ทำไมต้องรักเธอ

 
 
 
 
 
ป้านุ่น: คะ
 
 
 
 
 
 
พ่อแก้ว: เดี๋ยวลุงให้ป๊อบพาทั้งสองคนไปกินของว่างก่อนดีกว่านะ
 
 
 
 
 
 
ฟาง: ค่ะ 
 
 
 
 
              เมื่อทั้งสามคนออกไปพ่อแก้วก็ถามป้านุ่น โทโมะแกล้งทำเป็นขอเข้าห้องน้ำแต่จริงๆก็มาแอบฟัง
 
 
 
พ่อแก้ว: ทำไมอยู่ๆแก้วถึงอาเจียนล่ะ เกิดอะไรขึ้น
 
 
 
 
 
 
 
 
ป้านุ่น: นุ่นเองก็ไม่ทราบค่ะคุณผู้ชาย อยู่ๆคุณหนูก็บอกเหม็นกลิ่นหัวหอม บอกว่า หัวหอมเน่ารึเปล่าทั้งๆที่นุ่นให้นวลดมแล้วก็ปกตินะค่ะ แล้วสักพักคุณหนูก็วิ่งไปอาเจียนในห้องน้ำค่ะ
 
 
 
 
 
 
 
พ่อแก้ว: แก้วเป็นอะไรนะ 
 
 
 
 
 
 
 
 
                       เมื่อโทโมะได้ยินถึงกับหน้านิ่งกับสิ่งที่ป้านุ่นพูดออกมา โทโมะเห็นคนชื่อนวลกำลังจะเดินเอาอะไรสักอย่างขึ้นด้านบน โทโมะเลยทำทีอยากขึ้นไปดูแก้วด้วย พอมาถึงหน้าห้องแก้วโทโมะก็บอกกับนวลว่าเดี๋ยวเอาเข้าไปให้แก้วเอง นวลเข้าใจว่าโทโมะกับฟางเป็นเพื่อนของแก้วและป๊อบปี้เลยไม่คิดอะไรมากก็เลยยื่นยาหอมให้โทโมะแล้วลงไปด้านล่าง 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
                      โทโมะเข้ามาในห้องแก้วแล้ววางถาดยาไว้ใกล้ๆหัวเตียงก่อนจะเดินไปล็อคประตูแล้วโทโมะก็เดินไปดูแก้วที่ยังหลับอยู่เลยนั่งที่ขอบเตียงข้างๆมองด้วยสายตาที่สุดแสนจะเป็นห่วงก่อนจะมองลงมายังหน้าท้องของแก้ว แล้วเม้มปากเข้าด้วยกันและมีท่าทีเครียดๆว่าสิ่งที่เข้าคิดจะใช่รึเปล่า  แล้วจู่ๆแก้วก็รู้สึกตัวเพราะได้กลิ่นยาหอม แก้วค่อยๆลืมตาขึ้น พอเห็นโทโมะนั่งอยู่ก็ตกใจรีบยันตัวเองขึ้นจากที่นอน
 
 
 
 
 
 
 
แก้ว: นายเข้ามาได้ยังไง !!!!
 
 
 
 
 
 
โทโมะ: มาดูเธอไง 
 
 
 
 
 
 
แก้ว: ออกไปเดี๋ยวนี้นะ 
 
 
 
 
 
 
โทโมะ: ชั้นไม่ออก ทีเธอยังเข้าห้องชั้นได้เลยทำไมชั้นจะอยู่ห้องเธอไม่ได้ 
 
 
 
 
 
 
แก้ว: มันไม่เหมือนกัน นายมาทางไหนออกไปทางนั้นเลยนะ ออกไป
 
 
 
 
 
 
 
โทโมะ: ตื่นมาก็ดีแล้ว กินยาหอมก่อน 
 
 
 
 
 
 
 
แก้ว: ชั้น บอก ให้ นาย ออก ไป 
 
 
 
 
 
โทโมะ: กินก่อน 
 
 
 
 
 
                 โทโมะยื่นเข้ามาใกล้จมูกแก้ว แก้วก็รู้สึกเหมือนจะอ้วกเลยรีบลุกขึ้นไปห้องน้ำ โทโมะรีบวางยาแล้วลุกขึ้นตามไปทันที แล้วเข้ามาลูบหลังให้ แก้วเมื่อล้างปากเสร็จก็ผลักโทโมะออกไป
 
 
 
 
 
 
แก้ว: นายออกไปเลยนะ ไม่ต้องมายุ่งกับชั้น
 
 
 
 
 
 
 
โทโมะ: เธออาเจียนหนักขนาดนี้ไปหาหมอเถอะ 
 
 
 
 
 
 
แก้ว: ชั้นไม่ไป !!! ออกไป!!! 
 
 
 
 
 
 
โทโมะ: ประจำเดือนเธอขาดบ้างรึเปล่า 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
                   โทโมะตัดสินใจถามคำถามนี้ไปแก้วได้ยินก็ถึงกับอึ้ง เพราะรู้ว่าโทโมะหมายถึงอะไร โทโมะเห็นแก้วนิ่งไปก็เอามือไปจับแขนแก้วทั้งสองข้างแล้วถามอีกครั้ง
 
 
 
 
 
 
 
 
 
โทโมะ: ว่าไงแก้ว ? 
 
 
 
 
 
แก้ว: นายจะถามทำไม 
 
 
 
 
 
 
โทโมะ: ก็จะได้รู้ไงว่าสิ่งที่ชั้น (จู่ๆก็มีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น) ว่าไงฟาง 
 
 
 
 
 
 
                     แก้วใช้จังหวะที่โทโมะคุยโทรศัพท์เข้าไปซ่อนในห้องน้ำ แก้วอึ้งกับสิ่งที่โทโมะถามสลับกับคิดเรื่องที่เกิดขึ้นคืนนั้น แล้วนึกถึงประจำเดือนของเธอหลังจากกลับมาจากภูเก็ต ยังไม่ถึงเดือนแต่จริงๆแล้วๆประจำเดือนเธอจะมาก่อนหน้านี้ประมาณ2วัน 
 
 
 
 
 
 
 
แก้ว: เดือนนี้มันต้องมาแล้ว ทำไม ? 
 
 
 
 
 
 
 
          ด้านโทโมะบอกฟางว่ากลับไปก่อนแล้วเพื่อตัดปัญหา แล้วหันมาเคาะเรียกแก้วต่อ
 
 
 
 
 
 
โทโมะ: แก้ว ออกมา ออกมาคุยกันก่อนได้มั้ย
 
 
 
 
 
       
 
แก้ว: คุยอะไรชั้นไม่คุย นายออกไปได้แล้ว
 
 
 
 
 
 
 
 
โทโมะ: เธออย่าหลบได้มั้ย ออกมาคุยกันดีๆ
 
 
 
 
 
 
                   แก้วเอามือขึ้นมาจับที่ท้องแล้วคิดว่าจะทำยังไงต่อดี แก้วรีบเปิดตู้หาผ้าอนามัยแล้วคิดคำพูดเพื่อเอาไปปฎิเสธในสิ่งที่โทโมะกำลังคิด แก้วตัดสินใจออกมา โทโมะก็เข้าไปจับแขนทั้งสองข้างแล้วถาม
 
 
 
 
 
 
โทโมะ: ว่าไง ประจำเดือนเธอมา (ยังไม่ทันจะได้ถามต่อแก้วก็ชูซองผ้าอนามัยให้โทโมะดู)
 
 
 
 
 
 
แก้ว: ชั้นกำลังมีประจำเดือนอยู่
 
 
 
 
  
โทโมะ: แล้วทำไมทีแรกตอนชั้นถามเธอต้องนิ่งไปด้วย แล้วเมื่อกี้ทำไมต้องเข้าไปในห้องน้ำเพื่อหลบหน้าชั้นด้วย
 
 
 
 
 
 
แก้ว: เพราะชั้นไม่อยากเห็นหน้านาย ชั้นเกลียดหน้านาย เกลียดนายไม่อยากอยู่ใกล้นายเข้าใจรึยัง!!! 
 
 
 
 
 
 
 
 
โทโมะ: เธออย่ามาเฉไฉเปลี่ยนเรื่อง บอกมา !!! 
 
 
 
 
 
แก้ว: ทำไมถ้าชั้นไม่มีประจำเดือน นายคิดว่าชั้นเป็นไรเหรอ 
 
 
 
 
 
โทโมะ: เธออาจจะกำลัง ทะ...
 
 
 
 
 
แก้ว: ท้อง !!
 
 
 
 
 
โทโมะ: ใช่เธออาจจะกำลังท้องอยู่ ไปหาดูหน่อยดีมั้ยชั้นพาไป