ทำไมต้องรักเธอ

 
 
 
 
 
                  แก้วรู้สึกตัวตอนประมาณตี4 แก้วมองไปรอบๆก็เห็นโทโมะนอนฟุบอยู่ข้างๆขอบเตียง แก้วรีบลุกขึ้นโทโมะรู้สึกตัวเห็นแก้วตื่นแล้ว ก็รีบเอามือจะจับดูที่หน้าผากแต่แก้วผลักมือโทโมะออกและไล่
 
 
 
 
 
 
โทโมะ: ชั้นแค่จะดูว่าเธอ...
 
 
 
 
 
แก้ว: ออกไป 
 
 
 
 
 
โทโมะ: ชั้นอยู่เฝ้าเธอทั้งคืนนะ จู่ๆก็มาไล่กันแบบนี้ได้ไง 
 
 
 
 
 
 
แก้ว: นายจำคำพูดนึงของนายที่นายเคยพูดกับชั้นได้มั้ย ไม่ต้องมาทำดี เพราะชั้นไม่เชื่อ มันก็เหมือนกัน นายไม่ต้องทำดีกับชั้น 
 
 
 
 
 
 
โทโมะ: ชั้นแค่อยากจะรับผิดชอบในสิ่งที่....
 
 
 
 
 
 
 
 
แก้ว: ไม่จำเป็น ไม่จำเป็นต้องมารับผิดชอบอะไรชั้น ถ้านายอยากรับผิดชอบมากนะ ก็ไปซะ ไปให้ไกลๆไม่ต้องมายุ่งวุ่นวายอะไรกับชั้นอีก เจอกันก็ทำเป็นไม่เห็นหรืออะไรก็ได้ ไม่ต้องมายุ่งกับชั้นได้มั้ย แค่นี้นายทำได้รึเปล่า 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
โทโมะ: เธอต้องการแบบนั้นจริงๆเหรอ 
 
 
 
 
 
 
 
แก้ว: ใช่ ชั้นต้องการแบบนั้น ทุกสิ่งทุกอย่างที่มันเกิดขึ้นระหว่างชั้นกับนาย มันเริ่มต้นมาจากความแค้น ความเกลียด นายเกลียดชั้นที่ชั้นทำให้แฟนนายตาย ชีวิตแลกด้วยชีวิตแบบที่นายต้องการไงตอนนี้นายทำสำเร็จแล้ว นายทำเรื่องเลวๆกับชั้นทั้งๆที่ความจริงชั้นไม่ได้ทำอะไรเลย แต่ชั้นก็ต้องชดใช้ ชดใช้ในสิ่งที่ชั้นไม่ได้ทำอะไรผิดเลย ชั้นถือว่าชั้นชดใช้ให้นายไปหมดแล้วนะ ขอเถอะ ขอให้จบกันตรงนี้ ออกไปจากชีวิตชั้น ออกไป
 
 
 
 
 
 
                 โทโมะกลับมาที่ห้องตัวเองทิ้งตัวลงนอนนึกถึงเรื่องที่แก้วพูด ก็รู้สึกสงสารแก้วขึ้นมาจับใจ จนถึงช่วงเช้า โทโมะกำลังจะเช็คเอาท์ออก ก็เห็นแก้ว แก้วหันมาเห็นโทโมะพอดีแต่จู่ๆก็มีเสียงโทรศัพท์แก้วเลยออกไปคุยโทรศัพท์ทางอื่น โทโมะเช็คเอาท์เสร็จก็ไปสนามบินทันที
 
 
 
 
 
 
 
 
 
                  ป๊อบปี้โทรมาบอกว่าพ่อเข้าโรงพยาบาล แก้วเลยต้องรีบขึ้นมาที่กรุงเทพ
 
 
 
 
 
 
 
แก้ว: พ่อเป็นไงบ้าง
 
 
 
 
 
 
 
ป๊อบ: ก็มานอนตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว พ่อเจ็บหน้าอกตอนดึกเมื่อคืนพี่ก็เพิ่งได้โทรบอกอ่ะ 
 
 
 
 
 
 
แก้ว: แล้วหมอเค้าว่าไงบ้าง 
 
 
 
 
 
 
ป๊อบ: หมอบอกว่า พ่อน่าจะเป็นโรคหัวใจ 
 
 
 
 
 
 
 
แก้ว: โรคหัวใจ !! 
 
 
 
 
 
 
ป๊อบ: ใช่ แต่หมอบอกยังไม่ถึงขั้นรุนแรงมากเป็นแค่ระยะแรกๆ ยังรักษาหายขาดทัน แต่ช่วงก่อนการรักษาหรือว่า หลังจากการรักษาไปแล้ว ต้องอย่าให้มีเรื่องเครียดๆหรือเรื่องอะไรที่มีผลกระทบต่อจิตใจ ไม่งั้นอาจจะกลับมาเป็นอีกได้ 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
แก้ว: งั้นช่วงนี้แก้วว่าแก้วอยู่ดูแลพ่อที่กรุงเทพดีกว่า อีกอย่างพี่ป๊อบก็งานหนักๆทั้งๆนั้น 
 
 
 
 
 
 
 
 
ป๊อบ: แล้วที่ภูเก็ตล่ะ จะไม่กลับไปเลยเหรอ 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
แก้ว: เออจริงซิ แก้วเองก็คิดๆเรื่องนี้มาตอนนั่งเครื่อง แก้วว่า เราขายโรงแรมที่ภูเก็ตดีมั้ย แก้วเองก็ดูแลไม่ดีเท่าไหร่ อีกอย่างแก้วจะได้มีเวลาดูแลพ่อด้วย ถ้าแก้วไปๆมาๆแบบนี้มันไม่สะดวกเลยอะ เกิดพ่อเป็นไรขึ้นมาด้วยมันจะลำบาก
 
 
 
 
 
 
 
ป๊อบ: เอางั้นเหรอแล้วพนักในโรงแรมล่ะ 
 
 
 
 
 
 
 
แก้ว: คือแก้วคิดว่า แก้วอยากขายกิจการแบบให้มีคนมาทำต่ออะ ไม่ได้จะให้ยกเลิกไปทำเป็นอย่างอื่นแต่อยู่ที่เค้าว่าอยากจะปรับเปลี่ยนอะไรก็ตามใจเจ้าของคนใหม่เลย แบบนั้นพนักงานทุกคนก็ยังจะมีที่ทำงานอยู่ 
 
 
 
 
 
 
 
 
ป๊อบ: อืมก็โอเค ดีเหมือนกันแกจะได้อยู่บ้านไม่ต้องไปอยู่ไหนไกลๆ ยิ่งเป็นผู้หญิงอยู่เดียวด้วย ยิ่งไปกันใหญ่ เดี๋ยวพี่จะลองจัดการให้ 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
แก้ว: อืม