่อนเถอะนะ 
 
 
 
 
 
 
ป๊อบ: ออกไปเถอะ ถ้าเป็นห่วงแก้วจริง ถ้าคุณไม่อยากเจ็บตัวก็ออกไป
 
 
 
 
 
 
 
 
 
                           เมื่อโทโมะได้ยินที่ป๊อบปี้พูดก็ยอมออกไปกับฟางแต่โดยดี เมื่อโทโมะออกไป แก้วก็กอดป๊อบปี้แล้วร้องไห้ออกมาป๊อบปี้ลูบหัวแก้วแล้วปลอบแก้ว ก่อนจะคุยกับแก้วให้เป็นเรื่องเป็นราว