ทำไมต้องรักเธอ

 

 

 

 

 

               โทโมะตื่นขึ้นมาในตอนเช้าก็นึกถึงแก้ว โทโมะมองหาแก้วก็ไม่เจอโทโมะเอามือเสยผมทั้งสองข้างแล้วนั่งนึกถึงเรื่องเมื่อคืน

 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: ทำไรลงไปว่ะ 

 

 

 

 

 

 

 

 

              โทโมะรีบอาบน้ำแต่งตัว จู่ๆก็มีโทรศัพท์โทรเข้ามาจากพิชชี่ พิชชี่กับเกลกลับกรุงเทพไปก่อนแล้วเมื่อคืนพิชชี่เข้ามาเก็บเสื้อผ้าแต่ก็ไม่อยากเคาะเรียกรบกวนโทโมะเลยโทรมาบอกตอนเช้า โทโมะรีบออกไปจากห้อง เพื่อไปดูแก้ว แต่ก็ไม่เห็นแก้วเลย เลยถามพนักงานว่าห้องแก้วอยู่ที่ไหน โทโมะมาหยุดอยู่ที่หน้าประตูก่อนจะถอนหายใจแล้วตัดสินใจเคาะประตู 

 

 

 

 

 

 

 

 

             ก๊อก ก๊อก ก๊อก 

 

 

 

 

 

 

 

               แก้วรู้สึกเพลียๆแต่ก็ต้องลุกขึ้นมาเปิดประตู แก้วนิ่งไปเมื่อเห็นหน้าคนที่ยืนอยู่ตรงหน้า แก้วรีบปิดประตูด้วยท่าทีที่เย็นชา แต่โทโมะดันประตูไว้ มือของทั้งคู่โดนกัน แก้วรีบดึงมือออกทันที แก้วไม่แม้จะมองหน้าโทโมะเลยสักนิด โทโมะเลยตัดสินใจดันตัวเองเข้ามาในห้องแก้ว แก้วรีบถอยออกห่างโทโมะ ทันที แล้วจู่ๆน้ำตาก็ไหลออกมา โทโมะเห็นแก้วทั้งเงียบและร้องไห้ออกมาแทบจะไม่มีเสียงสะอื้นเลยแม้แต่น้อย 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: คือ.... คือชั้น 

 

 

 

 

 

                โทโมะเข้ามาใกล้ๆแก้วแต่แก้วก็ถอยออกห่างโทโมะสังเกตเห็นที่ตัวของแก้วทั้งที่แขนขาและที่คอเป็นรอยแดงๆ เหมือนรอยโดนถูแรงๆจนตัวแดงไปหมดโทโมะไม่รู้จะเริ่มยังไง ทุกอย่างมันเงียบผิดไปจากเมื่อก่อนมาก ที่ทั้งคู่ทะเลาะกัน 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: คือ...

 

 

 

 

 

 

แก้ว: ออก...ไป (แก้วไม่แม้แต่จะมองหน้าโทโมะน้ำเสียงก็ดูเย็นชาเหลือเกิน) 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: คือชั้น 

 

 

 

 

 

 

            แก้วไม่รอให้โทโมะพูดก็เดินออกไปจากห้องโทโมะตามมาคว้ามือแก้วไว้แก้วสะบัดจนมือไปโดนหน้าโทโมะ แก้วก็รีบเดินออกไปจากห้อง โทโมะมาดักหน้าแล้วจับหน้าของแก้วให้มองหน้าเค้า แก้วจ้องโทโมะด้วยสายตาที่สุดแสนจะเจ็บปวดกับการกระทำของโทโมะเมื่อคืน น้ำตาของแก้วค่อยๆไหลออกมาเองทั้งสองข้าง โทโมะรู้สึกผิดมากกับสิ่งที่เค้าทำลงไป โทโมะค่อยๆเอามือ ออกมาจากหน้าของแก้ว แก้วรีบกลับเข้าห้องไปแล้วทรุดลงที่ประตูเหมือนคนกำลังหมดแรง  โทโมะเดินมาใกล้ๆกับประตูแล้วพูดเบาๆ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: ชั้นขอโทษ 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

                      แก้วเก็บตัวอยู่ในห้องทั้งวัน ไม่ยอมออกจากห้องเลยโทโมะก็เดินมาดูทุกชั่วโมง ก็นึกเป็นห่วงไม่รู้ว่าตอนนี้จะเป็นยังไงบ้าง แก้วที่เริ่มจะทำใจกับเรื่องที่ผ่านมาได้แล้วก็ลุกขึ้นอาบน้ำแต่งตัว แล้วออกมาจากห้อง โทโมะเดินมาพอดี แก้วไม่แม้แต่จะมองหน้าแก้วเดินผ่านโทโมะไปเหมือนสายลม

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

...: คุณแก้ว 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: ? 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

...: ลูกค้าที่มีเรื่องที่ชายหาดเมื่อคืนอะค่ะ คือเค้ามาบอกว่าที่โรงแรมเรามีเรื่องชู้สาวกันอ่ะค่ะ เค้าจะเล่นงานโรงแรมเราค่ะ เธอบอกว่าคุณแก้วเป็นคนไปมีอะไรกับสามีเค้า แต่พวกเราก็ทราบแล้วว่าคนที่ทำผิดไปมีอะไรกับสามีผู้หญิงคนนั้น คือพนักต้อนรับของโรงแรมเราค่ะ มานี้สิ ! 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

....: อรขอโทษค่ะคุณแก้ว คืออร

 

 

 

 

 

     

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

                  โทโมะที่ยืนอยู่ห่างจากแก้วสักระยะนึงแต่ก็ได้ยินทุกอย่างก็ยิ่งรู้สึกผิดมากขึ้นไปอีกที่เข้าใจแก้วผิดไป แก้วหันหน้ามามองโทโมะเชิง ว่าในที่สุดก็รู้ความจริงด้วยตัวเองซะที แล้วเดินไปทางอื่น โทโมะเดินตามไปดักหน้าแก้วอีกครั้ง 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: ชั้นขอโทษ ขอโทษที่เข้าใจผิด 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: คนอย่างนายรู้จักด้วยเหรอไอคำว่า "ขอโทษ" อ่ะ แล้วก็คำว่า "เข้าใจผิด" เข้าใจความหมายของคำๆนี้ด้วยเหรอ 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: เธอจะให้ชั้นทำไงล่ะ ก็เรื่องมัน ชั้นโมโห ชั้นขาดสติ ชั้นขอโทษ 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: อย่ามาตาม อย่ามายุ่ง อย่ามาวุ่นวายกับชีวิตของชั้นอีก ออกไป ไปให้พ้นหน้าชั้น ชั้น เกลียด นาย ชั้น เกลียด นาย !!!!! 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

                      แก้วพูดจบก็เดินออกไปทิ้งให้โทโมะยืนจมอยู่กับความรู้สึกผิดตรงนั้น โทโมะกลับมาถึงห้องพัก ก็เห็นแม่บ้านกำลังทำควมสะอาดอยู่ แม่บ้านเดินมาหาโทโมะแล้วถาม 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

แม่บ้าน: คุณค่ะที่เตียงของคุณมีคราบเลือดนะค่ะเดี๋ยวดิชั้นจะเปลี่ยนให้เลยนะค่ะ 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: คราบเลือด ? 

 

 

 

 

 

 

แม่บ้าน: ค่ะคราบเลือดอยู่ตรงที่นอนค่ะ คุณเป็นอะไรรึเปล่าค่ะ ถึงมีเลือดออก 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: เปล่าครับ เอ่อไม่ต้องเปลี่ยนหรอกครับ 

 

 

 

 

 

 

 

แม่บ้าน: ไม่ได้หรอกค่ะ มันเป็นหน้าที่ของดิชั้นค่ะ 

 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: ครับ 

 

 

 

 

 

                 โทโมะเดินไปดูแม่บ้านเปลี่ยนผ้าปูก็เห็นรอยเลือดแดงๆตรงที่แก้วนอนเมื่อคืน มันยิ่งทำให้โทโมะรู้สึกผิดมากขึ้นไปอีกที่ทำร้ายแก้วลงไป โทโมะไม่รู้จะทำไงดีแล้วโทโมะอยากจะดีกับแก้ว แต่มันก็ยังมีเรื่องค้างคาอีกหลายเรื่อง ที่เค้าเกลียดแก้ว 

 

 

 

 

 

 

 

 

                    ช่วงค่ำแก้วเดินไปที่ชายหาดโทโมะเห็นก็ยืนดูอยู่ แก้วดูเหม่อๆค่อยๆเดินไปในทะเล ทำท่าจะลงไปเรื่อยๆ ไปเรื่อยๆจนโทโมะเห็นท่าทีไม่ดีก็รีบวิ่งไปกอดแก้ว เอาไว้ แล้วพากลับเข้ามาที่ฝั่ง 

 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: เธอทำบ้าอะไรของเธอห้ะ !!!! 

 

 

 

 

             แก้วที่เอาแต่ร้องไห้ก็ไม่ยอมพูดอะไร ทั้งๆที่โทโมะก็ตะหวาดเธอจนเสียงดัง 

 

 

 

 

 

โทโมะ: จะลงไปตายรึไง 

 

 

 

 

 

แก้ว: ใช่ แล้วจะทำไม แล้วจะทำไม !!! 

 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: เธอตายไม่ได้ ได้ยินมั้ย ตายไม่ได้ 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: ทำไม จะแก้แค้น จะทำไรอีกอะ ทำซิ ทำ ทำซิ จะทำไรอีก จะแก้แค้น จะเอาอะไรอีก อึก อึก ทำไมอะ. ทำไม อึก ทำไม 

 

 

 

 

 

           แก้วเอามือทุบโทโมะ จนโทโมะต้องกอดแก้วไว้ จู่ๆแก้วก็รู้สึกหน้ามืดหมดสติไป โทโมะรีบอุ้มพาแก้วไปที่ห้องทันที โทโมะจัดการเช็ดตัวเปลี่ยนเสื้อผ้าให้แก้ว เพราะแก้วเหมือนจะมีไข้ขึ้นสูง ตลอดทั้งคืนโทโมะดูแลแก้ว ไม่ห่างไปไหนเลย