รุ่นพี่(ที่รัก)

 
 
 
 
 
“เดี๋ยวพักผ่อนเยอะๆนะแก้ว เอาจริงถ้าไม่ไหวก็ไม่ต้องไปช่วยงานที่คณะหรอก เอาตัวเองให้ไหว
ก่อนนะ”กวินพูดเมื่อพาแก้วมาส่งที่ห้อง แล้วกำลังจะใส่รองเท้าออกไปข้างนอกอีก แก้วมองการก
ระทำของกวินแล้วนิ่งเงียบ จริงอยู่ที่กวินพาเธอมาอยู่ที่นี่หลังจากที่เธอทะเลาะกับเพื่อนๆรูมเมท
เธอ
 
 
 
 
“กวิน ถามหน่อยสิ กวินรักแก้วบ้างไหม”แก้วมองการกระทำของกวินที่เหมือนจะใส่ใจตัวเองแต่
สุดท้ายก็เหมือนเดิม
 
 
 
 
 
 
 
 
“แก้วทำไมพูดแบบนี้ล่ะ”กวินชะงักก่อนที่จะรีบถามแก้ว
 
 
 
 
 
“กวิน ไม่รู้ตัวบ้างหรอว่ากวินทำตัวแบบเดิม ถึงแม้แก้วจะให้โอกาสกวินอีกครั้ง แต่กวินก็ยังเป็น
เหมือนเดิม แม้ตอนแรกเหมือนกวินจะเปลี่ยนเป็นคนใหม่ แต่นี่มันก็เหมือนเดิม”แก้วโพล่งออกมา
ด้วยความอัดอั้นและคิดถึงอดีตที่ตัวเองทำร้ายโทโมะเลือกที่จะให้อภัยคนที่อยู่ในใจอย่างกวินจน
ทำลายความรักและเชื่อใจของโทโมะและเพื่อนๆของเธอไปหมด
 
 
 
 
 
“นี่เพราะไอ้โทโมะใช่มั้ย ไปซ้อมละครเวทีมันพูดอะไรเป่าหูล่ะห้ะ พอใกล้กับแฟนเก่าตัวเองไม่ทัน
ไรจะเปลี่ยนใจกลับไปหางั้นหรอ”กวินเข้าใจทันทีว่าแก้วเปลี่ยนไปเพราะโทโมะแน่ๆก็โวยวายว่า
แก้วทันที
 
 
 
 
 
เพี้ยะ
 
 
 
 
 
แก้วโมโหตบหน้ากวินหันก่อนที่จะวิ่งหนีแต่กวินท์ไม่รอช้ารีบกระชากร่างบางหมายจะบดจูบ แก้ว
หวีดร้องเสียงหลงก่อนที่จะเวียนหัวและเผลออ้วกใส่กวินทันทีกวินโมโหบันดาลโทสะง้างมือหมาย
จะตบแก้วแต่แล้วต้องะงักเมื่อรอยเสื้อที่ตนเองกระชากแก้วออกมาเมื่อกี้นี้ทำเห็นรอยช้ำที่แขนและ
รอยคล้ายมีกรีดบริเวณเนินอกเกือบใกล้ๆลำคอสวย
 
 
 
 
 
 
 
“กวินจำเอาไว้ เลยเพราะความไม่รู้จักพอของกวินทำให้แก้วได้แผลนี้มา”แก้วนิ่งเมื่อรู้เห็นว่ากวิน
เห็นรอยแผลพวกนี้ก็รีบว่าก่อนที่จะรีบวิ่งลงมาจากคอนโดของกวินแล้วเดินออกไปอย่างไร้จุดหมาย
 
 
 
 
 
 
“โอ๊ะโอเหมือนการเตือนของชั้นครั้งที่แล้วมันจะทำให้แกหน้าหนาไม่ยอมเลิกกับพี่กวินสินะ งั้น
คราวนี้ชั้นคงให้คนของชั้นอุ้มแกไปไว้ที่ซ่องแล้วล่ะมั้ง”จังหวะนั้นเอง ก็มีผู้หญิงคนหนึ่งเดินมา
พร้อมกับบอดี้การ์ดร่างยักษ์2คนประกบพูดขึ้นแล้วยิ้มเยาะออกมา
 
 
 
 
 
“ชั้นบอกเลยนะน้ำตาลว่าต่อให้เธอจะให้คนของพ่อเธอเก็บชั้น ยังไงซะกวินก็ไม่มีวันที่จะหยุดอยู่
ที่เธอ”แก้วมองน้ำตาลที่เดินมาหาเรื่องตัวเองแล้วถอนหายใจก่อนที่จะว่าทำให้น้ำตาลโมโหตบ
หน้าแก้วจนหน้าหันอย่างแรง
 
 
 
 
 
“อย่ามาปากดีกับชั้น ระหว่างแกกับชั้นมันคนละชั้นกันแผลตามเนื้อตัวแกมันไม่จำใส่ในสมองเลยรึ
ไงว่าอย่ายุ่งกับผู้ชายของชั้นห้ะนังแก้ว”น้ำตาลสั่งให้พรรคพวกลากแก้วไปที่มุมลับตาคนก่อนที่จะ
บีบคางของแก้วจนแก้วร้องออกมาด้วยความเจ็บ
 
 
 
 
 
 
 
“นี่พวกคุณทำอะไรกันน่ะ”แต่ก่อนที่น้ำตาลจะเอามีดที่ซ่อนกรีดลงที่แก้มของแก้ว ตำรวจ2นาย
เดินเข้ามาทักกลุ่มของน้ำตาลทำให้พวกของน้ำตาลผลักร่างบางของแก้วล้มลงก่อนที่จะปลีกตัวหนี
ออกไปทันที
 
 
 
 
 
 
 
“คุณไม่เป็นไรนะครับ/ค่ะชั้นไม่เป็นไร”ตำรวจถามแก้วก่อนที่จะจะตอบแล้วหนีออกมาแล้วเดินไป
ตามทางของตัวเอง
 
 
 
 
 
 
“นี่ตำรวจถามก็บอกเค้าไปสิว่ากำลังมีเรื่องตบตีแย่งผู้ชายกันอยู่”แก้วที่มัวแต่เหม่อมองรอบๆไม่ได้
สนใจว่าโทโมะแอบสะกดรอยตามเธอมาหลังจากที่แก้วแยกมาจากพวกของน้ำตาลได้ก็พูดขึ้นแก้ว
ตกใจหันไปมองพบว่าโทโมะนั้นอยู่ห่างจากเธอไม่ไกล หญิงสาวไม่ยอมตอบชายหนุ่มหมายจะ
เดินหนีแต่โทโมะคว้าข้อมือบางไว้แล้วดึงกลับไปขึ้นรถแท็กซี่ที่เรียกไว้ก่อนที่จะพากลับมาที่ห้อง
พักของเขาทันที
 
 
 
 
 
 
“พาชั้นมาที่นี่ทำไม เดี๋ยวผู้หญิงคนใหม่ของนายก็ว่าเอาได้หรอก”แก้วขืนตัวเล็กน้อยพลางว่าแล้ว
มองไปรอบๆห้องแอบหวั่นใจว่าแมงมุมจะเข้ามาและเข้าผิดได้
 
 
 
 
 
“ทีกับเรื่องกวินเธอก็ไม่เห็นจะแคร์ แต่พอเรื่องของชั้นกลับรู้สึกละอาย ใช่สิชั้นไม่ใช่กวินของเธอนิ
ทำอะไรก็ไม่เคยอยู่ในสายตา ไม่งั้นเธอคงไม่ยอมเจ็บตัวแบบนี้เพื่ออยู่ใกล้กับมันหรอก”โทโมะ
มองแก้วแล้วตดพ้อว่าก่อนที่จะเดินไปล๊อคกุญแจไม่ให้แก้วออกไป แก้วตกใจเมื่อเห็นโทโมะย่าง
สามขุมเข้ามาหาเธอ
 
 
 
 
 
 
 
“อย่าทำอะไรบ้าๆนะโทโมะ อย่า”แก้วหวีดร้องก่อนที่จะขยับหนีแต่ชายหนุ่มใช้ความไวทึ้งเสื้อเชิ้ต
ที่แก้วใส่อยู่หลุดออกมานได้ ก่อนแก้วจะเหลือแค่ชุดชั้นในสีเข้มที่ปกปิดร่างกายเธอ แต่นั่นไม่ใช่
ประเด็นเมื่อสายตาคมจ้องไปตามรอยแผลที่ร่างบางถูกน้ำตาลและพวกทำร้ายมา
 
 
 
 
 
 
“ทำไมกัน ทั้งๆที่ผู้หญิงของมันทำร้ายเธอขนาดนี้ทำไมเธอถึงยอมที่จะอยู่กับมัน ทำไมกัน”โท
โมะมองรอยแผลตามตัวแก้วด้วยความเจ็บปวดที่หัวใจก่อนที่จะระเบิดอารมณ์ออกมาแล้วหันเอามือ
ไปชกกับตู้เสื้อผ้าข้างๆตนเองอย่างแรงหลายๆครั้ง แก้วอึ้งน้ำตาไหลออกมาก่อนที่จะวิ่งไป
สวมกอดโทโมะด้านหลังเอาไว้เพื่อให้เขาหยุดทำร้ายตัวเอง
 
 
 
 
 
 
“โทโมะพอเถอะนะ อย่าทำร้ายตัวเองอีกเลย เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับโทโมะเลยนะ ฮือๆ”แก้วร้องไห้
ออกมาด้วยความอัดอั้นในใจตัวเอง
 
 
 
 
 
 
“ทำไมล่ะแก้ว ทำไมต้องรักมันมากขนาดนี้ด้วย”โทโมะได้ยินเสียงแก้วร้องไห้แทบทรุดลงไปกับ
พื้นแล้วพูด
 
 
 
 
 
“มันผิดที่แก้วเอง ผิดที่แก้วโง่เองที่กลับไปหากวิน ขอโทษนะโทโมะ ฮือๆ ขอโทษที่ทำให้โทโมะ
ต้องเสียใจอีกแล้ว ขอโทษ”แก้วกอดโทโมะแน่นแล้วพร่ำพูดขอโทษชายหนุ่มอยู่อย่างนั้น โทโมะ
ค่อยๆพลิกตัวเองหันมาประจันหน้ากับแก้วก่อนที่จะกอดเธอด้วยความอ่อนโยนและโน้มใบหน้าของ
แก้วขึ้นมาจูบซับน้ำตาให้
 
 
 
 
 
 
“แต่สิ่งที่เจ็บที่สุดคือชั้นยังไม่ลืมเธอทั้งๆที่เธอทิ้งชั้นกลับไปหากวิน ชั้นพยายามจะเกลียดเธอแต่
สุดท้ายก็ทำไม่ลงได้เลยสักครั้ง”โทโมะถอนจูบออกากแก้มเนียนแล้วสบตาแก้วก่อนที่จะพูดต่อ
แก้วน้ำตาไหลออกมาอีกครั้ง
 
 
 
 
 
“โทโมะ แก้วขอโท อื้ออออ”แก้วอึ้งไม่คิดว่าโทโมะจะยังรักเธอมากขนาดนี้จึงพูดขอโทษอีกครั้ง
แต่โทโมะไม่รอช้าปล่อยให้แก้วได้พูดคำขอโทษ รีบดึงแก้วไปบดจูบอย่างร้อนแรงก่อนที่จะผละ
แก้วออกจากอ้อมกอด
 
 
 
 
 
“ถ้าตอนนี้ไม่มีที่ไปก็พักอยู่ที่นี่ก่อนก็ได้ แต่ขอร้อง อย่าไปหาไอ้กวินมันเพราะผู้หญิงของมันจะ
ทำร้ายเธอซึ่งชั้นทนไม่ได้ที่จะเห็นเธอเป็นอะไรไปอีกส่วนชั้นจะไม่มายุ่งกับเธอจนกว่าเธอจะลืม
กวินได้ไปจนหมดทั้งหัวใจ ดูแลตัวเองดีๆด้วยนะแก้ว”โทโมะพูดแล้วรีบออกไปจากห้องทิ้งให้แก้ว
ทรุดลงร้องไห้ออกมาด้วยความรู้สึกผิดที่เคยทำร้ายจิตใจโทโมะแต่เขาก็ยังคงเป็นห่วงเธอเหมือน
เดิมไม่เปลี่ยนไป
 
 
 
 
เอาแล้วไงไม่ยอมบอกความรู้สึกที่ชัดเจนโทโมะหนีไปแล้วไง
 
 
งานนี้แก้วะเคลียร์ตัวเองไได้มั้ยต้องติดตามๆๆๆ