ป่วนรัก สลับร่าง

“เดี๋ยวนี้ไปไหนมาไหนกันบ่อยเนาะ” ฟางพูดน้ำเสียงน้อยใจพลางมองดูแก้วกับโทโมะเปิดประตูคอนโดเข้ามาพร้อมหอบของกันพะรุงพะรัง

“พวกเราไปทำธุระกันนะ” แก้วส่งรอยยิ้มหวานของโทโมะไปให้

“สำคัญขนาดนั้นเลยหรอ”

“ก็สำคัญนะฟาง” โทโมะมองหน้าคนรักแบบอยากอธิบายอะไรมากกว่านี้แต่เขาพูดไม่ได้

“ฮึ สำคัญขนาดไม่สนใจกันเลยหรอแถมไปไหนก็ไปกันแค่สองคน”

“ทำไมพูดบ้าๆ”แก้วมองฟางแบบไม่ค่อยเข้าใจในความคิด

“มีสิทธิ์น้อยใจได้มั้ยที่พี่สนใจแก้วมากกว่าฟาง”

“ไม่มีสิทธิ์เพราะพี่ก็เห็นฟางไม่สนใจพี่เลยหนิสนใจนู้นนแต่ไอ้ป๊อปปี้แสนดีเลิศเลอ” แก้วเถียงคอเป็นเอ็น

“แก้ว”โทโมะกระซิบดึงสติแก้วเบาๆ

“หรือไม่จริงฟาง พี่ทนเห็นสายตาที่มองป๊อปปี้ตั้งแต่วันแรกจนถึงตอนนี้มันไม่เคยเปลี่ยนแปลงไปเลย บอกความจริงมาสิ บอกมา”

“ใช่ทำไม ฟางยังรู้สึกเหมือนเดิมกับพี่ป๊อปใช่ฟางผิดผิดทุกอย่างทั้งที่ใจมันมีแค่พี่ป๊อปคนเดียวแต่ที่มาคบกับพี่เพราะอยากรู้ว่าพี่ป๊อปรู้สึกแบบไหนที่ฟางมาคบกับคนอื่นแต่เปล่าเขาไม่สนใจด้วยซ้ำ”

“พอฉันไม่อยากได้ยินแล้ว” โทโมะตะโกนเสียงดังเมื่ออยู่ในร่างผู้หญิงน้ำหูน้ำตามันออกมาง่ายจริงๆเขาใช้มือทั้งสองข้างปิดหู น้ำตาไหลเหมือนเขื่อนแตก โทโมะกำลังก้าวเดินหนีพอดีแก้วฉุดข้อมือ

“นี่มันคือความจริงพี่ พี่ต้องรับให้ได้ถึงแม้ว่าพี่จะโคตรเจ็บแต่พี่ก็ต้องฟัง” แก้วหันมาหาฟาง

“พูดมาให้หมด” แก้วมองเพื่อนรักแบบไม่อยากเชื่อ

“ฟางคบกับพี่เพราะสงสารที่คอยตามจีบฟาง ฟางขอโทษ แล้วพักหลังพี่ก็ทำตัวแปลกๆเหมือนแก้ว” ฟางทรุดนั่งกองกับพื้นสะอึกสะอื้น

“อึดอัดมากไหม” แก้วลดเสียงลงเมื่อเห็นฟางร้องไห้ไม่มีเสียงตอบมีเพียงการพยักหน้าเงียบๆเท่านั้น

“เลิกกันก็ได้นะพี่อยากเห็นฟางมีความสุขขอบคุณที่ฝืนความรู้สึกตัวเองเพื่อพี่” ฟางโผเข้ากอดแก้ว แก้วรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นโทโมะ

“เรายังเป็นพี่น้องกันได้ แล้วขออีกอย่างพี่กับแก้วเป็นแค่พี่น้องกัน”แก้วหันไปมองโทโมะที่มองฟางแบบเจ็บปวด

“ขอให้ฟางทำตามหัวใจตัวเองนะ” แก้วยิ้มเบาๆให้ฟางฟางยิ้มกว้างพร้อมทั้งน้ำตา

“ฟางขอโทษจริงๆที่ฟางรักพี่ไม่ได้” โทโมะร้องไห้แบบเงียบๆแล้วเดินออกไปจากห้อง

“พี่ขออยู่คนเดียวสักพักนะ” แก้วเปิดประปูออกไปที่จริงเธอจะไปตามหาโทโมะแต่นี้เป็นข้ออ้างที่ดีที่สุดในตอนนี้แล้วว่าขออยู่คนเดียว ทำไมเธอจะไม่รู้ว่าเพื่อนสาวคนสนิทรู้สึกกับพี่ชายอีกคนไม่เคยเปลี่ยนเลย

“รู้ปะว่าหาตั้งนาน” แก้วมองร่างตัวเองที่ตาช้ำหน้าแดงแจ๋นั่งที่ชิงช้าพลางโยกตัวเองเบาๆสายตาเหม่อลอย แก้วเดินมาหยุดแล้วนั่งชิงช้าตัวข้างๆ

“ขอโทษด้วยนะที่ตัดสินใจทุกอย่างแทนพี่หมดเลย” แก้วมองโทโมะที่ตัวเริ่มสั้นคล้ายจะร้องไห้อีก ในตอนนี้เขาคิดว่าตัวเองอ่อนแอเหลือเกินที่มาร้องไห้ให้แก้วเห็น ยังไม่ทันตั้งตัวแก้วก็กดศรีษะให้โน้มมาซบไหล่ในร่างของเขาเองเบาๆ

“พี่อยากร้องพี่ร้องออกมาเลยอยากระบายก็เอาความเจ็บออกมาให้หมด” โทโมะร้องไห้ก่อนจะกัดฟันพูด

“พี่รู้มาตลอดว่าฟางยังชอบป๊อปปี้อยู่แต่พี่คิดว่าพี่จะเปลี่ยนใจฟางได้แต่กลายเป็นว่าพี่ทำไม่ได้”

“อะไรที่เกี่ยวกับฟางพี่เชื่อว่าตัวเองทำไม่ได้แต่ตอนนี้ควรจะตัดใจพี่จะพยายามพี่เคยคิดนะว่าที่เราเป็นแบบนี้เพราะพี่หวังว่าฟางจะเป็นเนื้อคู่ของพี่สุดท้ายสิ่งที่พี่หวังมันพังมันพังหมดเลยอ่ะแก้ว” โทโมะร้องไห้แบบว่าตัวเองต่อจากนี้จะไม่ได้ร้องอีก

“ต่อจากนี้แก้วจะอยู่ข้างพี่นะแก้วจะไม่ทิ้งพี่ให้เหงาให้อยู่คนเดียวแก้วสัญญา” แก้วชูนิ้วก้อยขึ้นมา โทโมะมองหน้าแก้วอย่างขอบคุณแล้วเอานิ้วก้อยของร่างแก้วมาเกี่ยวกับนิ้วก้อยในร่างของเขาเอง โทโมะซบไหล่แก้วเนิ่นนานเผื่อหวังว่าความเจ็บปวดที่เขามีจะทุเลาลงบ้าง

………………………………………………………………………

เสียงโทรศัพท์ยี่ห้อหรูดังขึ้นเขื่อนที่ตอนนี้กำลังยุ่งกับกองเอกสารที่ท่วมโต๊ะหยิบมันขึ้นมารับ

“ว่าไง”

“ผมได้ที่อยู่ของคุณเฟย์แล้วนะครับนาย” ลูกน้องเขื่อนเงยหน้ามองคอนโดสุดหรูที่เฟย์อาศัยอยู่

“ดี ขอบใจมากเดี่ยวฉันมีรางวัลให้” เขื่อนวางสายไปแล้วเขาหมุนเก้าอี้ไปทางพนังห้องพลางพาดขาที่โต๊ะไม่เงาวับที่ตั้งชิดพนังอย่างอารมณ์ดี

“พรุ่งนี้ผมจะไปหาคุณตอนดึกๆแล้วกัน” เขายิ้มกรุ้มกริ่มพึมพำกับตัวเองเบาๆแล้วผิวปากเป็นทำนองเพลงรักที่เขาไม่เคยร้องมันมานานแล้ว

………………………………………………………………………

ฝากวิจารณ์ติชมได้เลยจ้า รู้สึกว่าตัวเองหายไปนานเพราะขี้เกียจนั่นเองฮ่าๆๆ เขียนตอนนี้รู้สึกสงสารโทโมะเบาๆอ่ะ