ป่วนรัก สลับร่าง

         เขื่อนนั่งดื่มเครื่องดื่มสีแดงฉานเขากระดกรวดเดียวลงคอจนหมดแล้วเอามือเช็ดคราบเลือดที่เริ่มไหลที่ข้างมุมปาก สายตาเฉียบคมจ้องมองดวงจันทร์ดวงโตพร้อมกระตุกยิ้มอย่างไม่น่าดู เขื่อนกวักมือเรียกลูกน้อง

      “มีอะไรครับนาย” ลูกน้องค้อมศรีษะลงเล็กน้อย

     “มาช่วยฉันคิดหน่อยว่าทำยังไงผู้หญิงคนนั้นถึงจะเป็น         ของฉัน” เขื่อนยิ้มอย่างมีเลศนัย สายตาอันร้ายกาจก็  ยังมองที่ดวงจันทร์ที่เดิม

………………………………………………………………………

      “โอ๊ยแวมไพร์แหงๆ”โทโมะนั่งดูดชาไข่มุกดังโฮกโดยมีโต๊ะรอบข้างพุ่งสายตาอำมหิตมาทางพวกเขา โทโมะพูดแล้วเคี้ยวเม็ดไข่มุกไปด้วย

     “เป็นไปได้นะนางฟ้า คนอะไรนั่งดื่มน้ำอะไรคล้ายเลือด” แก้วดื่มชาเขียวกริยามารยาทผู้ดีมีแต่สาวๆพุ่งตรงมองมาที่แก้ว บางส่วนแอบเบะปากใส่โทโมะในร่างแก้วที่ดูดชาดังโฮกๆ

    “แล้วนางฟ้าไม่รู้หรอว่าเขาเป็นไร” โทโมะพูดแล้วสั่งชาไข่มุกอีกแก้ว

    “ไม่ ฉันสัมผัสได้แต่พวกเทวดานางฟ้าด้วยกันถ้าเป็นพวกแวมไพร์หมาป่าเราอยู่คนล่ะชนชั้นฉันสัมผัสไม่ได้ว่าเวลาที่พวกเขาอยู่แบบมนุษย์ปกติ ฉันแยกไม่ออก”

    “งั้นก็ต้องพิสูจน์แม้จะเสี่ยงสักหน่อย ดูจากรูปการณ์ที่ว่าเขาแอบสืบประวัติแสดงว่าเขาก็สงสัยแน่ๆว่านางฟ้าเป็นใคร งั้นเรามาเริ่มเกมส์กันใครจะเป็นผู้ชนะ”

โทโมะนั่งปาดน้ำตาทำหน้าซาบซึ้งพร้อมกับยืนปรบมือเบาๆก่อนจะพูดขึ้น

    “พี่ดีใจเหลือเกินแก้ว วันนี้พูดดีมีสาระ”

    “ชัทอัพแล้วนั่งลง” โทโมะนั่งอย่างรวดเร็วแล้วก้มหน้าร้องไห้ด้วยความซาบซึ้งต่อไป

    เฟย์นั่งคิดเรื่องที่ไปพบทั้งสองคนมาจนนอนไม่หลับสายตาเหลือบไปมองนาฬิกาเรือนยักษ์ที่แขวนติดกับกำแพงบอกเวลาว่าเที่ยงคืนเศษๆแล้ว

     “ไหนๆก็นอนไม่หลับแล้ว ไปเดินเล่นดีกว่า”

เฟย์เดินเล่นที่สวนธารณะที่มีคนน้อยมากเดินเรื่อยเปื่อยจนมาเจอตู้หยอดเครื่องดื่ม เธอกำลังหยอดอย่างเมามันส์เพราะนี่คือครั้งแรก

     “โถ่ เว่ยบนสวรรค์มีเครื่องบ้าแบบนี้ซะเมื่อไหร่กันเล่า” ‘ปึ้ง’ เฟย์เตะตู้เครื่องดื่มอย่างแรง

     “โอ๊ย เตะให้เจ็บเท้าทำไมนะ” ยังไม่ทันตั้งตัวฝนก็เทลงมาอย่างกับแกล้งกัน เฟย์เงยหน้ามองท้องฟ้าพร้อมกับตะโกนดังลั่น

     “ฝากไว้ก่อนเถอะ เทวดาจองเบ”

     “อิๆได้ยินมั้ยเทวดาเคนตะนางฟ้าเฟย์ว่าข้า ช่วยไม่ได้นั่นคือบัญชาของบิดานางสั่งข้ามาต่างหาก” จองเบยืนพัดให้ตัวเองยิ้มอ่อนเบาๆ

     “เดี๋ยวข้าไปสร้างลมแรงแปปบิดานางสั่งมาเช่นกัน” เคนตะหายตัวไป

คราวนี้ทั้งลมทั้งฝนมากระหน่ำเฟย์ยืนบนเทวดาข้างบนจนน้ำเข้าท่วมปาก

     “คราวนี้ฝีมีเทวดาเคนตะแหงๆ อะไรเนี่ยยยยย”

     “ยืนบ่นอะไรคนเดียวไม่กลัวลมกลัวฝนหรือไง” เฟย์ขนลุกซู่เมื่อเสียงนั้นกระซิบอยู่ข้างหู ด้วยความตกใจเฟย์หันหน้าไปชนจมูกเขื่อนพอดี เฟย์จะผละถอยแต่เขื่อนแอบเอามือโอบหลังดันให้ตัวเฟย์แนบชิดกับเขา

      “ปล่อย” เฟย์พูดแล้วเบือนหน้าหนีไปอีกทาง เขื่อนได้จังหวะแอบกดจมูกโด่งฝังเขาไปบนแก้มนุ่มๆ เฟย์หันหน้ากลับมาอย่างลืมตัวด้วยความตกใจคราวนี้หน้าของทั้งคู่ติดกันจมูกชนจมูกตาจ้องตา

       “ปล่อยฉันนะไอ้บ้า” เฟย์รวบรวมกำลังทั้งหมดผลักอกเขื่อน เขื่อนยังอยู่ที่เดิมส่วนเธอเซเล็กน้อย คนตัวเล็กมองคนตัวสูงที่ยืนถือร่มแล้วมองหน้าเธอด้วยใบหน้ากรุ้มกริ่ม อย่างไม่ชอบใจ เขาค้นอะไรบ้างอย่างในกระเป๋ามายื่นให้เธอมันคือน้ำอัดลมที่เฟย์หยอดเหรียญเพื่อจะเอามันออกมา

      “เก็บไว้เถอะฉันดื่มไม่ลงหรอก แล้วอย่าตามมานะ” เฟย์ชี้หน้าเขื่อนอย่างเอาเรื่องแล้ววิ่งหายไป เขาไม่มีความคิดอยากจะตามไปด้วยซ้ำ เขื่อนเดินมาที่รถของเขาโดยคนขับกางร่มรออยู่แล้วเขาหุบร่มลงคนขับถือร่มแล้วเปิดประตูให้เขื่อนเข้าไปนั่ง เมื่อเข้าไปแล้วคนขับก็มานั่งที่ประจำแหน่งแล้วแอบมองหน้านายของตนที่นานๆเห็นจะยิ้มแบบมีความสุขแบบนี้สักที

     “หลายปีแล้วนะครับนายไม่ได้ยิ้มแบบนี้”

      “ยิ้มแบบไหนล่ะ”

     “ยิ้มแบบคนมีความสุขมากๆนะครับ”

     “ฉันยิ้มแบบนั้นหรอ”

      “ครับ” ภายในรถกลับมาเงียบอีกครั้งเขื่อนค้นกระเป๋าแล้วเอากระป๋องน้ำอัดลมออกมาดูพร้อมกับฉีกยิ้มคนเดียวโดยยังมีกลิ่นหอมอ่อนๆจากแก้มของเธอติดปลายจมูกเขาอยู่เลย

      “โอ๊ยวันซวยชัดๆเลย ต้องโดนขโมยหอมแก้มเนี่ย” เฟย์บนอุบอย่างเซ็งๆปากก็บ่นมือก็ถือผ้าเช็ดผมอีกมือก็จับแก้มนึกถึงมันทีไรเฟย์จะหน้าแดงเป็นลูกทำลึงทุกที

…………………………………………………………………..

เชิญวิจารณ์ติชมได้เลยจ้า