ทำไมต้องรักเธอ

 
 
 
 
                     เช้าวันเสาร์เกลมาหาโทโมะกับฟางที่บ้าน แล้วเล่าเรื่องทุกอย่างให้ฟางฟัง แต่เกลก็ให้อภัยพิชชี่อีกจนได้ โทโมะลงมาจากด้านบนพอดี ฟางเลยถามโทโมะว่าทำไมถึงไม่เล่า
 
 
 
 
 
 
 
 
โทโมะ: ก็มันไม่ได้มีอะไรหนิ 
 
 
 
 
 
 
ฟาง: แต่ที่เกลเล่า เกลหมายถึงคุณแก้วนะพี่โทโมะ ฟาง งงไปหมดแล้วเนี้ย
 
 
 
 
 
 
 
เกล: ไม่ต้องงงหรอกค่ะ ผู้หญิงสมัยนี้ฐานะที่บ้านชาติตระกูลก็ดี ไม่น่าทำตัวเลวยุ่งกับของคนอื่นเลย พูดแล้วเกลก็อดโมโหนางนั่นไม่ได้ 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
โทโมะ: เกล เรื่องทั้งหมดเกลกำลังเข้าใจเค้าผิดนะ 
 
 
 
 
 
 
 
เกล: เข้าใจผิด ? พี่โทโมะก็เห็นพร้อมๆกับเกล มันออกมากับพิชชี่ตอนดึกๆในที่มืดๆลับตาคนแบบนั้น จะให้คิดเป็นอย่างอื่นเกลคิดไม่ลงหรอก 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
โทโมะ: พิชชี่มันคงไม่บอกซินะ ว่าจริงๆแล้วคนที่มันมีอะไรด้วยคือพนักของโรงแรม ไม่ใช่แก้ว 
 
 
 
 
 
 
 
 
เกล: พนักงาน !!! 
 
 
 
 
 
 
 
โทโมะ: ใช่เค้ามาสารภาพด้วยตัวเอง หลังจากเกลกลับไปแล้ว 
 
 
 
 
 
 
 
 
เกล: พิชชี่นะพิชชี่ แต่ถึงยังไงมันก็เป็นถึงเจ้าของโรงแรมแทนที่จะสั่งสอนคนของตัวเอง
 
 
 
 
 
 
 
 
 
ฟาง: ชั่งมันเถอะนะทุกอย่างก็ผ่านไปแล้ว อีกอย่างก็ดีกันแล้ว ลืมๆมันไปเถอะ
 
 
 
 
 
 
 
 
เกล: เออจริงซิ วันนั้นเกลไม่เข้าใจว่าทำไมพี่โทโมะถึงอยู่ต่อ น่าจะกลับมาพร้อมๆกับเกล หรือไม่ก็กลับมาวันรุ่งขึ้นก็ได้ พี่โทโมะอยู่ต่อทำไมค่ะ แล้วตอนเกลอยู่โรงพยาบาลทำไมไม่เห็นพี่โทโมะล่ะ 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
โทโมะ: เอ่อคือพี่
 
 
 
 
 
 
 
 
ฟาง: ?
 
 
 
 
 
 
 
โทโมะ: พี่ไม่รู้อ่ะว่าเราอยู่โรงพยาบาลอะไรพี่เลยไม่ได้ไป
 
 
 
 
 
 
 
 
เกล: อ่อ ว่าแต่ทำไมพี่สองคนถึงดูสนิทกับผู้หญิงที่ชื่อแก้วจังเลยค่ะ 
 
 
 
 
 
 
 
 
ฟาง: ก็รู้จักกัน ไม่มีไรหรอก (จู่ๆก็มีเสียงรถเข้ามา) พิชชี่มาแล้วหนิ
 
 
 
 
 
 
 
เกล: งั้นเกลกลับก่อนนะค่ะ จะรีบไปดูบ้านใหม่
 
 
 
 
 
 
ฟาง: เกลจะซื้อบ้านใหม่เหรอ 
 
 
 
 
 
 
เกล: ค่ะ ไว้เกลหาได้เกลจะมาบอกนะ 
 
 
 
       
 
 
 
 
 
ฟาง: จ้ะ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
โทโมะ: วันนี้ไม่ไปไหนเหรอ 
 
 
 
 
 
 
 
 
ฟาง: ว่าจะไปเยี่ยมพ่อคุณป๊อบปี้กับคุณแก้วช่วงบ่ายอ่ะ ท่านออกจากโรงพยาบาลล่ะ ไปด้วยกันมั้ย 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
โทโมะ: ฟางไปเถอะ พี่ไม่อยากมีปัญหา 
 
 
 
 
 
 
 
 
ฟาง: จะให้ฟางไปคนเดียวก็ยังไงๆอยู่ นะๆไปกับฟางนะ ฟางรู้นะว่าลึกๆแล้วพี่อยากไปด้วย
 
 
 
 
 
 
โทโมะ: เปล่าซะหน่อย