ทำไมต้องรักเธอ

 
 
 
              หลังจากงานเผาศพของพลอย โทโมะก็เตรียมจะจัดการคนทำผิด แก้วก็ยังพยายามติดต่อหาทางพบหวายแต่ก็ไม่มีทางไหนที่จะเจอหวายได้เลย แก้วออกมาเจอเฟย์ที่ร้านกาแฟในห้างแห่งหนึ่ง 
 
 
 
 
แก้ว: แกติดต่อหวายได้บ้างมั้ย 
 
 
 
 
 
เฟย์: ไม่ได้เลย ทำไมหวายถึงเลวได้ขนาดนี้
 
 
 
 
แก้ว: ยังไงซะ หวายก็ต้องรับผิด รับผิดในสิ่งที่ตัวเองทำ 
 
 
 
 
 
เฟย์: แต่แกก็ถือว่าโชคดีนะ ที่คดีไม่ยืดยาว แต่จะว่าไปพ่อหวายก็มีอิทธิพลถ้าจะหนี หรือใช้อำนาจ ใช้เงิน มันก็ไม่แปลก 
 
 
 
 
 
แก้ว: แต่ถึงยังไง ชั้นก็ยังอยากให้มันกลับมารับผิดในสิ่งที่มันโยนให้ชั้น ชั้นโดนตราหน้าว่าเป็นฆาตกร ทั้งๆที่ชั้นไม่ได้ทำ แต่ฆาตกรตัวจริงกลับหนีเอาตัวรอดไปแบบนี้ มันไม่ยุติธรรม 
 
 
 
 
 
เฟย์: ชั้นอยู่ข้างแกเสมอแก้ว จะว่าไปกลุ่มเราหวายมันก็ไม่ได้จริงใจอะไรกับพวกเราตั้งแต่แรก แถมคอยจะหักหลังพวกเราเสมอ แต่พวกเรากลับมองข้ามมันไปทุกครั้ง เพราะพวกเราเห็นมันเป็นเพื่อน แต่มันกลับไม่เคยเห็นพวกเราเป็นเพื่อนเลย 
 
 
 
 
 
 
 
แก้ว: ยังไงหวายก็ต้องได้รับการลงโทษ 
 
 
 
 
 
 
              ในร้านกาแฟมีผู้ชายใส่สูทสีดำแว่นตาดำนั่งฟังที่แก้วกับเฟย์คุยกันตลอดจนกระทั่งทั้งคู่แยกย้ายออกไป แก้วแยกกับเฟย์บอกจะกลับบ้านเลยส่วนเฟย์ขอเดินดูของต่อ แก้วเดินไปที่จอดรถก็รู้สึกเหมือนมีคนเดินตามมาเรื่อยๆ แก้วหันไปมองก็ไม่เห็นใคร แล้วรีบเดินเร็วขึ้น จู่ๆก็มีคนมาดึงตัวแก้วไปที่ลับตาคน 
 
 
 
 
 
แก้ว: แกเป็นใครจะทำอะไรชั้นอะ ปล่อยนะ 
 
 
 
 
โทโมะ: ก็พาเธอไปรับกรรมไง 
 
 
 
แก้ว: รับกรรม บ้าบอ อะไร ชั้นไม่ผิด ชั้นไม่ได้ทำ 
 
 
 
 
โทโมะ: เธอมันเลว ทำแล้วโยนความผิดให้คนอื่น เธอมันฆาตกร ฆาตกรที่แสนจะเลว เลว เลว 
 
 
 
 
            เพี๊ยะ 
 
 
 
 
แก้ว: นายไม่มีสิทธิ์มาตัดสินว่าชั้นดีหรือเลว ในเมื่อชั้นบอกความจริงไปหมดแล้วถ้านายไม่เชื่อก็ตามใจ แล้วถ้านายยังด่าว่าชั้นอีก ชั้นจะแจ้งความจับนายแน่ 
 
 
 
 
 
 
โทโมะ: หึ เธอคิดว่าชั้นกลัวเหรอ เธอตังหากที่ต้องกลัว ถึงคดีจะจบ แต่ชั้นไม่จบ เธอพรากชีวิตคนคนนึงไป เธอก็ต้องแลกมันด้วยชีวิตของเธอเหมือนกัน จำเอาไว้ !! 
 
 
 
 
 
 
              พูดจบโทโมะก็เดินออกไป ปล่อยให้แก้วยืนอึ้งอยู่คนเดียว 
 
 
 
 
 
 
 
ป๊อบ: แก้ว เป็นไรรึเปล่า 
 
 
 
 
แก้ว: เปล่า แก้วขอตัวก่อนนะ 
 
 
 
 
 
ป๊อบ: ไม่หิวเหรอ 
 
 
 
 
 
แก้ว: กินเถอะแก้วกินมาแล้ว 
 
 
 
 
 
 
                  แก้วขึ้นมาบนห้องก็ล้มตัวนอนบนเตียงและนึกถึงหน้าโทโมะผู้ชายที่ด่าว่าเธอตั้งแต่แรกเจอ เค้าตามราวีเธอทุกครั้งที่เจอ ผู้ชายคนนั้นต้องการให้เธอรับโทษให้ได้ เค้าไม่คิดจะฟังความจริงอะไรเลย แม้ว่าจะยืนยันว่าไม่ได้ทำ แต่เค้ากลับไม่เชื่อมันเลย 
 
 
 
 
 
 
 
ฟาง: พี่โทโมะ ฟางทำ
 
 
 
 
โทโมะ: กินเถอะพี่ไม่หิว 
 
 
 
 
             โทโมะรีบขึ้นไปบนห้อง แล้วนึกถึงแก้วที่ทำให้ชีวิตของคนที่เค้ารักต้องจากไป ยิ่งนึกถึงก็ยิ่งแค้น ภาพเหตุการณ์วันที่เค้ากอดศพแฟนเค้าก็ลอยขึ้นมาโทโมะยังจดจำใบหน้าของแก้วในวันนั้นได้ดี 
 
 
 
 
 
 
ฟาง: ป้าจันทร์คะ ฟางไม่อยากเห็นพี่โทโมะเป็นแบบนี้เลย 
 
 
 
 
ป้าจันทร์: ป้าก็ไม่อยากเห็นคุณโทโมะเป็นแบบนี้เหมือนกันคะคุณฟาง
 
 
 
 
 
 
    
 
                วันรุ่งขึ้น แก้วก็ขอมาทำงานในเครือโรงแรมของบริษัทที่ต่างจังหวัดจะได้ถือว่ามาเปิดหูเปิดตาลืมเรื่องร้ายๆด้วย ทั้งพ่อและป๊อบปี้ก็เห็นด้วยเลยให้แก้วมาบริหารโรงแรมที่ ภูเก็ต 
 
 
 
 
 
                โทโมะรู้ข่าวจากนักบริหารที่เกี่ยวกับธุรกิจโรงแรม ว่าตอนนี้โรงแรมที่ภูเก็ตของนักธุรกิจที่มีชื่อเสียงคนนึงนั้นก็คือพ่อของแก้ว ตอนนี้ท่านให้ลูกสาวไปบริหารงาน โทโมะเลยรู้ว่าเป็นแก้วเพราะสืบข้อมูลเรื่องของแก้วมาหลายเรื่อง โทโมะจึงคิดหาวิธีทำลายแก้ว 
 
 
 
 
 
 
 
โทโมะ: เรื่องที่จะให้แขกไปพักผ่อนทริปพิเศษไปถึงไหนแล้ว
 
 
 
 
.....: เรียบร้อยคะ จะออกเดินทางในวันพรุ่งนี้คะคุณวิศวะ 
 
 
 
 
โทโมะ: ผมจะล่วงหน้าไปก่อนนะ 
 
 
 
 
 
ฟาง: พี่โทโมะจะไปภูเก็ต ไปทำไม แล้วจะกลับวันไหน
 
 
 
 
 
โทโมะ: พี่ไม่รู้เหมือนกัน 
 
 
 
 
ฟาง: แล้ว
 
 
 
 
โทโมะ: ไม่ต้องถามอะไร ดูแลที่นี้ด้วย พี่ไปนะ 
 
 
 
 
 
 
 
 
             มีพนักงานแจ้งแก้วมาว่า จะมีแขกวีไอพีกลุ่มหนึ่งมาพักที่โรงแรมในวันพรุ่งนี้แขกวีไอพีกลุ่มนี้ต้องดูแลเป็นพิเศษ งานนี้ถือว่าเป็นงานแรกของแก้ว ที่กำลังจะเริ่มเป็นผู้บริหารดูแลโรงแรมจัดการทุกอย่าง งานนี้แก้วยืนยันว่าจะดูแลและรับผิดชอบเอง ส่วนทางด้านแขกวีไอพีก็จ่ายเงินและทำสัญญาทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว 
 
 
 
 
 
 
แก้ว: แล้วแขกวีไอพีจะมาถึงกี่โมงคะ 
 
 
 
 
...: ก็พรุ่งนี้ช่วง10โมงเช้าคะคุณแก้ว 
 
 
 
 
แก้ว: โอเคคะ แล้วห้องจัดเรียบร้อยรึยังคะ 
 
 
 
 
...: เรียบร้อยแล้วคะ 
 
 
 
 
 
 
 
โทโมะ: สวัสดีครับคุณจริญญา 
 
 
 
 
แก้ว: !!! 
 
 
 
 
โทโมะ: ตกใจอะไรขนาดนั้นครับ 
 
 
 
 
แก้ว: มาทางไหนออกไปเลยนะ 
 
 
 
 
โทโมะ: จุ๊จุ๊จุ๊ อย่าไล่กันอย่างนี้ซิ ผมเป็นแขกวีไอพีนะ 
 
 
 
 
แก้ว: ห้ะ แขกวีไอพี นายเนี้ยนะ แขกวีไอพี หึ ชั้นไม่เชื่อ 
 
 
 
 
โทโมะ: ไม่เชื่อ ดี ไม่เชื่อใช่มั้ย เช็คประวัติผมให้ดีซิว่าผมเป็นใคร แล้วไอแขกวีไอพีหลายร้อยคนเนี้ยมันเกี่ยวยังไงกับผม 
 
 
 
 
 
แก้ว: คิดจะทำอะไร คิดจะแกล้งอะไรชั้น !!!
 
 
 
 
โทโมะ: บอกไปก็ไม่สนุกซิ จะรีบรู้ไปไหน ใจเย็นๆซิ