ทำไมต้องรักเธอ

 

 

 

 

แก้ว: นายมันบ้า โรคจิต ประสาท นายต้องการอะไร ออกไปจากโรงแรมชชั้นเดี๋ยวนี้ ออกไป

 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: ชั้น ยัง ยืน ยัน คำ เดิม เธอต้องชดใช้ในสิ่งที่เธอทำลงไป 

 

 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: ชั้นบอกนายให้ตาย นายก็ไม่เชื่อ ยังไงนายก็ไม่เชื่อ ฟังนะ ชั้นไม่ได้เป็นคนขับรถชนแฟนของนาย 

 

 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: พูดยังไงมันก็ฟังไม่ขึ้น ในรถมีแค่เธอคนเดียว แล้วรถก็เป็นของเธอ ถ้าเธอไม่ได้ขับงั้นผีที่ไหนมันขับ ห้ะ !!!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: ผีที่มันหนีไปนะสิ ชั้นไม่ได้ทำ เลิกยุ่งวุ่นวายกับชั้นสักที

 

 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: คงไม่ได้ ชั้นบอกเธอแล้วในเมื่อเธอไม่ได้รับโทษ จากกฏหมาย ชั้นนี้แหละ ที่จะจัดการเธอให้ลงนรกเอง ให้เธอตาย 

 

 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: เอาซิ ฆ่าชั้นซิ ฆ่าชั้นเลย ฆ่าให้ตายตามแฟนนายไปไง ทำซิ ทำ !!!

 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: ตายแบบที่เธอพูดอะ มันง่ายไป ตายที่ชั้นหมายถึง คือให้เธอตายทั้งเป็น อยู่เหมือนตายทั้งเป็น ต้องทนทุกข์ ทรมาน ยิ่งกว่าตาย !!! 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

                  พูดจบโทโมะก็เดินออกไป ปล่อยให้แก้วยืนเครียดอยู่คนเดียว โทโมะออกมาคุยโทรศัพท์ด้านนอก ตกลงเรื่องแผนการกับคนที่จะรวมอยู่ในกลุ่มแขกวีไอพี เมื่อกลับมาที่ห้องทำงาน แก้วก็ไม่เป็นอันทำอะไร คิดถึงแต่เรื่องของโทโมะ ไม่รู้ว่าเค้าคิดจะทำอะไร 

 

 

 

 

 

 

 

 

พ่อหวาย: ตอนนี้คดีก็เงียบไปนานแล้วนะ แกจะกลับมาเมื่อไหร่

 

 

 

 

หวาย: ก็คงอีกสักพักนะคะ หนูยังกลัวอยู่เลย

 

 

 

พ่อหวาย: แกจะกลัวอะไร ในเมื่อความผิดทุกอย่างมันตกไปเป็นของแก้วแล้ว 

 

 

 

หวาย: แล้วแก้วมมัน มัน

 

 

 

พ่อหวาย: แก้วก็ไม่โดนความผิดอะไร ชนะคดี ฟังนะ กลับมายิ่งแกหายไปนาน ทุกอย่างยิ่งดูน่าสงสัย 

 

 

 

 

หวาย: งั้น หนูขอเวลาสัก อาทิย์นึงละกัน

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

                      ฟางออกมาเดินเล่นในห้างแห่งหนึ่ง ก็บังเอิญเดินชนกับผู้ชายคนหนึ่งจนเซเกือบจะล้มแต่เค้าก็ช่วยประคองไว้ทัน

 

 

 

 

 

 

ฟาง: ขอบคุณนะคะ คุณ...อ้าว

 

  

 

 

 

ป๊อบ: ???

 

 

 

 

 

ฟาง: เราเจอกันที่ศาลไง

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: อ่อคุณเป็นน้องของคุณวิศวะ 

 

 

 

 

 

 

 

ฟาง: ใช่คะ ขอบคุณคุณมากๆนะคะที่ช่วยชั้น

 

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: ไม่เป็นไรครับ 

 

 

 

 

 

 

 

 

ฟาง: ขอตัวนะคะ