ทำไมต้องรักเธอ

 

 

 

 

 

 

 

                  โทโมะตื่นแต่เช้าและขับรถมาดักรอแก้วที่หน้าบ้านและในจังหวะที่แก้วขับรถออกไปโทโมะก็ขับรถตามไป จนถึงโรงพยาบาล แก้วรู้สึกเหมือนมีคนเดินตามมาตลอด แก้วเดินเข้าไปหลบที่มุมมุมหนึ่งและแอบมองว่าใครตามมา ก็เห็นเป็นโทโมะ แก้วตั้งใจจะมาฝากครรภ์แต่ถ้าโทโมะตามมาแบบนี้คงลำบาก แก้วเลยรีบเดินกลับไปที่จอดรถ 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: ตามมาได้ไงนะ 

 

 

 

 

 

 

 

                แก้วกำลังหยิบกุญแจรถขึ้นมาแต่โทโมะมาดึงแล้วเก็บไว้

 

 

 

 

 

 

แก้ว: นายทำบ้าอะไรของนายอ่ะ !!!

 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: แล้วเธอล่ะ ทำอะไรของเธอ อย่าคิดว่าชั้นไม่รู้นะ ชั้นรู้หมดทุกอย่างล่ะ

 

 

 

 

 

 

 

                 แก้วรู้สึกตกใจที่โทโมะบอกว่ารู้ทุกอย่างแก้วคิดว่าโทโมะต้องรู้เรื่องลูกแล้วแน่ๆ

 

 

 

 

 

 

แก้ว: รู้...รู้อะไร

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: ก็ไอหน้าฝรั่งไง 

 

 

 

 

 

 

 

 

             เมื่อได้ยินคำตอบก็แก้วก็โล่งอกแต่ก็นึกสงสัยกับคำตอบของโทโมะอยู่เหมือนกัน

 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: ไอหน้าฝรั่ง ?  นายหมายถึงใคร ?

 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: ก็ไอแฟนเก่าเธอไง 

 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: แฟนเก่า...นายรู้ได้ไง 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: ชั้นรู้ก็แล้วกัน เธอคิดจะย้อมแมวตัวเองรึไง 

 

 

 

 

 

 

 

 แก้ว: นายพูดบ้าอะไรของนายอ่ะ 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: ชั้นเตือนเธอไว้เลยนะว่าเธอ ไม่มีสิทธิ์กลับไปคบกับไอหมอนั่นเด็ดขาด 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: ทำไมชั้นจะไม่มีสิทธิ์ นายเป็นใครมีสิทธิ์อะไรมาสั่งชั้น ชั้นจะคบจะรักจะชอบใครมันไปเกี่ยวอะไรกับนายมิทราบ

 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: ก็เธอ....เธอเป็นผู้หญิงของชั้น 

 

 

 

 

 

แก้ว: .......

 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: เธอ....อย่าคิดเข้าข้างตัวเองนะ ที่ชั้นพูดไปเพราะชั้นไม่ชอบใช้ของร่วมกับใคร ไม่ชอบให้ใครเอาของที่ชั้นเคยใช้ไปใช้ต่อ 

 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: ไอชั้นก็นึกว่านายหึงนะเนี้ย 

 

 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: หึชั้นเนี้ยนะจะหึงเธอ เหอะอย่าเพ้อได้ม้ะ 

 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: ใครกันแน่ที่เพ้อ ชั้นกับพอลเรารักกัน ก่อนที่ชั้นจะมาเจอคนอย่างนายอีก แล้วอีกอย่างนะ พอลเค้ามาก่อนนายอีก รู้ไว้ซะด้วย 

 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: หึ มาก่อนชั้น เธอแน่ใจเหรอ ไม่ใช่ว่าคนแรกของเธอเป็นชั้นหรอกเหรอ 

 

 

 

 

 

 

 

           /////   เพี๊ยะ /////

 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: เลิกพูดจาทุเรศๆสักที เอากุญแจรถชั้นคืนมา เอามา

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: ชั้นไม่ให้ ชั้นยังมีอีกเรื่องที่จะถามเธอ

 

 

 

 

 

 

แก้ว: ชั้นไม่ตอบ...เอาคืนมา 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: เธอจะขายโรงแรมที่ภูเก็ตทำไม 

 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: มันเรื่องของชั้นอย่ามายุ่ง เอากุญแจคืนมา

 

 

 

 

 

 

 

                แก้วพยายามจะแย่งกุญแจคืนมา โทโมะได้จังหวะรีบอุ้มแก้วขึ้นไปที่รถของตัวเองแล้วขับรถออกไปจากโรงพยาบาล 

 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: นายทำแบบนี้ทำไม !! 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: ก็เธอไม่ยอมตอบดีๆไง

 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: ก็แล้วทำไมชั้นต้องตอบนายด้วยอ่ะ 

 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: ที่เธอขายเป็นเพราะเรื่องคืนนั้นใช่มั้ย 

 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: เออใช่ ที่ชั้นขายเพราะชั้นขยะแขยงกับเรื่องเลวๆที่นายทำไว้ไง ชั้นไม่อยากเห็นไม่อยากเก็บมันไว้เพราะมันเป็นที่ๆชั้นเกลียด และรังเกียจมันมาก รู้เอาไว้ซะด้วย !!!! 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: ทำไมนอนกับชั้นมันน่ารังเกียจขนาดนั้นเลยอ่อ

 

 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: ใช่ ใช่ ใช่ ใช่ ใช่ ชั้นทั้งรังเกียจ ขยะแขยง แล้วก็เกลียดนายมากๆๆๆๆ

 

 

 

 

 

 

 

                    โทโมะเบรครถกระทันหันระหว่างทางแล้วหันมามองแก้วก่อนจะดึงแก้วมาและพยายามจะจูบแก้ว 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: นายปล่อยชั้นนะ ทำบ้าอะไรของนายอ้ะ !!!!

 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: ก็พิสูจน์ไง ว่าเธอ รังเกียจชั้นจริงรึเปล่า ในรถก็ดีนะจะได้เปลี่ยนบรรยากาศ 

 

 

 

 

 

 

 

 

             /////  เพี๊ยะ /////

 

 

 

 

 

 

 

                      แก้วตบหน้าโทโมะเพื่อเรียกสติคืนมาโทโมะนิ่งไปเพราะรู้สึกผิดกับสิ่งที่ทำ แก้วรู้สึกเหมือนจะอาเจียนเลยรีบลงจากรถไปยืนอาเจียนด้านนอก โทโมะเป็นห่วงรีบลงจากรถมาคอยลูบหลังให้